LUNA EN 6 JAAR BIKINI-DRAMA’S

 LUNA EN HET BIKINI-DRAMA – 16 JUNI 2007

Een nieuwe bikini kopen dus. Ik zag er al weken tegenop. Zelfs op het moment dat de Ibiza-vakantie eindelijk definitief op de agenda stond, kon ik alleen maar denken aan de aanschaf van een nieuwe bikini. Het boterde namelijk niet meer zo tussen mij en mijn in 2005 aangeschafte panter-bikini. Maar ik wilde niet naar een bikini-winkel. Ik wilde niet! Mijn lichaam is namelijk volledig gebaseerd op het Coca Cola-flesje-principe: dikke tieten, dikke kont. Maar dan wel een taille. Nu sluit dat gelukkig ook naadloos aan op een ander principe: ik hou van tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70. Want op de een of andere manier hadden vrouwen in de jaren 50, 60 en 70 wél een normaal vrouwelijk figuur, met heupen en borsten. Maar de vrouwen, en vooral de kleding anno nu, lijken steeds rechter en dus mannelijker te worden. Mijn grens voor het dragen van tweedehands kleding ligt echter bij ondergoed en sokken. Die wil ik nieuw. En ook een tweedehands badpak of bikini zie ik dus niet zo zitten. Dus ik moest wel naar een winkel met bikini’s. Het moest. Het moest! Dus! Allereerst ging ik naar de grootste H&M van Amsterdam. Die in de Kalvertoren. Lekker opgaan in de massa en dan een beetje stiekem anoniem een bikini passen, dat leek mij een fijn plan. Gewoon wat broekjes en bikini’s uit de rekken rukken en dan in het felle TL-licht kijken naar jezelf en naar wat je allemaal aan jezelf zou willen veranderen. Ik zag daarna een rij van 10 vrouwen, allemaal wachtend op een pashokje, en ik besloot dat dit niet de dag was voor mij en de perfecte H&M-bikini. Misschien zou ik meer succes hebben bij een wat kleinere winkel. Dus ik vertrok naar een ‘speciaalzaak’ voor ondergoed en badkleding. En na 30 seconden staren naar wat minuscule velletjes stof werd ik al aangesproken: “Zoek je iets speciaals?” Zoek ik iets speciaals? Zoek ik iets speciaal? Wat denk je? Ik zoek verdomme een bikini waardoor ik er in 1 klap uitzie als Claudia Schiffer, maar ik neem genoegen met een exemplaar dat al mijn plekken waar zich teveel vet bevindt op een elegante manier verhuld. “Nee, ik kijk even”, zei ik. En ik verliet na 1 minuut de ‘speciaalzaak’. Toen ik thuis kwam trok ik mijn panterbikini nog maar een keertje aan. Kon net. Maar niet van harte. Dus trok daar overheen 1 van mijn 60’s zomerjurkjes. Hoppeta. In 1 keer al mijn probleemzones weggewerkt.

LUNA EN HET BIKINI-DRAMA, PART 2 – 21 JUNI 2007

Het zat me toch niet lekker, dat van die bikini. Ik kon het risico nemen om zonder passende bikini naar Ibiza te vertrekken, maar de kans dat ik daar wél een goed exemplaar zou vinden schatte ik niet hoog. Nee. Het moest vandaag gebeuren. Dus om 11.00 begon ik met het passen van diverse modellen bij de Bijenkorf. Daarna de H&M. En daarna naar nog meer winkels. Niks paste. Niks stond kek. Alles stond verre van sexy. Ik staarde iedere keer naar een albino walvis in een te strak slipje. Of een te strakke bikini. En dan had ik de grootste aanwezige maat aan. De fucking bloody, fucking kledingmaffia. Kut-kledinghoeren uit Italië. Kut-kledinghoeren uit Spanje. Fuck! Fuck! Fuck, ze allemaal! Ik besloot naar de C&A te gaan. Als ze ergens weten hoe Hollandse heupen in elkaar zitten, dan is het daar wel. Dacht ik. Na het passen van de vierde C&A-bikini besloot ik er even bij te gaan zitten op het bankje in de paskamer. Ik begon te denken dat het misschien toch aan mij lag. Ik was dik. Ik was niet meer een beetje lekker chubby. Nee, ik was dik. Ik was wit en dik en als het zo moest, nou dan ging ik dus mooi niet naar Ibiza. Ik was de dikste en witste van heel Amsterdam en daar kon ik wel om janken. En dat deed ik ook. Van pure frustratie. Er zat maar 1 ding op. Ik moest mijn ‘geen-tweedehands-ondergoed’ principe overboord gooien. Dus ik fietste naar Laura Dolls, dé vintage-winkel van Amsterdam. En het eerste badpak dat ik daar paste was meteen raak. Wat zeg ik? Dat badpak deed wonderen voor mijn figuur! Wat een lekker wijf was ik eigenlijk! En wat zat m’n haar goed! En die bril! Leuk zeg! Die maakte het plaatje helemaal af! Ik droeg een typisch jaren 50 badpak met een hysterische bloemenprint in zwart, groen en blauw. Het was een topstuk. Ik was een topstuk! Ik kon zo in een tijdschrift! De 2 andere fifties badpakken die ik daarna paste zaten ook als gegoten. En voor de 15 euro per stuk hoefde ik het niet te laten, dus ik rekende even later alle drie de badpakken af. En dat ze tweedehands zijn en dat een of ander vrouwtje er misschien 50 jaar geleden in heeft gepist kan me weinig interesseren. Wat? Al heeft ze zich volledig onder gescheten terwijl ze dit badpak droeg! Niks staat mij meer in de weg om straks over de stranden van Ibiza te paraderen.

LUNA EN HET BIKINI-DRAMA, PART 3 – 17 MEI 2013

Het is inmiddels 6 jaar later en ik ga weer naar Ibiza. Vriendin L. en vriend N. vroegen of we meegingen en bloody fucking hell, wat zijn de verkering en ik toe aan vakantie en aan zon! Dus wij zeiden ‘ja’ en we kunnen al weken, maanden niet wachten tot we in het vliegtuig zitten, maar het bikini-drama waar ik 6 jaar geleden tegenaan liep, speelde weer op. De badpakken die ik 6 jaar geleden kocht waren fantastisch, maar, het waren vintage badpakken, die dus ook gemaakt waren van vintage materiaal. Na elk robbertje zwemmen moest ik 3 uur in de zon om het badpak weer te laten drogen. En wanneer ik aan het zwemmen was zoog het badpak zich zo vol water dat ik, nou eh, niet helemaal natuurlijk, maar wel zo ongeveer, naar beneden zonk van het gewicht. Ik zag er dus wel fabulous uit, maar ik voelde me helemaal niet zo fabulous. Ik voelde me nog steeds een nijlpaard tussen de bikini-meisjes van 18 met maatje 36. Dus de 3 vintage badpakken verdwenen na die Ibiza-vakantie van 6 jaar geleden linea recta in de vuilnisbak en ik besloot om nooit, nooit, nooit meer te gaan zwemmen. Toen onze huidige Ibiza-vakantie een feit was zei ik daarom meteen tegen de verkering dat ik niet in een bikini ging. “Waar maak je je druk om?”, vroeg hij zich af, “ik ga gewoon in m’n blote reet in dat zwembad hoor.” Eh, ja, dat moest hij lekker zelf weten, maar ik vind dat toch een grensje dus ik had toch eigenlijk graag wel een soortement van badpak-achtig iets gehad. Of een burka, kon ik ook niet verbranden door de zon. “Dan koop je dat toch?”, zei hij. “Ja, ja, jij hebt makkelijk lullen, maar weet je wel wat voor drama dat is met mijn figuur?” “Hoezo, jouw figuur”, zei hij, “je bent hartstikke lekker, dus hou nou maar op met zeiken.” Maar ik wil gewoon een badpak dat voor mijn Hollandsche heupen is gemaakt en waar vooral m’n tieten heel goed in uitkomen, want je moet je positieve eigenschappen accentueren en je ietwat, eh, dikkere eigenschappen camoufleren. En dat alles graag gemaakt van een hedendaags textiel wat binnen 5 minuten droog is. En ik schaam me dus totally niet voor m’n lichaam, want ik heb nu eenmaal heupen en een buikje en een vetje hier en daar, maar ik schaam me wél ietwat voor het bedrag dat ik heb uitgegeven voor m’n nieuwe badpak: € 89,95. Maar toen ik het aantrok wist ik dat het iedere euro waard was. Het is een fifties badpak, maar gemaakt van nieuw en dus opdroogbaar materiaal. Met kersjes en dus ook een beetje with love from Tiel, the Betuwe.

Dus voluptueuze vrouwen van Nederland, verenigd u! Bij TopVintage.nl verkopen ze badkleding (en ook broeken, rokken, jurken, etc.) voor vrouwen in alle maten. Al zullen vrouwen met een maatje-meer, een kont-meer, tieten-meer en vooral met heupen-meer het er helemaal fantastisch vinden!