FIND ME… SOMEBODY TO LOVE

Vorig jaar zouden mijn ouders 50 jaar getrouwd zijn. Net niet gehaald. Het gemis van mijn moeder is er altijd, zowel bij mij als m’n vader, maar er was ruimte voor ‘somebody to love’.

Mijn vader ging vorig jaar voor het eerst ‘echt’ op vakantie, dus tijdens het 50-jaar-jubileum dat hij eigenlijk met m’n moeder had willen vieren was hij niet eens thuis. Hij zat in Andorra met z’n vriendin Addy en ze hadden het geweldig samen. Dus stuurde ik een cadeau via een Whatsappje; ‘Lieve pappa! Gefeliciteerd met je 50-jarig huwelijk! Al zijn we niet bij elkaar vandaag, toch denk ik aan jou en jullie. Om deze dag te vieren wil ik jou en Addy graag uitnodigen voor een concert wat pas volgend jaar gaat plaatsvinden in de Agnietenhof op 21 mei. Een concert met ALLE liedjes van het album van Queen; ‘A Night at the Opera’ (dat witte album)! Ik heb 3 kaartjes gekocht. Voor jou en mij en Addy.’

Toen ik net geboren was heeft m’n moeder de Queen-elpee ‘A Night at the Opera’ grijsgedraaid. Die elpee kwam uit op 21 november 1975, ik was er 17 november 1975 en ik denk dat er slechtere muziek is om mee op te groeien. ‘A Night at the Opera’ bestaat dit jaar 50 jaar, ik word dit jaar 50 en Queen, ach, de liedjes van Queen. Voor altijd de liedjes van Queen! Bij het afscheid van m’n moeder draaiden we 3 liedjes van Queen en ik heb de titel van het liedje dat ik toen koos op m’n lijf getatoeëerd; ‘Somebody to Love.’ Mijn moeder was ‘somebody to love’. Ik ben ‘somebody to love’, maar ook ‘some body to love’.

Misschien moest het daarom ook wel zo zijn dat zanger Luc Devens het concert gisteren ‘The Music Of Queen: A Night At The Opera, 50th Anniversary (feat. Rock4)’ begon met het woord ‘mama’. Of eigenlijk; ‘Mamaaaaaaa, oehoehoehoeehooeeee.’

Addy pakte meteen daarna m’n hand vast, aaide me, streelde met haar duim over m’n hand en heeft mijn hand het hele concert niet meer losgelaten. Nou ja, behalve dan misschien om tijdens de pauze even een wijntje vast te houden. Maar daarna hielden we elkaar meteen weer vast. Haar andere hand lag op de knie van m’n vader.

Addy is degene die bloemetjes bij de foto en urn van m’n moeder zet bij mijn vader thuis. Of een klein paas-takje. Of wat kerstballetjes. Of lichtjes. Of kaarsjes. Of het allemaal gewoon een beetje afstoft. Addy houdt mijn moeder volledig in ere.

Toen m’n vader me na het Queen-concert gisteren thuisbracht en nog even mee naar binnen liep om een bak aspergesoep voor hem en Addy mee te nemen die ik die middag had gemaakt zei hij; “Wat is Addy toch een lieve vrouw hè?”

Ja, dat is ze.