Auteur: luna

Een tijdje terug ben ik gaan stappen met een mooi journalistenmeisje in spé. Zij schreef voor de Blast en ze wilde mij graag interviewen. Nu is de Blast geen blaadje dat ik mijn moeder met trots zou durven laten zien (“Kijk mam, ik sta in de Blast!”). De Blast is namelijk een blad voor marihuanagebruikend Nederland. De Blast wordt gratis verspreid over coffeeshops, dus ik hoef niet bang te zijn dat m’n moeder het blaadje ergens tegen zou komen. Er staat een klein fotootje van mij op de cover. En ook bij het interview staan leuke foto’s van mij achter m’n computer, mij met het journalistenmeisje en mij met de jongens van m’n favoriete coffeeshop. Ook het interview is leuk. Maar helaas zal al deze publiciteit mij geen stap verder brengen. Ik zal waarschijnlijk ook niet herkend worden op straat. Coffeeshopbezoekers zullen met geen mogelijkheid m’n gezicht van de foto’s kunnen onthouden, laat staan dat z’n m’n internetadres in zich op zullen nemen. “Eh, dit is wel grappig, wat hier staat.” “Wat??” “Nou, dit?” “Ben je aan het lezen?” “Ja, dit blaadje lag hier.” “Ooh. Wil jij nog thee?” “Ja, doe maar, dan draai ik er nog eentje.” Ondanks het feit dat dit interview de mensheid niet zal bereiken, vind ik het toch wel egostrelend. Ik was alleen een beetje bang voor de reacties van de bezoekers van de coffeeshop waar ik boven woon. Maar aangezien het hele pand maar 1 brievenbus heeft, kon ik het gelukkig voorkomen dat de Blast daar op de tafeltjes kwam te liggen. Ik moet er niet aan denken dat ik tijdens de aanschaf van mijn jointje geconfronteerd word met teksten als: “He, jij woont hierboven toch, ik zag je foto in een blaadje hier. Je doet niet moeilijk over seks toch?” Straks gaan ze me nog stalken.

Toen ik 5 was hoorde ik van mijn oudere buurjongetje dat Sinterklaas niet bestond. Ik vond dat toen al een zeer aannemelijk verhaal en besloot dit aan iedereen in mijn kleuterklasje door te vertellen. Tot groot ongenoegen van mijn juf, die mijn moeder boos opbelde om te zeggen dat ze het belachelijk vond dat ze mij op zo’n jonge leeftijd al had ingelicht over het niet bestaan van de Sint. Mijn ouders kwam het eigenlijk wel goed uit. Zij hoefden niet meer uit te leggen waarom Sinterklaas precies hetzelfde inpakpapier had als wij en hoe een zwarte piet nou een trui kon breien van de wol die ik samen met m’n moeder had gekocht. Ik doe dus al jaren niet meer aan Sinterklaas en ik huiver van de fanatieke reacties van kinderen als Sinterklaas in het land is. De Sint was vandaag, samen met een tiental zwarte pieten, neergestreken op de eerste verdieping van de Bijenkorf. Gillende kinderen maakten mij het winkelen ondraaglijk. “Zijn jullie allemaal lief geweest dit jaar?”, vroeg Sinterklaas. “Jaaaaaaaaa”, riepen de kinderen zo hard als ze konden. Een piano-piet zette de eerste tonen in van ‘Zie Ginds Komt de Stoomboot’. Wat doen die kinderen allemaal hier, ik moet shoppen verdomme, zei ik tegen mezelf. Mij interesseert het niet of ze lief zijn geweest en als ik een Sinterklaasliedje wil horen, dan haal ik m’n boodschappen deze week wel bij de Edah. Het enige voordeel van Sinterklaas is dat ze een overvloed aan banketstaven verkopen. Daar heb ik er 2 van voor mezelf gekocht. Samen met een broek, een trui, 3 boeken, 2 kandelaars in de vorm van herten, een cd, schoenen, 10 Hello Kitty-pennen en een pakje sigaretten. Luna is ook lief geweest dit jaar. Sinterklaas bestaat niet, leve de creditcard!

Gisteren heb ik een hypotheekcontract getekend. Dat moet namelijk als je een huis koopt. Het mannetje dat verstand had van geld, beleggen, hypotheken en nog meer belangrijke zaken legde P. en mij alle papiertjes uit: “Dus, dit en dit betekent dit en dit. En als je dit en dat doet, dan doe ik dit en dat en daar worden jullie alleen maar beter van!” Ik geloofde dit mannetje dat verstand heeft van geld. Ik heb het contract dus getekend gisteren. Net als P., die vertrouwde het mannetje dat verstand had van geld ook. “Hebben we nu net écht samen een huis gekocht?”, vroeg P. toen het mannetje vertrokken was. “Eh, het lijkt er wel een beetje op”, zei ik. Ik blijf erbij; samen een huis kopen is erger dan trouwen. Het mannetje kon ons nog zoveel vertellen over geld dat vrij kwam als we in de WAO kwamen, of geld dat vrij zou komen als 1 van ons ‘een noodlottig ongeval’ zou krijgen. Het voelt alsof P. en ik de komende jaren niet meer van elkaar af komen. We hebben onze handtekening gezet onder een contract dat zegt dat we samen verantwoordelijk zijn voor de aflossing van de hypotheek, maar we zijn ook verantwoordelijk voor de toekomst van elkaar. En voor het eerst in mijn leven kon ik volmondig ‘ja’ zeggen. Tegen het huis, maar ook tegen P. Hij is namelijk niet alleen de persoon die meer dan de helft van de hypotheek moet betalen, maar ook de persoon met wie ik oud wil worden. P. zegt: “Het is jammer dat de bezegeling van onze liefde niet plaats vond op een wit strand ergens in Zuid-Amerika.” Ach. Romantiek wordt zwaar overgewaardeerd.

Het was bijna 2 jaar geleden dat ik bij m’n ouders bleef slapen. Normaal ga ik ’s middags naar ze toe, blijf eten en na de koffie stap ik snel weer in de trein om thuis de nodige sigaretten te roken en de nodige wijntjes achterover te slaan. Gisteren kwam ik er niet onderuit. “Als je dan lekker vroeg komt, en ’s avonds blijft slapen, anders kan je net zo goed thuisblijven”, zei m’n vader. Zodoende stond ik gisteren om 7.00 uur op, om daarna om 10.30 door mijn ouders van het station gehaald te worden. “Gezellig”, zei m’n vader. En het was ook gezellig. M’n moeder had boerenkool met lekkere vette worst gemaakt en ’s avonds hebben we met z’n drietjes televisie gekeken. Het was net als vroeger toen ik nog thuis woonde, afgezien van het kleine drama dat zich voltrok toen ik eerlijk opbiechtte dat ik wel eens een xtc-pilletje slik. Om 11.45 zei m’n vader, net als vroeger: “Ik weet niet wat jij doet, maar wij gaan naar bed.” Mijn vader vond het raar dat ik langer op zou blijven dan zij, dus ik liep naar boven om mijn tanden te poetsen. Na 2 jaar stond er nog steeds een tandenborstel voor mij in het bakje. Boven aan de trap riep ik ‘welterusten’, net als vroeger. En net als vroeger kwamen mijn ouders een paar minuutjes later naar boven. Een kwartier later lag ik in bed te luisteren naar het gesnurk van m’n vader. Drie uur lang. Ik kon niet slapen. Maar m’n vader kon waarschijnlijk voor het eerst sinds 2 jaar met een gerust hart z’n ogen dicht doen; met mij kon niks gebeuren, want ik lag in de kamer naast hem. Ik hou ook van hem.

Er is een trend gaande in weblogland; estafettestokjes. Dit zijn virtuele stokjes waar een aantal vragen aan hangen en die steeds doorgegeven worden van de ene weblogger naar de andere. Het muziekstokje kreeg ik van Frédéric van Druppels (www.frederic.devries.easynet.be/weblog/). Frédéric was een beetje bang dat ik het stokje weer met lichtsnelheid zou teruggooien, maar ik vind dit een leuk stokje. De vraag die eraan hangt; wat zijn de drie laatste cd’s die je draaide?

1. Luka Bloom / Riverside
Luka Bloom is een klein, Iers mannetje met een akoestische gitaar. Dat en niet meer dan dat. Ik zag hem vorig jaar voor het eerst live in De Kleine Komedie in Amsterdam. Gaan die prachtige liedjes uit dat lelijke mannetje komen, vroeg ik me af. Maar toen hij begon te zingen was ik verliefd. Voor altijd. Pure poëzie.

2. Madonna / The Immaculate Collection
Ik geef het toe; ik ben zwaar fan van Madonna. Al jaren. Geen beter wakker worden dan met ‘Holiday’, ‘Into the Groove’ of ‘Material Girl’. Deze cd zou bijna perfect zijn, ware het niet dat ‘Dress You Up’ er niet op staat. Twee jaar terug ben ik voor het eerst op ‘wintersportvakantie’ geweest. Luna houdt niet van sport en al helemaal niet van skiën, snowboarden of langlaufen, maar toen ik in m’n eentje met m’n discman, deze Madonna-cd en m’n biertje in een café zat te kijken naar al die actieve mensen voelde ik me even ultiem gelukkig.

3. Portishead / Roseland NYC Live
Deze cd is briljant en perfect. Voor zomaar, voor erbij, voor bij het eten, voor bij het werken, voor tijdens het slapen, maar vooral na een avond chemisch stappen. Al m’n vrienden hebben deze cd en haast standaard wordt hij tevoorschijn gehaald als we bij iemand thuis gaan ‘afteren’. Jointje erbij en volmaakt genieten.

Nu is het dus de bedoeling dat ik het stokje weer doorgeef aan iemand anders. Ik denk dat ik Aliëtte van www.snotverjeppie.com er wel blij mee maak.

“Ik kom m’n broeken ophalen. Zijn ze al klaar?” Voor me staat de dikke sigarenboer en ik geef hem mijn bonnetje. Hij pakt het bonnetje zwijgend aan, rommelt wat in een hokje en legt 5 minuten later de H&M-tas waarin ik mijn broeken bracht op de toonbank. “Kees heb er een briefje op geplakt, kijk”, zegt de dikke sigarenboer. Hij schuift de tas onder m’n neus en ik lees ‘katteharen eerst verweideren’. Kees? De man die verantwoordelijk is voor het wassen van mijn broeken heet Kees? Geen Emilio, Iggo of Doctor Cleanmachine? “Ja, maar daarvoor heb ik de broeken toch naar jullie gebracht? Omdat er kattenharen op zaten?”, vraag ik de dikke sigarenboer. “Ja, maar Kees ken ze niet wassen zo, met die haren, die moet je er eerst afhalen, anders komt z’n zeef vol met haren.” De dikke sigarenvrouw komt zich met het gesprek bemoeien: “Dat kun je gewoon met plakbank doen hoor.” Een opgetutte vrouw in een trainingspak geeft ook advies: “Je kan ook van die rollertjes kopen bij de Blokker, helemaal niet duur.” “Ja, maar dat zou Kees toch doen?”, probeer ik nog. “Nee, Kees doet het niet zo, eerst moet je die kattenharen verwijderen”, zegt de sigarenboer streng. “Eh, oke”, stamel ik. “Kan ik je verder nog ergens mee helpen”, vraagt de sigarenboer. “Nee, bedankt”, antwoord ik en loop met mijn H&M-tasje linea recta naar het cafetaria aan de overkant. “Twee pakjes gauloises rood alsjeblieft.”

copyright @ franz wilhelm 2001

Julius (12/11/2001) onder het reactieknopje van Luna: “Ik ben op zoek naar een meisje dat ik ergens heb gezien in Amsterdam, ze is rond een jaar of 22.” Onze Julius is 35 en vrijgezel, maar durft het meisje niet aan te spreken, omdat bitchy vrouwen als Luna dat voor hem verpest hebben. Julius: “Dus daar zit je dan, voorgoed terughoudend dankzij de stalker-paranoia en het slechte inschattingsvermogen van de gemiddelde jonge vrouw voor wat de nog wèl aardige mannen betreft.” Onze Julius is dus een aardige man, maar vrouwen vallen helemaal niet op aardige mannen schrijft hij zelf: “Vrouwen houden van vervelende agressieve klootzakken. Ben je lief en aardig en respecteer je vrouwen, dan moet er wel wat mis zijn, want zo zijn mannen niet.” Nu kots ik persoonlijk op mannen die zeggen: “Ik respecteer vrouwen”, maar daar gaat het hier niet om. Julius is namelijk niet zomaar een aardig man, nee, hij is een heuse celebrity, zo las ik een tijdje terug op www.whiskas.net. Hij zegt hierover zelf: “Ik heb in mijn leven behoorlijk in de spotlight gestaan. Ik had zelfs heel lang een eigen radioshow waar vrij veel naar geluisterd werd. Ik ben regelmatig uit geweest met Fabienne in haar gloriedagen.” Oei, dat had Julius nou niet moeten zeggen. Met Fabienne? Ja, daar kan geen enkele vrouw aan tippen. Misschien dat hij daarom nog desperaat alleen thuis zit en zijn uren vult met het geven van ellenlange reacties op andere sites? Reacties waar hij zelf het meest mee in zijn nopjes is? Kijk, ik ben zelf al in het bezit van zo’n vervelende agressieve klootzak, dus ik laat lieve Julius even aan me voorbij gaan. Vrouwen die wel geïnteresseerd zijn kunnen zijn foto én telefoonnummer vinden op zijn site.

Door je moeder teruggebeld worden en dan horen dat ze zich zorgen maakt en dat ze van je houdt. Dagboeken van vroeger lezen en merken dat je heus wel verstandiger bent geworden. De cd ‘Aida the musical’ van vriendin R. tussen de post vinden: “Gefeliciteerd met je verjaardag. Dit zijn wel niet de stemmen van de Nederlandse musicalsterren, maar het is wel dezelfde muziek. Veel luisterplezier!” Merken dat je mascara echt waterproof is als je die cd luistert. Een telefoontje van een ex krijgen en horen dat hij je na 7 jaar nog steeds ‘meisje’ noemt. Het geboortekaartje van het kindje van vrienden nog eens bekijken. Er na 2 jaar achterkomen dat je je stomerijgoed ook bij de sigarettenwinkel om de hoek kan brengen. Een verjaardagskaart krijgen van groep 2 van de zorginstelling waar je werkt en zien dat een bewoner er een bloemetje op heeft getekend. Er achterkomen dat ze in het café beneden na 4 jaar eindelijk gauloises rood verkopen. Over een brug fietsen die, nadat jij aan de overkant bent, opengaat. In je pyjama in bed liggen kijken naar Jerry Springer en denken; gelukkig valt het met mij allemaal nog mee. Twee katten op de bank die voor 1 keertje doen alsof ze elkaar wél uit kunnen staan. De rozen die je van je vriendje kreeg in de vuilniszak doen, maar het kaartje eraf halen en voor altijd bewaren. Zingen we even allemaal mee: “Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, die het doen!!! Het was even net als vroeger, en je kreeg weer een ballon. Het geeft je leven kleur, er is ineens een beetje zon!”

Voordat ik aan dit weblog begon had ik mezelf voorgenomen om nooit te schrijven over een writersblock. Beter niets schrijven dan over een writersblock schrijven: “Ik heb een writersblock, ik weet niet waar ik over moet schrijven, maar als je een writersblock hebt, dan kun je altijd nog over je writersblock schrijven, dus dan heb je toch iets te schrijven, hihi.” Nee. Toch weet ik niets te schrijven. Ik ben nog steeds erg moe. Ik heb me ook voor deze week ziek gemeld. M’n verjaardag heb ik voor het grootste gedeelte in bed of op de bank doorgebracht. Ik ben wel samen met P. ergens een hapje gaan eten, maar tijdens het hoofdgerecht begon ik al te puffen en te steunen of we alsjeblieft naar huis konden gaan. Ik wil alleen maar liggen. Schrijven over seks? Ik word al moe als ik aan seks denk. Schrijven over drugs? Best zin in drugs, dan zou ik me meteen een stuk beter voelen, maar is niet echt verstandig nu. Schrijven over uitgaan? Best zin in uitgaan, maar fysiek onmogelijk. Schrijven over m’n werk? Heb al bijna 1,5 week niet gewerkt. Schrijven over een bezoekje aan de dokter? Zou kunnen, maar ik kan pas aanstaande vrijdag bij die man terecht. Schrijven over m’n moeder die me bestookt met teksten als; “Als je nou eens voor 1 keertje naar je moeder zou luisteren.”? Ook dat zou kunnen, maar dan schrijf ik liever over m’n writersblock.