HET LEVEN IS ONEERLIJK

Gisteren kreeg ik het nieuws dat de beste vriendin en collega van P. een dodelijk ongeluk heeft gehad in Zuid-Afrika. Vannacht was ik bij hem en compleet machteloos heb ik hem getroost. Verdriet is iets verschrikkelijks. Met mijn eigen verdriet kan ik meestal redelijk omgaan; gillen, huilen, slikken en weer doorgaan. Maar het verdriet van een ander kan ik niet verdragen. Het verdriet van P. is zo groot en het doet mij zo’n pijn om hem te zien huilen. Ik heb nog nooit zoveel tranen bij hem gezien en op momenten als dit besef ik hoeveel ik van hem hou en hoe erg ik hem zou missen als hij er niet meer zou zijn. En het wrange is; eigenlijk zou P. met haar zij meegegaan, maar op het laatste moment werd besloten dat K. mee mocht op deze zakenreis. Ook zij is gisteren verongelukt. En het voelt heel egoïstisch, maar stiekem ben ik intens blij dat P. nog naast me kan zitten, met al zijn verdriet. “Gisteren zijn er bij een vrachtwagenongeluk in Zuid-Afrika 8 doden gevallen, waaronder 2 Nederlanders”, meldt de nieuwsdame op de radio. Een zinnetje dat iedereen dagelijks hoort, maar je beseft pas hoeveel verdriet daarbij hoort als je er zelf mee te maken krijgt. Het is 15.45 en ik schenk mezelf een wodka in. Ik drink op het leven en de liefde. En op B. Ze was mooi, lief en puur. En pas 30. Ik wens haar vriend W. en haar familie alle sterkte toe.