Categorie: Standaard

Vaak is het moeilijk communiceren met de demente bejaarden. Het is vooral belangrijk dat ik zelf een hond kapot kan lullen in 5 minuten en net zolang door blijf vragen en praten of voorlezen uit de Story, Privé of Weekend tot ik iets heb gevonden wat iemand aanspreekt of waar iemand nog iets van weet. Als ik niets zeg, dan heerst er een grote stilte aan de tafel en hoewel er niets mis is met stil zijn, voelt het stil zijn aan een tafel vol dementen als het samen wachten op de dood. Nu is de afdeling waar ik werk theoretisch gezien ook de wachtkamer van de dood, maar dat wil niet zeggen dat er niet gezellig gepraat en gelachen kan worden! Graag en veel en hard zelfs!

"Wanneer bent u eigenlijk getrouwd?", vraag ik aan mevrouw V., de dame waar ik vorige week een stukje over schreef.
"Dat weet ik niet meer", zegt mevrouw V.
"Weet u nog wel iets van uw trouwdag?"
"Nee, maar het was prachtig."
"En bent u uit huis getrouwd?"
"Ja, dat wel."
"Droeg u een witte jurk?"
"Ja, ik geloof het wel."
"Weet u nog hoe oud u was?"
"Nee, dat weet ik niet meer."
"Weet u nog wat uw man deed?"
"Nee, dat weet ik niet."
"Weet u zijn beroep niet meer?"
"Nee, maar we hebben het altijd heel goed gehad."
"Hoe heette uw man eigenlijk?"
"Eh…"
"Nou, u weet toch nog wel hoe uw man heette?"
"Ja hoor, Joost."
"Nee!!!!!!", roep ik, "dat meent u niet."
"Jawel hoor."
"Weet u hoe mijn vriend heet?"
"Nou?"
"Ook Joost!"
"Nou, dat is toevallig."
"Daar geloof ik niet in hoor!"

Op m’n vrijwilligerswerk blijf ik het fascinerend vinden op hoeveel verschillende manieren de oudjes oud zijn geworden. Op hoeveel verschillende manieren dementie z’n plek in het leven van de bewoners heeft opgeëist en op hoeveel verschillende manieren de bewoners daarmee omgaan. Hoe de ene bewoner alles met argwaan bekijkt en beleeft, de ander hard en grondig begint te vloeken bij alles wat haar niet zint, een ander bang en stilletjes op haar stoel zit en nooit wat zegt, weer een ander zijn jeugd elke dag keer op keer beleeft en om zijn moeder roept en hoe weer een ander continu blijft hangen in Christelijke gebeden.

Als ik oud word. En dement. Of iets met Korsakoff. Of misschien word ik toch nog de eerste xtc-bejaarde! Maar als ik ooit alle besef van de werkelijkheid kwijt ga raken, en dat staat voor mij eigenlijk vast. Dan! Dan wil ik worden zoals mevrouw V.

Deze 96-jarige dame komt na het ochtendritueel zingend de woonkamer binnen: "Ooooh, wat ben ik mooi, ooooh, wat ben ik mooi, dat heb ik in jaren niet gezien…"
Als je vraagt of ze een kopje thee of iets anders wil, en ze wilt het, antwoord ze: "Dat lijkt me heerlijk, dank u wel hoor."
Wil ze het niet, dan zegt ze: "Nee hoor, ik ben hélemaal tevreden."
Deze dame weet weinig meer, maar als het over vroeger gaat zegt ze steevast: "Ik heb een héérlijk leven gehad, met een heel fijne man."

De rest van de tijd, als er niemand tegen haar praat, of als er niets gebeurt in de woonkamer, dan zit ze een beetje voorovergebogen in haar stoel, met haar handen in elkaar en tegen haar mond wrijvend. Dan wiegt ze met haar lichaam en neuriet zachtjes.

"Waarom zonk de Titanic?", vraag ik.
10 bejaarden staren de ruimte in. Geen blik van herkenning.
"De Titanic, dat grote schip, het eerste schip dat van Amerika naar Europa vaarde."
Nog niks.
"Die reed tegen een ijsschots aan!", roep ik.
"Reed, reed, jij bakt ze helemaal bruin", zegt meneer B.
Een paar lachen met hem mee.
"Oh ja, ja, voer, voer! Hij voer tegen een ijsschots aan! Ze hadden alleen een klein puntje boven het water uit zien steken, maar het was een supergroot blok, hele schip kapot, bijna iedereen verdronken. Hartstikke dood. Toestand!"
"Nou, nou", mompelt mevrouw V.
"Ja, ik doe wel alsof ik alles weet, maar ik weet dat alleen maar omdat ik de film heb gezien hoor. Die kwam een paar jaar geleden uit. Hele mooie film. En vooral met een héle knappe man. Met Leonardo di Caprio. Echt een lekker ding hoor."
"Oh, nou, het is jammer die ik die man niet gekend heb", zegt mevrouw V. ondeugend.

En dan smelt ik volledig. Een beetje verliefd op een dame van 96.

Je kan dromen over later. Over grote huizen. Veel geld. Reizen naar de andere kant van de wereld. Succes. Macht. Status. Auto’s. Apparaten. Spullen! Heel veel spullen! Je kan ervan dromen om al vroeg met pensioen te kunnen. Om nooit meer te hoeven werken.

Ik hoop dat wie je bent, hoe je leeft en hoe je liefhebt van invloed is op je laatste jaren. Ik droom ervan om later, in al mijn dementie, oprecht te kunnen zeggen: "Ik heb een héérlijk leven gehad, met een hele fijne man."

Aan alles komt vanzelf een keer een einde en het einde van mijn appreciatie voor de camping kwam op vrijdagavond toen ik me bevond in een gebouw waar net de wekelijkse kinderdisco was begonnen. Nu heb ik helemaal niets tegen disco’s en ook niets tegen kinderen, maar die 2 gecombineerd met een vadsig animeerhomootje van een jaar of 16 was mij iets teveel van het goede. Dochter S. deed overigens niet mee aan de kinderdisco, want de kinderdisco was voor losers, en zij ging liever snookeren met pappa, maar helaas voor ons stond de snookertafel in dezelfde ruimte als de kinderdiscodansvloer. En hoewel ik heel graag had gezien hoe dochter S. samen met pappa J. een Duitse geitenwollensokken-dame met haar zoontje inmaakte met snooker werden mijn ogen toch steeds naar het animeerhomootje getrokken. Bij, no shit, elk liedje, had het animeerhomootje een bijpassend dansje en hij probeerde om de kinderen wat van die dansjes bij te brengen, maar de kinderen renden van links naar rechts over de dansvloer. Spring! Spring! Spring! Mamma, kijk mij eens. Pappa! Kijk dan! Pappa kijk dan! Pappa, kijk dan naar mij!!! Het was een beetje treurig voor het animeerhomootje, want die stond in z’n eentje z’n best te doen met z’n dansjes, want alle pappa’s en mamma’s stonden inderdaad aan de zijlijn te kijken of ze wel waar voor hun campinggeld kregen. Cause you’re hot (wapperende handjes) then you’re cold (ellebogen tegen zij) / You’re yes (ja knikken) then you’re no (nee schudden) / You’re in (handen naar de borst) then you’re out (armen vooruit) / You’re up (wijsvingers omhoog) then you’re down (wijsvingers naar beneden) / You’re wrong (duimen naar beneden) when it’s right (duimen omhoog). Ondertussen met z’n lichaam van links naar rechts bewegen op de maat. En af en toe een body roll to the left en een body roll to the right. Fascinerend. Van een grote fascinerende treurigheid. Ik kon het allemaal niet meer aan. De hysterische kinderen. De pappa’s en de mamma’s die met hun camera’s elke sprong van hun kroost probeerden vast te leggen. Het animeerhomootje dat vast veel liever een vakantiebaantje op Kreta had gehad, zodat hij door ene Jorgos in z’n reet geneukt zou worden. Het Gronings-gewauwel om me heen. De onmogelijkheid om seks te hebben in de camper. Het koken op een gasstelletje. De prijzen van de campersupermarkt. De muggen. De hele goddommense toestand! Het werd me allemaal teveel. Ik wou naar huis. Naar m’n poezen. Naar m’n computer. Naar m’n bank. Naar m’n keuken. Naar m’n eigen bed! Maar toen hoorde ik ineens Madonna uit de speakers van de kinderdisco komen…

En ineens stond ik in de retro-camper op een camping in Lauwersoog met een zakje kerriepoeder in m’n hand te janken. Met precies hetzelfde zakje kerriepoeder had ik iets meer dan een jaar geleden voor de pa van P. een pan bloemkoolsoep gekruid toen ik hem bij ons thuis in Amsterdam verzorgde. Een leven geleden. Ik weet nog dat ik de kerriepoeder kocht bij een Surinaams winkeltje om de hoek van de Albert Cuijp en ik weet ook nog dat ik tijdens het inpakken en uitzoeken van de huisraad van P. en mij, alle kruiden, behalve een busje zout en peper, heb meegenomen. Partner P. hield immers toch niet van koken en de kans dat hij na mijn vertrek ineens allerlei kookcursussen zou gaan volgen achtte ik zeer minimaal. Dus 2 dozen vol kruiden verhuisden van Amsterdam-centrum naar Amsterdam-Noord en werden uiteindelijk uitgepakt en uitgestald hier in Tiel. En met zoveel kruiden kon ik ook gemakkelijk een mandje vullen dat zou gaan dienen als standaard kruidenrek in de camper. Want ook tijdens een vakantie met de camper dien je te allen tijde lekker te kunnen koken, ook al zijn het gewoon pannenkoeken met suiker, spaghetti met tomatensaus of, in dit geval, een rijstschotel met vis en kerrie. En gebruikte ik vorig jaar de kerriepoeder nog voor een gepureerd soepje voor een terminale schoonvader, ik kookte nu voor een man en een kind! Ja, van dat soort veranderingen sta ik zelf af en toe nog wel eens te kijken en geen beter moment voor introspectie dan op een camping in Groningen! Toen ik vorig jaar de nogal radicale beslissing nam om bij P. weg te gaan had ik even het gevoel dat de hele wereld nog voor me open lag. Alles kon nog! Ik kon nog dokter worden! Ik kon nog een wereldreis gaan maken van een paar jaar! Ik kon nog zielige kindjes gaan redden in Afrika! Ik kon m’n haar afknippen en blonderen en ik zou me nog kunnen aansluiten bij de Bhagwan of ik kon nog in een klooster. I could even run for president of the United States of America!!! Maar je bent nu eenmaal wie je bent. En hoewel ik een heleboel randvoorwaarden heb veranderd, met een hoop slechte eigenschappen ben gestopt en er op die manier ook langzaam wat van mijn karaktereigenschappen zijn ge-finetuned blijf ik in de kern gewoon hetzelfde. En ik ben nu eenmaal een zorgzame vrouw die met liefde voor iedereen kookt. En dozen vol kruiden met zich meesleept.

Trouwe, en ook niet zulke trouwe lezers, weten dat ik nogal een ongeorganiseerde vrouw ben qua spullen. En die lezers weten ook dat ik nogal veel spullen heb. Vooral veel knip-, plak- en naaispullen. En dat ik al jaren en jaren en jaren bezig ben om orde in de chaos te creëren. Maar nu! Nu ben ik dan echt goed bezig en ik heb ook het gevoel dat het me dan echt gaat lukken. Hoe? Met de MOPPE- en FIRA-ladekastjes van de IKEA ben ik een grote ladenkastenwand aan het bouwen. En het is geweldig om een speciaal bakje te hebben voor m’n tientallen rolletjes plakband, m’n tientallen scharen, m’n kraaltjes op kleur, m’n lintjes bij elkaar en m’n honderen garenklosjes. Het probleem; die ladenkastjes worden niet meer verkocht. Nu heb ik via Twitter al verschillende kastjes gekregen, maar ik doe hier op deze site gewoon ook nog een keer een oproepje, speciaal voor alle niet-twitterende lezers! Heb je nog een MOPPE- of FIRA-ladekastje staan en doe je er niks mee? Ik neem ‘m graag van je over! Voor geld, of geinige PloesiePoesie-producten, wat jij wil! Ik zou er een zeer gelukkig en opgeruimde vrouw van worden!!

Neefje T. bleef ook een nachtje bij ons op de camping logeren. Geen kind aan zowel hem als dochter S.! Zwemmen in het Lauwersmeer, springen op het springkussen, klimmen in een klimrek, potje voetbal tussendoor, ijsje erbij, potje skip-bo-en in de camper en ’s avonds lekker met z’n 4-en uit eten. Hun een Fred Flinstone-menu met frikadellen. Wij een visje.

Het favoriete gespreksonderwerp van deze twee 10-jarigen bleek seks te zijn. Of dan misschien eerder ‘chickies’, ‘jongens’ , ‘borsten’ en ‘piemels’. Nu kan ik er zelf ook behoorlijk wat van natuurlijk, praten over seks, maar dan wel graag met leeftijdgenoten en niet met kinderen van 10! Ik vraag me regelmatig af waar dochter S. de woorden en de wijsheid vandaan haalt op deze leeftijd en het enige wat ik mee kan geven is dat de dingen die ze ‘per ongeluk’ op internet ziet helemaal niets te maken hebben met hoe seks is in het echt en dat seks iets heel bijzonders is en dat je het niet mag ruilen voor bijvoorbeeld een Breezer of een pakje sigaretten, maar als een jongen met een scooter of bijvoorbeeld een leuke langharige kitten aan komt zetten, dan mag je erover nadenken, maar dan moet je het wel eerst aan pappa vragen.

En een schuin mopje op z’n tijd moet kunnen.

"Jantje gaat met mamma in bad", vertelt S. tijdens het eten,"hij vraagt: ‘Wat zijn die knopjes?’ Dat zijn lichtjes Jantje’, zegt mamma. De andere dag gaat hij met pappa in bad. ‘Wat is dat lange ding’, vraagt Jantje. ‘Dat is Lange Jan’, zegt z’n vader. Jantje kan ’s avonds niet slapen, hij gaat bij pappa en mamma in bed, hij schreeuwt heel hard; ‘Mamma zet je lichtknopjes aan, Lange Jan is in het bos verdwaald!’"

"Snap je ‘m?
"Ja, we snappen ‘m", lachen J. en ik ietwat ongemakkelijk.

"Ik weet er ook eentje!", zegt neefje T., "Een vrouw staat onder de douche in haar blootje en dan wordt er aangebeld en ze rent naar beneden om de deur open te doen, in haar blootje dus, en als ze voor de deur staat dan kijkt de postbode door de brievenbus en zegt dan: ‘He krullenbol, is je moeder thuis?’"

Lachen.

"Ik weet er ook nog 1", zegt S.
"Nog eentje dan", zeg ik, "maar dan gaan we gewoon over nette dingen praten."
"Nou, het is eigenlijk geen mopje", begint S., "maar wel leuk."
"Oh, wat dan?"
"Nou, je moet eerst gaan zoenen en dan wordt het nat daar beneden, zodat de piemel er beter ingaat", zegt S. triomfantelijk.

J. en ik staren elkaar met een blik vol ongeloof aan.
"Eh…", stamelen wij.

"Dan weet ze in ieder geval meer van voorspel dan haar vader", fluistert J. me toe.

Misschien ben ik ouderwets. Misschien ben ik streng. Of misschien ben ik vergeten hoe het is om zelf kind te zijn, maar ik heb een Godsgruwelijke hekel aan kinderen die apathisch voor de televisie hangen. Een serietje of filmpje per dag vind ik geen enkel probleem, maar na de zoveelste hysterisch ogende tekenfilm of de zoveelste slecht nagesynchroniseerde serie op Nickelodeon ben ik het vaak helemaal zat. "En nou gaat die tv uit! Ik kan dat gewauwel niet meer aan! Ga maar iets gezelligs doen! We kunnen gaan knutselen, we kunnen een spelletje gaan doen, of nog veel beter; je kunt een boek gaan lezen!"

Maar dochter S. vindt lezen stom. En ik vind dat ontzettend jammer, maar ondanks mijn en J.’s pogingen om haar te laten zien dat lezen écht leuk is en een kans is om te reizen naar elke wereld die je zou willen en dat je over elk onderwerp alles kunt leren en dat het ook spannend is en dat je het overal kunt doen, wil ze er niet echt aan. Want, hallo, lezen is dus stom en verplichte kost op school, dus waarom zou je thuis voor de lol gaan lezen? En lezen op vakantie, ja doei!

Maar ja, als je op vakantie gaat met een retro-camper zonder tv, wat dan? Wat dan? Dan ga je, ondanks een doos vol meegenomen knutselspullen, toch het allerliefste apathisch naar een Nintendo-schermpje staren en dan ondertussen op wat knopjes drukken. En een Nintendo-schermpje staat wat mij betreft gelijk aan een tv-scherm.

"Zet je ‘m nu uit?"
"Ja, maar ik moet nog even dit level uitspelen."
"Je zit er al meer dan 2 uur op."
"Ja, maar pappa mag het ook."
"Ja, maar jij bent pappa niet."
"Maar dan ga ik me vervelen."

Toen er na 2 dagen camperen eindelijk kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd op de camping verschenen, was heel het probleem opgelost! Nintendo-en? Ja, doei, ik ga lekker een paar uur op het springkussen en daarna op het strand, beetje zwemmen, beetje loungen en mag ik geld mee voor een ijsje? En tot over een paar uur! Doei! En adem in en adem uit! Wat een heerlijke plek was deze camping eigenlijk! De rust! De zaligheid! En verrek, ik hoorde zowaar een krekeltje! En, kijk nou, daar zit een kwikstaartje! Ik begreep meteen waarom vooral families met jonge kinderen naar de camping gaan. En ik begreep ook meteen dat het het beste was voor mens en dier om de hele vakantie op deze camping te blijven staan! Want als de kinderen zich kunnen vermaken, in de zee, in het zwembad, in de speeltuin of in het bos, dan hebben de pappa’s en de mamma’s ook zélf even het vakantiegevoel.

Wordt vervolgd…

Eén van de voordelen van met een camper op vakantie is dat je van tevoren niet weet waar je uiteindelijk terecht gaat komen. Dat was ook 1 van mijn redenen voor de aanschaf van een camper; om m’n eigen dwangneuroses eens flink aan te pakken. Wat nou ‘alles plannen’? Gewoon gaan! En niet zo zeiken! En wij zouden dus richting Italië gaan, maar omdat de camper een paar dagen voordat vertrek ineens niet meer wilde starten, een klein nadeeltje van een oude camper, leek Italië een ietwat te voorbarig plan. Dus wéér de ANWB erbij, die meehielp om de camper richting z’n standplaats naast de dierenambulance van Tiel te rijden. Daarna is de verkering samen met vriend R., die in een vorig leven elektricien was, een paar avonden aan het sleutelen geweest en nadat ze een soortement van provisorisch startsysteem hadden aangelegd waren we toch ready to go.

En richting Italië werd richting Duitsland.

Maar eerst even langs de opa’s in Groningen.

"Waarom gaan jullie niet een paar nachtjes op een camping hier in de buurt staan?", vroeg de vader van J., "schijnt hartstikke mooi te zijn heb ik gehoord."

En ach ja, waarom ook niet? Alles kon nog! De sky was the limit! We konden daarna altijd nog naar Duitsland rijden. Of naar Denemarken. En fuck it, we zouden zelfs gewoon alsnog naar Italië kunnen rijden en dan gewoon maar doorgaan! Naar Oostenrijk! Hongarije! Roemenie! En dan naar Moldavië, altijd al eens willen zien! You can shut me in a box, but you can’t take my freedom!!!!!!

Wij stonden 11 dagen op een camping in Lauwersoog.

Wordt vervolgd.

‘Pieeieieieieeeeeeeeep.’
"Neeeeeeeeeeee! Neeeeeeee! Jeeeeeeeee!", schreeuwde ik.
"Wat is er", vroeg J.
"Hij heeft een vogeltje!!!! Doe iets!"
En nadat J. iets had gedaan zaten wij ineens met een nog-niet-vliegen-kunnend musje op de tuintafel. Kater Frank Sinatra, alsmede de kater-kompanen Bruce Lee en Sid Vicious, zaten opgesloten in huis.
"En nu?", vroeg ik beteuterd.
En ja, wat doe je als je met een musje zit dat nog niet kan vliegen? Dan bel je de buurvrouw die connecties heeft met de dierenambulance en dan laat je de dierenambulance komen om het musje op te halen. Het was een succesverhaal, eind goed al goed en ze leefden nog lang en gelukkig!

‘Pieeeep, pieeeep, pieeieieiep.’
"Oh, nee, hij heeft een muis! Hij heeft een muis", roep ik.
"Echt waar?", vraagt deeltijd-dochter S. en rent naar buiten.
"Niet doen, niet doen", zeg ik wanneer S. met haar neus bijna bovenop het spelespelletje van Frank met de muis gaat staan kijken.
"Lunaaaaa", zegt S. vermanend, "dat is gewoon de natuur hoor."
"Ja, nou, de natuur, echt allemaal hartstikke leuk voor in het bos, maar niet in mijn tuin", zeg ik, "ik wil niet zien hoe die muis z’n laatste minuutjes doorbrengt, ik kan er niet tegen, zielig!"
"Ooooh", doet S. en ze rolt met haar ogen.
Een paar minuten later geeft Frank de muis de genadebijt en laat ‘m daarna links liggen.
"Wil jij ‘m alsjeblieft even opruimen?", smeek ik S. en geef haar een stukje huishoudpapier.
En zonder te verblikken of verblozen deponeert S. het muizenlijkje in de kliko.

Maar met de hitte van de afgelopen dagen vallen de mussen niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk van het dak. Midden in de pootjes van Frank. En na de zoveelste halfdode muis of mus was ik m’n eigen gegil ook wel een beetje zat. "Vreet die mus dan ook maar op ook", hoorde ik mezelf gisteren zeggen, zonder een greintje mededogen en gevoel en liefde voor de mus. Opgeruimd staat netjes, had-ie maar niet als mus geboren moeten worden en het is gewoon de natuur hoor!

Maar dat Frank gisteren ook aan een uitgeputte prijsduif wou beginnen ging me net iets te ver.

"Jeeeeeeeeeeeeee!!! Hij heeft een duif!!!!!!"

Van alle sekspartners die ik heb gehad, en dat zijn er meer dan je op de vingers van 6 paar handen kan tellen, sorry mam, waren er maar een paar zonder vibratornijd. De meeste mannen hadden zoiets van; ja, als ik haar niet met m’n vingers of tong of pik tot een orgasme kan krijgen, dan zal het wel aan haar liggen! Want bij z’n vorige vriendin lukte het wél op deze manier. Of mannen die het gebruik van seksspeeltjes in de slaapkamer zagen als een persoonlijk falen. Ook genoeg gekend; mannen die vibrators of dildo’s groter dan hun eigen pik zien als een deuk in hun mannelijkheid. Of helemaal om te kotsen; mannen die vinden dat seks iets natuurlijks moet zijn waar je geen hulpmiddelen bij hoort te gebruiken! Fuck off. Volgens weet ik veel wat voor mediterende-tantra-stroming is seks in de huidige maatschappij veel te veel gericht op klaarkomen en gaat iedereen tegenwoordig helemaal voorbij aan het samenzijn, maar joehoe, als ik aan seksen ben, dan wil ik toch echt wel een orgasme en als het kan meer dan 1 keer en dat samenzijn laat ik graag over aan de Willeke Alberti’s van deze samenleving. Hulde voor de man die zonder gene of jaloezie zélf een vibrator erbij pakt als het nodig is. Of als hij daar zin in heeft. Of als hij denkt dat ik daar zin heb. Of als ik ’t gevraagd heb. Hulde voor mijn eigen verkering die het qua vibratornijd eigenlijk ontzettend moeilijk zou moeten hebben, want als er iemand veel vibrators in huis heeft dan ben ik het wel als seksspeeltjes-tester van de FOXY, maar hij heeft er soms nog meer verstand van dan ik. Hulde ook voor mijn verkering die zonder blikken of blozen meehelpt met het testen van allerlei speeltjes die eigenlijk te fout voor woorden zijn, want vindt maar eens een kerel die zonder trammelant álles met zich laat doen in de slaapkamer en die zonder zuchten een zwarte vormeloze plastic cockring-spin om z’n pik heen vouwt en dan bloedserieus zegt; "Nee, dit zit niet lekker", of die gewoon gezellig een Pussy Pump tegen je kut aanduwt en daarna nog gewoon heel veel respect voor je heeft. Als mens en als vrouw. Die je dan daarna niet als de eerste de beste slet behandeld, maar nog gewoon ‘alsjeblieft’ zegt als hij om wat te drinken vraagt. Vind maar eens zo’n man! Mijn verkering begrijpt het journalistiek belang van het juist beschrijven en testen en gebruiken van alle speeltjes die hier in huis aanwezig zijn. En hij begrijpt mij. In ieder geval in bed.