Auteur: luna

“Hé T., heb jij voor mij het e-mail-adres of het telefoonnummer van die Tupperware-consulente?, vroeg ik vorige week. “Ze heeft me helemaal niet meer gebeld, volgens mij is ze bang geworden.” “Ja hoor, dat heb ik”, zei vriendin T., “en ik heb gehoord dat ze behoorlijk zenuwachtig is.” “Oh”, zei ik. “Ja, het schijnt dat je eigenlijk alleen maar koffie en cake mag serveren op een Tupperware-party hè?”, zei ze. “Oh, eh, nou”, lachte ik, “dan mag ze zich zeker heel zenuwachtig gaan voelen.” Maar ik vond het toch een beetje zielig. Normaal gesproken je zegje doen voor 6 moeders bij Anneke uit Aalsmeer of bij 7 vriendinnen tijdens een vrijgezellendag in Vleuten en dan nu ineens worden losgelaten tussen zo’n 25 van mijn vrienden. Ik besloot de dame in kwestie even te bellen om haar gerust te stellen: “Het wordt hartstikke gezellig, echt, maak je niet dik, komt goed.” “Ja, ik had nog Tupperware-folders te weinig, dus die ben ik vanmorgen vroeg maar even bij het hoofdkantoor gaan halen”, zei ze. “Maar niet iedereen hoeft een folder hoor”, zei ik, “er komen ook mannen, die willen alleen maar wijn.” Maar deze Tupperware-dame was een echte. Een fanatiekeling. Een vrouw die haar job als Tupperware-consulente uitermate serieus nam. Als er 25 mensen op mijn party zouden komen, dan zouden ook 25 mensen een folder mee naar huis krijgen! Maar dan kende ze mij nog niet, want ik nam mijn taak als Tupperware-gastvrouw ook heel serieus. Want ja, mensen uitnodigen voor alléén maar een Tupperware-party, dat zou ik zelfs m’n ergste vijanden niet aandoen. Nee, de Tupperware moest gecompenseerd worden met héél veel hapjes! En vooral ook héél veel drank. Dat er ook vrienden waren die dachten dat je een Tupperware-party moest compenseren met héél veel MDMA-poeder, daar had ik niks mee te maken. Echt niet. Ik zat de hele woensdag vanaf 6.00 al in een fliptrip omdat ik al m’n gasten tussen 19.00 en 20.00 wilde voorzien van diverse koude en warme gerechten. En de Tupperware-consulente deed daarna haar best om te vertellen over harmonica-doosjes, slagroomkloppertjes en uitklapbare scharen. Kosten om voor 25 man tapas te koken: ongeveer 100 euro. Genoeg drank voor 25 vrienden: ook zo’n 100 euro. Maar een Tupperware-consulente die mijn meest relaxte, stoïcijnse vriend T. probeert over te halen om ook een keer een Tupperware-party bij hém thuis te organiseren; priceless! De volgende ochtend toen P. naar z’n werk ging trof hij mij naakt en laveloos op de bank aan. Ik ademde nog wel.

Met 2 fietstassen en 2 boodschappentassen met lege flessen fiets ik woensdagochtend richting de glasbak. De wind waait mij met m’n fiets van de rechterkant van de straat naar de linkerkant. Weeralarm, het advies om binnen te blijven, maar ja, mijn opruimwoede moet ook worden gevoed. Aan het einde van mijn straat besluit ik de brug niet aan de rechterkant over te steken, maar ik neem meteen de linkerstoep. Dat is korter, en minder gevaarlijk. Wanneer ik door de windstoten met moeite de helft van de brug heb beklommen zie ik een auto mij stapvoets naderen. Een politieauto. Heb ik weer. Een vrouw met kort rood draait het raampje open. Ik heb bij voorbaat al een hekel aan vrouwen met rood haar. “U kunt gewoon aan de rechterkant van de weg blijven fietsen”, zegt de agente met een strak gezicht. No shit? Meent ze dit nou echt? Ze ziet dat de wind me bijna van m’n fiets waait, dat het veiligheidstechnisch voor mij écht verstandiger is om aan de linkerkant te blijven, maar nee, regels moeten ten alle tijden worden opgevolgd natuurlijk! Ik trotseer hier weer en wind, ik had die flessen ook gewoon in de vuilnisbak kunnen mieteren en niemand die er iets van zou merken en dan gaat zo’n bitch mij even datgene uitleggen wat ik al sinds het Verkeersdiploma uit groep 7 weet; dat ik aan de rechterkant van de weg moet fietsen. “Ik wil alleen m’n lege flessen even in die glasbak gaan gooien”, zeg ik en ik wijs naar de glasbak die 10 meter verder staat. De agente blijft me strak aankijken. “Dan kun je dus wel gewoon aan de rechterkant van de weg blijven fietsen”, zegt de bitch bits. Niks geen: “Okay mevrouw, fijn dat u ook in dit rotweer nog om het milieu geeft, maar doet u wel voorzichtig? Er kunnen venijnige windstoten tussen zitten.” Bitch! Vieze autoritaire bitch. Ik word terechtgewezen door een agente op een minuscule overtreding en dat terwijl P. en ik maanden, bijna jaren, wekelijks ’s nachts hebben gebeld naar de politie Amstelland om te klagen dat er junks aan het spuiten, vechten, neuken, beffen, pijpen, basen, snuiven, slikken, gillen, krijsen waren voor onze deur en daar werd nooit wat mee gedaan! En ik krijg een standje omdat ik 20 meter aan de verkeerde kant van de weg fiets. Bitch! Bitch! Bitch! Zonder de agente verder aan te kijken fiets ik de 10 meter verder aan de verkeerde kant van de weg. Dat zal haar leren. Bitch.

‘Waar zitten jullie?’, sms-te ik naar ex S. donderdagavond. ‘In Dante’, sms-te hij terug. ‘ ‘Dan kom ik er zo aan. Half uurtje’, sms-te ik terug. ‘Gezellig’, las ik even later in het display van mijn mobieltje. “Liefje”, zei ik tegen partner P., “ik ga even naar de kroeg met ex S.” “Is goed liefje”, zei P., “hoe laat ben je thuis?” “Geen idee, blijf maar niet op”, riep ik terwijl ik al op weg was om me om te kleden. En even later flitste ik langs hem heen, gaf ‘m een zoen en deed de deur achter me op slot. Doei! Hop, op m’n fiets richting Dante. En ik weet nog dat ik op de fiets zat en dacht; goh, wat is het toch fijn om in Amsterdam te wonen. Mooie gracht ook, die Singel. En wat fijn ook dat ik nu na 10 jaar ook eindelijk een beetje de weg ken en dat ik elke Amsterdamse kroeg inmiddels van binnen heb gezien en dat ik overal bijna blind naartoe kan fietsen. Wat een vrijheid! Wat een leven! Ik was een vrouw van de wereld! En de Haarlemmerstraat eigenlijk ook een gezellige straat! Ik zette m’n fiets op slot en liep naar binnen. Ik keek links en rechts. Ik liep van voren naar achteren, maar kon ex S. niet vinden. Nog maar een rondje door het café dan. Geen ex S. te zien. Ik belde: “Waar zitten jullie dan?” “Meteen rechts als je binnenkomt”, zei hij. Ik liep voor de derde keer richting voordeur. Ik keek eerst rechts, maar misschien dat ex S. misschien de andere rechts bedoelde. Daar zat hij ook niet. “Echt niet”, zei ik. “Volgens mij ben je in de Luxembourg”, zei ex S., “daar hebben we ook wel eens afgesproken, de Dante zit ernaast.” “Ik weet heus wel waar de Luxembourg is, maar ik ben echt in de Dante”, zei ik. “Nou, ik zit toch echt rechts van de ingang”, zei ex S., “dus ik zie je zo, ik bestel alvast een biertje voor je.” Ik liep naar buiten en keek naar de gevel. ‘Dulac’ stond er in grote neon-letters. Oeps. Een kwartier later dronk ik een slok van het lauwe biertje op me stond te wachten in café Dante aan het Spui. En een paar uur en 10 biertjes verder wist ik de weg naar huis gelukkig wel in 1 keer te vinden.

Vorige week is mijn eerste versie van de Cat-a-logen online gegaan bij www.aboutblank.nl. Vanaf 1 maart zal ik elke maand een weblogger over zijn of haar kat(ten) interviewen. Want… een beetje weblog kan niet zonder kat en het werd hoog tijd dat hét Nederlandse e-zine over loggen en loggers daar eens wat aandacht aan ging besteden! En… ik maak bij elk interview ook een offline collage die ik de betreffende weblogger via de ouderwetse post toestuur! Deze maand interviewde ik Merel van www.merelroze.com over haar katten Ronja en Maus. Voor het interview én een grote afbeelding van de collage: KLIK.

Op het Waterlooplein, na 17.00, pakken alle verkopers hun waar in en gooien ze weg wat ze niet denken te kunnen verkopen. Soms valt er, voor mij als stadsjutter, niks te halen. Maar soms tref ik, zoals gisteren, een prachtig weggegooid stukje leven; papieren, tijdschriften en boeken neergekwakt bovenop een berg vuilniszakken. En tussen die enorme berg KOMO-zakken vond ik een stapel ‘De Katholieke Illustratie’ uit de jaren ’50, met daarin de meest gave, prachtige, gorgeous, gorgeous, gorgeous afbeeldingen en reclame-advertenties. Ik vond een ‘De Katholieke Illustratie’ met een cover waarop Audrey Hepburn uit de film ‘The Nun’s Story’ stond. Iconisch mooi. Ik graaide alle tijdschriften zo snel mogelijk bij elkaar. De Waterlooplein-verkoper had waarschijnlijk geen handel gezien in deze oude tijdschriften. Evenmin in al de honderden, misschien wel duizenden knipsels die ik in de vuilniszakken aantrof. In die vuilniszakken zaten grijs metalen archiefbakjes met DYMO-labels erop. ‘MOLENS’ stond er in reliëf te lezen. Of ‘ZWITSERLAND’ en ‘KASTELEN’. In een andere vuilniszak vond ik de archiefbakjes met ‘VOGELS’, ‘VIETNAM’, ‘VERKEER’ en ‘VISSEN’. En elk archiefbakje zat volgestouwd met knipsels. En elk krantenknipsel, elk tijdschriftenknipsel was, met vulpen, minutieus voorzien van datum en bron. Alle afbeeldingen waren voorzien van bijschrift. En dat lag allemaal op straat. Van wie was deze berg vuilniszakken met inhoud ooit geweest? Ik gokte op een leraar. Maar wat voor leraar? De mappen met knipsels van landen konden een aardrijkskundeleraar verraden, maar waarom dan ook knipsels over vogels, verkeer en kunst? Misschien een leraar lagere school? Misschien een leraar ‘zesde klas’? Ik zag een grijze hardplastic doos, verdeeld in vakjes. In ieder vakje lagen schelpen. Geen schelpjes uit exotische landen met een parelmoeren glans, maar gewoon ordinaire schelpen uit de Noordzee. Grauw, saai en degelijk. Ik zag mossels, scheermessen, kokkels en alikruiken. Waarschijnlijk gevonden tijdens een dagje Scheveningen met de familie en ooit gebruikt als studiemateriaal tijdens zijn lessen. Ik pakte een klein schelpje uit de doos en draaide ‘m om. ‘Halfgeknotte strandschelp’ stond er in mini-lettertjes te lezen. Ik checkte de rest van de schelpen. De leraar had elke schelp voorzien van de goede naam. En al zal zijn eigen vrouw ‘m waarschijnlijk om z’n determinatiedrang hebben vervloekt; ik hield meteen van deze man. Ik stopte de halfgeknotte strandschelp in m’n zak. Binnen een uur zou de rest van het levenswerk van de leraar worden opgehaald door de stadsreiniging.

Ik ben altijd een grote voorstander geweest van de regel: als je geen reet te melden hebt, dan moet je ook geen stukje op je weblog gaan schrijven. En als je er eigenlijk geen zin in hebt ook niet. Nu is ‘geen reet te melden’ natuurlijk behoorlijk subjectief. Ik vind het namelijk bijster interessant dat 1 van m’n katten de hele nacht achter een wikkeltje van een paaseitje heeft gerend, maar om daar nu een héél stukje aan te wijden? Nee. Maar misschien zou ik zo’n stukje over nachtelijk wakkerliggen kunnen combineren met een lofzang op paaseitjes in het algemeen? Had gekund. En gisteren waren P. en ik precies 9 jaar samen en hij had speciaal voor mij een flesje Chardonnay gekocht en een lief briefje geschreven. Maar in plaats van gezellig met hem uit eten te gaan en te toasten op nog minstens 9 jaar erbij liep ik gisteren te hoeren en sloeren in het Amsterdamse nachtleven. Een stukje met excuses of een liefdesverklaring aan de man van wie ik houd, dat zou partner P. denk ik zeer appreciëren. Maar daar heb ik gewoon niet zo’n zin in vandaag. Doei! Ik zou kunnen vertellen over m’n totale verslaving aan de serie Lost en dat ik elke vrijdag de nieuwste aflevering van Season 4 download en dat er nu dus bijna 4 nieuwe, verse afleveringen op m’n pc staan, maar dat partner P. ze wil opsparen om ze dan allemaal tegelijk te kijken. Ik zou ook zeker kunnen vertellen over mijn nieuwe liefde voor m’n laptop. Sinds die in m’n leven is, is er eigenlijk geen ruimte voor iets anders. Ik neem ‘m nog net niet mee onder de douche, maar als dat zou kunnen, dan zou ik daar zeker een stukje over schrijven. Ik zou ook kunnen schrijven over de 2 nieuwe kunstprojecten waar ik binnenkort mee wil beginnen. Maar als ik erover schrijf, ja, dan moet ik er ook daadwerkelijk mee gaan beginnen en eigenlijk vind ik het feit dat ik iets nieuws bedácht heb op dit moment voldoende. Ik kan vertellen over het stoppen met het NietLief-collectief, maar het beginnen met iets anders. Ik zou wat recepten uit kunnen wisselen? Ik maakte namelijk de afgelopen week een briljante risotto met gepofte knoflook en een heerlijke salade met rucola, aardbeien en haloumi. Nou ja, dat zou allemaal kunnen. Maar ik ga in ieder geval nooit een stukje schrijven over het feit dat ik eigenlijk geen stukje weet te schrijven.