LUNA BEDANGT, LUNA BEDANGKT!

Ik moest ineens postzegels hebben. Heel veel graag. Gebruikte postzegels, al dan niet afgeweekt. Waar ik ze precies voor nodig had, dan zou ik dan nog wel zien, maar ik moest ze wel snel hebben. Om weer even dat gevoel van vroeger te krijgen misschien, dat gevoel het afweken van de postzegels in een bakje warm water, ze tussen een telefoonboek doen en daarna per land sorteren in een postzegelalbum. Dus zo kwam het dat ik een partijtje onafgeweekte postzegels van een kilootje of 10 voor een spotprijsje op de kop tikte. En die had ik natuurlijk helemaal voor mezelf kunnen houden, want ja, het was immers mijn koopje! Doei! Alles is voor Luna! Maar ik herinnerde me dat ik tijdens mijn zoektocht naar postzegels een berichtje op een forum had gelezen van een leraar op een school voor leerlingen met gedragsproblemen. Deze meester V. gaf zijn leerlingen altijd een postzegel als ze goed hun best hadden gedaan. Het afgelopen jaar had hij z’n eigen verzameling postzegels uitgedeeld en met Sinterklaas hadden al z’n leerlingen een postzegelalbum gevraagd en ook gekregen. Het postzegelalbum van meester V. was echter bijna leeg en daarom zocht hij nog meer postzegels en alles was welkom. Dus ik mailde met meester V. dat ik wel een kilootje kon missen. Hij schreef: "Ze weten hoe ze postzegels moeten weken en vinden het leuk om dat zelf te doen. Veel kinderen houden thuis de brievenbus goed in de gaten en de zegels claimen ze al voor de post is opengemaakt. Je begrijpt dat de zegels zeker welkom zijn en dat de kinderen er ontzettend blij mee zullen zijn." Dus een paar dagen later stuurde ik een doosje op. Even dacht ik nog dat ik met een of andere geflipte filatelist zonder geld te maken had die op een slinkse manier zijn collectie wilde uitbreiden, of dat meester V. misschien een eng mannetje was dat seksueel kickte op het aflikken van postzegels, er zijn immers freaks genoeg in de wereld, maar nee; vandaag viel er een formaat-A4 ansichtkaart op de deurmat. Van Meester V.’s leerlingen. En toen kreeg ik toch wel tranen in m’n ogen.