EN LUNA HOUDT OOK NIET VAN ROMANTIEK

“Liefje?”, begon P. een paar dagen geleden, “doen we dit jaar aan Valentijnsdag?” “Eh, wat denk je zelf?”, vroeg ik terug. “Eh, nee”, zei P., “maar ik dacht; ik check het even voor het geval je ineens van gedachten was veranderd sinds de afgelopen 8 jaar.” “Nee, liefje”, zei ik, “Valentijnsdag hoeft niet voor mij, maar als je de komende dagen niet lief voor me bent, dan gooi ik 14 februari voor je voeten dat je een klootzak bent en dat je als klapper op de vuurpijl ook nog eens niks aan Valentijnsdag hebt gedaan.” Na 8 jaar samen, wist hij dat dit een grapje was. Want hij weet dat ik geen fuck geef om romantiek. Ik geef niks om kaarslicht. Om openhaard-gesprekken. Om momenten die van te voren gecreëerd worden om romantische een herinnering te bouwen. Ik hoef daarom niet perse op vakantie. Ik hoef niet duur uit eten. Ik hoef geen dure sieraden. Ik hoef geen bonbons. Hij hoeft niet elke week een bos bloemen te kopen voor mij, want dat doe ik zelf wel. Van zijn geld. Hij hoeft me niet elke dag te vertellen dat ik er goed of lekker uit zie, want dat doe ik niet elke dag, maar ik weet wél dat hij over 50 jaar nog steeds naast mij wil staan. En ik naast hem. Ik wil gewoon dat hij elke doordeweekse dag weer zo snel mogelijk thuis komt na z’n werk. Maar ik ben ook blij dat hij de volgende dag weer gaat werken en dat ik weer alleen in huis kan zijn. Mijn Valentijnscadeau 2007 bestond uit een Champions-League-voetbalavond op de tv, met eerst AZ tegen Fenerbahce, en daarna Ajax tegen Werder Bremen. En ik had me voorgenomen, en P. beloofd, om hem dat lekker te laten kijken, zonder dat ik ondertussen zou lopen zeiken dat ik iets anders wilde zien. En ik deed het best leuk eigenlijk. Maar echt enthousiasme opbrengen, dat zit er nooit in bij mij tijdens de voetbal. Een mooie pass, een mooie goal, een foute beslissing van de scheids; het zal wel. Tot na een half uur voetbal P. aan me vroeg of ik misschien nog een voetbalclub uit Istanbul kende, naast Fenerbahce dan. “Galatasaray”, zei ik. En P. keek me aan met grote ogen. Gaf me een high five. En realiseerde zich in die ene seconde dat 8 jaar schijnbaar oeverloos lullen over voetbal tegen je vriendin toch z’n vruchten blijkt af te werpen. En dat? Dat was nou een romantisch moment.