LUNA EN P. EN HET HOTEL-HOPPEN

Nadat mijn geest ietwat gewend was aan het idee dat er geen plan was en dat het hebben van geen plan eigenlijk hét plan was, zaten we al in Maastricht. “Zullen we een leuk hotelletje zoeken aan de Maas?”, stelde P. voor. Want we reden inmiddels langs de Maas. En even later reden we alweer heel ergens anders. “Eh, volgens mij zitten we in België”, zei ik triomfantelijk. “Dan zoeken we een leuk hotelletje in België”, zei P. terwijl hij de auto over steeds meer kronkelende weggetjes reed. En ineens waren we in Luik. “We rijden door naar de Ardennen”, zei P. toen. De Ardennen! Dat klonk wel heel erg vakantie! “We rijden door naar Spa”, zei P. daarna. “Ja! Naar Spa!”, riep ik. En ineens waren we ook in Spa. Vanuit de auto belden we alle hotels in de omgeving die ons geschikt leken. Om uiteindelijk van al die hotels te horen dat ze vol zaten. “Dat zei ik toch?”, zei ik, “straks moeten we in de auto slapen.” “Er is heus nog wel ergens een plekje”, zei P. en na een uurtje bellen vonden we inderdaad een hotel met een vrije kamer. “Jesus, heb je zo’n , met zoveel potentie en dan weten die Belgen er zoiets wanstaltigs van te maken”, zei P. toen we de hotelkamer binnenliepen. Ik keek naar de , een , de in de badkamer, het en ik kon maar 1 conclusie trekken; hier was de achterlijke stiefzus van de hoteleigenaar aan het decoreren geweest. Wat een treurigheid. “Maar voor een nachtje is het best oké”, vervolgde P., “morgenochtend na het ontbijt rijden we nog verder de Ardennen in.” Ik kreeg het meteen weer benauwd; “We zitten hier nu toch? Kunnen we niet gewoon blijven? Zo erg is het toch niet? En misschien zijn daar ook wel alle hotels vol?” “Nee”, zei P., “we blijven hier 1 nacht en morgen rijden we verder. We zien wel.” Wij waren de Bonnie & Clyde van het Belgische hotelwezen.

Wordt vervolgd…