HOUDEN VAN IS LOSLATEN, TOCH? TOCH?
“Je moeder is 3,6 kilo afgevallen en dat baart ons toch wel zorgen, dus wij willen voorstellen om haar weer sondevoeding te geven”, zegt de diëtiste.
“Oh, dat is niet zo best”, zeg ik.
“Ja, dat probeer ik je al duidelijk te maken de afgelopen weken, dat een eiwittekort dus kan leiden tot gewichtsverlies.”
Ik twijfel.
Of er vol ingaan. Even flink schelden.
Of niet.
Want als iemand tegen mij zegt ‘dat probeer ik je al een tijdje duidelijk te maken’, dan word ik meteen een beetje agressief. Link. Heel link. Alsof ik niet heb geluisterd de afgelopen weken! Alsof ik niet zelf het hele internet en meer heb gelezen over ziekten, eiwittekorten, voedsel waar veel eiwit inzit, verdomme. Alsof ik, ik, ik, niet het meest begaan ben met mijn moeder! Alsof ik niet het allerbeste voor haar wil. Alsof ik niet de hele supermarkt heb afgestruind naar producten waar veel eiwitten in zitten. Alsof ik niet zalm, haring, Parmezaanse kaas, mozzarella heb gekocht en daar lekkere dingetjes van heb gemaakt!
“Ik denk dat je dit beter met m’n moeder kan bespreken”, zeg ik, “de keuze voor wel of geen sonde is uiteindelijk aan haar, ze mankeert niks aan haar koppetje.”
“Nee, maar het is wel belangrijk dat de familie haar motiveert.”
“Ik kook al 4 weken dagelijks voor m’n moeder, ik heb van alles gekocht, meegenomen, of aangereikt, zoals jullie het noemen, op een gegeven moment houdt het voor mij op. M’n moeder moet van jullie dit, ik maak dat, iedereen lult de hele dag over eten tegen haar, jij doet dat, m’n vader doet dat, m’n vader doet dat tegen mij, ik ben het zelf ook een beetje zat, ik word er gek van, ik moet dit loslaten.”
“Ja, maar je moet wel weten dat je moeder wel haar best doet.”
“Ja, dat weet ik ook wel.”
“Maar wat ze nu eet is gezien haar gewichtsverlies gewoon niet genoeg.”
“Doe jij wat denkt dat goed is, ik weet het ook allemaal niet meer.”
Ik kan niet meer.
Ik kan echt niet meer.
“Hallo, u spreekt met de transferverpleegkundige”, zegt de transferverpleegkundige.
“Hallo”, zeg ik.
“Uw moeder mag donderdag naar het verpleeghuis voor revalidatie.”
“Nou, laten we hopen dat het dan nu ook echt mag.”
“Hoe bedoelt u?”
“Dit telefoontje heb ik al 4 keer eerder gehad.”
“Oh.”
“Maar ik krijg elke keer een andere transferverpleegkundige aan de telefoon.”
“Oh.”
Ik twijfel.
Of er vol ingaan. Even flink schelden.
Of niet.
“Maar ik hoop dat u gelijk heeft”, zeg ik.
Het is niet gek dat je het even niet meer weet. Je hebt zo ontzettend je best gedaan en nu lijkt het alsof dat niet goed genoeg was. En dat is frustrerend! Heel frustrerend!
En helaas is het inderdaad soms het beste om maar even een stap terug te doen en los te laten. Voor je moeder, maar zeker ook voor jou! Anders ga jij er straks nog aan onderdoor!
JE BENT EEN KANJER!!
Als er meer mensen waren als jij was de wereld een betere plek. Je bent goud waard. Doe af en toe je batterij bijladen, dan blijf je het ook volhouden.
Allejezus, wat een gedonder. Kan een mens niet meer fatsoenlijk ziek zijn en in alle rust herstellen (en dat al erg genoeg vinden) zonder al die chaos en toestanden van de gehele hulpverlening er ook nog eens bij te moeten nemen? Dat werkt zo averechts. Ik snap dat je moe bent. Dikke virtuele knuffel voor je mam, voor je pap, en voor jou!
Wil je een hart onder de riem ? Nou mijn cavia blieft die gore dieettoetjes ook niet. Kan zo’n dietist niet iets verzinnen wat ze wel lusten ?? Dat zou tenminste blijk geven van echte menselijkheid en meevoelendheid. Dus ga op de dijk even staan gillen en dan maar weer verder.
Laat je niet gek maken, Luun. En laat het stemmetje in je hoofd je ook niet gek maken dat je te weinig doet of hebt gedaan.
Wat hierboven staat. Ga op de dijk even gillen, of doe het op de plee.
(((( KNUFFFFFF ))))
Het had de diëtiste gesierd als ze wat meer begrip voor jullie had laten zien. Het ligt natuurlijk niet aan jou en wat je voor je moeder doet. Helaas is het gewoon zo dat liefde en liefdevol koken medisch niet zoveel doet als je zou willen, daar kan niemand wat aan doen. Misschien hoopt de diëtist dat je moeder toch de eiwit zooi wil proberen naast haar gewone maaltijden om sondevoeding nog te voorkomen. En op zich is het niet slecht dat ze contact met de familie wil houden, al zou een andere aanpak haar niet misstaan.
Misschien is het wel goed om soms heel even proberen wat dingen los te laten. Zelfs al kan ze hopelijk binnenkort dan echt gaan revalideren en verpleegzorg in plaats van ziekenzorg krijgen, de zorgen rond je moeder duren nog wel voort en is een kwestie van de lange adem. Soms even op adem proberen te komen is dan geen overbodige luxe, al is ook dat moeilijk.
Hou je taai meid en hopelijk gaat het donderdag echt door.