OME KAREL EN TANTE MIEN

Iedereen in de straat noemt hem ‘Ome Karel’. Hij woont in het huis onder ons. Ome Karel en tante Mien wonen daar al meer dan 50 jaar. En ze waren dit jaar 56 jaar getrouwd. In februari. Hij is 81 en zij is 84. Ome Karel is onlangs opgenomen in het ziekenhuis en tante Mien moest me dat even vertellen. “Dat jij het ook even weet”, zei ze. “Meid, hij heeft al een aantal infarcten gehad en afgelopen vrijdag kreeg-ie een faalhart. Loeiende sirenes voor de deur. Heb je het niet gezien?” Ik had het niet gezien. “Meid, ik herken m’n eigen man niet meer. Hij bevuilt zichzelf. Hij stinkt naar urine. En hij gaat ’s nachts bij het vrouwtje naast hem op de slaapzaal in bed liggen. Ik schaam me als ik hem bezoek”, zei ze. Ik kom al 3,5 jaar een paar keer per week langs het raam van hun benedenwoning. Ome Karel zat altijd voor het raam. Altijd even zwaaien. En ome Karel lette altijd goed op. Of we onze fietsen wel netjes vastmaakten. En of we de vuilniszakken niet stiekem een dag eerder aan de straatkant zetten. Ome Karel kon alleen m’n naam nooit onthouden: “Anouk was het toch?” En dan een dag later: “Saskia? Toch?” Al 3,5 jaar heb ik hem wekelijks mijn naam gezegd. Hij heeft het nooit onthouden. “Ik heet Luna, ome Karel”, zei ik dan. “Oh ja”, reageerde hij altijd. “Is P. wel een beetje lief voor je?”, was altijd zijn tweede vraag. “Natuurlijk, want ik kook lekker voor hem”, was mijn standaard-antwoord. En dan lachten we samen. Ome Karel komt waarschijnlijk nooit meer voor het raam zitten. Hij moet naar een verpleeghuis. “Ik kan niet meer voor hem zorgen. Het is net een kind”, zei tante Mien. “Ik ga er niet om huilen hoor”, zei ze. “Niet waar anderen bij zijn. Maar als ik alleen ben, dan laat ik wel eens een traantje. Dat mag je best weten.”