LUNA AT MISSCHIEN IETS TEVEEL SPACE-BROWNIE

Vorig jaar was de space-brownie die ik tijdens het feestweekend in Weesp at zeer goed gevallen en bevallen. Dus toen dr. G. meldde dat hij voor het afgelopen feestweekend in Weesp zelfs 2 space-brownies had gebakken kon iedereen zijn geluk niet op. “Hoeveel heb je er dit keer in gedaan?”, vroeg ik. “Zo’n 8 gram per brownie”, zei hij, “want die van vorig jaar, die was iets te licht.” “Oh, lekker”, zei ik. “Ja, en hij heeft ook nog de THC-boter die hij over had van vorig jaar in de toplaag met chocolade verwerkt”, zei vriendin I. triomfantelijk. “Oh”, zei ik enthousiast, “laat maar lekker doorkomen!” En dat deed dr. G. dan ook. Rond een uur of 22.00 verdeelde hij 1 van de space-brownies in 8 gelijke stukken en ik kreeg een eerlijk deel in m’n handen gedrukt. “Is dit niet teveel?”, vroeg ik, maar toen ik in het donker om me heen keek zag ik dat al mijn vriendjes hun stukken al naar binnen hadden gewerkt. Ik besloot toch het zekere voor het onzekere te nemen en eerst de helft te eten. En toen ik na een half uurtje nog niks dacht te voelen, nam ik de andere helft. En nog geen 5 minuten later werd het leuk!! Joh! Lachen! Wij zaten buiten in de tuin en keken met z’n 8-en naar een groot wit laken met daarop ‘War of the Worlds’ geprojecteerd. Die film bleek op intellectueel niveau iets te moeilijk voor ons, maar humor had-ie wel! En die Tom Cruise! Lachen! Lachen! Wij lachten de hele film aan 1 stuk. En toen de film afgelopen was werd er een nieuwe film in de dvd-speler gedaan. Gezellig! En vast nog meer lachen! Ik voelde m’n lichaam volledig wegzinken in de schommelstoel en toen ik om me heen keek leek de hele tuin weggezogen te worden in het beamer-scherm. Nee, dat was even helemaal niet lekker. Oh nee, oh nee, zitten in die schommelstoel, dat hielp al helemaal niet mee aan een stabiele toestand. Oh nee, niet die film. Niet ‘Bladerunner’. Oh, 2019. Dat is wel grappig. Lachen. Dat hebben die makers toch volledig fout gehad met die voorspellingen over replicants. Of toch niet? Ik keek om me heen en iedereen zat er nog. Of toch niet? Of toch wel? Nu niet. Nu wel. Nu niet. Nu weer wel. Oh, jesus, wat moeilijk allemaal. “Ik ga even binnen in de trailer liggen hoor”, zei ik. En stond op en liep de tuin uit.

Hierna: LUNA FLIPT ‘M VOLLEDIG DE PAN UIT