EEN BLOEMETJE KAN ZOVEEL DOEN

Op de Nieuwmarkt staan elke dag, behalve zondag, een aantal marktkramen. Een groentekraam, een viskraam, een kraam met dierenvoeding en 2 bloemenkramen. Het is een beetje haat en nijd tussen de 2 bloemenkramen, want 2 bloemenkramen, op zo’n klein stukje markt, dat is natuurlijk ook een beetje overdreven. Maar ik ga altijd naar de bloemenkraam van Annie. “Jij bent veel goedkoper”, zeg ik dan. En dat is ook zo. En Annie is ook veel leuker dan die andere bloemenverkoper. Annie is een echte Amsterdamse met hoogblond gepermanent haar. En elke vrijdag of zaterdag koop ik een grote bos bloemen. Al 2 jaar lang. En dan leer je elkaar een klein beetje kennen. “Hoe is het met je ouders?”, vraagt ze dan, want die kent ze ook een beetje. Of: “Ga je nog wat leuks doen dit weekend?” Of ik vraag aan haar hoe haar vakantie aan de Costa Brava was. Of hoe het met haar kleinkinderen gaat. Maar meestal hebben we het over het weer. En altijd als ze me m’n bos bloemen overhandigt zegt ze: “Op handwarm water met een schep suiker.” In plat Amsterdams. Maar vandaag liep ik langs een bloemenwinkel op de Sint Antoniesbreestraat en daar verkochten ze werkelijk schitterende perzikbloesemtakken. Ik twijfelde. Ik wou die perzikbloesemtakken en ik wist dat Annie ze niet zou verkopen. Maar daar, in die bloemenwinkel, iets kopen, dat voelde toch een beetje als vreemdgaan. Ik koop altijd mijn bloemen bij Annie en ik ben trouw aan mijn bloemenvrouw. Daar hecht ik waarde aan. Maar ik kocht de perzikbloesemtakken toch. Met een schuldgevoel, dat wel. En mijn gebruikelijke route naar huis zou langs de Nieuwmarkt gaan. Maar dat kon natuurlijk helemaal niet. Straks zou Annie me zien! Met bloemen van de concurrent! Vreemdgaan én betrapt worden, ik moest er niet aan denken! Dus ik koos een andere route, over de grachten, in plaats van over de Nieuwmarkt. Als een verrader liep ik naar huis, bang dat ik haar alsnog tegen zou komen. Volgende week maak ik mijn slippertje weer goed met Annie. Met een bloemetje.