Categorie: Standaard

“Heb je ook iets te drinken voor mij gehaald?”, vraagt P. regelmatig. Het antwoord is bijna altijd ‘nee’. “Liefje”, zeg ik dan, “ik ben lopend naar de Albert Heijn gegaan en omdat ik niet met loodzware tassen wou gaan sjouwen kon ik 2 van de volgende 3 dingen kiezen; drinken voor jou, dubbelvla voor jou of blikjes voor de poezen. Toen heb ik gekozen voor dubbelvla en poezenvoer.” “Maar je hebt zeker wel een flesje wijn voor jezelf meegenomen?”, vraagt hij. “Natuurlijk”, zeg ik dan. Boodschappen doen zonder wijn mee te nemen lukt niet. Kijken, kijken, maar niet meenemen zeker? Dacht het niet. Dus hoe ik van alle mannen op de wereld ooit heb kunnen kiezen voor een exemplaar dat geen alcohol drinkt is mij nog steeds volkomen onduidelijk. Aan de andere kant; als ik een flesje wijn haal, dan is die ook tot op de laatste druppel van mij. Dus het aanschaffen van non-alcoholische dranken zit gewoon niet in mijn systeem. Je hebt alcohol en je hebt water. En water is gratis. Dus voor het feestje van vanavond regelde ik 12 flessen champagne, 18 flessen rosé, 10 flessen rode wijn, 22 flessen witte wijn, 80 blikken bier, 2 flessen Bacardi en 2 flessen wodka. “Heb je er ook wel aan gedacht dat sommige mensen vanavond iets anders willen drinken dan alcohol?”, vroeg P. me vanmorgen. “Eh”, probeerde ik, “ik heb sinasappelsap om te mixen met wodka? En, eh, ik heb cola, om te mixen met de Bacardi?” ‘Ik wil gewoon appelsap”, zei hij. “Jij altijd met je appelsap, met appelsap valt niet te mixen”, zei ik. “En als je dorst hebt, dan drink je maar water. Of thee.” “Misschien willen ánderen vanavond iets zonder alcohol?”, probeerde hij. “Maar onze vrienden drinken toch allemaal?”, vroeg ik me hardop af. “Ja, maar misschien willen die op een gegeven moment wel overstappen op iets anders?”, vroeg hij. “Oh! Zo!”, zei ik. “Ik ga nog wel even naar de Albert Heijn en weet je wat? Dan neem ik meteen een pak appelsap voor je mee.”

Over 2 dagen word ik 30. En over 3 dagen ga ik mijn verjaardag voor het eerst sinds 12 jaar vieren. Ik heb in het verleden mijn eigen verjaardag nogal krampachtig vermeden. Inclusief het niet-opnemen van de telefoon. Een kaartje kon ik wel waarderen, maar een telefoontje en dan het gefeliciteerd-ja-bedankt, dat was een plichtmatigheid die ik angstvallig vermeed. Laat ze maar iets inspreken op m’n voicemail, dan kan deze dag zo snel mogelijk voorbijgaan, hoopte ik altijd. Maar! Dat wordt dus helemaal anders dit jaar! Want vrijdag geef ik een feest bij ons thuis, inclusief dj en champagne en sushi en loungen in mijn hemelbed. Dus de afgelopen dagen heb ik meerdere malen gehoord of gelezen: “Zeg Luun, wat wil je eigenlijk voor je verjaardag?” Of: “Heb je nog wensen?” Nu zou ik het uiteraard bijzonder lullig vinden als ik géén cadeautjes zou krijgen. Ik bedoel; ik vier m’n verjaardag al 12 jaar niet, dus ik heb grootse verwachtingen. Ik zie een tafel voor me, met een kleedje erover. En dan op die tafel alle cadeaus. Net als vroeger. Een uitstal-tafel. En dan met allemaal mooie glimmende dingen. Met een My Little Pony in een doosje bijvoorbeeld. Maar als ik heel eerlijk ben is er niets dat ik nog wil hebben. Echt helemaal niets. Ik word 30 en er is niets waar het me aan ontbreekt. Niet in materieel opzicht; ik heb een eigen huis, ik heb een leuke baan, ik heb meer dan genoeg kleding en schoenen, ik heb boeken, ik heb cd’s, ik heb spullen! Wat heb ik een hoop spullen! En het ontbreekt me niet aan liefde; ik heb mijn eigen partner P., mijn ouders, zijn ouders, ik heb een schoonzus en zwager met nichtjes en ik heb vrienden! Wat heb ik eigenlijk een hoop lieve vrienden! En die vrienden gaan allemaal op mijn feestje komen! Maar vooral: ik ben een genot voor mezelf om mee om te gaan de laatste tijd. Ik zit in een heerlijk vel. Dus kom maar op met die 30. Als het zo goed met me gaat dan wil ik er nog wel 70 jaar bij.

Hoe meer ik las op de site van de copycat, hoe kwader ik werd. Ze werd niet alleen ook ten huwelijk gevraagd afgelopen weekend, ze droomde ook van precies dezelfde vakantie als ik, ze wilde ook nepnagels en ze werd ook aangesproken door psst-psst-negers. Ik vond de copycat een beetje eng worden, want de copycat had eigenlijk een groot gedeelte van mijn leven, mijn herinneringen en mijn gedachten als haar leven gepresenteerd op het internet. Hoe ontevreden moet je zijn met je eigen leven om het leven van een ander virtueel te kopiëren? Ik vond het bizar. En toen kreeg ik een mailtje van een lezer. Met een link. En via die link ontdekte ik een adres van Miranda. En met weer wat hulp van Anne-Floor en Kaat kwam ik achter het 06-nummer van de copycat. En met wat hulp van een wijntje besloot ik te bellen met dat 06-nummer. “Met Miranda”, zei de copycat. “Hallo, je spreekt met Chantall van den Heuvel, voor jou waarschijnlijk beter bekend als Luna”, zei ik. Het was even stil aan de andere kant. “Klopt het dat jij een website had onder de naam Kipke?”, vroeg ik de copycat. “Ja”, bibberde de copycat. “Het is natuurlijk heel goed dat die site nu offline is”, zei ik, “maar ik verwacht eigenlijk nog een soort van excuses. Ik bedoel; het is natuurlijk wel een beetje freaky dat je gewoon klakkeloos teksten, en dus levens, van anderen kopieert, vind je niet?” “Ja, een beetje wel”, zei de copycat. “En afgezien van het feit dat het gewoon freaky is, is het ook nog eens illegaal. Ik wil dat je mij en alle anderen wiens teksten je hebt gekopieerd een excuus-mailtje stuurt. Of een excuus plaatst op hun log in de reactie-mogelijkheid. En als je dat niet doet, dan zullen zeker een aantal van ons gerechtelijke stappen ondernemen. En we staan in ons recht, want we hebben allemaal een disclaimer of een copyright-tekentje op ons log staan.” “Eh”, zei de copycat. “En we hebben trouwens ook een kopie van je site gemaakt, én we hebben je adres en telefoonnummer”, zei ik. De copycat beloofde haar excuses te maken. Dus Luna wacht af.

Wat doe je als je denkt te kunnen schrijven, en heel graag al je nietszeggende belevenissen wil delen met de hele wereld? Juist, dan begin je een weblog. En wat doe je als je wel een weblog wil, maar het moet vooral niets kosten? Juist, dan begin je een web-log. En wat doe je dan als zo’n web-log uiteindelijk te veel werk blijkt te zijn, je zelfs na een paar maanden loggen amper reacties krijgt en je er eigenlijk achter komt dat je toch niet kan schrijven? Juist, dan jat je gewoon al je content bij wél drukbezochte sites! Bij wél goedgeschreven sites. Ik vond vanmorgen een mailtje van Anne-Floor in mijn mailbox: ‘Hé Luun, Ik werd getipt omdat ene ‘Miranda’ een logje van mij had gebruikt, maar toen ik er ging kijken zag ik heeeeeel veel Luna, ook een Kaat en daarnaast nog Zeekomkommers, Kluuns en Pucks. Ahum.’ Ik meteen kijken. “Jesus, ze heeft zelfs m’n Chinese gelukspoppetjes bovenaan de pagina staan”, mompel ik tegen mezelf. Na wat naar beneden scrollen valt m’n mond open van verbazing. Gewoon regelrecht geknipt en geplakt. En dan woorden die typisch voor Luna zijn vervangen. Zo heeft zij geen partner P., maar een partner O. en woont ze in Delftzijl in plaats van Amsterdam. “Een vieze, vuile, gore kuthoer heeft m’n teksten gekopieerd!”, gil ik naar P. vanaf m’n computer. “Ah, joh, dat moet je zien als een compliment”, zegt hij. “Echt niet! Ze heeft me letterlijk gekopieerd! Elke zin! Elk grapje! Die teksten zijn van mij! Mine! Mine! Mine! En het zijn mijn herinneringen, mijn gevoelens”, roep ik. “En jij heet trouwens geen partner P., maar partner O.”, roep ik daarna. Dat veranderde de zaak. “Wat een kutwijf”, vindt P. nu ook. Wanneer ik wat verder in ‘haar’ archief duik wordt het allemaal alleen maar erger. En erger. Ze heeft zelfs teksten van mij compleet ‘verbouwd’. Geknipt in de 1 en geplakt in een ander. Gênant! Gênant! Gênant! En ik sta nog niet eens in haar linklijstje. Dat vind ik nog het ergste.

p.s.1.: Een fijne mail namens Kaat, Anne-Floor en mij is inmiddels onderweg naar Miranda.
p.s.2. Binnen een uur heeft Miranda haar site offline gehaald. Ik vind dat een zeer scherpe tijd! Respect voor Miranda, want ‘You give respect / You get respect’; aldus Miranda zelf op haar vorige log (). Nu nog excuses.
p.s.3.: Op internet gaat niets verloren! Lees Luna, maar dan anders: klik.

Ik ben zo’n kutwijf dat al ongeveer vanaf dag 1 dat P. en ik bij elkaar zijn loopt te zeiken dat ze wil trouwen. Niet dat het hele concept trouwen zo belangrijk voor me is, maar het lijkt me gewoon geinig om te kunnen zeggen; “Dat is m’n man.” En het lijkt me vooral heel geinig om 1 dag in een gigantische regenboogjurk te lopen, inclusief regenboogschoenen. Dus elk jaar, als P. vroeg wat ik voor m’n verjaardag wilde antwoordde ik: “Een poesje!” En als dat niet mocht: “Een hondje dan?” En als dat natuurlijk ook niet mocht: “Dan wil ik een ring. Ik wil een ring. We zijn al zoveel jaar samen en ik heb nog niet eens een ring!” Vooral de laatste maanden heb ik het erg bont gemaakt: “Hé P. moet je kijken”, zei ik dan, en liet hem mijn handen zien. “Zie jij een ring hier? Nee, ik ook niet.” En tegen zoveel psychologische druk kon P. natuurlijk niet op. Niks erger dan een zeurende vrouw om je heen. En helemaal niks erger dan een vrouw die loopt te jengelen dat ze zo graag met je wil trouwen. Dus ergens de afgelopen weken moet P. overstag zijn gegaan. Want! “Meisje”, zei P. gisteren, ik ga je verjaardagscadeau nu al geven. Want er moet nog iets geregeld worden en dan is het echt klaar op je verjaardag.” “Oh”, zei ik, “wat dan, wat dan?” Daarop frommelde P. in zijn zak, ging op z’n knieën en liet me een ingepakt doosje van 4 bij 4 centimeter zien. “Ja!”, riep ik al voordat P. me überhaupt iets kon vragen. “We gaan trouwen!” Nee”, zei P., we gaan verloven.” “Ja, maar dat betekent dat we gaan trouwen!”, kirde ik van blijdschap. “Ja, maar we gaan eerst héél lang verloven”, zei hij. “Ben je nu al aan het terugkrabbelen?”, riep ik. “Wij gaan dus echt wel trouwen!” “Ja, ooit gaan we trouwen”, zei hij. “Wil je wel met me trouwen dan?”, vroeg hij. “Ja!!!! Ik wil écht wel met jou trouwen!”, zei ik. En verdomme, ik meende het. Dus de komende 10 jaar kan ik tegen anderen over P. zeggen: “Dat is m’n verloofde.” En, verdomme, wat hou ik van hem. Ook al gaan we nooit trouwen.

Of ik aanwezig wilde zijn bij de jukai-ceremonie van Marloes. Een ceremonie waarbij zij de Boeddhistisch leefregels én een boeddhistische naam zou ontvangen. Via haar log en tijdens onze gesprekken had ik al maanden een beetje mee kunnen leven naar deze belangrijke dag voor haar, dus de daadwerkelijke ceremonie bijwonen leek mij erg bijzonder. Dus zo zat ik gisteravond op een stoeltje in een zaaltje ergens in Utrecht. En toen Zen-leraar Nico Tydeman, toch niet de minste op Zen-gebied, de ruimte binnenkwam was het eerste wat ik dacht; wat een klein mannetje! En dat kleine mannetje bleef Marloes de hele ceremonie vragen om te buigen. Heel diep te buigen. Buigen voor Boeddha, buigen voor Dharma, buigen voor Sangha. En Marloes boog diep. Heel diep. Ik kreeg al spierpijn van het kijken naar haar diepe buigen. En tussen het buigen door werden de leefregels en nog wat andere belangrijke Boeddhistische zinnetjes gereciteerd: “Wijds is het kleed van bevrijding / Een vormloos veld van mededogen / Ik draag de leer van de Boeddha.” “Hoe talloos de levende wezens ook zijn, ik beloof ze allen te bevrijden.” Poe. Ik vond het allemaal iets te veel van het goede. Of misschien snapte ik er gewoon heel weinig van. Het waren holle frasen voor mij. Ik weet weinig van ‘Boeddha’ en niets van ‘Dharma’ of ‘Sangha’. Het voelde te ceremonieel. Pas toen Zen-leraar Nico Tydeman voor mijn gevoel ‘zonder de vastomlijnde regels van de ceremonie’ ging praten, gewoon ging praten zonder de woorden ‘Boeddha’, ‘Dharma’ of ‘Sangha’ te gebruiken, gewoon sprak tot Marloes, toen werd ik geraakt. Hij sprak niet over het streng navolgen van de Boeddhistisch leefregels, maar juist over het breken daarvan. Dat dat helemaal niet erg was. Toen voelde ik ineens dat daar een hele wijze man op een kussentje zat. Een klein ielig mannetje, maar een groot man. Na de ceremonie liep ik met Zen-leraar Nico Tydeman en 2 van zijn leerlingen terug naar het Centraal Station. “Wat heb je eigenlijk veel spullen bij je”, merkte leerling P. op toen hij Zen-leraar Nico met 2 enorme tassen zag sjouwen. “Allemaal ballast, geestelijke ballast”, grapte Nico, “allemaal gebakken lucht.” En toen was ik helemaal onder de indruk.

Vriendin D. is zwanger. En niet zo’n beetje ook, want begin februari is het de bedoeling dat er een waarschijnlijk prachtig meisje wordt geboren. Vriendin D. is eigenlijk mijn eerste vriendin die een kindje verwacht en m’n eerste reactie toen ik hoorde van haar zwangerschap was, naast een wat-geweldig-voor-ze, een dat-wil-ik-ook. Dat wil ik ook? Luna wou een fractie van een seconde ook zelf op stel en sprong zwanger zijn! Luna was zelfs eventjes een tikkeltje jaloers! Die ineens rinkelende eierstokken werden gelukkig meteen verdreven door de gedachte; laat ik eerst maar eens even afwachten hoe vriendin D. en vriend J. het er straks vanaf brengen. En dan, dan kunnen P. en ik 2 jaar later altijd nog zien. Maar mijn nog niet bestaande kinderwens wordt momenteel helemáál op de proef gesteld. Aangewakkerd zelfs! Een paar weken geleden vroeg ik aan vriendin D. of zij zelf het geboortekaartje gingen ontwerpen, zij en haar man J. komen immers allebei uit de vormgevingssector. “Eh, nou, nee”, zei vriendin D., “we wilden het eigenlijk aan jou vragen.” “Echt waar?”, vroeg ik. Echt waar. Echt waar! Van zoveel eer werd ik een beetje stil. Of eigenlijk helemaal niet: “Geweldig! Ja, dat wil ik! Echt wel! Super! Woehoe!” En na een periode van totale creatieve leegte en faalangst ben ik deze week eindelijk begonnen. Ter inspiratie zit ik al 4 dagen te surfen op internet en bij stockphoto-bureaus, op zoek naar plaatjes van de aller-aller-aller-liefste baby’tjes. En ik vind ze ineens allemaal lief! Ik word volledig in beslag genomen door het lichtroze babyvlees. Slapende baby’s, huilende baby’s, baby’s naakt op een schapevelletje, baby’s in een wiegje, baby’s bij opa, baby’s bij oma; ik zit er minutenlang naar staren. Maar het allerergste beeld is toch wel; de slapende baby op een sterke vaderschouder. Hoe zoet! Mijn bureau ligt bedolven onder een dikke laag roze spulletjes. Roze kant, roze lintjes, babyfoto’s, glitters en pailletten. En daarbovenop ligt kater Bruce Lee te slapen. Ik denk dat ik heel hard toe ben aan een nieuwe kitten in huis.

Vroeger! Vroeger zei ik in gesprekken die over ‘later’ gingen altijd dat ik voordat ik 30 werd een eigen tijdschrift wilde hebben. Of dan in ieder geval op z’n minst hoofdredacteur van een tijdschrift wilde zijn. Ik zie mezelf nog zitten. Net afgestudeerd. En ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik voel de stelligheid nog ergens. Nog ergens ver weg. Ik zei: “Voordat ik 30 word heb ik mijn eigen tijdschrift.” En ik bedoelde: Ik wil dat iedereen mij als ik 30 word een heel tof wijf vindt. Niet alleen intelligent en met een verdomd goed lichaam, maar ook nog eens gedreven, enthousiast, lief en aardig en vooral mét een imposante CV en een nog veel imposantere carrière in het verschiet. Het ging niet om wat ik zelf wilde. Het ging om hoe anderen mij zouden zien. Want in de afgelopen jaren heb ik geleerd dat een carrière mij eigenlijk weinig doet. Dat ik, in plaats van elke dag keihard werken en dat dan minstens 60 uur per week, liever gewoon elke dag een mooie dag heb. Maar mijn liefde voor letters, taal en mooie beelden is nooit afgenomen. Ik begin zelfs meer en meer te beseffen en te voelen wat ik nu écht wil. Wat ik nu écht de hele dag wil doen. En dat komt eigenlijk neer op; het maken van mooie dingen met letters, taal en mooie beelden. Het woord ‘kunst’ vind ik overdreven, maar ik wil dingen maken waarvan vooral ikzelf blij word. En als een ander dat ook word, dan is dat héél mooi meegenomen. En zo kwam ik een paar weken geleden, heel toevallig, maar waarschijnlijk heeft het zo moeten zijn, in aanraking met het fenomeen ‘zines’; tijdschriftjes in een kleine oplage en in eigen beheer. Toen wist ik; dit is wat ik eigenlijk altijd al wilde. Dus maakte ik de afgelopen weken mijn eigen ‘zine’, zonder het gezeik van adverteerders, vormgevers, journalisten en fotografen. Een ‘zine’ met daarin werk van andere kunstenaars en dat van mijzelf. En vandaag heb ik het eerste nummer van mijn eigen ‘zine’, het Maanzinnig ATC-zine, gemaakt in een oplage van 20, verstuurd aan de 19 geweldige, creatieve vrouwen die mij hun werk stuurden. Over 2 weken word ik 30.

Ik ben een slechte huisvrouw. Niet volgens mijn eigen standaard natuurlijk, maar volgens die van mijn moeder. En waarschijnlijk ook die van mijn schoonmoeder. En ook volgens P.’s standaard. Ik erger me niet zo snel aan kattenharen op tafel. Of op de vloer. Ik erger me al helemaal niet aan kalkaanslag. En waarom zou ik ’s ochtends mijn bed opmaken als ik er diezelfde avond toch weer in moet? Zolang het aanrecht schoon is en de afwasmachine regelmatig draait, vind ik dat ik m’n best heb gedaan. Dus dat de Boliviaanse J. nu eens per week als een wervelwind langs wasbakken, toiletpotten en vloeren zoeft, en na 4 uurtjes triomfantelijk zegt; “Ies klaar”, had van mij niet gehoeven. Maar ik laat het me graag welgevallen. In het begin voelde ik me een beetje ongemakkelijk dat iemand anders mijn rotzooi aan het opruimen was, maar daar was ik binnen 10 minuten van af. Wat zeg ik? Ik begin er zelfs aan te wennen! Als de Boliviaanse J. is langs geweest heb ik het gevoel dat ik in m’n eigen hotel woon! “Ze gooit alleen wel steeds m’n halve jointjes weg”, merkte P. op. “Ah joh, gewoon allemaal in 1 keer oproken voordat ze komt”, zei ik. Want ik begin me toch een beetje aan haar en haar kwaliteiten te hechten. Zo is mijn gasfornuis nog nooit zo schoon geweest, behalve toen-ie uit de verpakking kwam. Ik durfde haast niet te gaan koken. De kussens liggen keurig gerangschikt op de bank. De 70’s fotokussens bij de 70’s fotokussens en de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens bij de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens. Al m’n toiletspulletjes staan in een rijtje gerangschikt, mét de juiste doppen erop, en ontdaan van make-up-resten, op mijn plank. En alle flessen badschuim en shampoo staan in een soort schuine compositie langs de badrand. Ja, ze heeft gevoel voor stijl, die Boliviaanse van ons! En nu zou ik al die dingen natuurlijk ook gewoon zelf kunnen doen. Maar het is veel leuker als het voor je gedaan wordt.