Categorie: Standaard

Nog regelmatig krijgen P. en ik post van de vorige bedrijven die in ons pand gevestigd waren. Maar vandaag kregen we een wonderlijke brief binnen met de adressering; ‘Anonyme Alkoholiker, Kontaktstelle, Amsterdam, Niederlande.’ Hoe een brief met deze adressering bij ons terecht is gekomen is me een raadsel. Hoewel? De brief begint zoals een gemiddelde AA-meeting zou moeten beginnen: ‘Mein Name ist Hubert, ich bin Alkoholiker.’ Daarna volgen 2 kantjes A4 met een handgeschreven tekst die zeer moeilijk te lezen is. Dat Hubert het niet makkelijk heeft is duidelijk; ‘Ein mal verlor ich die Frau, die ich gerne hatte, ein mal verlor ich einem neuen Freundeskreis und ein mal wurde ich von einem Zugschaffner nicht gut behandelt. Das alles ware ohne Alkohol nicht passiert.’ Verder heeft hij schulden, heel veel schulden, bij van alles. Bedragen die langskomen variëren tussen de € 500,- en  € 2500,-. En hij heeft ook nog ‘unter Alkoholeinfluss seine Nachbarn bedrohte.’ Poe. Maar het ergste moet nog komen; ‘Dort habe ich noch meine Katze, Edgar, die 1 mal gefüttert wird. Aber er eist oft allein. Ich bitte Gott um Verzeihung.’ Ik ben toch zeker een uurtje bezig geweest om het grootste gedeelte van de brief te ontcijferen, maar het blijft onduidelijk. De brief is geschreven op 15 augustus 2003 en nergens staat een adres. Hij vraagt ook nergens om geld. Ik denk dat hij dat vergeten is in zijn alcoholroes. Of misschien had Hubert gedacht dat dit genoeg was; ‘Ich habe am Briefkasten eine Nachricht hinterlassen, wo ich bin.’ Poe. Wat een wanhoop allemaal. Laat deze brief een les voor me zijn, of een teken van God. Later. Nu is het weekend. Tijd voor de vrijdagmiddagborrel. Halleluja.

Ik was 15 en werkte donderdagavond en zaterdag bij de C1000 in Tiel. Het was m’n eerste baantje en van m’n ouders had ik geleerd dat je ‘hart voor de zaak moest hebben’. Dit uitte zich in respect voor mijn baas en respect voor de klanten. Dit bijbaantje als caissière vervulde ik met verve. Ik keek naar wie er voor me stond. Ik keek naar de klant en registreerde hun producten. Niet alleen haalde ik de producten over de scanner, maar ook door mijn hoofd. Ik stelde me hun leven voor, wat gingen ze eten die avond, wat deden ze, wie waren ze, had ik ze al vaker gezien? Haalden ze aanbiedingen, zeiden ze me gedag, lachten ze naar me? Ik leerde de klanten kennen. En zij mij. De rij voor mijn kassa was altijd langer dan bij de andere caissières. Vooral ten tijde van C1000-acties. Ik vond namelijk dat bijstandsmoeders en AOW-vrouwtjes recht hadden op extra veel kraskaarten. “Niet doorvertellen hoor”, zei ik dan altijd zachtjes als ik hen 10 in plaats van 2 kraskaarten in hun handen drukte. Stiekeme dankbaarheid is de mooiste. Ik had een simpel baantje, maar het voelde alsof ik de wereld verbeterde. Vanmiddag rekende ik mijn boodschappen af bij een, zoals zo vaak, afwezig meisje. Ik moest wachten op een ‘goedemorgen’, ‘goedemiddag’ of ‘hallo’, waarna ik zelf na 5 bliebjes van de scanner maar ‘hallo’ stamelde. Ze legde het wisselgeld op mijn hand, eerst de briefjes en daar bovenop m’n muntgeld. En in m’n andere hand duwde ze het bonnetje. Onhandige volgorde. Met moeite propte ik alles in m’n portemonnee. Totaalbedragen moet ik momenteel aflezen van de kassa en ‘bedankt en tot ziens’ wordt mij in digitale letters gewenst door de pinautomaat nadat er met de snelheid van het licht geld van mijn rekening wordt gehaald. Bedankt en tot ziens. De daklozenkrantverkoper heeft er duidelijk minder moeite mee.

Ik kom gewoon zaterdag en dan halen we een paar rollen behang en dan knallen we het er gewoon tegenaan”, had vriendin L. afgelopen dinsdag tegen me gezegd. Ik hou van daadkrachtige vrouwen. Dus wij gisteren in de auto met hond Kelly naar Design for Delight in Zaandam. Het was moeilijk kiezen uit de honderden 60’s en 70’s behangetjes, dus koos ik degene die er Libelle-gezellig uitzag. Daarna een tussenstop gemaakt bij de Hanos waar ik werd overspoeld door hebzucht en uiteindelijk met 18 flessen Gewurztraminer, 6 flesse rode wijn, 1 fles witte port, 1 fles Cachaça en een paar andere flessen sterke drank die ik voornamelijk koos om de leuke fles, naar buiten liep. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. toen ze de auto weer startte. Eenmaal thuis een fles wijn opengetrokken, de keuken uitgeruimd, behangplaksel geroerd en gewoon begonnen. Beetje meten, beetje knippen, beetje passen. We dachten het in een uurtje of 2 af te hebben, maar uiteindelijk zijn we er 6 uur mee bezig geweest. Terwijl een strook behang lag te drogen namen wij een wijntje en een lijntje en complimenteerden onszelf met de keuze van het behang. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. “Wij zijn zeker goed bezig”, zei ik. Nadeel van het hele behanggebeuren waren onze scheve muren en het feit dat het ontwerp in elkaar door moest lopen. “Zeg L., had jij eigenlijk wel eens eerder behangen?”, vraag ik als we klaar zijn. “Nee, jij?”, vraagt L. terug. “Nee, ik ook niet”, zeg ik. “Maar dan hebben we dat toch mooi even strak voor elkaar gekregen.” “Ja”, zegt L. “wij zijn goed bezig geweest.” We zijn zelfs zo goed bezig geweest dat we volgende week zaterdag bij haar gaan behangen.

Net met P. en laktijger Bruce Lee naar de dierenarts geweest, omdat hij toch wel erg veel nieste en behoorlijk zwaar ademhaalde. Antibioticakuurtje moet helpen, volgens de dierenarts. Terug met de taxi, de ART-TAXI welteverstaan, waarmee gereden wordt door Marc, een voetbalvriend uit het verleden van partner P.! Leuke rit, leuke kerel, leuke taxi: www.art-taxi.nl

“Kan ik jou misschien ergens van herkennen?”, zei ze. Naast me stond een meisje met rood haar. Krulletjes. Leuk. Spontaan. Zou ze misschien denken dat ze een blind date met me had? Maar P. zat tegenover me, dus dat zou ze vast niet denken. “Van een website”, zei ze. “Ja! Hoi, ik ben Chantall”, zei ik. “Ik ben Michelle” zei het meisje met het rode haar, “maar ik dacht dat je Luna heette. “Ja, ik ben ook Luna”, zei ik, “op internet.” “Wel heel grappig dat ik jou hier tegenkom, bij dit restaurant, want hier ben ik dankzij jou”, zei ze. “Oh”, zei ik. P. en ik waren net gaan zitten bij Manzano, mijn favoriete tapasrestaurant in Amsterdam, even lekker een rauwe tonijn met citroen eten. “Ja, jij had geschreven dat je hier zo graag at, dus ik ga er nu met m’n vriendje eten”, vertelde Michelle. Ze vroeg of alles goed ging met Bruce Lee. Ze had mijn site dus ook onlangs nog bezocht. “Ja, hij is alleen een beetje kaal, maar alles gaat goed”, zei ik. “Eet smakelijk nog”, zei Michelle even later en toen verdween ze richting restaurant. “Wat een leuk meisje”, zei ik tegen P., “en wat toevallig.” Ik ben wel vaker herkend, maar het blijft raar. Zomaar ergens iemand tegenkomen die heel veel van me weet. Mij leest. Ook op Dancevalley, bij de toiletten, had een jongen naar me geroepen: “Leuke site.” En dat was dat. Waarschijnlijk hebben Michelle en de jongen op Dancevalley nog nooit een reactie geplaatst. Eigenlijk geeft het merendeel van mijn lezers nooit een reactie. En ik sta meestal niet stil bij wie deze site lezen. Herkend worden maakt het ineens toch een stuk tastbaarder. Dat er échte mensen deze site lezen en niet gewoon een bezoekersaantal. Luna is een klein beetje beroemd en stiekem is dat best wel leuk.

Gerustgesteld door de gedachte dat het allemaal toch écht niet erger dan dit kon worden liep ik met een tas vol lekkere boodschappen richting huis. Partner P. en ik hadden besloten ons in te laten lakken door klusjesman E. die in de keuken al was begonnen met het aanbrengen van laklaag 3. De klusjesman zou richting voordeur lakken met zijn lakroller en wij zouden 5 uur in het kantoor en de slaapkamer blijven tot de lak weer droog zou zijn. Terwijl ik de voordeur opendeed hoorde ik P. van beneden roepen dat ik snel naar beneden moest komen. Beneden trof ik P. aan met Bruce gewikkeld in een handdoek. Bruce was ontsnapt en was over de nog natte lak gaan rollen. Bruce met grote ogen in paniek, P. stond grote angsten uit, want hij dacht dat Bruce dood zou gaan. Ik moest eigenlijk een beetje lachen om het tafereeltje. Het kon dus nog wel erger. Bruce buikje zat helemaal onder de lak. Al een beetje hard geworden. Bruce onder de warme kraan gezet en flink ingesopt met Dove. Uitspoelen. Bruce vond het eigenlijk wel lekker onder de warme kraan, of hij was te geschrokken om tegenwerking te bieden. Tien minuten later keek hij me, gewikkeld in een grote rode handdoek bibberend aan. Hij moest hoesten en niezen. “Komt dat door die lak of door het water?”, vroeg P. aan me. Geen idee, dierenarts bellen. Die adviseerde om Bruce te knippen. “En als het niet lukt, of als hij nou wel ziek wordt, dan kun je hier naartoe komen, dan scheren we hem”, zei de dierenarts. Met een nagelschaartje heb ik zoveel mogelijk van de lak van z’n pootjes, buik en staart geknipt. Echt zielig! Bruce ziet er niet uit en we hopen maar dat hij geen lak binnen heeft gekregen. Voordeel; hij ruikt nu wel lekker naar Dove.

Het leven van een grachtengordelyup valt niet mee. Zo leefden P. en ik al ongeveer 8 maanden op een betonnen vloer. Een betonnen vloer zonder iets erop, dus op blote voeten lopen of zelfs op sokken lopen was niet handig. Overal lag stof en overal zaten witte pootjes van de katten. Vervelend, maar een eigen huis is duur en een vloer van 150 vierkante meter is niet goedkoop. Daar moesten wij gewoon mee wachten en als mijn moeder mij afgelopen woensdag haar pinpas niet in m’n handen had gedrukt, dan hadden we nog steeds niet genoeg geld gehad voor een nieuwe vloer. Ook zagen we eigenlijk al maanden als een berg op tegen de klus. Vooral tegen het weer helemaal leeghalen van de woonkamer en dan vooral tegen het verplaatsen van onze gigantische oude-sinaasappelkisten-boekenkast. Maar maandagmiddag is het gelukt met hulp van vriend J. en maandagnacht hebben P. en ik romantisch van 20.00 tot 5.00 op de kale vloer gelegen om deze te schuren, schoon te maken en te ontvetten. We hebben geschuurd tot we geen vingertopjes meer hadden. Dinsdag stond klusjesman E. om 10.00 voor de deur om de eerste laklaag over het beton aan te brengen. Het zag er goed uit en P. en ik waren zeer in onze nopjes. Ook waren we nog in onze nopjes toen we terugkwamen om 17.00. Het was de vloer die we altijd gewild hebben; een industriële vloer waar leven in zit. Eindelijk! De eerste laag was opgedroogd en klusjesman E. zou de hele handel licht opschuren zodat daarna de tweede laag eroverheen kon. Alles ging goed, behalve in het midden van de woonkamer. Daar liet de eerste laag los. Niet goed gehecht. Een grote vlek van 2 vierkante meter openbaarde zich in het midden van de kamer. Totale verbijstering bij P. en mij. Het hier-moet-ik-even-bij-gaan-zitten-effect. Nog niets in dit huis is in 1 keer goed gegaan. Godverdomme. Het is dat ik te moe ben om een potje te gaan zitten janken.

Als ik heel eerlijk ben vond ik het een beetje tegenvallen. Dancevalley 2003. Het was wel leuk, maar de magie van de voorgaande jaren was er een beetje af voor mij. Misschien word ik te oud en misschien heb ik al te veel écht goede feestjes meegemaakt. Maar dit jaar Dancevalley verdient met recht een prijs voor de meeste slecht geklede mensen bij elkaar. Ik heb nog nooit zoveel meisjes in outfits van de Dappermarkt of de Albert Cuijp bij elkaar gezien. Waarschijnlijk niet eens daar gekocht, maar op een willekeurige andere markt in een provinciaals dorp. Niet zo’n leuk publiek dus om naar te kijken als de andere jaren. En al was het allemaal goed georganiseerd, toch hing er een naar smaakje aan. Eerst een kaartje kopen voor € 67,50 met daarboven op nog eens € 7,50 ‘administratie- en reserveringskosten’. Een biertje koste € 4,- en een flesje water van 0,2 liter € 2,-. Het ergste was nog dat je de doppen van de flesjes niet meekreeg, zodat je je flesje water niet kon bewaren. Flauw, heel flauw. Verder heb ik een matig broodje met kip naar binnen gewerkt waar ik € 5,- voor moest betalen. Ik had misschien beter een mini-bakje aardbeien kunnen kopen voor € 4,-. Nu zijn P. en ik natuurlijk 2-verdieners, dus eigenlijk moeten we niet zeiken over geld. Ik vraag me alleen af hoe die massa 16-jarige meisjes uit de provincie dit kon betalen. Een ‘sexy’ outfit, een kaartje, de reserveringskosten, een treinkaartje, minstens 10 drankjes, een paar keer naar de wc á € 0,50, een broodje beenham en hoogstwaarschijnlijk ook nog een xtc-pilletje of iets anders chemisch. Daar moet je heel lang voor achter de kassa zitten tegen het minimumjeugdloon. Voor dat geld kun je ook een weekje naar Spanje. En misschien hadden P. en ik dat ook moeten doen, maar dan hadden we wel een fantastische set van Sacha en John Digweed gemist.