HET FEEST DER HERKENNING

Hoe ik gisteren mijn bed heb gevonden is mij onduidelijk. Te bezopen. Ik herinner mij een taxirit, waarbij ik met dubbele tong tegen de jongen achter het stuur heb gepraat. Zeer waarschijnlijk heb ik deze jongen mijn diepste geheimen verteld. Ik herinner me dat ik voor de deur van de West Pacific afscheid nam van P., want die was met de fiets. Ik herinner me ook dat ik helemaal niet naar huis wou, maar dat P. moe was. En dat P. vond dat ik te luidruchtig was. Dat ik dronken was. Ik lispelde dat dat kwam omdat hij zelf niet had gedronken: “Als je samen dronken wordt, dan valt het niet op dat de ander dronken is.” Wat een wijsheid en wat een waarheid. Twee uur eerder had ik nog in P.’s oor staan gillen: “Ik ben herkend! Iemand heeft me herkend! Dat is nog nooit gebeurd!” Even daarvoor was ik inderdaad herkend op de dansvloer. “Ik lees elke dag je stukjes”, vertelde de mooie hippe jongen. “Oh, ben jij ook op de verjaardag van M.?”, vroeg ik hem. Ik dacht even dat hij een vriend van een vriend was en dat hij daarom m’n site kende. Maar hij was niet net als ik op de verjaardag van M., hij las gewoon dagelijks m’n stukjes. “Al een paar maanden”, zei de mooie hippe B. nog. Luna glom van trots. De avond bestond verder uit wijn, bier, een kippetje, zalm, asperges en bier en wijn. In die volgorde. Voordat ik vertrok naar het verjaardagsetentje van M. in de West Pacific had ik eerst een cadeautje voor hem gekocht (10 voorgedraaide jointjes) en daarvoor was ik thuis om 15.00 al begonnen met de vrijdagmiddagborrel. Tijdens mijn soloborrel chatte ik voor het eerst sinds maanden met een leuke onbekende. Tijdens deze chat met ene P. grapte ik om 4:34: “Ik wil herkend worden op straat.”