LUNA’S MOEDER EN EEN PAASEI

“Geef mij eens zo’n paasei”, zegt m’n moeder terwijl ze naar mijn etagère met chocolade-eitjes wijst. Ik geef haar een eitje en ga weer verder met het kijken naar ‘Oprah’. Tot m’n moeder ineens opstaat van haar stoel en heel hard begint te piepen en hijgen. “Hieuw, hieuw”, doet ze en ik schrik me kapot. “Wat is er?”, vraag ik volledig in paniek, maar m’n moeder kan geen adem meer krijgen. “Bel 112”, schreeuwt m’n vader die net zo hard in paniek is als ik. Ik ren naar de telefoon en sta daarna enkele seconde met de telefoon in m’n hand te bedenken welk nummer ik ook alweer moet indrukken. Dan bedenk ik me dat de komst van de ambulance sowieso te laat zou zijn. Hoe lang doet een ambulance erover om hier te komen? Een paar minuten? Dan is ze allang gestikt in dat paasei! Hoelang kan een mens zonder zuurstof voordat er gedeelten van de hersenen beginnen af te sterven? Mijn moeder als een schuimpje in een rolstoel, incontinent, weet ik veel wat, dat beeld had ik eigenlijk voor over een jaar over 20 in gedachten. Nog niet nu! Ik hoor en zie m’n moeder weer naar adem piepen. ‘Hieuw, hieuw.” Ik moet helemaal niet het alarmnummer bellen, ik moet de Heimlich-manoeure toepassen. Ik heb altijd gedacht dat het kennen van de Heimlich-manoeuvre nog wel een keer van pas zou komen, maar dat ik ‘m bij m’n eigen moeder zou gebruiken, dat had ik nooit kunnen bedenken. Meteen sta ik achter m’n moeder met m’n vuist tegen haar maag met alle kracht te duwen. En te duwen. En het lijkt niet te lukken, maar even later komt er toch een stuk paasei naar buiten. Zucht en steun. “Wat had je nou gedaan?”, vraagt m’n vader aan m’n moeder als we even later volledig uitgeput aan tafel zitten. “Man, ik verslikte me gewoon”, zegt ze rustig. “Verslikte? Verslikte? Ik dacht dat je hartstikke dood ging”, zeg ik. “Ach, dat heb ik wel vaker hoor”, zegt ze kalm. Maar een uur later zit ik nog te beven op m’n stoel en m’n hartslag tikt nog steeds op standje hyperventilatie. “Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen!”, zeg ik tegen m’n moeder, “moet je zien hoe m’n handen trillen.” “Ik ga toch een keertje dood hoor”, zegt ze rustig. “Ja, doe dat dan lekker bij jezelf thuis en niet bij een ander”, zeg ik. En eindelijk kunnen we er met z’n drietjes een klein beetje om lachen.