Categorie: Standaard

Er kwam een meisje met een wollen mutsje het café binnen. En het meisje kwam, samen met haar IPod naast me staan. “Hé, een IPod”, zei ik. “Wil je meeluisteren?”, vroeg het meisje. En zo kwam het dat het meisje en ik om en om en af en toe tegelijkertijd naar de MP3-tjes op haar IPod luisterden. We zongen wat, we dronken wat, we dansten wat en we lachten wat. We vonden dezelfde liedjes leuk, tot het meisje 3 keer achter elkaar een liedje van Tori Amos opzette. Ik trek Tori niet zo. Maar ik snapte de subtiele hint meteen. En ik kon het ook niet meer voor me houden. Dus ik gooide het er gewoon uit: “Zeg, val jij misschien op vrouwen? Ik bedoel, Tori Amos is natuurlijk typisch muziek voor lesbiennes.” Ik zag het meisje voor m’n ogen ontploffen. Van lief naar door-het-lint in nog geen seconde. “Wat wil je daarmee zeggen?”, schreeuwde het meisje. “Wat! Wat! Wat!” “Nou, gewoon”, zei ik voorzichtig, “ik dacht, Tori Amos, eh, nou ja, die is toch lesbisch? En volgens mij is een groot deel van haar fans ook lesbisch. Dacht ik dan. Dus, eh.” “Ben je eigenlijk wel eens naar een concert van haar geweest?”, brieste ze. “Eh, nee, want ik vind haar dus niet zo goed”, zei ik. “Hoe kun je dan een oordeel over haar hebben?”, schreeuwde ze. “Jij probeert mij een reactie te ontlokken en daar hou ik niet van.” “Ik vroeg alleen maar of je lesbisch was hoor”, zei ik. “En wat bedoel je daar nou mee?”, brieste ze. Ze knapte nu echt volledig uit haar panty. “Eh, ik heb ook wel eens seks met vrouwen gehad hoor”, probeerde ik. “Ik vind jou echt niet leuk”, schreeuwde het meisje door het café. “Oh, ik jou wel”, zei ik, “we hebben net een paar uur heel gezellig gepraat en gedanst.” “Nee, jij bent niet leuk”, besloot ze het gesprek. In de kast en op de kast verliet het meisje het café. Volgens mij vindt ze me best aardig.

Waar het hart vol van is, stroomt de weblog van over, dus ik wil graag nog even schrijven over vorige week vrijdag. Want toen belandde ik, na het feestje in het webcamhuis, in een stripclub. “Luun”, zei vriend C., “ga jij even op die barkruk zitten.” “Ah, nee”, lispelde ik, maar ik zat natuurlijk meteen op die barkruk. Vriend C. knikte naar een blond moppie en even later stond ze voor me op de bar. Ik keek recht in haar slipje. “Joehoe”, glimlachte ik en het blonde moppie begon met haar heupen van links naar rechts te wiegen. Woehoe, dacht ik. Ze pakte mijn hand en legde die op haar tiet. Een neptiet, maar wat kon mij dat verdommen, op dit tijdstip en na zoveel drank. Handtam en kuikenmak keek ik haar aan. Als ze nu zou vragen of ik de rest van mijn leven met haar zou willen delen, dan zou ik ‘ja’ zeggen. En met liefde, dat ook nog. Ze duwde haar tepel richting mijn mond, en, natuurlijk likte ik haar tepel. En het kon mij niets schelen dat diezelfde tepel al door honderden mannen eerder gelikt was, want nu, op dit moment, was dit blonde moppie alleen met mij bezig. Ze wiegde van links naar rechts. En vriend C. duwde mij een briefje van 20 euro in m’n handen. Die was voor het blonde moppie! Dat had ik wel eens gezien op televisie. Ja! Ik wist wat ik moest doen, dus ik trok haar stukje string iets naar voren om het 20-euro-briefje erin te stoppen. Maar dat was dus niet de bedoeling volgens het blonde moppie, want ze haalde m’n hand weg. Compleet blanco keek ik haar. “Eh”, zei ik. Het blonde moppie stopte het 20-euro-briefje in m’n mond, deed haar slipje naar beneden en duwde mijn hoofd richting haar kruis. Ik kon niets anders dan het 20-euro-biljet loslaten tussen haar schaamlippen. Het blonde moppie keek me nog even aan en vervolgde daarna haar werkzaamheden in de bar. Zij 20 euro, ik 20 illusies rijker.

Op 13 september 2003 schreef ik over het eerste FOXY-feestje in het webcamhuis: ‘Ik durf met zekerheid te zeggen dat iedere man met een beetje ballen, een beetje testosteron in zijn bloed of een beetje heteroseksueel gevoel, jaloers zal zijn op waar ik vanavond was. (…) Ik kon alleen maar denken aan al mijn mannelijke vrienden en dat ze allemaal op dit moment met me hadden willen ruilen.’ Op dat stukje kreeg ik toen een heleboel zeik-reacties. Dat mannen helemaal niet onder de indruk zijn van een feestje met de lekkerste meiden in de minuscuulste stringetjes en behaatjes. Maar natuurlijk! Gelukkig bestaat mijn vriendenkring wel uit échte mannen. Want ex S., 1 van mijn liefste vriendjes, die wilde maar wat graag een keertje naar dat webcamhuis. Regelmatig liet hij zinnetjes vallen als: “Ik wil mee de volgende keer naar zo’n feestje! Ik wil echt wel mee!” En omdat hij onlangs jarig was leek mij een uitnodiging voor het FOXY-webcamfeest een perfect verjaardagscadeau. En dat was het ook. Als een kind in een snoepwinkel keek ex S. om zich heen, al heb ik de hele avond geen kind aan hem gehad. “Dit zouden ze bij mij om de hoek moeten hebben, zo’n tent als dit. Dan zat ik er elke dag”, vond hij. Of hij kwam even langs om te melden: “Ik stond net ergens en die ene meid, die in dat blauwetje stringetje, die begon ineens dat meisje in dat rode behaatje te beffen. Ik stond op nog geen meter afstand!” Ex S. had een grijns op z’n gezicht die er de hele avond niet meer vanaf te slaan was. En daar had hij ook alle reden toe, want het feestje was nog heter, spannender en geiler dan de jaren daarvoor. Aan het einde van de avond stond ex S. met ontbloot bovenlijf te dansen tussen een partijtje eye-candy om ‘U’ tegen te zeggen. Hij heeft de avond van zijn leven gehad en als het aan hem lag dan waren we nu nog steeds daar om zijn verjaardag te vieren.
www.webcamgirls.nl

“Eh, Luun, hoofdredacteur P. heeft vanavond een verrassing voor ons”, zei vriendin M. vrijdagochtend. “Oh, God, Christus, nee, hè”, zei ik. “Ja, echt”, zei zij en we wisten allebei dat ons lot bezegeld was. Wij zouden die avond een stripneger krijgen. Al 4 jaar zeurden vriendin M. en ik om een neger bij hoofdredacteur P. van FOXY. “Als de oplage zo en zo hoog is, dan willen wij een neger”, riepen wij. En zo kwam het dat ik afgelopen vrijdag tijdens een feestje in het webcamhuis ineens de imposante torso van een stripneger aan het insmeren was. Ik had niet eens de tijd om tegen te stribbelen en het beste met dit soort amusement is het om alles maar gewoon lekker over je heen te laten komen. Ik moest gaan zitten en de stripneger duwde m’n benen uit elkaar. Mijn publiek bestond uit álle medewerkers en álle adverteerders van FOXY en álle webcammeisjes. Ik kreeg blosjes op m’n wangen toen de neger met z’n hoofd onder m’n jurk verdween. En terwijl hij mij een flinke showbefbeurt gaf, was ik erg blij dat ik een panty aanhad. “Woehoe”, riep iedereen om me heen. “Woehoe”, glimlachte ik voorzichtig. Met 1 arm tilde de stripneger me daarna de lucht in, met m’n benen langs zijn middel. “Woehoe”, woehoede ik. “Woehoe!” Ik begon er net lekker in te komen, maar toen was vriendin M. aan de beurt. Hij zette haar op de stoel en haalde zijn keiharde lul uit zijn tijgerstring. Zo! Zo! Nou! Nou! Hij spoot er slagroom op en vriendin M. moest het eraf likken. “Woehoe”, schreeuwde ik en floot hard op m’n vingers. “Woehoe!” Stiekem dankte ik God dat de neger mij als opwarmertje had gebruikt en dat vriendin M. het echte werk moest doen. Ha! Hij reed daarna in verschillende standjes tegen vriendin M. op en ik bedankte God nog maar een keertje. “Haha, dat was lachen”, zei ik na afloop tegen vriendin M., “maar ik was wel heel blij dat jij ‘m moest pijpen en niet ik.” “Oh, maar het was gewoon een neplul hoor”, zei vriendin M.

Er komt natuurlijk altijd een moment op zo’n weblogmeeting dat je denkt; wat doe ik hier. Dat je je afvraagt wie al deze mensen zijn en vooral wat jij daartussen te zoeken hebt. Dat je het eigenlijk een goed moment vindt om naar huis te gaan. Net een beetje aangeschoten. Maar niet dronken. Om een uur of 1.00 vond ik het mooi geweest gisteren, in de Florin in Utrecht. Maar net op dat moment, na mijn laatste slokje bier, stond er ineens een goochelaar voor me. Een weblogger met trucjes. “Neem een kaart in gedachten”, zei hij. Dat deed ik. Ik dacht heel hard aan de schoppen vrouw. “Als je het weet ga ik met je trouwen”, zei ik. En hoe hij het deed, deed hij het, maar hij haalde die schoppen vrouw uit het stok kaarten vandaan. “Jesus”, zei ik. En hij had nog veel meer trucjes. Trucjes met kaarten en balletjes en nog meer kaarten. Ik vond het briljant. En in een poging om de trucjes te doorgronden, ging ik op z’n vingers letten. Fuck die kaarten, de truc zit ‘m in die vingers. Maar al snel raakte ik een beetje afgeleid. Ik bedoel, als een man dat soort dingen met zijn handen kan, dan ben ik in gedachte al heel snel met heel andere dingen bezig. Ik was diep onder de indruk. “En kan je ook lekker Surinaams koken? Soato soep bijvoorbeeld?”, vroeg ik tussendoor. Dat kon-ie. Zucht. Soato soep. Diepe zucht. De goochelaar knoopte vervolgens 2 sjaaltjes aan elkaar en duwde de knoop richting mijn décolleté. Daarna trok hij aan de uiteinden van de sjaaltjes en, hocuspocus, tussen de sjaaltjes zat ineens een roze BH geknoopt. Geweldig! “En hij kan ook nog piano spelen”, hoorde ik even later. Ja. Dat was nou net te veel voor me. En goed vingerwerk én kunnen koken én kunnen pianospelen. Het was de hoogste tijd voor Luna om een trein te pakken. Toen ik thuiskwam vroeg P. waarom ik geen BH aanhad.
www.sudesh.nl

Gisteren, 19.30. Ik nam plaats op de bank met een bloedchagrijnig gezicht. Dat dat het eerste zou zijn dat P. zou zien als hij binnenkwam. Hij was te laat en dat trok ik slecht. Gelukkig viel het kwartje al snel toen hij me zag. “Eh, zal ik koken vanavond?”, vroeg hij. Nu heeft partner P. tijdens ons 6-jarig samenzijn misschien 3 keer gekookt. Dus dit aanbod deed mij haast een huwelijksaanzoek doen. Maar in plaats daarvan zei ik: “Dat lijkt me heel verstandig, want ik was het niet van plan.” Een kwartier later stond P. zenuwachtig op en neer te springen in de keuken. “Ik kan dit niet, ik kan dit gewoon niet”, zei hij. “Kan je me niet helpen?” “Liefje, alles staat op het doosje”, zei ik, “gewoon lezen.” Ik dacht, ik geef die man een Knorr-doosje ‘Kip Palava’ en de bijbehorende ingrediënten. Kan gewoon niet misgaan. Achter me hoorde ik P. zuchten, snijden, hakken en met keukenkastjes smijten. Voldaan zat ik op de bank. Tot ik P. vanachter het gasfornuis hoorde piepen: “Schatje”. Ik wist meteen dat er iets was misgegaan. “Wat?”, vroeg ik lieflijk. “Schatje, ik heb een foutje gemaakt.” Ik wist meteen dat hij de zakjes ‘marinade’ en ‘saus’ had omgewisseld. Hij hoefde het niet eens te zeggen. Verdomme, dacht ik, ik woon samen met 1 van de beste copywriters van Nederland en die is niet eens in staat om een Knorr-verpakking te lezen. Verdomme! Ik liep de keuken in, overzag het probleem, loste het op en stuurde hem de keuken uit. Optiefen. Het was geen goed idee om hem toegang te geven tot mijn domein. “Jesus”, brieste ik even later tegen P., “je hebt het gepresteerd om het enige dat fout kon gaan ook daadwerkelijk fout te doen.” “Ja, het is toch ook jouw hobby! Dat koken!”, schreeuwde hij. “Niet de mijne. Ik bedoel, kan jij een pass over 40 meter geven? Nou? Nou?” “Eh”, zei ik terwijl ik de rijst in de pan deed, de kipfilet aanbraadde en mezelf een sangriaatje inschonk. “Nee, dat kan ik niet.”

“Geef mij dat stokje maar”, zei ik maandag enthousiast tegen Kaat van www.desalniettemin.com. Zij was ook op het feestje van ex S. en wij waren aan het roddelen over webloggers. Dat doen vrouwelijke loggers als ze elkaar ontmoeten. Roddelen. Dat die en die met die en die gaat. Of ging. Zij had een stokje gekregen en had ‘m al doorgegeven, maar ik vond dat ik ‘m ook moest krijgen. “Ik wil ‘m, ik wil ‘m”, zei ik tegen haar. Dat was in mijn, door een paar glazen wijn opgewekte, enthousiasme. Want eigenlijk vind ik stokjes stom. Maar ik voelde me ietwat gepasseerd, want op de 1 of andere manier had niemand mij dit stokje nog gegeven. Verder kon ik geen log meer bezoeken of er stond wel een post over muziekbestanden, muziek en nog meer muziek. Iedereen! Iedereen had dat muziekstokje al gehad. Iedereen, behalve ik. Nu ben ik misschien een arrogante trut, maar als ik heel eerlijk ben kan het mij niet boeien naar wat voor een muziek andere loggers luisteren. Ik heb ook nooit zoiets van; nou, als hij dat een lekker plaatje vindt, dan moet ik dat maar eens even downloaden. En al helemaal niet van; nou als zij hier zoveel intens, diepe en trieste gevoelens bij ervoer toen en toen, nou, dan moet ik die plaat ook hebben. Nee, dus. Daarnaast heb ik het idee dat als er om muzieksmaak gevraagd wordt, dat dan bij iedereen ineens allerlei moeilijks boven komt drijven. Obscure bandjes, B-kanten van toch al zeldzame platen en bootlegs. En daar hou ik nou net niet van. Dus ik kan het me niet voorstellen dat iemand oprecht geïnteresseerd is in het aantal Gb muziekbestanden op mijn computer, mijn laatst gekocht cd, het laatste nummer dat ik luisterde en welke 3 platen veel voor mij betekenen. Maar ik moest toch iets met het stokje doen, ik ben tenslotte een lifelogger. En straks doe ik een poezenfoto. Een écht lifelog kan namelijk niet zonder poezenfoto’s. En weblogstokjes.

Het stokje blijkt gelukkig ook ‘echt’ bij mij terecht te zijn gekomen. Kikkert van www.kikkie.nl en Hannah van www.artificialwomen.com waren benieuwd naar mijn muzieksmaak.

Kijk, dat met dat niet-drinken, dat is me gewoon niet gelukt. Het zit gewoon niet in me, een alcoholvrij bestaan. Maar het had zo mooi kunnen zijn. Een leven zonder alcohol lonkte naar me op 1 januari. Maar ik moest realistisch zijn. En mezelf een haalbaar doel stellen. Een maand niet drinken, dat werd het. Luna zou een maand niet drinken! Ik kon het! “Ik doe een maandje detox”, zei ik tegen iedereen. “Doe even normaal”, zei iedereen terug. En iedereen wilde pas met me afspreken na 1 februari, want een Luna zonder glaasje wijn erbij, dat was echt een beetje raar. “Maar ik ben heel leuk hoor zonder alcohol, echt, ik ben heel grappig nuchter”, zei ik dan. “Een genot om naast te zitten, dat ben ik. Heus” Het probleem bleek echter dat je er soms gewoon niet onderuit komt. Dat je bijvoorbeeld een workshop tapas maken volgt en dat je dan ook leert hoe je sangria moet maken en dat je die dan ook moet proeven. Want proeven moet. En als je eenmaal proeft is de kan zo leeg. Het overkwam me gewoon. Overmacht. Of dat je bijvoorbeeld de krant leest en denkt, nou, hier moet ik écht even een wijntje bij hebben, want dit nieuws trek ik niet zo op de vroege ochtend. En dat het dan niet alleen bij denken aan dat wijntje blijft. Of dat bijvoorbeeld ex S. jarig is en een soort van feestje geeft en dat ex S. dan hele goeie wijn in huis heeft en dat je dan wel water kan gaan drinken, maar je gaat gewoon geen water drinken als er hele goeie wijn in huis is. Dat soort dingen doe je niet. Dat is zonde. Dus ik heb het een week volgehouden zonder alcohol. Een héle week. Alsnog een prestatie van wereldformaat natuurlijk.

Vriendin M. had een verrassing voor me vandaag. Dus ik had deze dag vrijgehouden. Net als vriendin J., want de verrassing was ook voor haar. Vanmorgen vertelde vriendin M. dat we een workshop tapas gingen volgen bij Manzano. “Jaaaaaaaaa”, riep ik, “ik ga eindelijk leren hoe ik rauwe tonijn met geconfijte citroen moet maken!” Dus wij op onze fiets richting Manzano. En na een welkomstkoffie mochten wij het recept ophalen dat we gingen maken. “Hoi”, riepen vriendin M., vriendin J. en ik naar de tapaskok. “Hoi”, zei de tapaskok. “Jij hebt een weblog hè?” Hij keek naar mij. “Eh, ja, dat klopt”, zei ik en ik keek argwanend terug. “Ik zocht een keer op internet op ‘rauwe tonijn’ en toen kwam ik op jouw site”, zei de tapaskok. “Eh, ja, dat kan wel kloppen”, zei ik. “Ik prijs al een paar jaar die rauwe tonijn van jullie de hemel in.” “Dan wil jij nu zeker ook dat gerecht klaarmaken?”, vroeg hij. Ja, dat wilde ik wel. Daar kwam ik zelfs voor! Dus samen met vriendin M. en vriendin J. bereidde ik een kilo rauwe tonijn. De andere deelnemers aan de workshop bereidden verschillende andere tapas, maar dat was allemaal bijzaak. Het ging mij om de rauwe tonijn. Ik werd 1 met de rauwe tonijn. En de rauwe tonijn werd 1 met mij. Ik genoot. Ik smulde. En de rauwe tonijn smolt uiteindelijk op mijn tong. Na afloop van de workshop zag ik vanuit mijn ooghoek een meisje alle restjes van de tapas richting een afvalbak dragen. Meteen sprong ik op. “Die tonijn wordt toch niet weggegooid?”, vroeg ik. Nou, eigenlijk wel. Maar ik mocht wat over was best mee naar huis nemen. Nou, heel graag. Ik kan het niet aanzien dat goed en vooral heerlijk eten wordt weggegooid. Dus zonder gêne vulde ik een plastic bakje met alle restjes van de rauwe tonijn met geconfijte citroen. Mijn leven is bijna perfect, nu ik weet hoe ik dit briljante gerecht moet maken.

www.manzano.nl