LUNA GAAT WEER NAAR SCHOOL

Zo’n 30 jaar geleden, tijdens mijn Grafische MTS-opleiding, begon ik met vrijwilligerswerk op een afdeling voor mensen met dementie in Amersfoort. Beetje zingen, beetje spelletjes spelen, helpen met eten. Omdat er een groot tekort aan personeel was, werd me gevraagd of ik in de vakantieperiode op de afdeling wilde komen werken. Voor het echt. Voor geld. Die maanden leerde ik mensen uit bed halen, wassen, knippen, drogen, douchen, naar het toilet. Ik leerde voor mensen te zorgen. Die maanden heb ik een groot respect voor het menselijk lichaam gekregen. Voor de menselijke geest. Voor de mens. Ik voelde daar zoveel liefde. En ik leerde dat ik heel veel liefde te geven heb. En dat ik, ondanks m’n ADHD, of misschien wel dankzij, een enorm geduld heb als ik voor mensen zorg.

Tijdens mijn studie in Amsterdam ben ik via een uitzendbureau in een zorginstelling voor verstandelijk en lichamelijk beperkte mensen gaan werken. Ik werkte ochtenddiensten, avonddiensten, nachtdiensten. Dat mocht toen nog. Zonder diploma. Ik deed het tijdens m’n studie, maar ook nog jaren daarna.

Deze tekst schreef ik 24 jaar geleden (LUNA ZELF) en hangt al jaren op mijn prikbord.

Ik weet nog dat ik in die periode bij m’n ouders op de bank zat en dat ik m’n hele studie Media- & Informatiemanagement niet meer af wilde maken. Dat ik liever in de zorg ging werken, omdat ik daar zo blij van werd. Maar voor m’n ouders, die m’n studie volledig hebben betaald, was dat niet bespreekbaar. Ik moest m’n studie afmaken, want daar was ik nou eenmaal aan begonnen en ik had ‘m bijna afgerond. En ik ben blij dat ze dat hebben gedaan. Want ik heb nu een HBO-diploma.

Waar ik geen flikker aan heb. Nog nooit heb gehad.

Maar het is wel iets waar ik altijd mee heb kunnen koketteren. “Ja, maar ik heb een HBO-opleiding hoor en 2 jaar psychologie gestudeerd”, om maar aan mensen te laten weten dat ik dus heus niet dom ben. “Ja, ik woon nu dan wel in Tiel, maar ik heb in Amsterdam gestudeerd en heb er 15 jaar gewoond”, om maar te laten weten dat ik geen typisch provinciaals meisje ben.

Ik heb bijna mijn hele leven altijd gedaan waar m’n hart op dat moment lag. Waar ik op dat moment blij van werd. Na mijn studie ben ik als freelance tekstschrijver aan het werk gegaan, ik ging geld verdienen met m’n sites en ik merkte dat, naast het schrijven van stukjes, het werken in de zorg, er ook nog iets anders is wat ik heel leuk vind; het maken van dingen. Creatief bezig zijn. En ook daar kon ik geld mee verdienen. Ik stopte met m’n werken in de zorg.

Maar vanaf het moment dat ik stopte met het werken in de zorg was er altijd een roep, en ja, het is een roep, een roeping, om weer wél in de zorg te gaan werken. En ik vraag me al jaren af; waarom heb ik 25 jaar geleden niet toch voor een andere opleiding gekozen? Maar ook; Jesus, ik heb een afgeronde HBO-opleiding, ik heb 2 jaar psychologie gestudeerd en ik heb al 20 jaar een eenmanszaak waarmee ik mezelf prima kan onderhouden. Lekker blijven doen wat je doet! En… ik ben bijna 50! VIJFTIG! VIJFTIG!!!! Ben ik niet te oud om het allemaal eens even helemaal anders te gaan doen? Als ik de zorg in wil, dan moet ik me laten omscholen. Dan heb ik een diploma nodig. Wat ga ik doen? Wil ik dat? Wat wil ik nou echt? Dromen, daden, praktische bezwaren. Sta ik uiteindelijk liever de tanden te poetsen van iemand met een verstandelijke beperking dan dat wat ik nu doe?

Het antwoord is ‘ja’. Het antwoord is altijd ‘ja’ geweest.

JA.

Al het andere zijn verhaaltjes voor de bühne.

Ik belde naar een zorginstelling hier in de buurt.
Ik ging voor het eerst in m’n leven naar een echt sollicitatiegesprek.
En ik werd vorige week gebeld dat ze mij graag een werkplek en opleiding aanbieden.

In september begin ik met de opleiding Maatschappelijke Zorg bij het ROC Rivor in Tiel. En ga ik 24 uur in de week werken met mensen met een verstandelijke beperking.