EEN WIEBELIGE WOENSDAG

Toen ik gisteravond thuis kwam lagen er allemaal verjaardagskaarten op me te wachten. De post wordt blijkbaar niet bezorgd op maandag in Tiel. Thanks peoples!

Ik werk even een plog-achterstand weg van een paar dagen.

Nina komt in m’n kantoor liggen (doet ze anders nooit). Ik schrijf wat, ik regel wat en ik surf wat. Ik merk dat de afgelopen dagen er toch wel wat hebben ingehakt, lichamelijk gezien. M’n lijf doet nog steeds pijn van m’n 25-kilometer-wandeling en ook m’n linkervoet begint op te spelen. Ik hinkel en wiebel en wobbel wat door de dag en kan amper op die linkervoet staan. Je wordt ouders mammie, geef het maar toe.

De moeder van oppasmeisje M. komt even langs om namens M. nog een verjaardagscadeautje te brengen. Het zijn 10 pakken met mixen voor koekjes en taarten! HOERA! Precies wat ik wilde (want ik had het gevraagd om zo vaker met M. te kunnen bakken).

Daarna maak ik M. 2 keer ontzettend vet in met Skip-Bo. Ook een beetje haar eigen schuld, want ze helpt me mee. LIEF!

Deze knapperd heeft z’n kap nog steeds op en begint het goed zat te worden.

Het belemmert ‘m niet om mij op schoot lastig te vallen.

Dit weekend komen onze vrienden uit Jamaica langs en terwijl ik sta te koken neem ik wat kookboeken door, op zoek naar lekkere gerechten. De rest van de avond hangen we op de bank er spreekt oppasmeisje M. de legendarische woorden tegen J.: “Ik snap niet hoe je het met haar volhoudt.” HAHAHAHA! Ze maakte gelukkig een grapje en precies op het juiste moment! Is ook een kwaliteit; humor!