HELLO DARKNESS, MY OLD FRIEND

“J. moet je eens voelen”, zei ik donderdagmiddag, “het topje van m’n middelvinger slaapt, echt raar.”
“Ja, daar kan ik toch niks aan voelen?”
“Ja, maar het is zo’n raar gevoel. Helemaal gevoelloos.”

Een gevoel dat de hele middag en avond bleef en ook naar wat andere vingers leek door te trekken en toen ik de volgende ochtend wakker werd was het er nog.

“Maak even een afspraak met de huisarts”, zei J., “misschien zit er ergens een zenuw klem.”

Dus ik maakte een afspraak voor het einde van die middag en ging vol goede moed eindelijk aan het werk. Eindelijk wat PloesiePoesies naaien.

Het dode, slapende gevoel leek van m’n middelvinger naar m’n onderarm en nu ook naar m’n bovenarm door te lopen.
Toen ik ging staan was ook m’n bovenbeen gevoelloos.
Maar was dat wel zo?
Ik liep een stukje, maar het voelde allemaal zo raar, alsof m’n linkerkant niet bij mij hoorde.
Ook de tenen in m’n linkervoet leken te slapen.
Liggen hielp niet.
Zitten niet.
Paniek!

“J. je moet nu naar huis komen, nu”, zei ik, “want m’n hele linkerkant slaapt en ik weet niet of het nou echt zo is, want ik kan wel lopen, maar het voelt helemaal verdoofd en ik word misselijk en duizelig en straks val ik flauw.”
Paniek!

Binnen 2 minuten was J. thuis en binnen 10 minuten zaten we voor een spoedafspraak bij de huisarts. Ik trillend op een stoeltje, J. de rust zelve.

“Dit voelt gewoon allemaal echt niet goed, echt niet, echt, ik word er helemaal bang van en dit is gewoon mijn lichaam niet”, ratelde ik.

Gelukkig heb ik dezelfde huisarts als mijn ouders en ze is van de situatie in het gezin Van den Heuvel op de hoogte.

De dochter van dit gezin had een paniekaanval.
En de dochter van dit gezin is geadviseerd om eens even wat rustiger aan te doen.
Met behulp van Diazepam.

The words of the prophets are whispered in the sound of silence…