LAATJE OPEN, LAATJE DICHT
En daar sta je dan.
In de douche van je ouderlijk huis.
M’n moeder zit met een wit laken om haar schouders op een tuinstoeltje. Even daarvoor had ze me gebeld dat ik de tondeuse mee moest nemen omdat haar haar nu toch echt begon uit te vallen. Een week geleden was het al wat dunner geworden. Zachter. En gisteren hield ze ineens een pluk haar vast, dus het was tijd. Ik had al eerder aangegeven dat ik haar wel kaal zou scheren als haar haar door de chemo uit zou gaan vallen. We hebben immers een tondeuse in huis en ik vond het een vreselijke gedachte om m’n moeder naar een kapper te laten gaan. Zoiets moet thuis.
Maar ja, daar sta je dan.
In de douche van je ouderlijk huis.
En dan moet je dus niet gaan denken aan dat dit de douche is waar je als klein meisje altijd samen met je vader ging douchen. Ik achter hem in het hoekje. De laatste minuut het water altijd nog even extra heet. Voor de lekker.
De kunst van het leven is het op het juiste moment opendoen van laatjes. En ze op het juiste moment ook weer dichtdoen. Het laatje met herinneringen moet soms dicht om dingen in het heden te doen. In het nu te leven. Te overleven. Om nu die haren van m’n moeder af te scheren. Nu.
“Ik vind het nogal wat hoor”, zeg ik terwijl ik met de tondeuse in m’n hand sta.
“Hoezo? Moet ik het zelf doen?”, zegt m’n moeder kordaat.
“Nee, nee, dat hoeft niet, maar het is wel een dingetje hoor”, slik ik.
“Helemaal niet, het moet toch.”
“Moet ik het anders doen?”, vraagt m’n vader.
“Nee, ik doe het wel, ik weet dat het moet, maar toch.”
Na 10 keer aanhalen durf ik eindelijk de tondeuse over het hoofd van m’n moeder te laten gaan.
“Oh, dat kriebelt”, zegt ze.
“Helemaal Kojak, mam”, zeg ik.
Wanneer ik haar even later aankijk moet ik concluderen dat het niet eens zo heel stom staat. En niet eens zo vreselijk typisch kankerpatiënt.
“Je hebt eigenlijk een heel mooi hoofd”, zeg ik.
“Ge bin nog steeds een knap vrouwke hoor”, zegt m’n vader.
Met z’n drieën gedaan.
Zonder te huilen.
En een herinnering erbij om later weer een keer uit een laatje te halen.
Huilen kan altijd nog.
Laatje net ff open gedaan van mijn herinnering, zo herkenbaar.
Wens je moeder, jou heel veel sterkte, maar hoe zwaar het ook
Zal worden, blijf positief dat is het sterkste medicijn.
Je beschrijft het mooi, de aarzeling, de twijfel, verdriet, kracht! Mooi! En zwaar…..
Wow – heel vee sterkte x
Kanjers!
Mooi geschreven! Veel sterkte in deze rotperiode
wat MOOI! big hug!
Mooi. Ik vind jullie dapper. Sterkte.
´Petje af´ voor deze verwoording en je daad en jullie 3.
Bij mijn moeder hebben we veel grappen gemaakt hoe we haar kale hoofd zouden versieren. Een tattoo van een spinnenweb met spin vond ze zelf wel wat. Toch was het stiekem steeds weer even schrikken. Vooral omdat ze ook geen wenkbrauwen en wimpers meer had in die tijd, ze kwam niet meer overeen met de herinnering in mijn hoofd. Ze was erg blij toen het weer terug groeide. Ze kreeg toen wat ze altijd chemisch had moeten doen, krullen van haarzelf. Antrachiet, de structuur en de kleur kan veranderen na chemo’s.
Veel sterkte meid, humor helpt veel maar echt makkelijk is het gewoonweg niet.
Zelf ook ooit mijn moeder geholpen haar hoofd kaal te scheren ivm de effecten van de chemo. Alles was bij ons ook te onwerkelijk dat we niet moesten huilen. Met veel grapjes kwamen we er doorheen. We hadden wel het moment gefilmd en toen ik dat ooit terug zag kwamen de tranen pas. Sterkte met jullie proces
Huilen kan altijd nog, hoe mooi heb je het verwoord. Flink maar wel ontroerend.
Wat een rot periode, maar wat knap gedaan. Respect. En huilen kan inderdaad altijd nog…..
Dat heb je prachtig verwoord. Niet om in een laatje te doen, meer om in te lijsten. Sterkte met z’n drietjes.