LUNA EN EEN WEEKIE, WAT EEN WEEKIE

Deze week stond in het teken van de dood. Nu staat eigenlijk je hele leven in het teken van de dood als je het van een wat groter afstandje en in een wat breder perspectief bekijkt, maar de dood kwam deze week wel erg vaak om de hoek kijken. Zo droomde ik vorige week dinsdagnacht over P.’s vader. Nooit eerder gedaan. Hij was dood en lag in een groene stof gewikkeld op de grond. Ex-partner P. lag ernaast, springlevend, en glimlachte naar zijn vader. Mooi plaatje in m’n hoofd dat ik de rest van m’n leven meeneem. En ik had daar heel graag wat dagen over na willen denken, beetje contempleren, beetje afsluiten, maar de oma van J. lag al een week op sterven. Daar moest ook over worden nagedacht. En niet dat J. heel veel met z’n oma had, maar het is toch de moeder van zijn moeder en het is toch zijn oma. En niet te vergeten de overgrootoma van dochter S.! Want hoeveel kinderen kunnen tegenwoordig nog zeggen dat ze hun overgrootouders hebben gekend? Oma Anna is woensdagnacht op 88-jarige leeftijd overleden. En ik had ook graag daar heel lang bij stil gestaan, wat kaarsjes gebrand, gepraat, gelachen, maar vrijdag, zaterdag én zondag stonden in het teken van de moord op buurman J. 5 huizen verder. En dat is zulke freaky shit dat je er niet eens over na wíl denken. Maar het gaat vanzelf. En al de bijpassende plaatjes in je hoofd komen ook vanzelf. Net als dat de verkering en ik gisteren ineens vanzelf in het condoleance-centrum stonden om afscheid te nemen van zijn oma. Een oude vriendin van oma (al 58 jaar vriendinnen) stond naast de open kist te praten tegen oma, over hoe goed ze het hadden gehad vroeger en dat oma zoveel lieve kinderen heeft en dat ze het zo goed heeft gedaan. Huilen. Ik dan. Die oude vriendin was 90 en heeft in haar leven waarschijnlijk al zoveel vrienden en familie weggebracht dat ze geen tranen meer over heeft. Plaatje in m’n hoofd. De verkering en zijn neef tilden een kwartiertje later samen de deksel op de rieten kist, zodat die gesloten kon worden. En omdat de kist toen zo kaal was rukte de verkering een roze ranonkel uit een bloemstuk om bovenop de kist te leggen. Nog een plaatje in m’n hoofd. En vandaag liep ik met dochter S. in een rouwstoet naar de plek waar haar overgrootmoeder begraven zou worden. Ze had haar eigen moeder aan haar linkerhand en mij aan haar rechterhand. Ook een mooi plaatje in m’n hoofd dat ik de rest van m’n leven meeneem.