LUNA EN EEN VERRASSING

“Ooh, we hebben zo’n leuk cadeau voor je”, zei vriendin M.
“Wat dan, wat dan?”, vroeg ik.
“Nee, ik zeg niks.”
“Wat dan! Wat dan?”
“Nee, maar ik weet zeker dat je het leuk vindt.”

“Schatje, zeg nou, wat hebben ze gekocht?”, probeerde ik bij de verkering.”Zeg het nou, zeg het nou! Dan kan ik me er geestelijk op voorbereiden, want straks is het niet leuk en dan moet ik toch doen alsof ik het heel leuk vind, dus zeg het nou maar gewoon.”
“Nee, ik zeg niks.”
“Aaaaaaah?”
“Nee.”
“Maar vind ik het leuk?”
“Ik weet het niet, het is nogal persoonlijk.”
“Oh, nee! Nee! Echt?”
“Ja.”
“Oh, nee! Nee! Dat wil ik niet hoor! Het is toch geen schilderij? Iets wat ik neer moet zetten of op moet hangen en dat ze hebben gedacht; nou, Luna, die houdt zo van felle kleuren en dat het dan een heel lelijk schilderij is of iets wat nét niet het goede kitsch is? Of een lelijke lamp? Ze hebben toch niet iets voor in huis gekocht hè? Nee toch, hè? En dan moet ik het wel neerzetten en dan moet ik er de rest van m’n leven naar kijken en dan baal ik en dan moet ik het per ongeluk laten vallen! Zeg het nou!”
“Nee.”
“Maar vind ik het nou leuk?”
“Nou, ik weet het niet.”
“Vind jij het leuk?”
“Ik heb het niet gezien.”
“Ja, maar de Tielse meisjes zeggen dat ik het leuk vind.”
“Liefie, ik weet ’t echt niet.”

Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn Tielse vriendjes en vriendinnetjes dé bananengele asymmetrische jurk van Lanvin! De jurk die binnen de kortste keren uitverkocht was bij de H&M. De jurk die eigenlijk veel te duur is.

De jurk die ik écht graag wilde hebben!