LUNA EN EEN INTAKEGESPREK
“Ja, zoals ik het nu allemaal gehoord heb denk ik dat je zeker bepaalden kenmerken hebt van ADHD en ik merk ook dat je moeite hebt in het aangeven van je grenzen”, zegt de vrouwelijke arts van een jaar of 28. De anderhalf uur daarvoor heeft ze met een vulpen mijn leven en problemen in een minutieus handschrift op een kladblok genoteerd. Bij binnenkomst in haar kamertje had ik gezegd dat ik het wel een beetje raar vond dat ze jonger was dan ik en dat ik eigenlijk een oude kerel met een pijp en een dikke sofa had verwacht. Maar dat ik het obligate doosje tissue op het salontafeltje dan wél weer heel leuk vond. Geintje. Maar ze kon er niet om lachen.
“En dan zou ik graag voor willen stellen om hier de volgende keer met je moeder te komen.”
“Wat?”
“Met je moeder? Maar je vader mag ook hoor.”
“Waarom?”
“Om de diagnose te stellen moeten er ook in je jeugd al problemen zijn geweest.”
“En als dat niet zo is?”
“Daar komen we graag achter door middel van een gesprek met 1 van de ouders of door het zien van schoolrapporten.”
“Ik neem mijn moeder hier niet mee naartoe.”
“Waarom niet?”
“Ik ben 35, mijn moeder is 68 en dit is mijn probleem en daar ga ik haar niet bij betrekken.”
“Om de diagnose te stellen hebben wij inzicht nodig in je jeugdsituatie.”
“Ik neem m’n moeder niet mee.”
“Denk er maar even over na.”
“Dat zal ik doen.”
Maar ik denk dat ik ineens prima in staat ben in het aangeven van mijn grenzen.
Je ouders meenemen of je schoolrapporten. Ik zou even koffie drinken bij je moeder en dan de zolder opduiken.
@Johannet: Het ‘probleem’ is… ik heb altijd prima schoolrapporten gehad… en ook een prima jeugd… m’n ouders hadden hun handen vol aan mij, maar ik ben enig kind, dus dat is ook nooit een probleem geweest, haha! :-)
t zal best een goeie zijn, die psych.. en toch zou ik een ander vragen Luna…dit is toch raar??!! (en ik vraag me toch af, dit is al het zoveelste verhaal van iemand die ik ken die psych-hulp zoekt, retestoer vinnik, maar die dan bij iemand komt die zélf best nog een beetje psych-hulp nodig heeft… what’s with it??)
wegwezen daar, als je iets aan je denkpatronen wilt veranderen, adviseer ik je een goede NLP-cursus liefst in groepverband, veel leerzamer dan dat gewroet in je verleden…
Jaja, de problemen komen altijd voort uit je jeugd, blablabla. Daar verontschuldigen de grootste misdadigers zich ook mee…. Bij sommige mensen zal dat best wel zo zijn hoor, begrijp me goed. Heb zelf ook ADHD kenmerken, en heb net als jij een gelukkige jeugd gehad. Ook enig kind dus mijn ouders hadden het behoorlijk druk met mij ;-) Ik denk dat je meer hebt aan zo’n NLP-cursus omdat je dan leert hoe met je chaos om te gaat en daar gaat het toch om? Niet hoe je er toe gekomen bent, maar vooral hoe in de toekomst er mee om te gaan…
Het is specifiek bij ADHD nodig dat er ook kenmerken waren in de jeugd. De DSM is daar gewoon opgericht en niet op volwassenen. Neemt niet weg dat ik ouders hierin geen goeie raadgevers vind zoveel jaar na de kindertijd. De scherpe randjes verdwijnen in je herinnering. Bij een gelukkige jeugd blijven de fijne herinneringen kleven en niet hoe druk, impulsief of onhandelbaar je al dan niet was.
Ze was absoluut niet impulsief of onhandelbaar , alleen maar druk af en toe…en ik kan het weten…
Ze was en is ’n dochter om trots op te zijn !!!!
@Coco: Klopt… Daarom wil ik ook over het hele intakegesprek nog even nadenken… Want ik vind het bizar dat ik als volwassen vrouw met m’n moeder op gesprek moet komen… “Ja, maar dan leg ik haar wel uit dat ADHD niet aan de opvoeding ligt, maar dat het iets genetisch is.” Ja, hallo, m’n moeder is niet debiel ofzo, die leest ook het internet! Ik vind het gewoon niet okay om allerlei dingen naar boven te halen die allang vergeten zijn en die nooit een probleem zijn geweest… :-)
Yikes, peuten zonder gevoel voor humor….ik heb na twintig jaar GGZ eindelijk wel leuke peuten gevonden, is heel belangrijk hoor!
Gezinsgesprekken ken ik ook, kan best leerzaam zijn om dingen goed te plaatsen en zelf ook een goed (beter) beeld van jezelf te krijgen, ik zou het gewoon doen! En Adhd heeft natuurlijk niet te maken met een gelukkige jeugd en hoe goed je ouders voor je zijn geweest, die gesprekken zijn echt bedoeld om jou beter in beeld te krijgen en niet om jouw ouders iets te verwijten…
Ik heb ook veel alternatieve therapie gevolgd, maar zou het eerst via de gebruikelijke weg proberen als ik jou was, laat je alleen niet volproppen met pillen! (beter een beetje chaos dan leven als een zombie toch?!)
In ieder geval sterkte met alles en goed dat je eraan werkt!! (Het merendeel van de Nederlanders heeft wel ergens problemen mee en alleen de sterken proberen er iets aan te doen!)
XX
NLP is inderdaad een aanrader. Zelf ooit naar UPW weekend van Anthony Robbins geweest. Kwam herboren terug. Oke, het is even gek 10.000 man, afkomstig uit de hele wereld die staan te springen op de stoelen. Een firewalk in het maanlicht. Maar het helpt. En het is 10 keer leuker dan zitten op de sofa bij een psych. Google maar eens op zijn naam.
Ik heb zelf ook eens zo’n intake gehad, maar dan om uit te zoeken of ik autistisch ben. Moest ik ook mijn moeder meenemen. Die in Friesland woont, die een geheugen als een zeef heeft. Ik heb ook nee gezegd. Wel aan mijn moeder gevraagd wat zij nog weet over mijn gedrag als kind en dat mee genomen naar een vervolggesprek.
misschien voor jou ook een oplossing?
Nou jaaaaaa zeg…………!!!!!!
Mocht je er toch mee door willen gaan, zoiets zou ook vast schriftelijk kunnen toch? Maar dan nog, alsof je eigen verhaal/ervaringen niet de perfecte graadmeter zijn, je bent bijna even lang uit huis dan dat je thuis woonde….
Ik vind het een beetje raar…..
Ik zie het probleem niet zo eigenlijk. Ok, je moeder is 68, maar toch niet invalide of incapabel om een gesprek te hebben van een uur?
Draai het eens om: wat is het probleem om je moeder dit te vragen? Wat nou als het de peut helpt om beter inzicht te krijgen in of jij wel een ‘probleem’ hebt, of misschien wel niet. Het zou maar zo kunnen dat jouw moeder bij kan dragen aan een vollediger beeld van hoe jij functioneert.
PS: ook therapeuten hebben wel eens een humorloze dag, of geen trek in de miljoenste grap over het tissuedoosje
Anders ga je toch gewoon een beetje psycho-shoppen? Een psych moet in eerste instantie bij JOU passen.
Ik zou zeggen, dumpen deze Kleenexdame en ga op zoek naar een lieverd met HUMOR die je goed kan helpen.
Succes!!!
@Marietje: Iedereen mag van mij elke dag een humorloze dag hebben… ik schetste alleen even hoe ongemakkelijk ik mij voelde bij de situatie…
En ik vind het een probleem om mijn moeder mee te nemen… na 1 intakegesprek al? Hallo, ik heb geen problemen met m’n moeder of m’n jeugd, ik heb NU focus-problemen… En ik wil graag in het hier en nu blijven…
Wel begrijp ik dat je pas de diagnose ADHD of ADD kunt stellen als je ook in je jeugd al problemen had met concentratie of focus…
ik zou het gewoon doen. zoals hierboven al ergens staat is het geen middagje opvoeders/moeders bashen of zo, maar een goed beeld krijgen van jou in je jeugd wat wellicht aan je concentratieprobelemen ten grondslag ligt, of niet.
Neem mams mee, en maak er een leuke dag van, ga erna lekker ergens lunchen of zo, en spreek met haar af dat hetgeen besproken wordt binnen de 4 muren blijft.
ik bedoel maar, je moeder leest hier toch ook stukjes over spuitend klaarkomen van jouw hand (excusez de woordspeling) dus die gène heb je al niet meer!
volgens mij kan het alleen maar helpen! en het feit dat ze in jouw ogen te jong is kom je ook snel overheen hoor!
Maar wat is het échte nadeel van je moeder een gesprek meenemen dan? Ik zie het echt niet. Wat wil je dan eigenlijk van dit traject?
Goed dat jij in het NU wil leven. Jouw diagnostisch traject is ook NU. En dat jouw therapeut graag input van je moeder wil vind ik echt niet zo gek.
Take a leap of faith Luna, in die therapeut om specifiek te zijn.
Volgens mij is Marietje zelf therapeut ;-). Maar ik zou het ook weigeren, mijn moeder mee…..hou eens op. Ik kan best voor mijzelf zorgen.
Dat ze bij een nog thuiswonend kind vragen of de ouders eens meekomen op een afspraak, prima. Maar jij bent een volwassen vrouw, en inderdaad, jouw problemen zijn jouw problemen en niet die van je ouders. Uitzoeken of iets in je jeugd is ontstaan kan ook prima zonder je moeder mee te moeten slepen.
Als mevrouw dat niet kan moet je maar een andere therapeut zoeken.
@Brooklyn: nee, onderzoeker in een ziekenhuis.
Waarom ik er op hamer dat het mischien wel nuttig kan zijn is omdat ik geen enkele goede reden lees waarom niet. Moeder is 68, haar jeugd is al lang geleden, ze wil in het nu leven, haar moeder heeft geen probleem etc. Ook jij geeft geen goede reden: het heeft niet te maken met ‘voor jezelf kunnen zorgen’. Het gaat om input voor een diagnostisch traject.
Ik denk dat Luna te emotioneel reageert op dit verzoek van de peut. Ik denk bijv dat ze aanvullend bloedonderzoek niet zou weigeren (bijv om te checken of ze een schildklierprobleem heeft).
@Marietje: Ja, maar iets wat jij geen goede reden vindt, kan voor mij wel een hele goede reden zijn! Ik vind het meenemen van mijn moeder (of vader) echt onzin… er zijn zat volwassen die geen ouders meer hebben en die met vergelijkbare issues naar een psycholoog stappen… Hoe pakt de psycholoog dat dan aan?
@ marietje, het is natuurlijk ook een heel emotioneel verhaal, dus is het niet gek dat luna begint met: ‘echt niet, no way, ik ben geen 12 meer!’
maar ik ben het met je eens dat dit nou eenmaal bij het gedegen onderzoek hoort wat in gang is gezet voor de diagnose. Dus luun: denk er nog even overna en doe dan waar je je het beste bij voelt, maar bedenk je dat deze jeugdige psych dit niet voorstelt om zichzelf te helpen, maar jou!
misschien moet je haar ter illustratie een uitdraai van al je blogs geven, als rapport van de afgelopen 10 jaar! ;-)
Ik zie ook het probleem niet. Als dat de therapeut helpt dan zou ik het zeker doen. Je wilt toch een gedegen behandeling neem ik aan. Ik ga er van uit dat zij er voor gestudeerd heeft en dit niet vraagt of jou dwars te zitten. Dus………
@luna, en dat van mensen met gestorven ouders is een drogreden om het niet te doen!
kom op, zet dit proces door (al dan niet met je moeder), je bent al heel goed bezig!
Tja ik zou dus ook gewoon een beetje bultjes krijgen als mij als volwassen vrouw gevraagd wordt mijn moeder mee te nemen!
Luna, begeef je niet in dit circuit, je wordt er alleen maar ongelukkig van. De meeste therapeuten zijn zelf kierewiet. Ze projecteren al hun latente afwijkingen op hun “clienten”.
O.k. Ik reageer nooit, nu even wel. Ik ben wél werkzaam binnen de GGz, en snap de vraag van de therapeute. Dat is iets wat wij ‘gewoon’ vinden om te doen en noodzakelijk om de diagnose te kunnen stellen. Echter… de eerste vraag die ze aan jou zou moeten stellen is m.i. de vraag wat je van haar wilt. Ben je uit op een diagnose? óf wil je manieren leren om te dealen met de chaos, los van waardoor het ook komt. Je kunt haar ook vragen om vanuit de hypothese gewoon aan de gang te gaan met de dingen waar je tegenaan loopt! Dat zou i.i.g mijn voorstel zijn. Diagnostisering is iets wat wat mij betreft overgewaardeerd wordt. Het is mooier om te hebben over jou, je sterke kanten (Dat wat je wilt behouden en gebruiken) en de dingen waar je last van hebt. En als je je moeder niet mee wilt nemen, neem je haar niet mee! KLAAR!
Mooie van ADHD is. Ben je een beetje anders. Postzegel van Beatrix op je voorhoofd: “ADHD” op de enveloppe.
Jij bent gewoon: “anders”..(beweegt zijn vingers in de lucht tijdens die aanhalingstekens). Dat maakt jou UNIEK!
Anyway, zoals elk jaar…Alsnog gefeliciteerd :P
En gaan jullie daarna gezellig lunchen. Dat je je daar zo druk over maakt.
Zo he! Iedereen heeft een mening (maar dat is hier wel vaker). Lastig hoor! Sterkte.
Om de diagnose ADHD te kunnen stellen moet aangetoond kunnen worden dat er eigenlijk vanaf de babytijd al kenmerken aanwezig waren van ADHD. Daarom vragen ze of je moeder mee komt, want zij weet zich dat waarschijnlijk beter te herinneren dan wie dan ook. Als je haar toch niet wilt meenemen, zou je misschien ook die informatie kunnen opvragen door dossiers op te vragen van huisarts/consultatiebureau/peuterspeelzaal/school etc. Maar je moeder weet het waarschijnlijk gewoon beter. Die kan vertellen of je weinig sliep, of veel, en of je een Snelle Jelle was in je ontwikkeling. Of je beweeglijk was, of rustig. Of je jezelf een tijdje kon vermaken, of dat je snel afgeleid was. Dat soort dingen. Misschien kun je het nog eens overwegen? Waarom is dit een grens voor je? Het is niet meer en niet minder dan het meenemen van de oerbron aan info. Die info die (bij bijvoorbeeld overleden ouders) op een andere en meer omslachtige manier vergaard moet worden. Ik zou het doen!
En als je dat toch niet wilt, omdat je leeft in het NU en NU een oplossing wilt, zonder zeker te weten of je gedrag van NU komt door de ADHD die van oorsprong al in je zou kunnen zitten: dan lijkt me de tip van Cynthia zeer waardevol! Succes!
Groot gelijk heb je, tuurlijk ga je je moeder niet meenemen – als jij een focus probleem hebt na het maken van 100 poezen in korte tijd, dan weet ik niet meer wat focussen en concentreren is – goed dus dat je hyperactief bent anders waren die beesten er niet gekomen, en wat ik zie bij een adhd vriendje van mijn zoontje, hij is een stuk minder actief na fink buiten spelen, rennen etc. Misschien moet je gewoon weer gaan rennen, maar dat is ook maar psychologie van de kouwe grond:-) Sterkte ermee, volgens mij doe je het hartstikke goed zonder shrink xx
Poe he, wat een wantrouwen hierboven jegens de behandelaar. Het gaat hier helemaal niet om ‘ graven in het verleden’, het gaat enkel om het vinden van informatie om een diagnose mee te kunnen stellen! Wat ik – aps psycholoog- niet zo goed snap: je kiest voor een methode en daarbij horen bepaalde ‘ spelregels’ die nodig zijn om de methode succesvol te laten zijn. Niemand dringt je een methode op, die kies jezelf, toch? Dus die weerstand is niet nodig lijkt me, je kunt de hulpverlener niet kwalijk nemen dat zij haar methode hanteert. Als je ergens binnenloopt, dan lijkt het me normaal dat de hulpverlener in de intake uitlegt hoe een en ander werkt en wat er nodig is om succes te boeken. Dus in het geval van diagnosestelling bij ADHD is het nodig om een ouder te raadplegen, voor zover mogelijk. Niks mis mee toch? Als je dat niet wil, dan moet je wellicht de diagnode ook uit je hoofd zetten. Vergelijk het met naar de dokter gaan (die medicijnen voorschrijft) maar de medicijnen vervolgens meteen door de plee spoelen. Dan gaat dat traject dus niet veel opleveren, zoveel is zeker. Als je alleen in het hier & nu trucjes wil leren om met jouw situatie in het hier & nu om te gaan, dan ben je wellicht beter af bij een coach of cognitief gedragstherapeut. Anyways: in elk geval veel succes, hoop dat je iets vind wat bij je past..! Liefs Jits
Zelf heb ik ook zo’n gesprek gehad met mijn moeder erbij. Er worden dan eigenlijk dezelfde vragen gesteld al seerder maar je moeder moet die dan beantwoorden over hoe het vroeger was. Dus of je vroeger rustig in een hoekje spelen kon, of dat je tijdens het eten aan tafel bleef zitten. Gewoon dat soort vragen. ADHD is iets wat al jong begint, niet ineens als je dertig wordt. Ik had wel kenmerken maar vroeger had ik daar minder tot geen last van dan nu.
Bij mij was het trouwens geen ADHD. Wel hebben ze in dezelfde tijd diabetis vastgesteld. Nu gaat het veel beter en heb ik de originele klachten niet meer. Waarschijnlijk liep ik hier al heel lang mee rond en gaf dat mijn problemen (niets afmaken, moeilijk cocentreren, slecht onthouden, lusteloos). De rest van mijn symptonen is gewoon hoe ik ben (niet wachten tot vraag af is, in gesprek vallen, kan erg druk zijn, veel dingen tegelijk willen doen)
Gewoon even doorbijten, dat is alleen maar beter voor later.
Succes
Hoi Luna,
ik heb je al een keer direct gemaild hier over. Bij gebrek aan ouders moest ik mijn rapporten van de Basisschool meenemen.En ik ben het wel met Cynthia eens dat diagnostisering is iets wat wat overgewaardeerd wordt. Ik was aan de Ritalin door de diagnose ADHD, maar ik had sterk het gevoel dat ik een pion was in haar promotieonderzoek. Toch heeft het me uiteindelijk geholpen in het verkrijgen van inzicht in mezelf. Ik weet nu wat mijn probleem is en kan er mee leven, zonder Ritalin. Ben benieuwd hoe het verder gaat,
liefs.
Jij hebt helemaal geen adhd. Wegwezen daar.
De informatie van je ouders is alleen bedoeld om een diagnose te stellen, ADHD bestaat een heel leven en het is makkelijker om typische problemen in de jeugd te vinden dan in volwassenheid. Dacht dat psychiaters (of neurologen) ook graag de informatie van je ouders krijgen, om niet slechts een informatiebron (jou) te hebben. Maar goed, als je het niet wil moet je het natuurlijk gewoon kunnen weigeren, ongeacht de reden. En ga je je erg onprettig voelen bij haar, dan kan je waarschijnlijk beter iemand anders vragen.
Bij mij hebben ze (neuroloog) overigens niet gevraagd mijn ouders mee te nemen. Ik heb wel zelf rondgevraagd bij mijn vader en bij enkele vrienden uit mijn jeugd. Nog best zwaar trouwens, ik bleek wat moeilijker te zijn geweest dan ik zelf altijd dacht en ik wist best dat ik moeilijk was ;)
@Jitske: kijk, dat gaat mijns inziens wel vaker mis in de geestelijke gezondheidszorg. De hulpverlener volgt opgestelde regeltjes, formuliertjes en protocollen, vindt zichzelf per definitie degene met het grote gelijk en vergeet met een mens te maken te hebben. Therapie zou geen kwestie van keuze en slaafs volgen moeten zijn, maar een proces waar de cliënt zelf ook nog bij is en zeggenschap in heeft.
Zo gaat dat overigens ook met medicatie. Mensen die medicatie meenemen maar ze thuis door de plee spoelen, zitten frequent met een arts die blind voorschrijft zonder enig overleg of uitleg.
Dat ben ik wel met je eens hoor. Alleen, als je binnenloopt bij iemand die een diagnose stelt, is het niet gek dat ze daarvoor bepaalde dingen wil doen. Dat heeft niks te maken met therapie, die zou integratief en afgestemd moeten zijn. Maar ook dan is de therapeut leading in het proces, alleen dan wel afgestemd op de ander (vs de client bepaalt wat er precies gebeurt).
Oeps, vorige berichtje was van mij aan CiNNer, dus niet van CiNNer.. Kun je dit misschien aanpassen Luna..?
noujazeg! ik lees je blog al jaren en je bent een beetje maanisch, maar om nou meteen het etiket ADHD op te plakken. Wat denkt die therapeut wel niet? Mensen zonder humor moet je bij uit de buurt blijven. Als je concentratieproblemen hebt kun je ook geen ploesiepoesies naaien, of een blog bijhouden. Wat hebben schoolrapporten er mee te maken? hmm, hier had u opeens een punt hoger, jaja, hmm…
@Jitske: het is niet gek dat een psychiater bepaalde dingen wenst voor een diagnose. Alleen is het meenemen van ouders weinig absolute voorwaarde voor de diagnose ADHD. Bovendien bestaat er een prima alternatief, de cliënt kan zelf de informatie verstrekken die gevraagd wordt.
Sterker, het is mijns inziens zelfs een hekel punt in de diagnose stelling bij volwassenen. Veel ouders neigen antwoorden te geven die zij denken dat sociaal wenselijk is of erger, vrezen kritiek op hun manier van opvoeden en geven zodoende (bewust of onbewust) een vertekend beeld van de kindertijd. Op dat moment is die informatie waardeloos voor een diagnose stelling.
@aergrrl: De therapeut denkt ongetwijfeld dat Luna haar de vraag voorlegde of zij al dan niet ADHD heeft :) Dit is op Luna’s eigen initiatief tenslotte.
@CiNNeR: Inderdaad; ik ben zelf naar de huisarts gegaan met de vraag (nou ja, vraag): “Ik heb concentratieproblemen, focus godverdomme, dat soort dingen, en nu denk ik dat ik iets in de richting van ADD heb…” :-)
Blijf jij maar lekker je grenzen aangeven. Misschien moet je dit allemaal helemaal niet willen. Niet met haar in ieder geval
Wonderlijke manier van 1ste gesprek voeren. Is het niet verstandig een “goede” therapeut te zoeken…. als ze bestaan…. :)
Niet goed als een therapeut zo dwingend is, het is jouw therapie, ze mag alleen aangeven wat haar nuttig lijkt, maar jij bent in charge.