Auteur: luna

Nou ja, het was eigenlijk geen vangen. En, nou ja, het was eigenlijk ook niet echt gooien van vriendin D.’s kant. En, als ik heel eerlijk ben hadden we het van tevoren ook afgesproken. Dat zij het boeket langzaam vanaf haar schouder achterover zou laten glijden. Precies in mijn handen. Maar dat doet niet af aan het feit dat ik het bruidsboeket gevangen heb gisteren.

Goed. Ik had dus een probleem met het gebroken hardplastic onderdeel van mijn buikspier-apparaat. En ik had 3 opties. Optie 1: het in de kast flikkeren van dat hele apparaat en er nooit meer aan denken, klonk mij zeer aanlokkelijk in de oren. Optie 2: bellen met de Wehkamp, godver hier, godver daar, en dan in een mallemolen van papiertjes terechtkomen en het apparaat terugbrengen en nog meer toestanden, klonk mij als veel moeite en negatieve energie. Ik koos voor optie 3: naar het bouwwinkeltje bij mij in de buurt gaan om te vragen of zij misschien een oplossing hadden. Met het gebroken onderdeel liep ik richting de Wallen. Naar de enige bouwzaak van de binnenstad. En normaal werken er alleen maar oude en lelijke bouwmannetjes in mijn bouwwinkel. En nu! En nu! Nu in de vakantieperiode! Nu moest ik aan een strak in het vel zittend bouwvakkertje van een jaar of 21 met een wit singletje vertellen dat ik graag hetzelfde onderdeeltje dat ik in m’n handen had nóg een keer wilde hebben. Maar dan in 1 stuk. “Kijk, dit is een verbindingsstukje en het is kapot”, zei ik. “Waar is het voor?”, vroeg de fitness-bouwvakker. “Ehm, nou, voor zo’n buikspier-apparaat”, begon ik, “en het is dus gebroken en het moet aan elkaar. Nu ook graag meteen. Want ik heb geen zin om te bellen naar de Wehkamp.” “Sommige mensen hebben hele mooie buikspieren”, begon het bouwmannetje, “maar er hangt alleen iets voor.” Ik keek hem aan. En hij keek naar mij. Mijn mond viel lichtjes open. Bedoelde hij mij of zo? Ik zoog schuldbewust m’n buikje in. Ehm, ja, okay, maar, eh, fitness-boy-de-bouwer, kunnen we het maken? “Dit onderdeel kan je niet lijmen en ik heb ook niks wat erop lijkt”, zei de fitness-bouwvakker. “En nu?”, vroeg ik hem, “moet ik nu weer als altijd met een wijntje naar ‘Oprah’ gaan kijken? Dat? Dat in plaats van 1000 situps? Blijven die kilo’s er gewoon zitten, zoals ze zitten?” Ik keek hem hoopvol aan. “Ik kan hier echt niets aan doen”, zei de fitness-bouwvakker. Okay, dan was het allemaal maar mooi zijn schuld. Vanaf de bouwwinkel liep ik linea recta naar de Albert Heijn en kocht daar een lekker flesje Chardonnay. Toen ik thuiskwam, was ik net op tijd voor ‘Oprah’.

"Vriendin U. doet 1000 situps per dag”, vertelde vriendin D. me tijdens de vrijgezellendag. “Hoeveel?”, vroeg ik verbaasd. “Ja, echt”, zei D., “ze is al 10 kilo afgevallen.” Dus ik meteen naar U. toe aan de andere kant van de tafel: “Doe jij 1000 situps per dag?” “Ja, echt”, zei ze, “het is zelfs een soort verslaving geworden." Bij het woord ‘verslaving’ heb je meteen mijn volledige aandacht. Er gingen lichtjes branden in mijn hoofd. Mijn permanente drank-, drugs- en eetverslaving zou ik om gaan zetten in een situp-verslaving! Dat ik daar zelf niet eerder op was gekomen! Situps doen terwijl ik naar ‘Oprah’ keek. Of ‘Dr. Phil.’ Of allebei! Ik zou in ieder geval eindelijk van die 4, nou ja misschien 6, okay 8 kilo teveel afkomen! Dus toen ik gisteren weer enigszins was rechtgetrokken van de vrijgezellendag surfte ik het net op. Op naar Wehkamp! Want dus echt niet dat ik met zo’n buikspiertrainer over straat ga hè. Doei! Per postorder moest dat apparaat arriveren. En wel vandaag! En wat dat betreft doet Wehkamp wat ze belooft. Om 14.30 vanmiddag werd er aangebeld. En toen ik opendeed stond er voor mij een gorgeous piece van een postmannetje. Met een onverpakte doos in zijn handen waar in reuzenletters het woord ‘AB-roller’ op stond. Met een life size kleurenfoto van een geile bikinislet, druk bezig met die AB-roller. Had ik weer. Wat mij betreft neem ik liever 20 onverpakte dildo’s en vibratoren in ontvangst dan 1 fitnessapparaat. “Voor de sportieveling!”, glimlachte hij. ‘Echt niet! Echt niet dat ik sportief ben”, wilde ik gillen. Maar dat kon hij waarschijnlijk ook zo wel zien. “Ja, bedankt”, zei ik en ik nam de doos in ontvangst. “Veel succes ermee”, riep hij ook nog toen hij weer naar z’n bus terugliep. ‘Heb ik helemaal niet nodig!!’, wou ik terugroepen, ‘het is niet voor mij, maar voor Bruce!’ Maar Bruce moest niks weten van de doos met het fitness-apparaat. En toen ik de gebruiksaanwijzing erbij pakte, zodat ik alles in elkaar kon zetten, had ik het zelf eigenlijk ook wel gehad. ‘Montage van het afroltoestel’ stond er. Afroltoestel? Afroltoestel? Gatverdamme. Ik zuchtte diep. Maar begon toch met de montage. Tot ik stuitte op een gebroken onderdeel. In m’n hand hield ik 2 stukken hardplastic die eigenlijk aan elkaar hadden moeten zitten. Zucht. Ja, als het zo moet! Nou! Dan hoeft het ook niet meer van mij. Ik zuchtte nog maar eens diep. Ik geloof dat het universum mij iets duidelijk wil maken.

Wanneer ik aan kom lopen bij 1 van de beste Italiaanse restaurants van Amsterdam word ik met open armen ontvangen door een ober van een jaar of 60. “Ciao bella”, zegt hij en ik krijg een zoen op m’n wang. Italiaanse gastvrijheid: kan ik wat mee. Gezellig. Ik geef hem een zoen terug, kan mij het schelen. “Ga jij trouwen?”, vraagt hij. “Nee”, zeg ik, “zij gaat trouwen.” Ik wijs naar vriendin D., die met de rest van de vrijgezellendag-vriendinnen al aan een tafel zit. “Oh, maar”, begint hij en hij kijkt naar mijn knalroze jurkje met diep decolleté. “Ja, ik dacht, ik trek een feestelijk jurkje aan”, zeg ik, “zij gaat tenslotte maar 1 keer trouwen.” Daar kan hij weer wat mee: Een Nederlandse vrouw in een te strak, te kort en te diep uitgesneden jurkje. En aangezien ik nooit vies geweest ben van een beetje flirten, zelfs al is de man in kwestie 30 jaar ouder, glimlach ik de hele avond lief en gezellig naar onze ober. Hai. Hoi. Ja, lekker. Dankjewel. Wat zit je haar goed. Leuke snor. Ja, heerlijk. En, ah joh, kom, even op de foto met Luna. Is leuk. Voor later. Binnen no time staat de ober naast me en in de 2 seconden tussen het indrukken van mijn Canon en het flitsen van de camera pakt hij me ineens vol bij mijn borsten. Ho, ho, ho, Guiseppe! Dat was eigenlijk not part of the deal, vriend! Maar ach, fuck it. Ik ben in een te feestelijke stemming om er iets van te zeggen. En seksuele intimidatie, dat is iets voor op de werkvloer, niet voor in een Italiaans restaurant. Dus als hij een uur later met een rode roos mijn kant op komt, kan ik alleen maar denken: ach, dat kan er ook nog wel bij. Gezellig!!! Hij stopt de roos in mijn decolleté en ik bedank hem uitvoerig. “En ik dan? En ik dan?”, kirt vriendin U. naar de Italiaan, daarbij haar borsten met haar bovenarmen tegen elkaar drukkend. De aanblik van haar cleavage is reden genoeg voor de Italiaan om nog een roos te gaan halen. En ook bij vriendin U. stopt hij de roos in haar shirtje en nog geen seconde later grijpt hij haar borsten ook met beide handen vast. Oh, God, denk ik. Oh, God. Dit is zo’n avond. Zo’n avond. Zo’n avond. Zo’n avond. Toen ik vanmorgen om 6.30 richting mijn bed strompelde vond ik tijdens het uitkleden een visitekaartje van het Italiaanse restaurant met op de achterkant een 06-nummer. In mijn bh.

Ja, hartstikke leuk natuurlijk, een vrouwen-schrijvers-collectief. Leuke vrouwen, leuke opdrachten. Maar schrijven voor een web-log, ja, dat vond ik toch eigenlijk best wel kut. Een web-log zal een gedeelte van webloggend Nederland vast een hoop plezier en geluk bieden, maar ik zelf krijg er geen hard stokbroodje van. Gelukkig vonden initiatiefneemsters, Octavie, Kaat, Esther en Polle van het NietLiet-collectief het zelf ook tijd voor verandering na een half jaar web-loggen. Dus er werd rustig een eigen domein geregeld. Even later werd het collectief zelfs uitgebreid en kwam Zezunja ook gezellig mee-loggen. En ja, toen! Toen plaatsten ze van web-log ineens een hele lelijke banner boven het oude domein van het NietLief-Collectief. Een hele logische stap van web-streepje-log om eindelijk eens vet te gaan cashen met hun service, natuurlijk. Maar, ja, doei! Ik ga zeker niet loggen voor een site met reclame erop waar ik zelf niet voor gekozen heb. Dus het was een heel logische stap van ons, van het NietLief-Collectief, om zo snel mogelijk te vertrekken van ons oude domein en te verhuizen naar een nieuwe plek. Nieuwer, beter, groter. En die site heb ik ontworpen en gebouwd.

Ik heb van mijn collega-nietlief-loggers al genoeg veren in mijn reet gekregen voor het ontwerpen en het bouwen, maar toch! Toch! Ben ik nog steeds heel trots!

Zie hier: www.nietlief.com

“Liefje”, hoorde ik P. met een heel hulpeloze stem gisteren door de telefoon zeggen, “ik kom zo naar huis. Ik heb zo’n pijn in m’n rug. Het is nog nooit zo erg geweest.” “Oh, nou, kom hier maar liggen dan”, zei ik. Nu heeft mijn P. inderdaad een nogal zwakke rug. Ik weet niet anders. Maar hoe hij gisteren binnen kwam geschuifeld, dat had ik nog niet eerder gezien. Voetje voor voetje schoof hij richting het hemelbed, stortte daar neer en bleef daar ook liggen. De verpleegster in mij kwam bovendrijven en ik zou wel eens even voor hem gaan zorgen. Uitkleden. Kopje thee. Massage. “Ik wil een pijnstiller”, riep P., “ik wil een pijnstiller, ik hou het niet meer.” “Wil je een Ibuprofen?”, vroeg ik. “Nee, ik wil zo’n pil van S.”, zei hij. “Wat?’, vroeg ik. Zijn collega S. heeft ook een verleden met rugklachten en standaard een paar strippen Tramadol in huis. Die hij met alle liefde wilde delen met mijn man. “Nee hoor”, zei ik, “die neem je niet, je neemt maar een Ibuprofen.” “Ik heb al vaker Tramadol gehad hoor”, zei P., “niks mis mee.” “Wanneer hou je nou eens op met dat thuis-dokteren?”, riep ik. “Ik wil dat je naar de dokter gaat. Een dokter. De huisarts. Iemand die er verstand van heeft. Een mannetje! En je houdt op met het slikken van andermans medicijnen. Mafkees. Ongelooflijke mafkees dat je bent. Je gaat morgen naar de dokter. Verdomme. Lul!” “Auwwwww”, kermde P. nog maar een keertje. Maar hij kreeg dus mooi die Tramadol-pillen niet van me. Ik doorzocht al zijn tassen en jassen en keek in alle laadjes. Als hij zo’n Tramadol wilde, dan mocht hij ze komen halen. En het zag er niet naar uit dat hij in staat was om het hemelbed te verlaten de komende avond. En dat deed hij ook niet. Hij sliep zelfs boven, omdat het niet lukte om naar beneden te lopen. En de volgende ochtend sommeerde ik hem de huisarts te bellen. “Nu, nu, nu”, riep ik, “of je doet wat aan het probleem, of je stopt met dat zielige gemekker van je.” En hij belde. En een paar uur later strompelde hij richting de huisarts. Ondertussen nog steeds luid en zielig kermend van de pijn: “Auwwww.” “En?”, vroeg ik toen hij een uur later thuiskwam. “Een week plat”, zei P., “en ik heb medicijnen gekregen.” “Wat dan?”, vroeg ik. “Tramadol”, zei hij. “Nou”, zei ik, “dan heb ik hier mooi nog een paar strippen extra voor je.”

“Ik doe het niet meer. Ik doe het niet. Ik doe het niet!”, riep ik gistermiddag tegen niemand in het bijzonder, al verwachtte ik wel een reactie van P., die naast me op de bank zat. “Wat is er?”, vroeg hij. “Alles”, zei ik, “ik ben chagrijnig en ik baal en ik heb een kutdag en ik voel me klote en ik doe het niet meer en ik heb ook nergens zin meer in.” “Doe eens rustig”, zei hij, “je hoeft ook helemaal niks. Het is zaterdag.” “Jij altijd met je niet rustig. Ik bepaal zelf wel of ik rustig doe en ik ben momenteel helemaal a-relaxt.” “Ik zie het”, zei hij. En daarna: “Zal ik vanavond koken?” Ik schrok. En ik keek hem aan. Was dit wel het goede moment om hem voor de tweede keer tijdens onze 8,5 jaar durende relatie voor mij te laten koken? Durfde ik dat experiment wel aan? Ik twijfelde. Maar ach, ik had toch al een kutdag, dus veel erger kon het niet worden. Waarop mijn partner P. richting de Albert Heijn vertrok en daarna vol goede moed begon aan een typische Hollandse maaltijd: gebakken aardappeltjes met prei en een tartaartje. Kon weinig aan mis gaan, dacht ik. Maar even later hoorde ik de aardappeltjes op zeer hoog vuur branden. Misschien al lichtelijk verbranden. Ik besloot niks te zeggen, want dan zou ik gegarandeerd een reactie krijgen als: “Dan doe je het toch lekker zelf, joh?” En ik had in boekjes gelezen dat je je partner juist moet stimuleren! Dus ik riep: “Gaat-ie lekker liefje?” “Prima”, riep P. terug. En toen ik op kon scheppen zag het er ook eigenlijk best redelijk uit. Van de buitenkant dan. “En kijk”, zei P. terwijl het deksel van de groentepan optilde, “prei-pap.” Ik keek in het pannetje. Jakkes. En ik kon het niet laten om er wat van te zeggen. “Heb je de prei wel afgegoten?”, vroeg ik. Dat had-ie. Maar hij had er daarna nog een sausje doorheen geroerd. “Had niet gehoeven, liefje”, zei ik. “Maar het smaakt prima hoor”, zei hij. Maar dat was dus niet zo. Het was bijna soep. De aardappeltjes bleken van binnen niet gaar. En het tartaartje was nogal aan de droge kant. “Moet je hier nou zelf ook niet een beetje om lachen?”, vroeg ik. Aan z’n gezicht te zien niet. Ikzelf was daarna trouwens helemaal niet meer zo chagrijnig.