LUNA EN DE VRIJMIBO

Na 2 flessen rode wijn tijdens een mini-vrijmibo leek het vriendin L. en mij zeer belangrijk om wat te eten tussendoor. Wij vertrokken vol goede moed en lekkere trek richting Japanner, maar op de Nieuwmarkt begon het keihard te gieten. “Ik laat me niet zeiknat regenen hoor, dan gaat m’n haar naar de klote”, zei vriendin L. En ineens stonden we in de deuropening van café De Vriendschap. Om de bar stonden zo’n 10 barkrukken met daarop zo’n 10 stamgasten. Alle ogen waren op ons gericht en ze keken ons stomverbaasd aan. Wat doen die wijven hier, dachten de stamgasten simultaan. We kregen de rot-op-dit-is-ons-café-en-dit-is-onze-vrijdagmiddagborrel-blik. Maar daar trokken vriendin L. en ik ons niets van aan. Wij werden als een magneet naar een pluizerig wit hondje getrokken. “Ah, wat een liefje”, zongen wij in koor en aaiden het witte hondje aan alle kanten. De eigenaar van het hondje, een 50-er met woest haar en een baard van een week ontdooide meteen. We kwamen dan wel de rust in zijn café verstoren, maar vrouwen die van z’n hondje hielden, van die vrouwen hield hij ook. “Ze heet Rocka”, zei de stamgast. En met die openingszin werden we vrienden voor de hele vrijdag. Vriendin L. en ik gingen aan een tafeltje zitten en de stamgast en Rocka kwamen er gezellig bij. Even later schoof er nog een stamgast aan ons tafeltje en toen was het feest compleet. “Je hebt echt de schattigste tietjes die ik ooit heb gezien”, zei de stamgast na een paar kwartier en een paar rode wijn. “Het woord ‘tietjes’ is wel heel erg jaren-70 hoor”, zei ik. Dat was hij niet met me eens. Maar wij lulden sowieso volkomen langs elkaar heen. De stamgasten en wij hadden een top-vrijmibo. En Rocka lag met haar witte pluisharen op mijn zwarte jas te slapen. Vriendin L. en ik vergaten die avond te eten.