Categorie: Standaard

Vorige week maandag belde ik naar nichtje M. om met haar door te nemen welk speelgoed momenteel hip is. “Ik dacht ik bel je even om te vragen wat jij en je zusje voor kerstmis willen hebben. Is Diddl nog een beetje in?”, vroeg ik. “Een klein beetje”, zei ze, “maar ik wil liever iets van Winx hebben.” “Eh”, mompelde ik. Daarna volgde een uitgebreid verhaal over een televisieserie met feeën en heksen. Ik snapte het meteen. “Dus je wil iets van Winx?”, vroeg ik. “Nou, eigenlijk wil ik heel graag een Winx-pop” zei ze. “Ik wil ook een Winx-pop!”, hoorde ik haar zusje S. op de achtergrond schreeuwen. “En dan wil ik het liefste Bloom”, ging nichtje M. verder. “Ik wil ook Bloom, ik wil ook Bloom”, gilde haar jongere zusje. “Nee”, zei nichtje M. vermanend, jij wil geen Bloom, jij wil Layla.” Dat was tenminste duidelijke taal. Dus ik naar de Bart Smit om daar van het kassameisje te horen dat de Winx-poppen al een tijdje uitverkocht waren. Dus ik naar de Intertoys. Ook uitverkocht. Naar de Bijenkorf. Uitverkocht. Naar de Blokker. Uitverkocht. Naar een andere Bart Smit. Ook uitverkocht. Daarna heb ik alle speelgoedzaken in Amsterdam en omstreken gebeld. Overal uitverkocht. En ik baalde enorm. Het was mijn missie geworden om de aller- allerlaatste Winx-poppen in Amsterdam te vinden. En nu weet ik heus wel dat ik eigenlijk niet tot het laatste moment had moeten wachten met de aanschaf van kerstcadeautjes. En zeker niet als het ook nog eens het populairste kinderspeelgoed van dit moment betreft. Maar als iedereen dat weet, dan maakt het eigenlijk ook weer niet uit, want deze Winx-poppen blijken al een paar weken volledig uitverkocht. Zucht. Ineens kwam deze situatie me heel bekend voor. Was Arnold Schwarzenegger niet in de onwijze B-kerstfilm ‘Jingle All the Way’ als een waanzinnige op zoek geweest naar een ‘Turbo Man’ voor zijn zoontje? En of Arnold die ‘Turbo Man’ nu uiteindelijk vond of niet, de moraal van de film was dat het met Kerstmis draait om het gezellig samenzijn. Dus fuck die Winx-poppen. Mijn nichtjes zullen het moeten doen met een Winx-spel en een Winx-rugzak.

Hoe doen andere mensen het? Mensen met een baan van 9.00 tot 17.00 en 2 kinderen? Een kerstboom halen, kerstballen, een piek en slingers scoren en de hele handel optuigen, inclusief 300 kerstlichtjes? De rest van het huis ook in kerstsfeer brengen, zorgen dat er genoeg kaarsen in huis zijn en glitterende en glimmende dingetjes? Dan ook nog boodschappen doen. Zorgen voor genoeg bier, wijn, fris, gerookte zalm, toastjes, kaasjes? Zorgen voor genoeg vlees voor op de bakplaat en genoeg sausjes naast de bakplaat? En dan ook nog leuke cadeautjes kopen voor iedereen en alles inpakken en voorzien van een kaartje met de juiste naam. Ik ben er al een paar dagen mee bezig. Ik vind het heerlijk om te doen, dat wel, maar ik ben al vanaf maandag volledig in de kerststemming. Hoe doen anderen dat? Maken die grif gebruik van de extra koopavonden en koopzondagen? En zelfs als ze dat doen, hoe zorgen ze ervoor dat ze rustig blijven tijdens deze hectische dagen? Ik was mijn partner P. bijna naar de strot gevlogen toen hij gisteren na zijn dag hard werken van 8.00 tot 20.00 thuiskwam, het huis in volledige kerst-staat aantrof en reageerde met een: “Nee, meisje, nee.” Daarna slaakte hij een diepe zucht en sloeg zijn ogen ten hemel. Geen greintje enthousiasme, geen spontaan ingezet ‘Oh Denneboom’, geen grote glimlach en vooral geen complimentje voor mijn kerst-styling. Niks van dat al. En dat kon ik er net niet bij hebben. “Ik doe dit ook voor jou hoor!”, schreeuwde ik. “En voor m’n ouders en voor jouw familie! Wacht maar! Later, later, later! Dan zul je met weemoed terugdenken aan de tijd dat ik het hele huis nog versierde! Later! Jij hoeft niet door die fucking drukte in de stad om kerstslingers bij de HEMA te gaan halen. En jij hoeft niet op zoek naar een cadeautje voor je vader! Weet je wel hoe moeilijk het is om een leuk cadeautje voor je vader te kopen! Weet je wel hoe druk het is in de stad!” “Jesus, meisje, doe even relaxt”, zei P. verbaasd. “Ik ben relaxt, “antwoordde ik bits, “maar dan moet je wel zeggen dat je het huis mooi vindt.” “Ik vind het prachtig”, loog hij.

Ik schrik wakker en word meteen overspoeld door de belangrijkste levensvragen: ‘Waar ben ik?’, ‘Wat voor dag is het?’, ‘Hoe laat is het?’ en ‘Hoe kom ik aan deze kater?’ Nadat ik gisteravond en -nacht heb weten te construeren en besef dat het donderdag is en ik de hele dag niks hoef te doen probeer ik weer in slaap te vallen. Ik heb hoofdpijn, spierpijn, een gore smaak in m’n mond en ik adem ook niet echt gemakkelijk. Zucht en steun. Dan realiseer ik me dat dat ademen niet zo lekker gaat omdat er een zwarte vacht tegen m’n hoofd gevouwen zit. “Bruce, ga weg”, zeg ik en duw het katertje van mijn kussen af. Maar zo gemakkelijk laat Bruce zich dus niet wegjagen. Want Bruce heeft honger. En niks zo irritant als een kat met honger. Hij springt weer op bed, gaat 20 centimeter van m’n hoofd af zitten en tikt meerdere keren met z’n pootje tegen m’n wang. Met z’n nageltjes ingetrokken, dat dan weer wel. “Bruce, alsjeblieft”, jammer ik en ga op m’n rug liggen met de dekens over me heen getrokken. Zo! Daar heeft hij mooi niet van terug. Maar net wanneer ik bijna weer in slaap ben gedommeld word ik overspoeld door een golf van misselijkheid. Bruce heeft zichzelf met zijn 4 kilo getorpedeerd vanaf het hoofdeinde richting mijn maag. “Verdomme, Bruce” roep ik nu klaarwakker. Ik zie in dat ik dit gevecht niet ga winnen. Ik moet hoe dan ook m’n bed uit. Of om Bruce uit de slaapkamer te zetten of om Bruce eten te geven. En als ik ‘m alleen de slaapkamer uit zet, dan zal hij zo hard gaan jengelen dat het in het hele huis te horen is. “Klootzak”, zeg ik terwijl hij luid miauwend voor me uit rent richting keuken. En nadat ik de voerbakjes heb gevuld met een blikje Whiskas neem ik zelf maar 2 ibuprofennetjes.

Afgelopen zaterdagnacht, club Panama met achter de draaitafels Darren Emerson. Ik ben een nachtje uit zonder partner P. en het voordeel van zonder-partner-stappen is dat ik me weer eventjes single kan wanen. Beetje andere mannen uit-checken, beetje flirten, beetje dansen. Maar als je dan met zo’n andere man aan de praat raakt, dan volgt altijd het ‘heb-je-een-vriendje-moment’. En dat moment is kut. Want als ik ‘ja’ zeg is de andere man in kwestie binnen een paar minuten weg. Want bij mij valt niks te halen. En als ik ‘nee’ zeg dan ben ik ineens aan het liegen en bedriegen. Wil je een leuk gesprek zonder verwachtingen, dan kun je het beste in de eerste minuut terloops vermelden dat je een relatie hebt. En dat weet niet alleen ik, dat weten gelukkig ook mijn vriendinnetjes. “Ik heb meteen gezegd dat we hier met onze vriendjes zijn”, zegt vriendin S. terwijl ze wijst naar 2 negers met een petje op. Ik sta op de dansvloer en glimlach naar de negers. “Ze komen uit Nigeria en zijn hier voor hun studie”, vertelt S. verder. Kijk, dat biedt nog eens flirt-perspectieven! “So you’re from Nigeria?”, vraag ik aan 1 van de jongens terwijl ik ondertussen mijn blitste dansje doe. Van links. Naar rechts. Ik check de neger uit. Zo! Deze neger weet z’n heupjes goed te gebruiken. En links. En rechts. Hij kijkt er ook nog guitig bij. Volgens mij is het een schatje. En links. En rechts. Hij pakt ondertussen m’n handen vast. Nou, vooruit, tot zover, maar niks verder. En links. En rechts. Ach, ietsje dichterbij kan best, hij weet immers dat ik een vriendje heb. En links en rechts. Lekkere aftershave. What’s you’re name?”, roept de neger in m’n oor. “Luna”, brul ik terug, “and yours?” De neger schreeuwt iets in m’n oor, maar ik versta ‘m niet. “Can’t hear you”, zeg ik en haal m’n schouders op. En links. En rechts. Hij doet nog poging, maar tevergeefs. Ik haal nog een keer m’n schouders op, maar de neger blijkt vastberaden. En links en rechts. Hij pakt z’n portemonnee en haalt daar een visitekaartje uit. En daar staat in blokletters de voornaam van mijn partner P. gedrukt. Ja. Zo hoeft het dus ook niet voor mij.

Twee weken geleden overleed de schoonmoeder van de zus van mijn schoonmoeder op de zeer respectabele leeftijd van 96 jaar. En tante H., de zus van mijn schoonmoeder, belde om te vragen of ik misschien tussen de oude spullen van omaatje W. wilde snuffelen. “Misschien zit er wat voor je bij kind”, zei tante H., “je weet het maar nooit en kijken kost niks. Er staan allemaal dingen uit de jaren 70, echt iets voor jou.” Mijn hart ging meteen sneller kloppen van de woorden ‘jaren 70’, dus ik stond vanmorgen in het Amsterdamse huisje waar omaatje W. 70 jaar had gewoond. En het huisje rook precies naar de flat van mijn eigen overleden lievelings-oma; een combinatie van Oil of Olaz, gezichtspoeder en muffe tafelkleedjes. Naar vroeger. Naar iets vertrouwds. En terwijl ik in alle kasten snuffelde van omaatje W., glaswerk inpakte in oude kranten, oude lakens weggooide in vuilniszakken en keek naar zwart-wit-foto’s voelde ik 96 jaar leven door m’n vingers gaan. Van sjaaltjes tot theekopjes, van handschoentjes tot vazen en van de eerste schoentjes van haar zoon tot haar overgebleven medicijnen-voorraad. En omaatje W. bleek niet zomaar een omaatje te zijn geweest! Nee, dit was een kek omaatje geweest. Hip misschien zelfs, of chique in haar tijd, want ze had een stel suède jasje in de kast hangen waar tweedehands kledingzaakjes in Amsterdam een fikse prijs voor zouden vragen. “Kind! Neem mee! Wat moet ik ermee?”, zei tante H., “anders gaat het naar de Kringloop-winkel.” Dus ik nam van alles mee, maar ondertussen vroeg ik me af hoe omaatje W. dit zou hebben gevonden. Heel haar hebben en houden binnen een paar dagen de deur uit. Weg. Van hier naar daar. Alles in vuilniszakken. Alles in kartonnen dozen. Naar een Kringloopwinkel. Naar de vuilnis. Foto’s en herinneringen naar haar schoondochter. Haar stofzuiger naar de zus van haar schoondochter. En haar suède jasjes, servies uit de jaren 70, tafeltje uit de jaren 60, haar naaidoos, haar breinaalden en haar poederdoos naar de schoondochter van de zus van haar schoondochter. En de krieltjes-centrifuge uit de jaren 50 die ze zelf nog nooit gebruikt had, draaide vandaag voor het eerst.

“Is dit je eerste keer?”, vraagt een vrouw van een jaar of 50 met een blonde krullenbol. “Ja, ik ben net 30 geworden”, zeg ik. “Dan zal ik je even uitleggen wat de bedoeling is”, zegt de krullenbol terwijl ze er een plastic dwarsdoorsnede van een vagina bij pakt. “Nou, dat hoeft niet hoor, ik kan me er wel een voorstelling van maken”, probeer ik. Maar de krullenbol doet alsof ze me niet gehoord heeft en stopt haar vinger in de plastic vagina. “Kijk, ik voel eerst even met m’n vinger hoe je baarmoeder erbij ligt, zodat ik daar rekening mee kan houden.” Ze pakt er een ijzeren eendenbek bij. “Hè, getverdemme”, zeg ik. “Dit is een eendenbek”, zegt ze, “en kijk, hij is net zo breed als m’n vinger.” Ter bewijs houdt ze de hals van de eendenbek naast haar wijsvinger. Ik knik. Daarna gaat de krullenbol verder met haar uitleg. “Als ik je baarmoederhalsmond gevonden heb, dan haal ik er met dit staafje wat slijm vanaf.” Ze laat me een zakje zien met daarin een staafje. Ik kijk eens goed. Ho! Ho! Dit kan niet de bedoeling zijn. Dit is geen wattenstaafje. Dit is niet zo’n ding uit ‘C.S.I. Miami’ waarmee ze een monstertje wangslijm weghalen! Dit is een soort mini-borstel! Een plastic mini-borsteltje! Ik overweeg om er wat van te zeggen, maar voor het gemak ga ik er maar van uit dat de krullenbol weet wat ze gaat doen. Na haar uitleg mag ik in m’n blote kont plaatsnemen op de behandeltafel en ondertussen gaat ze verder met praten. “Dus je vindt het niet prettig om een eendenbek te zien?”, vraagt ze. Ondertussen trekt ze een la open met allerhande glimmende ijzeren dingen. “Nee, moet je kijken, het lijkt toch net of die la vol ligt met SM-attributen?”, vraag ik. “Nou, daar heb ik niet zoveel verstand van”, zegt de krullenbol zakelijk, “maar wel van medische instrumenten.” Vervolgens doet ze haar ding, en, al valt het best mee, echt lekker is het niet. Na afloop vraagt de krullenbol wat ik ervan vond. “Nou, ik kan niet wachten om over 5 jaar terug te komen”, antwoord ik.

Als iemand me vraagt wat er nou precies gebeurt op zo’n Kamasutra-beurs dan zeg ik altijd: “Het is eigenlijk een soort Huishoudbeurs, maar dan met dildo’s.’ Want hoewel er ook heus wel striptease-shows, paaldans-acts en verschillende SM-shows worden gegeven en er bij ons in de FOXY-stand genoeg te koekeloeren valt naar voor-het-eerst-poserende-meisjes, draait het op de Kamasutra-beurs vooral om de commercie. Kopen, kopen, kopen! Er moeten zoveel mogelijk dildo’s, glijmiddelen, trileieren en anaalkettingen over de opklaptafeltjes gaan. En op de een of andere manier word je ook hebberig van een beurs. Je wil, nee, je moet je geld uitgeven. Het zit in de lucht. En aangezien ik al genoeg dildo’s en vibratoren heb kocht ik de eerste 3 jaar dat ik op de Kamasutra-beurs werkte iedere beurs zo’n 5 lingeriesetjes. En dan heb ik niet over het soort setjes dat je normaal op een seksbeurs zou verwachten, nee, ik kocht hoogwaardige stukjes stof met enorme beurskorting. Maar als je eenmaal zo’n 90 verschillende lingeriesetjes in je kast hebt liggen, dan kun je stellen dat je behoorlijk verzadigd bent qua onderkleding. Daarnaast hoef ik met 90 slipjes zo’n 3 maanden niet te wassen en daar ligt voor mij de grens van het psychisch toelaatbare. Ik was 4 keer per jaar een heel weekend en meer kan ik ook niet aan. Dus de vorige 2 beurzen kocht ik niks. Helemaal niks. Maar mijn geld brandde in mijn zak. “Ik had ook iets willen kopen”, zei ik dan sip tegen partner P. als ik thuiskwam, “maakt niet uit wat, maar iets!” Maar partner P. snapt het begrip kopen-om-het-kopen niet. “Waarom zou je iets kopen als je het niet nodig hebt?”, vindt hij. En hij heeft ook wel gelijk, maar afgelopen weekend ging het weer helemaal mis met mijn Kamasutra-koopdrift. Logisch ook, want de standhouder naast ons verkocht laarzen met zacht aaibaar luipaardenbont. En als het om luipaardmotiefjes gaat, dan word ik een beetje licht in m’n hoofd. Maar ik zweer het; deze luipaard-laarzen met hakken van 13,5 centimeter had ik écht ontzettend hard nodig.

Een aantal weken geleden kwam M%n een dagje en nachtje Amsterdam doen. Als dank voor haar logeren kreeg ik 4 door haar gehaakte bloemen-broches waarna ik meteen riep: “Oh, geweldig, die wil ik ook voor in m’n haar!” Waarop ik prompt op mijn verjaardag een envelop kreeg met daarin 2 prachtige handgehaakte bloemen-haar-versielsels. Waarna ik weer een mailtje stuurde om haar uitgebreid te bedanken voor dit supercadeau, maar waarin ik haar ook meteen verplichte om mij nóg iets te geven; een haak-handleiding. Want ik wilde ook van die coole bloemen-haak-versielsels kunnen maken. Waarna ik van haar weer een mailtje kreeg met instructies: ‘Die bloemetjes, da’s al vrij gevorderd, dus verwacht geen mirakelen. Begin alvast maar met het volgende; haal een simpel bolletje wol bij voorkeur in een lichte kleur. Ik zou aanraden wol te zoeken waar je een haaknaald 3 of 3,5 voor nodig hebt. Zoek een boekje met haaksteken. Zet je dan ’s avonds thuis in de zetel (of op het hemelbed) en pruts een beetje.’ Dus ik kocht wol en een haaknaald en ik leende een briljant-fout jaren-70-haak-boek van de bibliotheek. En ik zette mij in een zetel. En ik ging prutsen. Binnen een kwartier kwamen flashbacks van de lagere school tot mij. Lossen, vasten, stokjes. God, God, Godverdomme! Een hulpmoeder loopt op mij af om mijn werkstuk, hoogstwaarschijnlijk een etui, uit te halen! Om mijn haakwerkje uit mijn handen te rukken, de laatste 30 steken waar ik zo verdomde hard mijn best op had gedaan, minstens een uur lang, om die allemaal uit te halen en ze zelf binnen 2 minuten weer terug te zetten. In tegenstelling tot het merendeel van mijn klasgenootjes wilde ik het allemaal zelf doen! Zelf doen! Zelf doen! Elke steek die door een hulpmoeder werd geplaatst moest weg. Weg! Want het was mijn werkstuk. Niet die van haar. Liever een enigszins misvorm etui met allemaal steken van mij, dan een perfect etui met steken van een hulpmoeder ertussen. De frustraties kwamen allemaal weer terug! Maar! Nadat ik de afgelopen dagen als een bezetene aan het haken ben geslagen begin ik het haaksysteem enigszins te doorzien. Eindelijk. En dat na minstens 20 jaar. Haken blijkt wiskunde voor huisvrouwen.

Vannacht, 5.15, de telefoon. In mijn halfslaap probeer ik de wekker van mijn mobiele telefoon uit te zetten. Wanneer dat niet lukt komt ineens de realisatie dat alleen onze ouders ons vaste nummer gebruiken. Kut, er is iets ergs gebeurd! Hartaanval! Ziekenhuis! Mortuarium! “Kut”, mompelt P. die rechtop in bed zit. Terwijl ik uit bed stap om richting telefoon te rennen gaat mijn mobieltje af. ‘Privé-nummer’, staat op het display. En dan pas snap ik wat er aan de hand is. “De klootzak”, zeg ik tegen P., “hoe haalt hij het in z’n hoofd om ongevraagd ’s nachts te bellen!” Ik druk m’n mobieltje weg en ga weer terug in bed om daar nog minstens een uur pisnijdig wakker te liggen. Een paar weken geleden begon ik met een radiogesprekje op 3FM bij Martijn Muijs; elke maandagochtend om 5.00 live over ‘seks en aanverwante artikelen’ praten. Tot ik 1,5 week geleden supermoe was zondagavond en vroeg of ons gesprek misschien verplaatst kon worden. Geen probleem, vond Martijn. En aangezien ik ook afgelopen zondagavond behoorlijk gesloopt was vroeg ik of het ook deze week weer verzet kon worden. Waarop hij mailde: ‘Dit is dus zwaar kut, want nu word ik weer voor het blok gezet. Eén keertje vind ik niet zo’n probleem, maar nu moet ik al 2 weken achtereen snel iets anders verzinnen.’ Waardoor ik meteen besloot om maar helemaal met de radiogesprekken te stoppen. Ik mailde: ‘Hartstikke leuk zo op de radio, maar het is een hobby en geen werk, dus het moet vooral geen verplichting worden.’ Waarop hij mij gistermiddag weer een mailtje stuurde met excuses voor zijn te harde mail en met het voorstel om per week te bekijken in welke nacht we zouden bellen. Dat vond ik best een goed voorstel, alleen wachtte ik met terugmailen. En dat had ik dus niet moeten doen. Want omdat ik niet meteen reageerde vond Martijn Muijs het nodig om mij, en dus ook partner P., onder het mom van ‘zo gemakkelijk komt Luna niet van me af’ midden in de nacht te bellen. En met iemand die zo ondoordacht, egoïstisch en respectloos met mijn privé-leven omgaat wil ik zéker niet meer samenwerken.

p.s.: De uitzending van Martijn is hier terug te luisteren: klik (woensdag, tweede uur, na ongeveer 15 minuten).

Eén van de redenen waarom ik mijn verjaardag nooit vierde was de angst voor ingewikkelde toestanden. Die is van de weed, die is van de xtc, die is van de alcohol, die is van de coke, die gebruikt gewoon alles door elkaar en die is van de algehele onthouding, dus een combinatie van al die verschillende vrienden, dat leek mij bij voorbaat een ingewikkelde combinatie. Voor mij. Ik was bang dat bepaalde mensen elkaar niet zouden trekken. Dus 30 worden leek het ideale moment om een probleem te laten bij diegene die er verantwoordelijk voor is. ‘Trekken die elkaar niet? Nou, dan is dat hún probleem!’, vond ik. Maar mijn angst voor ingewikkelde toestanden bleek een enorme inschattingsfout, want juist iedereen praatte met iedereen afgelopen vrijdag. Iedereen was aan het mengen. En ook iedereen had het naar z’n zin. En het was een feestje waarbij ik het zelf zo druk had met het openmaken van cadeautjes en het geven van kussen en knuffels dat ik er niet eens aan toekwam om zelf ook maar iets van alcohol of drugs te nemen. Af en toe een slokje, maar verder was ik helemaal high on my own supply! Want ik was jarig! En ik voelde me jarig! Ik vloog in mijn paarse jurk met roze bloemen door het huis. Van die naar die. En ik was blij! En ik ben nog steeds blij als ik eraan terugdenk. Boven stond de helft van iedereen als gebruikelijk in de keuken, voor mij ondenkbare combinaties van vrienden lagen in het hemelbed te praten, anderen zaten aan tafel, weer anderen waren aan het dansen en beneden in mijn kantoor waren heftige discussies gaande over de wereldproblematiek. Vriend F. draaide de hele avond de lekkerste plaatjes aan elkaar en als ik eraan denk al dat iedereen ineens opstond van zijn of haar gesprek om samen met mij te dansen toen ‘Hung up’ van Madonna werd gedraaid word ik zelfs een beetje emotioneel. Ik ben verwend met ontzettend, echt ontzettend veel cadeautjes, maar vooral met zo ontzettend veel lieve, mooie, grappige, bijzondere en leuke vrienden in mijn leven.