EERSTE KERSTDAG 2006

Dat kerstmis altijd behoorlijk stress-gerelateerd is, dat weet ik. Dat ik al een paar weken van tevoren aan het nadenken ben wat voor een cadeautjes voor wie te kopen, dat weet ik ook. En dat ik qua hapjes en drankjes altijd veel en veel en veel te veel inkoop, en er nog een paar dagen mee blijf zitten, dat weet ik nu ook wel. Dat ik een paar weken voor 25 en 26 december de kerstboom opzet, omdat ik zo’n zin heb in kerstmis, daar is zelfs partner P. aan gewend geraakt. Maar waar ik niet aan wen en waar ik ook niet aan wil wennen, omdat juist dat het verschil maakt tussen alle kerstdagen, is het ouder worden van degenen waarmee ik het vier. Het ouder worden van P.’s ouders maakt me verdrietig. We zien ze trager worden. Langer nadenken over dingen. Niet meer zo fief en adrem reageren. Niet meer zo goed tegen drank kunnen. Maar aan de andere kant zie ik hun kleindochters, mijn nichtjes, opgroeien, tot 2 heerlijke meiden. Voor het eerst was nichtje S. helemaal niet jaloers op de cadeautjes die haar zus kreeg. Ze was zelfs oprecht blij voor haar grote zus en schreeuwde: “Dat wou M. heel graag hebben!!!” Nichtje M. had voor kerstmis iets van Polly Pocket gevraagd en aangezien ik volledig los mocht gaan met de pinpas van partner P. had ik een heel ingewikkeld en vooral groot ding gekocht met allerlei features en dingen die konden bewegen en konden knipperen. Het was een perfect cadeau en nichtje M. heeft de rest van de avond meerdere keren om zowel mijn als P.’s nek gehangen om ons zo ontzettend te bedanken voor alle cadeaus, maar dan vooral voor haar Polly Pocket-cadeau. En haar blijdschap was echt en geen geef-je-tante-eens-een-kusje-bedankje. Een paar jaar terug dacht ik nog wel eens; dat komt niet goed met die meisjes. Wat een moeilijke kinderen. En wat kunnen ze gillen! Maar ik heb deze kerst zulke lieve gesprekken gehad met mijn nichtje M. en ik heb zo genoten van het enthousiasme van nichtje S., dat ik ervan overtuigd ben dat het 2 toppers gaan worden. En als je dan de volgende middag, als iedereen weer naar huis is, 2 hele lieve post-it memo’s op je toetsenbord vindt, dan weet je het zeker.