LUNA EN DE SPAST

Zo’n Kamasutra-beurs als afgelopen weekend in Utrecht wordt bezocht door mensen van allerlei allooi. Iedereen heeft behoefte aan seks, dus ook onze spastische medemens. En zo’n spast bevond zich, in zijn rolstoel, voor onze FOXY-stand terwijl 1 van onze FOXY-promotiemeisjes druk bezig was met het bevoelen van hem en zijn rolstoel. Even navragen leerde mij dat de spast zijn mobiele telefoon kwijt was. Meteen werd de verpleegster in mij wakker. Zijn telefoon kwijt! En nog spastisch ook! Ik zou hem helpen! “Waar ben je hem verloren?”, vroeg ik terwijl ik hurkte. “Bij… het… hoofd… po… di… um…”, zei hij. “Wat is je nummer, dan bel ik je even en dan loop ik een rondje”, zei ik. De spast gaf zijn nummer, ik belde hem een aantal keer en liep een paar rondjes rond het podium, maar vond geen telefoon. Zielig! Ik vond de spast heel zielig! “Kun je nog wel thuiskomen?”, vroeg ik. Dat ging lukken. Hij had een busje besteld en dat busje kwam zo. “Ik breng je wel even”, zei ik. En zo duwde ik hem en zijn rolstoel richting uitgang. “Welterusten”, zwaaide ik hem uit. En met een ongecontroleerde armbeweging zwaaide hij terug. Meer dan 3 uur later lag ik uitgeteld op mijn hotelbed met de dreun en de hectiek van de Kamasutra-beurs nog in mijn hoofd. ‘Pieppiep pieppiep’, deed mijn mobieltje. ‘luna, ik heb hem’, zei het sms-je. Ha! De spast had zijn mobiele telefoon gevonden! ‘gelukkig maar… welterusten’, sms’te ik terug binnen 10 seconden. Meer dan 10 minuten later, met van die spastische vingers is het vast moeilijk sms-en, kreeg ik de volgende sms; ‘mijn email is ‘hartstikkespast@hotmail.com’ en ik ben nu online’. En toen pas begreep ik het. Die spast was zijn mobieltje helemaal niet kwijt geweest! Die gebruikte dat gewoon als truc om aan telefoonnummers van meisjes te komen! Telefoonnummers van meisjes die in de seksindustrie werken! Hoe slim! Hoe briljant! Hoe gehaaid! Het zou me niets verbazen als hij eigenlijk gewoon kan lopen.