Auteur: luna

Het was toch allemaal iets erger dan de dierenarts had gedacht, helaas. Skinner heeft geen last van z’n schildklier, wat heel fijn is natuurlijk, maar z’n eiwit-waarden zijn zorgelijk laag en hij heeft waarschijnlijk een heel erge infectie/ziekte/vieze-narigheid/toestand in z’n darmen… En om 100% zeker te weten wat het is zou hij een endoscopie kunnen krijgen, maar dat zou enkele honderden euro’s gaan kosten en niet dat dat nou het probleem is, maar voor zo’n endoscopie moet-ie onder narcose en daar is-ie eigenlijk te zwak voor… Dus leek het de dierenarts ook het beste om ‘m Prednison te geven. En dat heb ik ‘m net gegeven. Klein poezendrama alom hier!

De telefoon gaat en ik neem op. Ik heb m’n schoonmoeder gisteren gesproken, m’n eigen moeder nog geen half uur geleden, vriendin I. is aan het werk en m’n schoonzus belt nooit zo vroeg in de ochtend, dus dit moet wel zo’n fijne telefonische verkoper zijn. “Met Luna”, zeg ik, maar aan de andere kant blijft het stil. “Met Luna”, zeg ik een paar seconden later nog een keer. “Joehoe”, zeg ik. Techniek, hartstikke mooi! Knopjes en computers en dat zo’n telefonisch verkoper dan automatisch doorverbonden wordt met iemand die opneemt en dat dan op haar scherm de juiste informatie verschijnt. Hartstikke mooi, als het allemaal ook wat sneller zou werken, want ik zit hier nu al een halve minuut te joehoe-en in de telefoon. Bloody fucking irritant. “Ja, hallo, u spreekt met E. van de Rabobank, ik ben op zoek naar de heer van der Gronde”, hoor ik dan eindelijk. “Ik ben mevrouw van den Heuvel”, zeg ik. “Is meneer van der Gronde aanwezig?”, vraagt ze. “Nee, die is er niet”, zeg ik, “waar gaat het over.” “Ik bel over de RaboMobiel”, zegt ze. En daarna een verhaal over mobiel bankieren en dat P. dan een hele kekke en bovenal gratis telefoon zou krijgen waarop dat allemaal zou kunnen. “Nou, nou, toe maar”, zeg ik gelaten. Als dat mobiel bankieren van de Rabobank net zo goed en snel is als hun doorverbindcapaciteiten, dan kan dat hele mobiele bankieren nog hartstikke groot worden! “Hij heeft al een mobiele telefoon”, zeg ik. Ja, maar dit was veel goedkoper en handiger. “Hij heeft een telefoon van de zaak en we betalen alles via internetbankieren, dus we zijn niet geïnteresseerd”, zeg ik. En nou optiefen, denk ik. “Okay”, zegt het Rabo-meisje, “dan wens ik u een prettige dag.” “Ja, doei”, zeg ik. “Bitch, bitch, bitch”, roep ik erachteraan wanneer ik heb opgehangen. En als ik straks naar de Albert Heijn ga om nog wat boodschappen in huis te halen en die kut, slet, bitch, van een caissière waagt het wéér om mij het briefgeld, inclusief muntgeld, inclusief het bonnetje in 1 handeling zo, hop, op mijn hand te leggen, zodat het enige wat ik kan doen het samenknijpen van mijn hand tot een vuist is, zodat het briefgeld en het bonnetje zich als een taco om mijn muntgeld vouwen, dan sta ik niet meer voor mezelf in.

“En ik denk dat het ook handig is dat de dierenarts dan meteen even wat bloed bij Skinner afneemt”, had ik vorige week tegen de dierenartsassistente gezegd. “Want ik wil dat alles gecheckt wordt.” Ging allemaal goed komen volgens de assistente. En of ik dan zelf Skinner vast kon houden tijdens het bloed prikken, vroeg ze nog. Ging allemaal goed komen, zei ik. Dus vandaag kwam de dierenarts stipt om 14.30 binnenwandelen. Ik had een huisbezoek aangevraagd, want een simpele optelsom leerde me dat een taxi op en neer voor Skinner en daarna een taxi op en neer voor Bruce Lee plus alle stress en trauma bij de katten plus de stress bij mij, duurder zou zijn dan zo’n huisbezoekje. En gemak dient de mens. En de poes. Ik gaf de dierenarts een Skinner-update. “Hij is heel erg vermagerd de laatste weken, nog maar 3 kilo, z’n haren staan niet goed, hij schijt zichzelf af en toe onder, hele staart onder de poep, of z’n pootjes, hij kijkt raar uit z’n oogjes en het is een zielig oud mannetje aan het worden.” “Okay”, zei de dierenarts en ze voelde wat aan Skinners lijf en botjes. Ze hield een stethoscoop tegen z’n ribbetjes en ze schoor z’n nekkie terwijl ik ‘m vasthield. En terwijl Skinner zich met z’n magere lijf verzette probeerde zij een ader te vinden om bloed af te tappen. Lukte niet. Ze schoor z’n pootje om daar op zoek te gaan naar een andere ader en ik hield ‘m ondertussen stevig vast en fluisterde dat-ie moest relaxen omdat-ie anders met de taxi naar de dierenarts moest. Maar het aftappen lukte niet. Nog een keer in z’n nek proberen. Lukte nog niet. Ik zuchtte en Skinner miauwde en gromde. “Zullen we dan eerst even Bruce proberen?”, vroeg de dierenarts. Leek mij een goed plan, maar Bruce leek het een beter plan om onder de nieuwe bank te blijven bivakkeren. Pas een kwartier en 6 diepe kattenkrabben in m’n armen later piste Bruce eindelijk het bakkie van de dierenarts vol. “Ja, de aanhouder wint”, zei ze en ontsmette daarna voor de zoveelste keer het geschoren nekkie van Skinner. En na nog 4 pogingen en nog 4 kattenkrabben kon de dierenarts eindelijk een buisje poezenbloed in haar tas stoppen. “Ik moet echt weer eens wat meer meemaken dan zo’n bezoekje van de dierenarts”, zei ik even later tegen de katten en ik staarde naar de komkommer op de fruitschaal.

De nieuwe bank is inmiddels goedgekeurd.

Maar als een bank dan eindelijk op voorraad is bij de IKEA en je gaat ‘m bestellen en betalen, dan wordt-ie wel dezelfde avond nog bezorgd! En de oude bank kon de volgende ochtend bij het grofvuil!

"Kom, we gaan een bank kopen”, zei P. vorige week maandag. “Hoe bedoel je?”, vroeg ik. “Nu?” “Ja, ik ben het zat”, zei hij, “we gaan nu naar de IKEA.” “Okay”, zei ik verbaasd en ik griste meteen m’n jas van de kapstok. Onze oude bank kocht ik 6 jaar terug voor 50 euro in een tweedehands zaak en eigenlijk had-ie toen al z’n langste tijd gehad. En nu zijn P.en ik het regelmatig met elkaar oneens, maar waar we het wel over eens zijn is het feit dat het zonde van de tijd is om lang te debatteren over welke bank in welke kleur. We rennen zo’n IKEA binnen, we zien een bank die ons wel wat lijkt, we kiezen een stofje en we besluiten de bank te kopen. Daarna willen we het liefst zo snel mogelijk richting het IKEA-restaurant om daar een portie van die Zweedse gehaktballetjes te bestellen. Met een fristi en een chocomel. Dus wij kozen binnen 2 minuten voor zitmeubel de Tylösand, Partner P. ging erop liggen en ondertussen schoof ik op papier wat met de verschillende zitelementen waaruit we konden kiezen. “P.”, zei ik, “als we 2 keer die 2-zits doen en dan nog een 1-zit en dan nog die chaise longue, dan gaat het helemaal passen en goed komen. Dan kunnen we allebei tegelijk voor dood op de bank naar C.S.I. Miami kijken.” “Prima”, zei P., kom, we gaan.” “Doet u ons die maar”, zei ik even later tegen een IKEA-meisje en liet haar zien wat ik bedoelde. Ze tikte wat in haar computer en zei toen: “We hebben niet alles op voorraad.” “Oh, okay, wanneer is het er dan?”, vroeg ik. “Het onderstel komt waarschijnlijk morgen binnen”, zei ze. “Nou, laat het maar lekker doorkomen naar ons adres als het complete pakket binnen is dan”, zei ik, “waar kan P. betalen?” Nee, nee, nee, dat kon niet. Want zo werkte het niet. Eerst moest álles op voorraad zijn, de complete bestelling, en dan moesten we terug komen om de bestelling te plaatsen. “Dus ik kan niet nu bestellen en betalen en dat jullie me dan bellen voor een afspraak om alles te komen brengen?”, vroeg ik. Nee, dat kon niet. “Dat is toch raar?”, vroeg ik. Maar ik kon elke dag op internet checken of de producten al op voorraad waren. En als dat zo was, dan moesten we zo snel mogelijk richting IKEA vertrekken om te komen bestellen en betalen. En na een dagelijks om de paar uur checken, blijkt alles eindelijk op voorraad. Maar nu heb ik geen zin meer om naar de IKEA te gaan.