LUNA EN HET ZWARTE GAT
“Je zult hierna wel in een groot, zwart gat vallen.”
Het is zowel tegen mij als m’n vader gezegd de afgelopen weken. Ik vind het weinig bemoedigende woorden voor de toekomst. Ze zullen vanuit goede bedoelingen worden uitgesproken, want iemand moeten missen waar je zo dichtbij stond, waar je zoveel van hebt gehouden, is een groot gemis. Maar vallen? In een zwart gat? Dat zit niet in me. Ook niet in m’n vader trouwens. Die reageert op het zinnetje ‘je zult nu wel in een zwart gat vallen’, net als ik met een ‘nou, dat was ik eigenlijk niet van plan’.
Mocht er een hiernamaals bestaan en mocht er vanuit dat hiernamaals de mogelijkheid zijn om de levenden nog even wat boodschappen door te geven dan weet ik zeker dat m’n moeder meteen zou komen melden dat bij de pakken neer gaan zitten niet de bedoeling is, dat we ons niet zo aan moeten stellen en dat ze ons dit niet zo heeft geleerd.
Je valt niet in een groot, zwart gat.
Je valt in een ruimte.
Er ontstaat ruimte.
Een ruimte zonder mijn moeder.
En in die ruimte is tijd.
Een tijd zonder mijn moeder.
En die tijd zal gewoon weer gevuld worden met de normale, dagelijkse dingen. Je moet uiteindelijk toch eten. Je zal toch weer gewoon moeten gaan koken. Je moet toch weer boodschappen gaan doen. Je moet zorgen voor voldoende toiletpapier, voor genoeg hondenvoer en voor genoeg kattenvoer. Je zal de hond gewoon moeten uitlaten en de kattenbakken zullen ook gewoon moeten worden gedaan. En je zal gewoon weer moeten werken, want de rekeningen zullen ook gewoon weer moeten worden betaald.
Ik wilde laatst m’n moeder even bellen.
“Weet je wie er dood is?
Jij.”
Mensen zeggen goedbedoeld wellicht zulke onhandige dingen. Nadat mijn vader was overleden, mijn broer 3 maanden daarna en ik weer een maand later op de uitvaart van mijn beste vriend was, zei een kennis van mijn ouders tegen me: “Goh, nu heb je helemaal niemand meer.” Waarop ik (goddank) antwoordde: “Nou, er zit hier een tafel vol vrienden om me heen. Dat is niet niemand!” Maar je zal maar zelf al niet positief zijn ingesteld (en hallo, dat zijn we tijdelijk allemaal in rouw), dan gaat zo’n opmerking je ook niet verder helpen. Dus het zou toch fijn zijn als mensen iets lievere dingen zeggen. Of alleen maar: “Ik weet niet wat ik moet zeggen”, dat is ook goed. Ik splits ongemerkt nog steeds mijn leven op in alles voor 2009 (toen stierf mijn moeder) en alles erna. Het is een groot gemis. Maar er blijft nog steeds veel over. Ik wens jullie heel erg veel liefs en sterkte.
Lol @ laatste zin.
Ik had het kunnen tegen de mijne 😊
Jaaa, zo herkenbaar! Bij mij kwam er geen zwart gat, in ieder geval tot nu toe (bijna 4 jaar verder). Volgens de een zou het meteen komen, volgens de ander kon het zelfs 10 jaar na datum nog. Nou, ik ga er niet op zitten wachten in ieder geval. Ik heb geleerd dat ik het eigenlijk best zonder mijn moeder kan, hoe veel ik haar op sommige momenten ook mis. Het is gewoon erg jammer dat ze er niet meer bij is, zo omschrijf ik het gevoel naar anderen toe, dat we het nog zo leuk hadden kunnen hebben – maar ja. Maar wat je zegt, of je wil of niet, het leven gaat vanzelf door en dat is best een prettig gegeven.
Heel herkenbaar, al verloor ik niet mijn moeder maar mijn zoon. Mensen hadden werkelijk de gedachte dat ik ergens in huis in een hoekje zou gaan zitten onder een dekentje, waar ik dan de eerste maanden niet meer weg zou komen of zoiets? Ik had PVD nóg een zoon om voor te zorgen!!
Dat zwarte gat, zijn eigenlijk grijze grauwe dagen, of uren, momenten dat ik het gewoon niet eerlijk vind dat hij er niet meer is. Hij had hier gewoon nog moeten zijn. Maar dat is gewoon niet zo en dus geniet ik extra driedubbel dik voor hem!
En het is gewoon zo, het leven gaat gewoon door, morgen komt de zon gewoon weer op, of het stormt zoals nu….. mijn halve tuinset ligt door de tuin heen zie ik…;-)
Zowel mijn beste vriendin als ik verloren binnen een maand tijd een ouder aan kanker ook mijn vader en zij haar moeder die beide 65 jaar waren. Zij kon goed afscheid nemen maar ik had al jaren geen contact en mocht niet naar de begrafenis komen. Vervolgens vond ze het nodig te vermelden dat ze op google gelezen had dat het erger is een ouder te verliezen waar je een goede band mee had. Mensen zullen nooit ophouden me in negatieve zin te verrassen helaas.
Prachtig krachtig én stoer. Net als jullie nuchtere Riet.
Ik weet niet zo goed hoe te reageren. Maar ik leef met je mee. Dikke knuffel…
Wauw. Hartje.
Welkom bij de kliek, dat zwarte gat moet echt wel heel groot zijn willen we er allemaal in passen (misschien gebruiken ze daarom het zwarte gat ook wel) . Zelf viel ik niet in een zwart gat of ik noem dat niet zo, maar mijn energie lijkt heel stroperig en ik doe erg mijn best om die stroop vloeibaarder te krijgen. Maar een zwart gat, neuh. Of goh zou dat het zwarte gat zijn . . .
Zwart gat, nee, jij bent meer iemand voor een mooie ruimte met unicorns, glitters en my little ponies! Een extra mooie dromenvanger maken voor je vader?!
Hoe dan ook, veel sterkte met alles een plekje geven….
Herkenbaar… toen mijn vader overleed, was ik net 3 mnd moeder en ik was vooral heel blij dat hij mij nog als moeder gezien had. En ik dacht ik kan nu hier de hele dag gaan zitten huilen, maar daar komt hij echt niet van terug, en dan heb ik de rest van mijn leven een K..leven, ik kan maar beter gaan genieten vd tijd die ik nog heb.
Dikke knuffel!