Auteur: luna

Voicemail: “Met L., je moet me meteen even terugbellen.” Ik wist het al. Ik wist het al voordat ik haar had gesproken. En zo stond ik, midden op het stationsplein van Amsterdam CS, tussen tientallen toeristen, te twijfelen tussen meteen terugbellen of bellen als ik thuis was. Meteen terugbellen. “Ze is donderdagochtend overleden”, zei vriendin L, “in haar slaap.” En zo stond ik, tussen de toeristen, tranen weg te slikken, te lopen, te kijken, te zoeken naar een bankje om op te zitten. Geen bankje. “Ze kennen je toch niet”, zei L. geruststellend toen ik zei dat ik dacht dat iedereen me aan zat te staren. Knikkende knieën. Misselijk. “Ik moet naar huis nu, ik bel je straks weer terug”, zei ik. In de metro. Met bibberende stem P. bellen: “R. is dood.” Me ineens realiseren dat het bijna precies een jaar geleden is dat hij me belde met precies hetzelfde bibberende zinnetje om te vertellen dat een vriendin van hem verongelukt was. Staren uit het raam. Ik zag haar nog 2 weken terug. Ze zou deze zomer nog wel halen. We hebben samen nog nasi gegeten, want dat vond ze lekker. Met kroepoek. Ze had nog een klein beetje hoop. “Want je moet altijd een beetje hoop houden”, had ze gezegd. “Zonder hoop ben je nergens.” Ik had naar m’n ring gekeken, waar in dikke letters het woord ‘HOPE’ gegraveerd staat. En ik heb gehoopt. En dan, zo cliché, zo onverwacht. Zo onverwacht. En ik weet wel dat het goed is zo. Een lange lijdensweg bespaard. Van alles naar niets in 4 maanden. Dood betekent nooit meer zien. Nooit meer praten en nooit meer lachen. Wat rest zijn foto’s in een doosje. Cadeautjes die ik van haar kreeg en herinneringen in mijn hoofd. Ik had zo graag nog iets tegen haar willen zeggen.

Vriend A., P. en ik begeven ons vannacht richting begraafplaats Westerveld in Driehuis. Vanmiddag een busje gehuurd. Kenteken afgeplakt en zo rond middernacht willen we vertrekken. Verschillend tuingereedschap ligt al achterin de bus. Net als een paar bivakmutsen en een videocamera. Als het niet regent gaan we Pim Fortuyn vannacht opgraven. Met kist en al. Hebben ook een draagbare cd-speler bij ons. Gaan we fijne liedjes draaien voor Pim tijdens het graven. We dachten zelf aan een paar nummers van Gerard Joling, die heeft zich altijd ontzettend betrokken gevoeld bij Pim. Helemaal in het gedachtengoed van Pim moet het worden, de opgraving. Sfeerbeelden moeten we krijgen. We verwachten wel wat problemen met z’n hondjes, maar we hebben 2 leverworsten meegenomen. Zijn ze wel een tijdje zoet mee. We hebben alles minutieus voorbereid en als het goed is past de kist precies in het busje. De kist zetten we daarna een tijdje bij P. en mij in huis. Zal ook zeer uniek beeldmateriaal opleveren. Gewoon even afwachten wat de media doet. Spektakel zal het worden. We zien de koppen in de krant al voor ons: ‘Lijk Pim gestolen’. En wij maar lachen, samen met Pim natuurlijk. Die kon wel tegen een grapje. Daarna begraven we het lijk op een nader door ons bekend te maken plaats. Niks praalgraf in Provesane, Italië voor Pim. Nee, wij willen er dik geld mee gaan verdienen. Snoepreisjes naar het graf van Pim aan gaan bieden in De Telegraaf. Dus, binnenkort op www.maanisch.com; de énige échte opgraving van het lijk van Pim Fortuyn. Gaat stormlopen hier. Hits zullen tot ongekende hoogten vliegen. En half sensatie-zoekend Nederland zal morgen tussen 19.00 en 20.30 staren naar SBS6. Een SBS6 dat ‘exclusief door de familie Fortuyn is uitgenodigd om de herbegrafenis vast te leggen’. Staren naar een leeg graf. Nieuws is wat je er zelf van maakt.

Ik doe altijd de was. Wassen is kut. En wassen is de enige taak in het huishouden waar een pauze tussen zit. Dus nadat je de vuile was uit de mand, van de grond, uit het bed en achter de verwarming hebt gehaald, in de wasmachine hebt gestopt en die machine hebt voorzien van de juiste poeders en verzachters heb je ongeveer een uur om jezelf te vermaken. De wasmachine draait, de wasmachine centrifugeert en de wasmachine stopt. Ja, en daarna heb ik er al geen zin meer in. Dan ben ik weer met andere dingen bezig. Of ik vergeet gewoon überhaupt dat ik aan het wassen ben. De was laat ik meestal nog een dagje in de machine zitten. Of 2. Of een week. En dan draai ik de was nog een keer. Als je de natte was overigens langer dan 4 weken in de machine laat zitten dan kun je alles gewoon weggooien. Scheelt ook weer. Toen P. en ik net samen waren deed ik zijn was met liefde (“Ach, die jongen heeft het druk op z’n werk, ik doe het wel”). De laatste tijd begint het me echter steeds meer tegen te staan. Het wassen van de zweetsokken en boxershorts van je partner is zonder twijfel de meest onvriendelijke taak in het huishouden. Rolbevestigend, dat ook. En de meeste mannen kunnen niet wassen of doen alsof ze het niet kunnen. Ook P. weet niet in welk bakje de wasverzachter moet en snapt niet dat het irritant is als hij z’n sokken als een balletje in de wasmand gooit. Dit man-was-probleem blijkt zo universeel dat wasmiddelen-gigant Omo de campagne ‘Waarom was ik nog voor jou?’ is gestart. Volgens mij is het zeiken van vrouwen over wat hun man wel of niet in het huishouden doet net zo universeel.
www.waaromwasiknogvoorjou.nl

copyright @ franz wilhelm, 2002

Fragmenten van het afgelopen weekend flitsen langs m’n ogen. Vrijdagavond bakplaat-avond bij P. en Luna. Vriend J. en vriendin H. kwamen bakken en drinken. Vooral drinken. En omdat normen gaan vervagen na 5 flessen wijn en een x-aantal Breezers moesten we MDMA-capsules uittesten. Goed door de test gekomen. Met z’n vieren Hollandse hits draaien en hard meezingen. Niet meer weten hoe de videorecorder werkt. Om 8.00 gaan slapen en om 10.00 weer klaarwakker. Richting Weesp met de trein. Op zoek naar blikken Red Bull. Afgelaten fabrieksterrein, midden in het bos. Kraakpanden met ex-hippies, alcoholisten en vage types. Oude bioscoop. Barbecue met worsten, kippen en hamburgers, maar geen trek. Groot warm kampvuur en de geur van anti-muggen-citroen-spul in m’n neus. Vriend F. die lekkere plaatjes draait, dansen, xtc, praten en kaarten en ’s morgens om 8.00 samen met vriendin I. en vriend L. in zijn Mini Cooper weer richting Amsterdam. Blowen, filmpje kijken en om 11.00 in je bed liggen. Klaarwakker om 15.00. Dan de hele dag met een vaag hoofd in bed blijven liggen. Je compleet verrot voelen. Leeg. Je afvragen of je het in de toekomst niet iets rustiger aan moet doen. Of het misschien niet verstandiger is om wat regelmatiger te leven. Op tijd naar bed. Stabiel gaan doen. En dat je dan beseft dat het de moeite niet waard is om daar over na te denken, omdat er nog allerlei chemicalieën door je lichaam zweven. In slaap vallen om 2.30. Vanmorgen wakker om 7.30. Moe, kapot, leeg, spierpijn. Al je energie aanwenden om naar de koelkast te lopen, een blikje Red Bull te pakken, een sigaret op te steken en weer in bed te gaan liggen. Het belooft een mooie dag te worden.

Kreeg afgelopen dinsdag een mailtje. Van een mannetje van de radio: “Daar had je me bij de poten, met je gestop. Terzake: Ik wil je graag interviewen, voor de Avro Radio 1, over web- en andere vormen van loggen.” Ha! Luna op de radio! Dat is leuk. Dus vandaag zat het mannetje bij Luna thuis aan de thee. Interview kon gewoon staand. “Is dynamischer”, zei hij en hij drukte de microfoon tegen m’n lippen. “Moet dat zo dichtbij”, vroeg ik. Dat moest. Ben alweer vergeten wat ik allemaal heb gezegd. Het ging over lifeloggen geloof ik. Over mijn hele leven gedetailleerd op het net zetten. “Je gaat wel ver hè? Heb je daar geen moeite mee”, vroeg hij. Heb ik geen moeite mee, geloof ik. “Je schrijft wel expliciet over je seksleven”, zei hij. “Nee, ik schrijf niet over m’n seksleven. Ik heb nog nooit geschreven dat ik zo lekker heb geneukt gisteren”, zei ik. “Maar je schrijft wel dat het 3 jaar geleden is dat je met een vrouw in bed lag”, reageerde hij. “Eh, eh, ja, maar dat was een beetje een grapje”, zei ik. “Dus het is niet allemaal waar wat je schrijft?”, vroeg hij. Dat dan weer wel. “Wat vind je moeder daarvan, dat je over seks schrijft?”, vroeg hij. Jesus, gaan we het nou alweer over m’n moeder hebben? Dat vroeg het mannetje van het Algemeen Dagblad ook al. Mooi gezeik mee gekregen toen ze die krant onder ogen kreeg. “Zo, dus jij gebruikt drugs”, had m’n moeder gezegd. Leg dat maar eens uit aan iemand die het al verschrikkelijk vind dat ik rook. “Eh, eh, mijn moeder is wel een beetje bang voor het Goedele Liekens-syndroom”, zei ik. “En eh, eh, m’n moeder vind het erger dat ik rook dan dat ik over seks schrijf.” Dit en meer gestotter over 2 weken op Radio 1.

Rukker27 (6:14 PM) : zin in een lekkere, geile date?
Luna (6:14 PM) : een lekkere, geile date?
Rukker27(6:14 PM) : wat lijkt je lekker dan?
Luna (6:15 PM) : nou, ik doe het niet voor minder dan een date in het Amstel-hotel… inclusief champagne en ik wil wel graag kunnen roken op de kamer… verder graag aardbeien met slagroom en de portier die daar altijd buiten staat, die had ik er ook graag bij gehad…
Luna (6:15 PM) : en als het niet te veel moeite is, dan ook graag zo’n leuk serveerstertje erbij, met zo’n leuk rokje… het is al meer dan 3 jaar geleden namelijk dat ik met een vrouw in bed lag… ik zou bijna niet meer weten hoe het voelt…
Luna (6:16 PM) : en nu we het er toch over hebben, je draagt toch wel boxershorts, want van die strakke slips van de Zeeman, die vind ik dus niks… en je hoeft je over mij geen zorgen te maken hoor, ik trek m’n mooiste setje voor je aan… heb je liever rode lingerie of zwarte? je kan het nu zeggen hoor, ik vind het belangrijk dat jij ook geniet…
Luna (6:17 PM) : vind je het trouwens goed dat ik een paar leuke seksspeeltjes meeneem? Gewoon standaard-spul hoor, niks heftigs… ik bedoel gewoon een vibrator en een dildo… ik heb een hele leuke in de vorm van een dolfijn, nog nooit gebruikt, dus jij mag de eerste zijn die ‘m bij me naar binnen brengt… lijkt je dat wat?
Luna (6:18 PM) : we gaan er gewoon een heel spannende avond van maken… jij, ik, de portier en een serveerster, een echte lekkere, geile date…

Iedereen in de straat noemt hem ‘Ome Karel’. Hij woont in het huis onder ons. Ome Karel en tante Mien wonen daar al meer dan 50 jaar. En ze waren dit jaar 56 jaar getrouwd. In februari. Hij is 81 en zij is 84. Ome Karel is onlangs opgenomen in het ziekenhuis en tante Mien moest me dat even vertellen. “Dat jij het ook even weet”, zei ze. “Meid, hij heeft al een aantal infarcten gehad en afgelopen vrijdag kreeg-ie een faalhart. Loeiende sirenes voor de deur. Heb je het niet gezien?” Ik had het niet gezien. “Meid, ik herken m’n eigen man niet meer. Hij bevuilt zichzelf. Hij stinkt naar urine. En hij gaat ’s nachts bij het vrouwtje naast hem op de slaapzaal in bed liggen. Ik schaam me als ik hem bezoek”, zei ze. Ik kom al 3,5 jaar een paar keer per week langs het raam van hun benedenwoning. Ome Karel zat altijd voor het raam. Altijd even zwaaien. En ome Karel lette altijd goed op. Of we onze fietsen wel netjes vastmaakten. En of we de vuilniszakken niet stiekem een dag eerder aan de straatkant zetten. Ome Karel kon alleen m’n naam nooit onthouden: “Anouk was het toch?” En dan een dag later: “Saskia? Toch?” Al 3,5 jaar heb ik hem wekelijks mijn naam gezegd. Hij heeft het nooit onthouden. “Ik heet Luna, ome Karel”, zei ik dan. “Oh ja”, reageerde hij altijd. “Is P. wel een beetje lief voor je?”, was altijd zijn tweede vraag. “Natuurlijk, want ik kook lekker voor hem”, was mijn standaard-antwoord. En dan lachten we samen. Ome Karel komt waarschijnlijk nooit meer voor het raam zitten. Hij moet naar een verpleeghuis. “Ik kan niet meer voor hem zorgen. Het is net een kind”, zei tante Mien. “Ik ga er niet om huilen hoor”, zei ze. “Niet waar anderen bij zijn. Maar als ik alleen ben, dan laat ik wel eens een traantje. Dat mag je best weten.”

Ergens is het gisteren misgegaan. Ik had gevraagd om deze nieuwe site nog even niet te linken, totdat de layout er een beetje toonbaar uit zou zijn. Gisteren was het ineens overal te lezen. Voelt goed om ‘terug’ te zijn, al ben ik niet echt weggeweest. Maar wat een drama zeg, een site online krijgen als je er geen verstand van hebt. Ik dacht dat je gewoon een beetje moest knippen en plakken en dan op een knopje drukken. Niets is minder waar. De afgelopen dagen hoorde ik overal allerlei termen en adviezen over het bouwen van een website. “Moet je even aan je host doorgeven dat je onder Linux moet draaien”, zei iemand. “En dat moet je even in je template veranderen”, zei een ander. “Ja, in je stylesheet natuurlijk”, hoorde ik ook. Ja. Ja. Ja. Linux, template, stylesheet, nog nooit van gehoord. Toch is het gelukt. En die credits gaan zeker niet naar mezelf, want ik heb er niets aan gedaan. Ik heb zelfs de naam niet verzonnen, die eer gaat naar buurman M., die mij in 1 woord wist te omschrijven. Aanvragen van domeinnaam. Gilles bood nachtelijk hulp en rust en kwam de volgende dag even langs om een mini-lesje Pivot te geven. Domein geregistreerd. Iets met PHP omzetten. Pivot erop. Bob zelf was zo vriendelijk om de site te voorzien van dit fijne blogsysteem. En het werkt. Teksten online zetten die ik de afgelopen 2 weken geschreven heb. Het werkt! Maar het ziet er niet uit. Nu nog. Ik heb mijn vormgeef-idee doorgemaild aan Marti en die is er flink mee bezig. En voor het eerst sinds maanden ben ik nieuwe dingen aan het leren; Linux, templates en stylesheets. En ik leer vooral dat ik geduld moet hebben. Volharding is geconcentreerd geduld.

Ik ben zeker niet te beroerd om € 58,- neer te leggen voor een entree-ticket voor Sensation. En dat is inclusief administratiekosten. Het is ook inclusief een Sensation-DVD ter waarde van € 10,-. En ik geloof dat het ook inclusief een 1-jarig abonnement op het nieuwe magazine ID&T Sounds Lifestyle And More is. Maar eigenlijk kan het mij niet schelden wat er allemaal bij de prijs inbegrepen zat. Waar het om gaat is wat niet bij de prijs inbegrepen zat. Voor genoeg toiletten was niet gezorgd. Rijen met zeker zo’n 30 dames die allemaal stonden te wachten voor 1 toiletje. Ja, dan durf ik niet eens even lekker te gaan poepen. Krijg je al die rammelende wijven aan de deur: “Schiet eens op!” Niet relaxt. Het was druk dus, gisteren. Heel druk. Maar het was geweldig om een voetbalstadion vol met mensen in witte kleding te zien. Een voetbalstadion dat er niet meer als zodanig uitzag. Zo’n 35.000 dansende mensen, vuurwerk, zilveren papiertjes uit de lucht en 20 meter hoge lichtschermen die eruit zagen als glas-in-lood-ramen. En dan een dj Jean die de soundtrack van ‘Blade’ draait. Magisch. Vanaf een uur of 4.30 kwam er echter steeds meer daglicht door het dak van de Arena. Ik begrijp dat dat een deel van het concept van Sensation is, dat je het ochtend ziet worden, maar als je om 5.30 in het bijna felle licht tussen bezoekers staat die werkelijk compleet, maar dan ook compleet naar de klote zijn, ga je toch sterk twijfelen aan dat concept. Iedereen ziet er slechter uit in daglicht. De witte shirtjes waren niet zo wit meer en de witte broeken waren aan de onderkant volgezogen met bier en modder. Was dit feestje me € 58,- waard (lees: 127,81, en dat is exclusief drank, taxi en toiletbezoek)? Nee, niet echt.