LUNA EN POEZENPANIEK

“Mauw.”
“Mauw.”
“Mauw.”
Binnen een fractie van een seconde ben ik wakker en zit ik rechtop in bed.
“Wat is er? Wat is er?”, vraagt de verkering geschrokken.
“Eén van de poezen doet raar”, zeg ik in paniek.

Ik hoor het meteen als er een poes een raar geluid maakt. Een ander geluid. Zelfs in m’n slaap dus. Van zowel Sid Vicious als Bruce Lee weet ik precies hoe ze klinken en wanneer ze zo klinken. En Frank Sinatra heeft nog nooit gemiauwd, behalve dan die ene keer toen-ie een vogeltje zag.

Ik ren de overloop op en zie daar Frank in volle glorie rollen over de vloerbedekking. “Kan jij ineens miauwen?”, vraag ik ‘m en doe een snelle bodycheck van kop tot pootjes. Niks aan de hand. En dan snel naar beneden. Met m’n hart kloppend in m’n keel.

Beneden tref ik Bruce Lee en Sid Vicious als 2 poezenhomootjes innig verstrengeld in elkaar op de bank. Slapend.

“Schatje!”, hoor ik van boven.
“Is er iets met jullie aan de hand?”, vraag ik terwijl ik de katers van een afstandje bekijk.
“Schatje!”, hoor ik weer van boven.
“Hadden jullie ruzie?”, vraag ik terwijl ik Bruce over z’n kop aai.
“Schatje!”, hoor ik weer.
“Jaha!”, roep ik.
“Het was op de radio.”
“Wat?”, vraag ik terwijl ik weer naar boven loop.
“Het was op de radio.”, zegt de verkering terwijl hij rustig in bed ligt.
“Hoe bedoel je?”
“De cabaretzender staat aan. En daar deden ze poezengeluiden na.”
“Het is midden in de nacht!”
“Ik was ‘m vergeten uit te zetten.”
“Alweer? Hallo! Zie je wel dat al die geluiden gewoon je onderbewuste binnen komen. Alles gaat naar binnen! En dat wordt dan toch verwerkt. Je onthoudt het allemaal! Dat kan gewoon niet goed zijn hoor voor een mens! Het gaat allemaal in je systeem zitten. Helemaal ontregeld! Slecht!”
“Ja, maar schatje, hoe denk je anders dat ik zo’n grappige man ben geworden?”

Zucht.