HOE GAAT HET MET JE MOEDER?
“Hoe gaat het met je moeder?”
Het is een heel lieve en goedbedoelde vraag, maar ‘Hoe gaat het met je moeder?’, is na 7,5 jaar leven met een moeder met kanker verworden tot een net zo oppervlakkige vraag als ‘Hoe gaat het?’. Een vraag die ik beide eigenlijk het liefst zo snel mogelijk afwimpel met een net zo oppervlakkige ‘goed hoor’.
Want vaak wil degene die het vraagt het antwoord liever niet echt weten, omdat er geen tijd of geen zin is om het gesprek daarna verder af te maken.
“Hoe gaat het met je moeder?”
“Ja, kut.”
“Oh.”
En weer door.
Meegemaakt op een feestje; iemand vraagt me hoe het met m’n moeder gaat en voordat ik ook maar iets kan antwoorden wordt diegene afgeleid door iemand anders en loopt weg. Mij vertwijfeld achterlatend.
Mensen voelen zich een soort van verplicht om te vragen naar m’n moeder, want nou ja, het is gewoon heel netjes en beleefd om daar naar te vragen, dat snap ik ook wel. En vaak is het ook het eerste wat in iemand opkomt als ze me zien.
Tijdens het uitlaten van de hond roept een andere hondenuitlater regelmatig vanaf de overkant van de straat de vraag hoe het met m’n moeder is. En welk antwoord ik ook terugroep; het brengt me even uit balans. Liegen en roepen dat het goed gaat voelt kut. Eerlijk roepen dat het klote gaat voelt kut. Roepen dat ze er gelukkig nog is, is de waarheid, maar ja, daarna loop je met de hond en je eigen gedachten en die gedachten reiken dan niet meer verder dan; ja, ze is er nog, maar het wordt er allemaal niet leuker op.
Wallen worden donkerder.
Veerkracht wordt kleiner.
Opties worden minder.
Pijntjes worden groter.
Lontjes worden korter.
Als er iemand in je directe omgeving ziek is, dan doe je allemaal een beetje mee. En de gezondheid van mijn moeder heeft ook een effect op mij. Op m’n vader. En op M.
“Maar hoe gaat het eigenlijk met je moeder?”
Onlangs is er ook nog eens longkanker bij m’n moeder ontdekt. Al was het natuurlijk eerst een ‘vreemd plekje op een longfoto’. En van een vreemd plekje op een longfoto gaat het naar een scan en dan nog maar een scan om te checken of het groeit en dan naar een longpunctie om te kijken wat het precies is. En het is dus longkanker. Deze kanker staat geheel los van de lymfeklierkanker waarvoor m’n moeder al 7,5 jaar behandeld wordt. Twee soorten kanker tegelijkertijd. Ach ja, waarom ook niet? Deze week een intakegesprek en dan 15 keer bestralen in het UMC.
“Goed hoor.”
Kut! Heb me zo nu en dan wel afgevraagd hoe het met je moeder was, maar er maar op vertrouwd dat je er wel over zou schrijven… Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
Dankjewel! Zoveel willen schrijven de afgelopen tijd, maar ik kon me er niet toe zetten…
Digitale knuffel
Knuffel terug!
Wens jullie alle vier veel kracht!
Mensen zijn vaak vooral druk met zichzelf en zodra het antwoord niet ‘past’ krijg je inderdaad gauw rare reacties. Maar er zijn er ook echt wel die wel echt geïnteresseerd zijn en meeleven ♡
Wat is het toch een kutziekte.
Dat is het zeker! Bahbah!
* pakt even je hand vast
In deze tijd lijken mensen geen tijd meer te hebben voor de nare en hele nare dingen in het leven. Of ze vinden het ongemakkelijk om over te praten, en zodra het antwoord op de vraag ‘Hoe gaat het’ hen een ongemakkelijk gevoel geeft lopen ze óf door, of ze zwijgen het onderwerp dood.
Ik merk het zelf dagelijks, maar ik lees ook in jouw stukjes hoe cynisch en zwartgallig je er van gaat denken.
Er komt ook een soort tweedeling in mensen, in mensen waarmee je wél kunt praten over je moeder en in mensen waar je de moeite niet meer neemt om over je moeder je praten.
Eigenlijk is het best heel verdrietig, voor jullie is hoe het met je moeder gaat elke dag weer een heel belangrijk ding. Jullie dagen worden er op aangepast, je planning wordt er op aangepast en alles draait maar om één ding, het voor jullie moeder zo makkelijk en gerieflijk mogelijk maken. En dat heel veel mensen daar geen aandacht voor hebben, omdat het voor hen zo ongemakkelijk voelt om over nare dingen te praten, dat doet pijn.
En dan heb ik nog niet eens over al die andere dingen die er nog bij komen kijken.
Een knuffel voor jou, voor M, voor Piet en Riet en voor de hele dolle Beestenbende.
Liefs!
Ja, ik merk het ook aan mezelf, dat ik cynischer wordt… of misschien een beetje numb… toch maar elke dag proberen om dat niet te blijven, want zo wil ik ook weer niet oud worden… bitter en zuur… dan toch liever zoet… maar ja… blijven proberen! :-)
Ik heb zelf helaas ook ziekte in mijn omgeving gehad. En dan merk je hoe hulpeloos mensen eigenlijk zijn als het gaat over dit onderwerp. Alleen een ‘ik weet niet hoe ik moet reageren’ of ‘wat doet dat met jou’ is al zoveel beter dan maar gauw afkappen, of het eeuwige cliché over ‘winnen’ van een ziekte aanhalen. Veel sterkte voor jouw moeder en jou!
Nou… inderdaad… een ‘wat doet dat met jou’ zou heel fijn zijn… al begin ik dan meteen te janken natuurlijk, dus daar zit ook weer niemand op te wachten (inclusief ikzelf)… oh, en de ‘vechten en strijden en winnen en verliezen’; gatverdamme…
Kanker is een ziekte die niet alleen de “drager” aanvreet, maar ook langzaam maar zeker de omgeving. De zorgen, de hoop, de teleurstelling; het is iets wat iemand die er nooit mee te maken heeft gehad niet begrijpt. Die zullen uit beleefdheid altijd vragen hoe het gaat, maar dat is meer een vinkje op een checklist zetten dan oprechte interesse (gevraagd hoe het gaat: check).
Ik begrijp het, jammer genoeg. En ik kan niet eens zeggen dat het altijd goedkomt. Maar met jou komt het echt wel weer goed. ♥
Het is echt een ‘kankercarrousel’, van hoop naar weer teleurstelling en tussendoor heel veel ziekenhuisbezoekjes… doodvermoeiend voor iedereen…
Kut! Dikke knuffel, veel sterkte voor jullie allemaal
Kus!
Jij arm kind van Riet. Wat kun je zeggen. Gewoon allemaal zwaar kut met peren en helaas kan niemand dat gevoel van je overnemen. Wij, enige kinderen, met hun moeders. Zorgen, blijven lachen, gaat best goed hoor, alles onder controle. Niet dus. Sterkte, sterke vrouw.
Yep! Dat! En af en toe van me af schrijven, of m’n gevoel van het moment omschrijven, helpt… al is het maar een beetje… kus!
Kom eens uit die slachtofferrol. ik heb het idee dat je zelf vaak vriendelijkheid afwimpelt. Je hebt vaak hele lieve comments maar ik zie je altijd alleen maar reageren als iemand een onaardige reactie neerzet en zelden reageren of bedanken voor de positieve comments. Je hebt zoveel vriendinnen die ongetwijfeld aan je vragen. hoe het met je moeder is en dit oprecht menen. Ok misschien niet tijdens het honden uitlaten of op een feestje maar dat zijn sowieso vreemde gelegenheden. Focus eens wat meer op positieve dingen. Je voelt je te vaak tekort gedaan in mijn ogen, daar doe je ook de mensen tekort mee die dit wel aan je willen geven maar wat je niet kunt ontvangen. Want blijkbaar vind je dat er niet genoeg oprechte belangstelling is.
Dankjewel.
En trouwens… nee, helemaal niet dankjewel… Wat een enorme kutreactie… ‘Focus je eens wat meer op de positieve dingen’… moet je net zeggen tegen iemand die zich eigenlijk al heel lang klote voelt… en natuurlijk heb ik vriendinnen en vrienden die oprecht zijn in hun vraag hoe het met m’n moeder gaat en waar ik lekker tegenaan mag huilen, daar ging dit hele stukje niet over…
Esther, dit is wel een hele rare reactie, 9 van de 10 of misschien wel 99 van de 100 reacties van Luna zijn altijd super lief, leuk, positief en/of grappig. Zelden kan ik haar op iets onaardigs betrappen en als het al onaardig is dan is het altijd een reactie van haar op een vervelende reactie zoals deze van jou.
Ik weet zeker dat Luna, alle reacties leest en waardeert maar ik vind het heel begrijpelijk dat ze zeker met deze huidige situaties niet altijd de energie kan opbrengen om te reageren.
Jij bent vast heel gezellig op feestjes…..
Godsamme zeg, wat een kutreactie.
Knuffel!
Dikke kus!
Een herkenbaar en mooi geschreven stukje Luna.
Tegelijkertijd ook zo kut dat er bij Riet nu ook nog eens longkanker is geconstateerd.
Ik ken je alleen maar van het virtuele, maar als er een keer meer dan een week geen stukje hier of review verschijnt maak ik me al een beetje zorgen en denk ik al gauw (oprecht), hopelijk gaat alles goed met Riet en jou.
Een virtuele hug en knuffel voor Riet en jou en je loved ones).
Nog maar eens een knuffel van een lezer die normaal nooit reageert. Sterkte!
Heel erg veel sterkte en kracht toegewenst. En heel veel liefde en troost…
Ik lees al heel lang hier mee, en heb nog nooit gereageerd. Ik ‘ken’ je dus alleen maar van de stukjes die je schrijft, en ongetwijfeld ken ik je daarom eigenlijk helemaal niet. Maar ik leef wel met je mee. Het is gewoon k^&$%t wat een ernstige ziekte van, in dit geval, een moeder met iemand kan doen. Hoeveel je ook voor haar en voor je vader doet, en dat is best veel als ik het zo allemaal lees, dan nog blijf je zelf met een machteloos gevoel achter. Want haar genezen kun je niet. Ik wens je heel veel sterkte toe. En stuur je een virtuele knuffel.
Het Nederlandse ‘Hoe gaat’t?’ is een equivalent van het Amerikaanse ‘Have a nice day!’ Er wordt zelden een serieuze reactie verwacht. Je voelt wat je voet en dat doe je goed. Huilen mag. Knuffelen mag. Leuke dingen doen mag. Doorgaan met werken mag. In foetushouding op de douchevloer liggen…het mag allemaal. Kus!
Wat is het toch een kutziekte en wat krijgen jullie het voor je kiezen.
Wat kan je toch hartverscheurend rauw en mooi schrijven.
Dikke kus voor het hele gezin!!
Iedereen leeft verder in zijn bubbel maar niemand kan écht snappen wat er in je familie omgaat als je moet (over)leven met een rotziekte waarbij je je geliefde ziet inleveren, behalve als je er zelf middenin zit.
Gelukkig maar?
Maar inderdaad lastige vraag “hoe gaat het nu met”, omdat de meesten niet op het echte antwoord zitten te wachten en je ook niet altijd het echte antwoord wil delen. Pfff…..
Ja inderdaad de standaardvraag waar niemand eigenlijk een echt antwoord op wil. Kan ik je opbeuren ? Waarschijnlijk niet. Advies geven, ja. Geniet tot het volle van wat er nog is, want 1 ding weet ik zeker – straks herinner je je de mooie dingen nog, het gezeur, het gehang, het wachten op kale gangen dat valt allemaal weg. Veel sterkte.
lieve luna ik reageer nooit ben zelf geen blogger maar op je blog terecht gekomen en kijk regelmatig of je iets geschreven heb waar ik van geniet ondanks het verdriet wat je meemaakt ik vind je een super lieve vrouw en je mag best klote voelen ik ken die dagen het is niet niks wat je meemaakt met je moeder en die klote ziekte en esther wat een kutreactie heel veel knuffels en liefs van mij melia de jong
Lieve Luna, heel veel sterkte in deze ongelijke kut situatie, zowel voor jou als voor je ouders en voor M. Ik hoop dat het schrijven je helpt dit verdriet wat te reguleren❤️
Oh en Esther: jij hebt duidelijk nog nooit iets dergelijks vreselijks als een doodzieke ouder meegemaakt in je leven. Gelukkig voor jou. Empathie is in ieder geval op geen enkele manier terug te lezen in je nare misplaatste reactie… Echt zelden zo‘n onaardige reactie gelezen op zo’n persoonlijk relaas! Schaam je!
Een ribbenkrakende klemknuffel. Of juist een heel zachte. Als ik je goed kende, kreeg je die van me. En nu ook, als je ‘m wilt. Het is naar. Heel naar. Ik denk aan je, voor wat het waard is.
En nee, reageren op mij hoeft niet. Je leest wel of je leest niet, het is al ingewikkeld genoeg allemaal.
Sterkte, dame. Dames.