LUNA EN HOE HET DUS BEGON MET EEN NAGELLAK-DATE

Naar aanleiding van de foto die ik maakte tijdens mijn solo-verblijf in de Van der Valk in Tiel om te vieren dat ik niet 10 jaar getrouwd was met J. stuurde Ruud me een berichtje via Instagram.

‘Ik zag gisteren nog in mijn kast een stukje karton staan wat je ooit maakte. Met een uitgeknipte vogel en een tekening eromheen met ‘lieve @hoof’ erop. Superkut hoe je je in de luren hebt laten leggen en onterecht dacht dat je veilig en op je plek was. Ik ken het helemaal, helaas. Misschien moeten we gewoon maar eens een bruidsreportage maken, gewoon omdat het kan.’

Creatieve ideeën? Creatieve samenwerkingen? Mij bellen!! Of in dit geval; mij een Instagram-berichtje sturen!

Ruud en ik kennen elkaar al jaren. En jaren. En jaren. Vanaf het begin van het webloggen. Het lifeloggen. Vanaf het begin van Twitter. Dus toch zeker al meer dan 20 jaar. Er waren af en toe wat berichten over en weer en Ruud heeft jaren geleden wat logootjes voor me gemaakt. We hebben elkaar zelfs ooit ontmoet, dus samen met hem een helemaal-over-de-top bruidsreportage maken leek me geweldig! Dingen maken! Dingen doen! Ik had ook nog wel wat ideetjes voor een foto, Ruud nog meer, ik nog meer, we gingen Whatsappen, we gingen bellen, we gingen videobellen en uiteindelijk kwamen we tot de conclusie; we doen een nagellak-date en een nagellak-foto.

Ruud had verteld dat hij z’n nagels altijd lakte, maar ik heb sinds een jaar een Gellac-apparaat en Gellac is zoveel beter dan gewone nagellak. Dat moest ik ‘m gewoon laten zien! Ik zou zijn nagels voorzien van zwarte Gellac met glitters en daarna zou ik met zijn hand op de foto gaan en hij met mijn hand. Die foto’s zouden we dan op onze Instagram zetten en, en dat zou dan het leuke zijn; veel mensen uit de weblog-scene van vroeger zouden dan misschien gaan denken dat wij wat hadden. Eenzelfde soort foto bij Ruud als bij mij! Alleen de voorpret was al leuk!
Een paar weken later lakte ik de nagels van Ruud, ik lakte mijn eigen nagels, ik was ruim met de glitters, ik was ruim met de wijn en we praten alsof we elkaar al jaren kenden. Toen het tijd was om onze eerste foto samen te gaan maken was die van Ruud binnen een paar keer klikken voor elkaar. Mijn hand over zijn mond. Klaar en klik.

Mijn foto duurde wat langer, want ja, ik wilde wel serieus kijken! Het moest geen lachebekkende foto worden. Niet zoals ik altijd kijk. Niet blij. Maar recht-vooruitkijkend. Niet lachen. Niet lachen. De hand van Ruud voor mijn mond. Ik lachen. Nog meer lachen. Ik in zijn vinger bijten. Nog meer lachen. Minstens 50 pogingen tot een goede foto. Allemaal mislukt. Tot hij met z’n andere hand m’n haar vastpakte en me aankeek.

Oh.

Okay.

Blauwe ogen in blauwe ogen.

Klik.

Als je binnen, pak ‘m beet, zo’n 24 uur niet hebt gedacht; nou, daar zou ik wel eens bovenop willen zitten, dan denk ik niet dat ‘t ‘m verder gaat worden. Voor mij niet in ieder geval. Liefde kan groeien. Vriendschap kan groeien. Maar fysieke aantrekkingskracht is er of die is er niet.

Klik en klaar.