LUNA EN EEN KAFKAËSKE DAG

Als je een geliberaliseerde woning huurt ben je verplicht om mee te werken aan de verkoop van het huis. Je moet dus ook kijkers toelaten in je thuis, zodat, in ons geval, nieuwe investeerders kunnen checken of het een investering waard is. Het was iets waar M. en ik tegenop zagen, maar zoals dat gaat met dingen waar je tegenop ziet; uiteindelijk moeten ze toch gebeuren en uiteindelijk werd het vanzelf maandagochtend 9:00, de dag en het uur van de eerste bezichtiging. Wij hadden besloten om zelf ook thuis te zijn, zodat we nog een beetje het idee hadden dat we controle hadden over de situatie.

Want er komen ineens allerlei types bij je over de vloer. Door je huis. In je keuken. In je woonkamer. In je seksspeeltjes-kantoor. In je slaapkamer. Tussen je dromenvangers. In je badkamer met kattenbakken. En wat voor types er komen, daar heb je dus helemaal geen invloed op. Je weet maar 1 ding; het zijn types met ergens minimaal € 250.000,- op de bank.

In 3 uur tijd zien we diverse mannen met grote auto’s, mannen met geld, jongens met geld, snelle jongens en nog snellere jongens die binnen 5 minuten weer vertrekken. Een paar keer kijk ik in heel vriendelijke ogen boven een mondkapje.

Je went er blijkbaar snel aan dat er een vreemd makelaars-mannetje met een vreemd investeerders-mannetje op je zolder staat te praten over huurcontracten, funderingen, over een gedateerde badkamer zonder schimmel, kozijnen, een zonnige woning, een CV-ketel van 10 jaar oud en huurders die hier heel graag wonen, maar door omstandigheden het huis niet zelf kunnen kopen.

Er staat een gezin met 2 kinderen voor de deur. Die komen het huis ook bezichtigen.

“Maar we wonen in principe prima in Druten hoor”, hoor ik de vrouw even later zeggen terwijl ik onderaan de trap het gesprek tussen de makelaar en het gezin sta af te luisteren. Het vriendelijke makelaars-mannetje heeft haar er net op gewezen dat het hier toch echt om een investeringspand gaat mét huurders. Ik heb niet het idee dat de vrouw de situatie goed begrijpt.

“En hier is een muziekkamer”, zegt het makelaars-mannetje als hij het kantoortje van M. laat zien. Daar moeten we iedere keer om lachen, want M. heeft dan wel een gitaar, een keyboard en een koffer vol ambitie op z’n kantoor staan, maar ondanks herhaalde pogingen te beginnen met een cursusje gitaar of piano, kan hij geen noot spelen.

“Meneer en mevrouw hebben zelf een nieuwe koelkast gekocht, omdat de koelkast die bij het huis hoort het niet meer doet”, zegt het makelaars-mannetje en wijst op onze grote Amerikaanse koelkast.
“Dus deze doet het niet meer?”, vraagt de vrouw en ondertussen trekt ze onze oude koelkast open.
“Die staat uit en dat is nu onze snack-kast”, roep ik richting de keuken, wetend dat de vrouw een blik heeft kunnen werpen in onze oude koelkast die nu volgestouwd is met chips, koek en chocolade. Je voelt je ergens betrapt, maar het lijkt me niet de bedoeling dat kijkers zomaar uit zichzelf kastjes en deurtjes gaan opendoen. “En die oven en de vaatwasser hebben we trouwens ook zelf betaald.”

Nadat het gezin onze achtertuin en garage heeft geïnspecteerd keren ze terug naar binnen. Het zoontje is op z’n hoofd gevallen tegen de stoeptegels en we hoorden hem vanuit de tuin al onbedaarlijk huilen. De vrouw staat met hem op haar heup in mijn woonkamer en ze wil nog wat aan ons vragen, maar is de vraag vergeten. Ze stamelt wat vanachter haar mondkapje, het zoontje huilt erdoorheen en haar dochtertje is bezig met het uittrekken van haar metallic roze schoentjes met klittenband. De vader, die ik nog geen woord heb horen zeggen, staat erbij en kijkt ernaar.

Je wil netjes blijven. Je moet netjes blijven. Want het zou dus zo maar kunnen dat je hier met je toekomstige huurbaas te maken hebt. Maar je vraagt je af waarom iemand z’n 2 kinderen meeneemt naar een huisbezichtiging. Wat ging hier mis? Waarom blijft zij hier staan met dat huilende kind? In mijn thuis? Dit duurt te lang! Waarom pakt haar man dat kind niet even over, zodat zij haar vraag kan stellen? Wat is dit? Wat gebeurt hier? Ga weg! Ga allemaal weg! Neem je huilende kind mee naar Druten en laat ons met rust. Ik wil rust! Ik wil dat dit stopt!

“Willen jullie zelf niet ooit een huis kopen?”, vraagt de vrouw tussen het gehuil van het kind door.
“Nee, wij willen hier blijven huren”, zegt M. resoluut.

Het meisje zonder de roze metallic schoentjes is inmiddels op onze bank gaan liggen. Kater Chuck springt ernaast.

Kafka. Vandaag was Kafka.

Laat onze nieuwe huurbaas alsjeblieft 1 van de mannen met de vriendelijke ogen zijn.