LUNA EN DE SIGARENBOER

“Ik kom m’n broeken ophalen. Zijn ze al klaar?” Voor me staat de dikke sigarenboer en ik geef hem mijn bonnetje. Hij pakt het bonnetje zwijgend aan, rommelt wat in een hokje en legt 5 minuten later de H&M-tas waarin ik mijn broeken bracht op de toonbank. “Kees heb er een briefje op geplakt, kijk”, zegt de dikke sigarenboer. Hij schuift de tas onder m’n neus en ik lees ‘katteharen eerst verweideren’. Kees? De man die verantwoordelijk is voor het wassen van mijn broeken heet Kees? Geen Emilio, Iggo of Doctor Cleanmachine? “Ja, maar daarvoor heb ik de broeken toch naar jullie gebracht? Omdat er kattenharen op zaten?”, vraag ik de dikke sigarenboer. “Ja, maar Kees ken ze niet wassen zo, met die haren, die moet je er eerst afhalen, anders komt z’n zeef vol met haren.” De dikke sigarenvrouw komt zich met het gesprek bemoeien: “Dat kun je gewoon met plakbank doen hoor.” Een opgetutte vrouw in een trainingspak geeft ook advies: “Je kan ook van die rollertjes kopen bij de Blokker, helemaal niet duur.” “Ja, maar dat zou Kees toch doen?”, probeer ik nog. “Nee, Kees doet het niet zo, eerst moet je die kattenharen verwijderen”, zegt de sigarenboer streng. “Eh, oke”, stamel ik. “Kan ik je verder nog ergens mee helpen”, vraagt de sigarenboer. “Nee, bedankt”, antwoord ik en loop met mijn H&M-tasje linea recta naar het cafetaria aan de overkant. “Twee pakjes gauloises rood alsjeblieft.”