Auteur: luna

Voordat we richting Weesp vertrokken had ik al 100 keer aan vriend F. en vriendin T. gevraagd of er wel weer poesjes waren. “Want anders kom ik niet hoor”, zei ik. “Er zijn 5 kittens”, vertelde T., “en 3 van die pluizenbolletjes met blauwe ogen.” “Oooh”, zei ik. “Aaah”, zei ik. En toen ik vrijdag het erf op kwam rijden was het eerste dat hun zoontje B. riep: “Kom Luna, dan laat ik je de poesjes zien.” En nog voordat ik iedereen gedag had gezoend rende ik al achter B. aan. Naar de hooischuur! Naar de kittens. Naar de pluizenbolletjes met blauwe ogen. “Oooh”, zei ik. “Aaah”, zei ik. Ik was verliefd in nog geen seconde. Dus ik belde naar P.: “Lieve, lieve, lieve liefje, mag ik nog een babypoesje?” “Je mag een babypoesje als je een werkster regelt”, zei hij. Nu zou dit voor veel vrouwen (m/v) een zeer aanlokkelijk bod zijn. Een poesje én een werkster in 1 deal. Maar sinds mijn vorige werkster (m) ineens niet meer kwam opdagen vind ik het eigenlijk wel best. Ik was altijd opgelucht als hij weer de deur uit was. En alles was dan wel weer schoon en opgeruimd, die 4 uur dat hij er was voelde ik me ongemakkelijk in m’n eigen huis. Dus ik heb niet zo’n moeite met een werkster-loos bestaan. Ook niet met een paar kattenharen op de bank meer of minder. Maar mijn P., die kan er dus niet tegen. En ik kan er weer niet tegen dat hij er niet tegen kan. “Maar ik wil geen werkster”, zei ik tegen P. aan de telefoon. “Ik wil het niet, ik wil het niet.” “Nou, dan ook geen poesje”, zei P. streng. “Oh”, zei ik beteuterd. Toch lag ik vorig weekend enkele uren in het hooi tussen de 5 kittens. Gewoon omdat niks zo leuk en lief en fijn is als jonge poesjes aaien. Omdat niks zo rustgevend werkt als kijken naar kittens die de wereld ontdekken. Omdat ik met zo’n poesje in m’n handen toch een beetje kon dromen over nóg een poes in huis. Want hoe meer poezen hoe beter. En af en toe dromen van een huis vol katten mag best. “Wil je nu wel of niet nog een poesje erbij”, vroeg vriendin T. toen we zondag weer richting huis vertrokken. “Nee”, zei ik.” En ik wist het bijna zeker. Echt bijna.

Wanneer de ergste fliptrip voorbij lijkt te zijn vraagt vriend F. of hij zijn vrouw T. even moet halen. “Ja, doe maar ja, ja, T. is lief”, zeg ik en even later verlaat vriend F. de trailer en laat mij alleen achter. Helemaal alleen! Ik zit hier weer helemaal alleen! Straks komen ze niet terug. Straks vergeet F. om T. te halen. Nee! Nee! Alle negatieve gedachten komen in 1 keer weer terug. Ik zit hier in m’n uppie en m’n hart gaat veel te snel en straks komen die kalkoenen naar binnen. Oh, paniek! Oh, paniek! “Gaat-ie lekker mopje”, vraagt vriendin T. terwijl ze naast me op het bed komt zitten. “Nou, ik heb me wel eens beter gevoeld”, zeg ik, “dit is niet echt tof.” “Zal ik even een kopje thee voor je zetten?”, vraagt ze. Dat is wel lekker inderdaad. Ja, lekker, thee. “Moet de dokter even komen kijken?”, hoor ik dr. G. ineens roepen terwijl hij met z’n hoofd om het hoekje van de deur komt piepen. Oh, nee. Oh, nee. Niet dr. G.! Niet nu. Die is er nog veel erger aan toe dan ik qua trip, alleen kan hij zich er volledig aan overgeven. Oh, nee. “Wat is er aan de hand?’, vraagt dr. G. terwijl hij naast me ploft op het bed. “Ik zit in een hele foute trip G.”, zeg ik, “en m’n hart gaat heel snel en ik denk dat ik dood ga. Dat.” “Laat de dokter maar even voelen”, zegt hij terwijl hij z’n vingers op m’n pols legt. We kijken elkaar een paar seconden wazig aan. “Ik weet heus wel wat ik doe hoor”, zegt hij. En dat is dan ook meteen het laatste wat hij zegt, want een minuut later valt hij met z’n hoofd op z’n borst, maar met nog steeds z’n vingers aan m’n pols. “Is-ie nou in slaap gevallen?”, vraagt vriendin T. terwijl ze de thee aan het regelen is. Ik geef ‘m een por. “Ik zit ‘m hier te flippen en jij valt gewoon in slaap!”, zeg ik verontwaardigd. “Als dokter moet je te allen tijde rust uitstralen,”, zegt hij. “Gaat het weer een beetje met je?” “Ja, ik ben er bijna uit”, zeg ik. “Wat een trip was dat zeg. Maar is die andere space-brownie nog over?” “Ja, volgens mij wel”, zegt dr. G. rustig. “Nou, doe mij dan nog maar een stukje”, antwoord ik.

“Ehm, kan iemand mij even helpen om weer in het hier en nu te komen?”, vraag ik aan mijn 7 vrienden die gebiologeerd naar het beamer-scherm staren met daarop ‘Bladerunner’ geprojecteerd. Oh, nog meer paniek. Want als ik zeg dat ik hulp nodig heb, dan gaat het eigenlijk pas echt niet goed met me. Ik vraag nooit om hulp, want het gaat altijd goed. Oh, help! Maar er zitten daar 5 gediplomeerd verpleegkundigen, waaronder zelfs 1 gediplomeerd psychiatrisch verpleegkundig met grote ogen naar een scherm te staren. Iemand kan mij nu vast wel even helpen? Die weten vast wel wat ze doen? Oh, God. Er gebeurt weinig. “Het gaat niet goed met me hoor”, zeg ik, “echt niet.” En daarbij zit er ook nog eens een echte dokter naast, die in Kameroen honderden zielige Afrikaantjes met pus en ontstekingen en enge toestanden heeft geopereerd. En die dokter, die heeft die space-brownie gebakken, dus die zal wel weten wat ik nu moet slikken zodat het allemaal minder wordt! Kan iemand nu even opstaan en me komen helpen? Een voor mijn gevoel paar uur later zie ik iemand uit het donker opstaan. Oh, God. Wie sturen ze met z’n allen met mij mee om mij uit mijn bad trip te halen? Niks geen dokter. Niks geen verpleegkundige. Oh, god. Oh, nee! Oh, nee! Ze sturen vriend F.; de enige die zelf ook al jaren voor psychisch patiënt door kan gaan. “Schatje, het komt allemaal goed”, zegt vriend F. rustig en hij pakt m’n hand vast. Nee, niet m’n hand vastpakken, want dan flip ik ‘m helemaal. Oh, nee, ja, doe toch maar wel, oh, ja, dat is toch wel fijn. Even aarden. Oh, ja. Lekker. Adem in. “Het is nog niks vergeleken bij die ene keer dat ik in m’n eentje thuis zat en een bad trip had”, vertelt hij. Oh, God, dus het kan nog erger? Oh, God. Maar wat is erg? Hoe weet hij nou dat dit erger is dan dat van hem? Oh, God, ik wil dit niet. Ik wil weer normaal. “Het gaat vanzelf over schatje”, zegt hij. “Ja, dat mag ik verdomme wel hopen, ja, want ik vind er geen reet aan zo”, zeg ik. Oh, gelukkig, ik kan nog wel een adrem grapje maken. Dus ik ben mezelf niet helemaal kwijt. “Dit moet stoppen nu hoor F.”, zeg ik terwijl mijn hele lichaam begint te trillen, “ik word nu nog banger.” “Schatje, het komt allemaal goed, geloof me maar”, zegt F. zachtjes.

Hierna: LUNA HERVINDT ZICHZELF

Okay. Even liggen dan gewoon. Ogen dicht, dan gaat het vanzelf voorbij. Maar wat als het nou niet voorbij gaat? Nee, dat kan niet. Want dit spul gaat vanzelf een keer m’n lichaam uit. Wat is dat voor geluid? Oh, God. Er lopen hier natuurlijk kalkoenen rond. Oh, God. En die deur staat open. Straks komen die kalkoenen binnen. Misschien toch maar even m’n ogen open? Maar wat zijn dat voor lichtjes? Oh, God, die tripods van de ‘War of the Worlds’ die komen eraan. Nee, dat was een film. Maar wat als die H.G. Wells nou toch gelijk had? Dan zou ik hier ter plekke dood kunnen gaan bijvoorbeeld. En dan zou niemand me vinden en dan zou m’n lijk hier verrotten in die trailer. Nee, dat kan niet. Het ligt gewoon aan die space-brownie. Gewoon drugs. Heb ik normaal ook geen moeite mee. Ik moet aan leuke dingen denken. Poesjes. Maar misschien gaat m’n hart wel veel te snel. Misschien kom ik hier wel nooit meer uit. Poesjes. Ja, maar misschien blijf ik altijd wel zo als dit? Oh nee! Oh nee, hoor, dat wil ik niet. Dit is niet leuk. Nee, ik wil iets anders. Poesjes. Poesjes. Wat zal ik eens gaan doen? Zitten? Nee, niet zitten, dat is veel te actief. Ik moet liggen. Oh, nee, dat is ook niks. Oh, wat hoor ik nu weer. Wat is dat? Zouden m’n vrienden er allemaal nog wel zijn? Straks zijn ze weggegaan zonder mij? Nee, dat zouden ze niet doen toch? Oh, God, wat gaat m’n hart snel. Straks stopt het ineens. Misschien moet ik wat water drinken? Nee, drinken is niet goed, straks ga ik kotsen. Maar misschien kots ik die space-brownie er weer uit dan? Oh, God, ik ga dood. Ik weet het nu zeker. Ik krijg geen grip meer op m’n gedachten. Ik ben mezelf kwijt. M’n hele kern, die ik nooit eerder kwijt was, ongeacht welke drugs dan ook, die ben ik nu helemaal verloren. Oh, God. Oh, God. Ik ga dood. En ik kan hier nu in m’n eentje blijven liggen in die trailer. Dat zou een optie zijn. Maar ik denk dat het beter is om nu naar buiten te gaan om er even iemand bij te halen. Dat ik niet alleen sterf. Niets zo erg als alleen sterven. En met de laatste nog goed-werkende hersencellen hees ik mijzelf de trailer uit.

Hierna: LUNA EN HET ZELFHULPGROEPJE

Vorig jaar was de space-brownie die ik tijdens het feestweekend in Weesp at zeer goed gevallen en bevallen. Dus toen dr. G. meldde dat hij voor het afgelopen feestweekend in Weesp zelfs 2 space-brownies had gebakken kon iedereen zijn geluk niet op. “Hoeveel heb je er dit keer in gedaan?”, vroeg ik. “Zo’n 8 gram per brownie”, zei hij, “want die van vorig jaar, die was iets te licht.” “Oh, lekker”, zei ik. “Ja, en hij heeft ook nog de THC-boter die hij over had van vorig jaar in de toplaag met chocolade verwerkt”, zei vriendin I. triomfantelijk. “Oh”, zei ik enthousiast, “laat maar lekker doorkomen!” En dat deed dr. G. dan ook. Rond een uur of 22.00 verdeelde hij 1 van de space-brownies in 8 gelijke stukken en ik kreeg een eerlijk deel in m’n handen gedrukt. “Is dit niet teveel?”, vroeg ik, maar toen ik in het donker om me heen keek zag ik dat al mijn vriendjes hun stukken al naar binnen hadden gewerkt. Ik besloot toch het zekere voor het onzekere te nemen en eerst de helft te eten. En toen ik na een half uurtje nog niks dacht te voelen, nam ik de andere helft. En nog geen 5 minuten later werd het leuk!! Joh! Lachen! Wij zaten buiten in de tuin en keken met z’n 8-en naar een groot wit laken met daarop ‘War of the Worlds’ geprojecteerd. Die film bleek op intellectueel niveau iets te moeilijk voor ons, maar humor had-ie wel! En die Tom Cruise! Lachen! Lachen! Wij lachten de hele film aan 1 stuk. En toen de film afgelopen was werd er een nieuwe film in de dvd-speler gedaan. Gezellig! En vast nog meer lachen! Ik voelde m’n lichaam volledig wegzinken in de schommelstoel en toen ik om me heen keek leek de hele tuin weggezogen te worden in het beamer-scherm. Nee, dat was even helemaal niet lekker. Oh nee, oh nee, zitten in die schommelstoel, dat hielp al helemaal niet mee aan een stabiele toestand. Oh nee, niet die film. Niet ‘Bladerunner’. Oh, 2019. Dat is wel grappig. Lachen. Dat hebben die makers toch volledig fout gehad met die voorspellingen over replicants. Of toch niet? Ik keek om me heen en iedereen zat er nog. Of toch niet? Of toch wel? Nu niet. Nu wel. Nu niet. Nu weer wel. Oh, jesus, wat moeilijk allemaal. “Ik ga even binnen in de trailer liggen hoor”, zei ik. En stond op en liep de tuin uit.

Hierna: LUNA FLIPT ‘M VOLLEDIG DE PAN UIT