Auteur: luna

Ik ben een materialist. Ik wil spullen. Ik wil hebben. Ik wil veel. Materialisme is geen smerig woord. Na het moment dat je gelukkig bent word je materialistisch. Want spullen, veel spullen, verhogen je geluk. Als je niet gelukkig bent, dan wil je eerst gelukkig worden en dan pas spullen. En als je niet gezond bent, dan wil je eerst gezond worden, iets wat je uiteraard gelukkig maakt, en daarna wil je spullen. Waterdichte theorie. Kopen is wat mij betreft dus vooral prettig als ik in een goed humeur ben, maar het kan zeker geen kwaad om met m’n pinpas op pad te gaan als ik in een slecht humeur ben. De kans dat ik door het kopen van een te dure broek, een te duur rokje of te dure schoenen in ieder geval een moment van perfect geluk zal ervaren is zeer groot aanwezig. Kopen maakt instant blij. Uitgeven maakt instant zeer gelukkig. Veel geld in m’n portemonnee hebben waarvan ik weet dat ik het allemaal kan spenderen aan overbodige troep zonder dat ik het ook maar een seconde zal missen maakt instant zielsgelukkig. Een complete depressie koop je niet weg, maar een chagrijnige bek trekt toch zeker een stuk gezelliger als je jezelf trakteert op compleet overbodige houten slippertjes met een Japans printje erop. Deze slippertjes, die ik vanmiddag kocht, lopen overigens kut, maar ze staan erg leuk onder het jurkje dat ik ook deze middag aanschafte. Verder staat hier een plastic tas met cocktail-roerstaafjes, roze plastic bekers, groene likeurglaasjes, een lichtblauw shirt met rood randje, een sleutelhanger, een Hello Kitty-cd-rekje en 2 paar roze Burlington-sokken. Om mijn geluk helemaal af te toppen heb ik zojuist een creditcard aangevraagd. Niet de deur uithoeven voor je aankopen maakt zeer waarschijnlijk instant euforisch.

Heerlijk depressief! Heerlijk zwelgen! Heerlijk mezelf zielig vinden, maar ik ben er helaas niet het type voor om het 24 uur per dag vol te houden. Door de schijn op te houden naar anderen ga ik mezelf vanzelf beter voelen. “Hoe is het?”, hoor ik iemand door m’n mobieltje vragen. “Ja, goed”, hoor ik mezelf terugzeggen en een moment later geloof ik het ook nog. Ik blijk vooral een ster in het de schijn ophouden naar m’n ouders. Heel verhaal over positieve dingen kon ik over m’n lippen krijgen vandaag: “Ja, er gebeurt eindelijk wat in het huis. Nee, hartstikke fijn. We hebben tegeltjes uitgezocht, P. en ik, afgelopen zaterdag, soort groen, limoengroen. Ja, heel mooi. Nee, verder gaat het ook goed. Ja, druk bezig. Ja, P. ook. Ja, tussen ons ook alles goed. Ja. Digweed is lief. Skinner en Lolita zijn ook lief voor hem, ja. Gaat goed. Ja, echt.” En aan het eind van zo’n schijngesprek ben ik blij dat ik de hoorn neer kan leggen. Toch een beetje blij. Maar het feit dat ik vandaag vol interesse naar een complete aflevering van ‘Tussen Kunst en Kitsch’ heb gekeken, zegt me genoeg. Daarna ook nog de dramatisch slechte film ‘Roxanne’ met de altijd boeiende Steve Martin. Ik word moe van mezelf, maar ik moet lachen als ik met anderen praat. Want ik weet dondersgoed dat het allemaal wel meevalt en dat ik geen reden heb tot klagen, want ik heb alles en zelfs nog meer. En toch voelt het anders als ik alleen ben. Ik ga de komende dagen de schijn maar weer een beetje ophouden, en ik vraag me af of iedereen dat niet altijd al doet.

De depressie die een paar dagen terug in zicht was, begint vaste vormen aan te nemen. Vaste vormen die mij doen verlangen om 2 maanden in bed te blijven liggen. Dat zijn 2 maanden waarin ik geen mensen hoef te zien en geen mensen hoef te spreken. Dat zijn 2 maanden die ik alleen met mezelf, m’n sigaretten en een fles wodka door zou willen brengen. Die 2 maanden mogen ook best 3 maanden zijn, of 4. Ik kom pas weer m’n bed uit als m’n nieuwe huis klaar is. En als dat huis pas volgend jaar augustus klaar is, dan blijf ik tot volgend jaar augustus in bed. Elke dag dat P. en ik hypotheek betalen, voor een nu nog onbewoonbaar huis, is een dag te veel. “Begin oktober is het af”, zegt de aannemer. Dat zegt hij alleen om ons stil te houden, want een kleine wandeling door het pand vandaag, een kleine wandeling met een open blik en gezond verstand, deed me beseffen dat er de afgelopen weken weinig is gebeurd. En dat wat er gebeurd is, is niet goed. Een badkamermuurtje dat ineens een paar meter verschoven is, zodat de badkamer nu bijna 40 vierkante meter is. De slaapkamer wordt hierdoor juist weer te klein. Een toiletruimte met een groot gat in de grond. Een gat in de grond voor een afvoerputje. Ik wil helemaal geen afvoerputje in het toilet. Een grote buis tegen een keukenmuur die er een paar weken geleden nog niet zat. “Ja, daar bouwen we dan we iets omheen”, zei de loodgieter. En nog meer van dit soort zaken. We vroegen ons af waarom onze ‘bouwbegeleider’ ons niet van dit soort zaken op de hoogte heeft gesteld, maar die was zoals altijd telefonisch onbereikbaar. Op het moment dat hij mij gaat bellen, omdat z’n factuur niet betaald is, dan ben ik onbereikbaar. Dan lig ik in bed.

Vorige week ontving ik een mailtje van E. van http://www.ransporn.com/: ‘Zeg Luun, zullen wij eens een dagje gaan swingen?’ Swingen, altijd goed, maar hoe had E. dat precies in gedachte dan? ‘Dat jij gaat lifeloggen bij mij en dat ik ga webloggen op jouw site’, schreef E. in z’n mail. Een weblogger dus, die het zomaar goed vindt dat ik op zijn site ga lifeloggen. Een zeer aardige weblogger ook nog eens en een zeer goede weblogger ook nog eens. Die heeft lef, want de meeste webloggers moeten niks van de lifeloggers hebben. “Ik voel me niet thuis bij lifeloggers”, heb ik een bekende weblogger wel eens zien schrijven. Of, de overigens hilarische uitspraak van een andere bekende weblogger: “Met mijn leven ben ik de gehele dag bezig. Om het dan ook nog eens te beschrijven is als Chinees opnieuw opwarmen; nooit zo lekker als de dag ervoor.” En als er dan als ‘gegastlogt’ wordt, dan zijn het altijd lifeloggers bij lifeloggers en webloggers bij webloggers. Het gastloggen van lifeloggers onder elkaar wordt door diezelfde bekende weblogger trouwens gezien als iets verschrikkelijks wat als straf het inleveren van beide domeinnamen tot gevolg zou moeten hebben. Humor om te lachen natuurlijk. Maar die humor, die mis ik persoonlijk een beetje in ‘logland’. Afzeiken lijkt de trend. Afzeiken is goed. Afzeiken is leuk. Afzeiken is lachen. Haha. Maar misschien is het leuk om eens na te denken over het woord ‘respect’. Gewoon voor de grap natuurlijk. En daarom, gewoon voor de lol, gaan E. en ik logswingen. Dus morgen log ik op http://www.ransporn.com/ en E. logt hier op www.maanisch.com. Morgen hier dus geen column, maar lekkere links. En Luna’s columns staan voor een dagje op E.’s site.

P. en ik hebben er een handje van om onze administratie te verwaarlozen. Een zinnetje dat P. dagelijks tegen me zegt: “Ik ga vanavond even de administratie doen.” Om het vervolgens nooit te doen. De dag dat het echt niet meer kan moet zo lang mogelijk worden uitgesteld. Vandaag kon het echt niet meer. Ik had al 2 maanden mijn post niet geopend en P.’s stapel ongeopende post was inmiddels opgelopen tot 30 centimeter. Toen ik goed ging zoeken kwam ik nog een stapel tegen van 20 centimeter rekeningen, facturen, blauwe enveloppen en belangrijke papieren. Dat waren de rekeningen, facturen, blauwe enveloppen en belangrijke papieren die ik een half jaar geleden voor hem had uitgezocht, maar waar hij nog niets mee had gedaan. En omdat we tegenwoordig ook nog een gezamenlijke administratie hebben, met samenlevingscontracten, bankrekeningen, hypotheken en gemeentepapieren was het leed niet meer te overzien. Ik ben net 3 uur bezig geweest met het openen van enveloppen en het sorteren op afzender. Aan het uitzoeken van rekening, herinnering, tweede herinnering, aanmaning, tweede aanmaning en deurwaarderspapieren heb ik me nog niet gewaagd. Een depressie is in zicht namelijk. Het gaat niet om het geld, het gaat om het orde scheppen in de wanorde. Dat lijkt een onmogelijke taak, want morgen komen er gewoon weer nieuwe enveloppen. Er staat nu een vuilniszak vol met papierafval in de huiskamer. Om dit oud-papier richting de oud-papierbak te brengen is te confronterend en we zouden het bovendien toch vergeten. Het moet zo snel mogelijk dit huis uit, dus gewoon met de vuilniswagen mee morgen. Ik zit er aan te denken om de complete administratie mee te geven, gewoon om er vanaf te zijn. ‘Als je een ruime papiermand hebt is geen enkel probleem onoplosbaar’, aldus toneelschrijver T. Stoppard.

Dit weekend heb ik fiets #24 aangeschaft. Legaal. Fiets #23 was 2 weken geleden gejat, maar dat is niet geheel verbazingwekkend, want die stond niet op slot. Vergeten. Fiets #1 in Amsterdam was de fiets die ik meenam vanuit m’n ouderlijk huis. Die werd in 3 weken gejat. Fiets #2 was de mountainbike die ik nog bij m’n ouders had staan. Die werd in 2 weken gejat, ondanks 3 sloten. Fiets #3 tot en met fiets #23 variëren van mountainbikes tot opoefietsen en van racefietsen tot brikken. Het enige dat al deze fietsen gemeen hadden was dat zij afkomstig waren van een junk. Junkenfietsen dus, in goed Amsterdams. Ik woon zo’n 5 jaar in Amsterdam en heb dus al 23 fietsen versleten. Hoe dat kwam was mij altijd een raadsel. “Ze moeten altijd mij hebben”, riep ik als er weer eens eentje gejat was. Gisteren werd mij het een en ander duidelijk toen ik heilig overtuigd tegen P. begon te gillen dat mijn allernieuwste aanwinst alweer gepikt was: “Hij staat er niet meer! Zie je wel, ik had nooit zo’n vouwfietsje moeten kopen, die zijn gemakkelijk te jatten!” Hij staarde me aan en begon me uit te lachen. “We hebben de fietsen zaterdag hier om de hoek gezet, omdat alles voor de deur volstond, maar toen je was nogal bezopen, dus dat zul je je wel niet meer herinneren”, zei hij. En inderdaad. Dat herinnerde ik me niet meer. Een paar meter verderop stond mijn schattige vouwfietsje nog gewoon in het rek. Zeer waarschijnlijk staan er in de Amsterdamse binnenstad dus nog zo’n 20 fietsen waarvan ik hier thuis de sleuteltjes heb liggen. Dus binnenkort maar eens een rondje langs mijn stamkroegen. Op zoek naar een roze opoefiets, een paarse mountainbike en een lichtblauw racefietsje. Die kan ik dan mooi weer verkopen zodat ik een avondje gratis kan stappen.

‘Woh, we’re going to Ibiza! Woh, back to the island! Woh, we’re gonna have a party! Woh, in the Mediterranean sea!’, aldus de Vengaboys. En ze zingen precies wat ik binnenkort ga doen. Naar Ibiza dus. Gisteren geboekt. Samen met partner P. en vriend A. een weekje op het Bora Bora-strand liggen, beetje snorkelen, beetje drinken, beetje roken, beetje hangen, beetje eten en vooral een beetje feesten. Ons appartement ligt namelijk op 150 meter van club Space en ergens in de buurt ligt ook nog Café del Mar. Hartstikke fijn natuurlijk allemaal, maar volgens mij betekent Ibiza ook zoiets als ‘strakke wijven in bikini’ en er zijn de afgelopen maanden een paar kilo’s op plaatsen bijgekomen die het dragen van een bikini tot een onmogelijkheid maken. Eerder tot een ondraaglijkheid. Voor mezelf dan. We gaan 15 september weg, dus ik heb precies een maand om mijn lichaam te transformeren tot dat van Madonna. Nu zou ik kunnen gaan sporten, maar dat is geen optie. Sporten is voor mietjes. Dus Luna gaat voor het eerst in haar leven op dieet. Misschien gooi ik er wel een sapkuur tegenaan, kan mij het schelen, ben ik meteen ontgift voor de komende tijd, zodat ik er op Ibiza weer even tegenaan kan. Maar zeer waarschijnlijk moet ik gewoon even een maand geen alcohol tot me nemen, scheelt zeker 4 kilo. Daarnaast een handje afslankpillen ertegenaan en volgens mij moet het lukken. Als die kilo’s maar wel van m’n kont en heupen afgaan en niet van m’n tieten, want anders heeft die bikini ook geen zin. En mocht het niet lukken, dan kan ik op Ibiza altijd nog zoveel drugs tot me nemen dat ik die kilo’s er vanzelf wel af dans.