DE EENZAAMHEID IS SOMS ERGER MET Z’N TWEE

“Ik voel me zo alleen”, zei ik.
“Dat komt omdat je de hele dag alleen werkt”, zei hij.
“Nee, dat is het niet, ik werk m’n hele leven al alleen, daar heb ik geen moeite mee. Ik voel me alleen. Ik voel me kut. Er zit iets niet goed.”
“Ga dan met een psycholoog praten.”
“Waarom, ik ben niet gek.”
“Nou?”

“Wanneer zet je mij nou eens op nummer 1? Of je dochter? Wanneer ga je met mij, met ons, iets leuks doen? Wanneer gaan we samen uit eten? Samen een weekendje weg? We kunnen het zo goed hebben samen. We kunnen de ene maand samen naar Parijs en dan kun jij de andere maand met S. naar Berlijn en dan kan ik de maand daarna met haar naar Londen! Je gaat alleen maar naar de rugby, je brengt al je energie daar en ik krijg niks. Wij krijgen niks. Je ligt alleen maar moe op de bank. Ik ben blij dat je weer aan het werk bent en dat je het zo naar je zin hebt op de rugby, maar het is nu wel eens een keertje tijd voor ons, lijkt me. Je hebt vorig jaar al het hele jaar op de bank gelegen met je burn-out. Ik vind het niet meer leuk. We moeten nu aan ons werken.”
“Wil je dat ik stop met de rugby dan?”

Ik smeerde ’s ochtends z’n brood, legde z’n medicijnen klaar en zette er een kop zwarte koffie naast.
Hij ging niet naar z’n werk.
Hij ging naar haar.
Dus daarom waren al z’n vakantiedagen bijna op. Ik begreep het al niet. Nu wel.

Ik vraag me al weken af waarom ik het niet eerder zag. Of merkte. Ik voelde wel iets, maar ik wist niet wat. Ik voelde me alleen. Al maanden. Misschien al jaren. Maar leugens ontstaan geleidelijk en ze zijn oh, zo subtiel. En het lag natuurlijk nooit aan hem. Altijd aan mij.

Hoewel het nogal een impact heeft als je man je vertelt dat hij al maanden een ander heeft en bij haar gaat wonen overheerst bij mij vooral de opluchting.

En ik heb me in tijden niet zo niet-alleen gevoeld.