LUNA EN HET NU

En ineens zag ik. Maar ‘zien’ is niet het goede woord. Ik voelde het. Ik voelde ineens alles, maar eigelijk voelde ik niets. Na een heel gezellige middag met Marloes kwam ons gesprek ’s avonds op haar koan-studie. Via Wikipedia: ‘Een koan is een uitspraak of raadsel, dat in het Zen-boeddhisme tot doel heeft de student te verwarren, door het denken met een zodanige paradox te confronteren, dat het op de achtergrond treedt ten opzichte van de directe waarneming. De zo te bereiken continue directe waarneming, zonder (voor)oordelen, wordt in het boeddhisme verlichting genoemd.’ En Marloes gaf mij een voorbeeld van zo’n koan. En ik antwoordde. En zij vroeg weer verder en ik antwoordde weer iets anders en daarna vroeg zij weer iets verder. En door iedere vraag stuurde ze me een iets andere kant op. Moest ik harder nadenken. Dieper. En daarna nog harder en nog dieper. En weer. En weer. Tot ik ineens, na een paar uur, met open mond naar de grond staarde. Het was niet het lezen van een zinnetje met als strekking; je moet leven in het nu. Het was niet het lezen, het was niet het begrijpen, het was het voelen. Het was het ineens allemaal diep voelen. Het was het voelen dat alles wat voor nu gebeurd is, eigenlijk niets uitmaakt, omdat het niets aan nu verandert. En dat alles wat na nu zal gebeuren eigenlijk ook niets uitmaakt, omdat het niets aan nu verandert. En dát voelen was geweldig. Dat allemaal voelen, dat was een wonder. Ik loop sinds gisteravond met een glimlach door de wereld die er niet vanaf is te slaan. En misschien ben ik volgende week al mijn levensinzichten weer vergeten. En dat maakt me nu niet uit, want ik weet dat het nooit meer écht weggaat. Dat het altijd in mij zit. En om deze diepere inzichten te vieren trek ik nú een flesje champagne open.