LUNA EN VALENTIJNSDAG

Ik heb een gezonde aversie voor alles wat riekt naar romantiek. Ik ben niet van de romantiek. En om op Valentijnsdag ineens wél romantisch en lief te gaan doen, dat hoeft al helemaal niet van mij. Dat zit er ook niet in. Ik hou niet van het verplichte sfeertje dat eromheen hangt. Vroeger wel. Toen ik tiener was kon ik uren in de V&D staan om daar alle kaarten te bekijken en te hopen dat ik er eentje zou krijgen. Nooit gekregen. Ook nooit gestuurd. Valentijnsdag is voor mij hetzelfde als zeggen: “Ik ook van jou.” Klinkt veel minder gemeend dan zeggen: “Ik hou van jou.” ‘Ik ook van jou’ is het haast verplichte antwoord op ‘ik hou van jou’ en heeft daarom veel minder impact. Een kaartje, bloemetje of cadeautje op 14 februari zegt mij dus minder dan een kaartje, bloemetje of cadeautje op 3 april. Maar goed. Sommige mensen hechten nu eenmaal wel aan ‘tradities’ en ik weet dat als ik nu naar de brievenbus loop, dat daar dan een kaart van m’n moeder zal liggen met de tekst: “Wij houden heel veel van jou!!!” En dat ik dan moet huilen. En dat ik dan baal dat ik geen kaartje naar hen heb gestuurd. Gisteren kwam P. enthousiast met een tasje met een cadeau binnen. “Voor mij?”, vroeg ik. “Ja, voor Valentijnsdag”, zei hij. Dus nu zal ik vandaag ook voor hem een cadeautje gaan kopen, zodat we vanavond eerlijk kunnen oversteken. Straks denkt hij nog dat ik niet van hem hou. En dat is natuurlijk niet zo.