Auteur: luna

Het begon dinsdag. Grote, zeer grote paniek. ‘Ik kan niet meer in Pivot!!! Ze hebben m’n site gehackt!! M’n inlogdingen doen het niet meer! Bob! Bob! Help!’, riep ik via de MSN. ‘Rustig’, zei Bob en hij ging even kijken. ‘Ligt aan de provider’, zei Bob, ‘als je nu even naar ze belt en ze even uitlegt hoe het zit, dan komt het goed.’ Daarna vertelde Bob me hoe het zat en wat ik moest zeggen. “Met het meisje van de helpdesk”, zei het meisje van de helpdesk. “Met Luna”, zei ik, “ik heb er geen ruk verstand van, maar m’n site doet het niet meer en als ik dingen wil ftp-en, dan krijg ik een foutmelding. De harddisk is vol.” “Ik heb er ook geen verstand van”, zei hij meisje van de helpdesk, “ik weet niet eens wat ftp-en is, maar ik ga een notitie maken en dan geef ik het door aan degene die erover gaat, die is nu naar school.” School? Een helpdesk die niet weet wat ftp-en is? “Ja, maar, het is jullie schuld! Jullie harddisk is vol!”, zei ik tijdens mijn tweede telefoontje toen Bob nog wat meer had uitgezocht. “Als het aan ons had gelegen, dan had ik heus wel meer telefoontjes gehad”, zei het meisje van de helpdesk. “Ja, maar Bob zegt het!”, riep ik wanhopig, maar ik moest wachten tot degene die erover ging me terug zou bellen. En de volgende ochtend werd ik ook keurig uit m’n bed gebeld door degene die erover ging: “Alles doet het weer.” Fijn, dacht ik, maar diezelfde middag ging m’n complete site weer plat om dat ook meteen maar 2 dagen te blijven. Mailtje heen. Mailtje terug: ‘We hebben grote problemen gehad met onze server. ( ). Als je de bestanden weer terugzet op de ftp, zal je site weer werken.’ Bestanden terugzetten op de ftp? ‘Bob! Bob! Bob!’
www.mijnkopthee.nl

“Jesus, ken je Hello Kitty niet?”, vroeg ik. “Nee”, zei hij. “Dat kan echt niet hoor!”, zei ik. “Oh”, zei hij. Nu vraag ik me over het algemeen af hoe het met de wereldvreemdheid van mensen zit als zij Hello Kitty niet kennen, maar deze middag werd het de persoon in kwestie vergeven. Ik liep langs de Amsterdamse grachten met een soort Literaire God. Of misschien een webloggende Literaire God. Of hoe dan ook: een mooi mens. “Maar ik heb toch wel eens een linkje gegeven op mijn log? Naar Hello Kitty?”, vroeg ik. Had hij niet gezien. Bewust overgeslagen. Vrouwending vond hij. “Ja, maar, jesus, Hello Kitty! Dat is toch echt een belangrijk vrouwending! Sommige vrouwen doen alles voor je als je ze een Hello Kitty-ding geeft! Dat is belangrijke informatie! Daar moet je iets mee doen!”, zei ik enigszins verontwaardigd. Hij kende het echt niet. Hij stond ook een beetje te staren in de Hello Kitty-winkel. “Als je mijn vriendin was geweest dan had ik nu al buiten gestaan”, zei hij. “Ja, maar moet je kijken, hoe leuk!!!”, zei ik met het zoveelste Hello Kitty-opschrijfboekje-met-potloodje-erbij in mijn handen. Hoe harder ik probeerde om uit te leggen dat Hello Kitty toch echt wel hartstikke cool, hip, gaaf en camp was, hoe harder mijn stoere Luna-imago naar beneden viel. Hij vond me lief. Al de hele middag. In een laatste wanhopige poging om mijn imago toch nog een beetje op te krikken vroeg ik of we misschien even een wandelingetje over De Wallen moesten maken: “Of even bij een seksshop naar binnen dan?” ”Nee, laten we nog gezellig wat drinken in een cafeetje”, zei hij. En na 4 Mojito’s in café Cuba durfde ik eindelijk een pakketje over de tafel te schuiven. “Wat is dat?”, vroeg hij. “Dat? Dat is nou een vibrator”, zeg ik, “een dolfijn-vibrator! Cadeautje!”
www.verbaljam.nl

Een zeer aangenaam overblijfsel van de KamaSutrA-beurs is mijn pot met 100 Stackers-3-pillen. Ik had er al eerder van gehoord: vriendin L. gaat namelijk regelmatig naar de sportschool en daar worden deze pillen met handenvol geslikt. Vriendin L. vertelde dat Stackers helemaal goed en geweldig waren. “Hele dag geen honger man!”, had ze geroepen terwijl we aan de kaasfondue zaten. Nu mist vriendin L. al jaren de 10 kilo die ik op heup, kont en tiet heb hangen, maar dat terzijde. Vriendin L. is ook een aantal jaar ouder en blijft gewoon hartstikke slank, dus inslaan die pillen, dacht ik toen ik een mannetje zag met stapels voorraad! De laatste dag van de beurs m’n eerste Stacker-pil geslikt, een overigens compleet natuurlijke pil met ephedra, white willow, grapefruit, kola nut en nog veel meer kruiden en plantaardigheden. Ik zeg; 14 uur gewerkt op 1 broodje kaas. Ik zeg; goeie pillen! Net als gisteren en eergisteren: een lichte lunch en een bordje avondeten en geen hongergevoel en geen gesnoep de hele dag. Ik zeg; hulde aan de Stackers. Misschien zijn die pillen uiteindelijk wel hartstikke slecht voor m’n lijf, maar ik ben gestopt met roken, dus ik moet ergens een goed gevoel vandaan halen. De 2,5 kilo die dit lichaam was aangekomen wegens dit stoppen met roken waren er vanmorgen alweer vanaf, inclusief nog een half kilootje extra! Dat ik er een beetje erg hyperactief van word neem ik voor lief. Hyperactief is een goede staat van zijn! Verdomme, wat voel ik me goed! En ik zie er ook geweldig uit vandaag! M’n haar zit goed, m’n huid is fris en ik voel me slank! Ik neem er nog eentje, kan mij het schelen!

http://www.perfectbody.nl/product_template.htm?product=150

“Dag meneer F. met Luna, mag ik meneer J. spreken? Is er niet? Wanneer is hij er weer? Oh. Misschien kunt u helpen? Nou, gisteren waren P. en ik bij meneer J. en die vroeg toen of wij voor hem een kopietje wilde maken van een papier wat wij in huis hebben, in verband met onze hypotheek, maar nu weet ik niet precies welk papiertje hij bedoelt en ik kan sowieso niks vinden in onze administratie. Op dat papiertje staat, zeg maar, het bedrag dat op ons huis zit, maar dan niet het bedrag dat we ook echt lenen, maar het bedrag dat we ooit kunnen lenen zonder naar de notaris te moeten. Ik kan het niet zo goed uitleggen, want ik snap het zelf ook niet helemaal, maar begrijpt u wat ik bedoel? Nee, dat bedoel ik niet. Nee, dat bedrag weten we. We moeten dat andere bedrag hebben, dat ene, ja, want we moeten een keuken kopen en we moeten dus weten hoeveel mogelijk is zonder naar de notaris te hoeven. En nu heb ik hier dus allemaal papieren voor me en ik moet dat papier hebben waar dat bedrag opstaat en ik snap er allemaal niks meer van. Ja, dan kan meneer J. het doorsturen naar de bank. Ja, dat zei hij. Ik weet het niet. Nee, hier heb ik de hypotheekakte voor me, staat het daarin? U weet niet wat ik bedoel? Oh. Ja, ik weet het ook niet. Nee. Maar staat het in die hypotheekakte of ergens anders? Oh. Ik vind het allemaal nogal ingewikkeld. Nee, ik zie het niet meer zitten. Het duurt mij te lang. De onderaannemer is nu failliet. Heel vervelend. En nu moet ik dat papiertje dus vinden. Ik snap er allemaal niks meer van. Oh. Oh. Is goed. Dan kopieer ik gewoon alles. Ja, en dan zoekt u het voor me uit. Heel fijn. Dank u wel. Dag.”

Ik hoorde onlangs van vriendin M. het volgende fijne verhaal: “Mensen die tegen een burn-out aanhangen, of nog net niet overspannen zijn, die hebben altijd een moment dat ze knappen. Dat ze dan bijvoorbeeld bij de bakker staan en om een halfje wit vragen en dat de bakker dan dat halfje wit niet heeft. Dan knappen ze gewoon.” Een knap-moment dus. Ik zie mijn knap-moment al voor me: bij de kassa van de Lidl en dat ik dan met m’n plaknagels m’n pincode in wil toetsen en dat er dan een nagel breekt. Drama! Janken! Op de grond gaan zitten! Want dat het hele leven klote is kan me allang niet meer schelen! Slechte nagels dat is pas écht kut! En de rest is ook kut! Hypotheek is kut. Geld is kut. Werk is kut. Huis is kut. Andere huis is ook kut. Een moeder die denkt dat ik om 10.00 al wakker ben is ook kut. Een doos kattenbrokjes over de keukenvloer is kut. Katten die denken dat ons nieuwe bankstel hun nieuwe krabpaal is, zijn kut. Het journaal is kut. De krant is kut. Dingen moeten, maar niet willen is nog veel kutter! Van iemand te horen krijgen dat een vloerverwarming helemaal niet zo duur is als dat m’n aannemer vertelt is kut. Hoofdpijn is kut. Dit kutkantoor in deze kutkeuken is kut. Mijn concentratieniveau is kut. Mijn html-kennis is kut. Alles is kut, kut, kut! En de eerstvolgende persoon die het gore lef heeft om mij te vertellen dat er kindjes in Afrika sterven van de honger en dat ik het helemaal nog niet zo slecht heb, die prik ik met m’n plaknagels de ogen uit. Zo.

Vannacht om 3.00 kwam ik thuis van zo’n 4 dagen KamaSutrA-beurs. Met een beurs lichaam en een beurs hoofd. Compleet naar de klote, maar mét pornonagels! Al meer dan een jaar werk ik op de KamaSutrA-beurs en steeds nam ik me voor om in het laatste uurtje nog even snel opplaknagels te laten zetten, maar steeds kwam het er niet van. Nu heb ik ze en nu heb ik een beetje spijt. Normaal gesproken ben ik in staat tot het typen van zo’n 180 aanslagen per minuut, met uitschieters naar de 300, momenteel ben ik blij dat ik er 60 haal. Gewoon een beetje in je neus peuteren is niet de sensatie die het daarvoor was en ook het maken van een handgeschreven boodschappenlijstje duurt minstens 2 keer zolang. Ook naar het toilet gaan is een kleine gehandicapte hel, want het losmaken van 4 spijkerbroekknopen met nagels die ineens 1 centimeter langer zijn is geen pretje. En over de knopjes van een mobiele telefoon wil ik het niet eens hebben. Ik vraag me af wat een gemiddelde vrouw met lange nagels doet op een gemiddelde dag. Misschien doet ze wel precies hetzelfde als een gemiddelde vrouw zonder lange nagels, maar het staat vast dat zij daar gemiddeld veel langer over doet. Maar wat voelt het heerlijk! Lange, keiharde glasnagels! Supernep natuurlijk, maar dat zie je niet van een afstandje! Helemaal vrouw, helemaal porno, helemaal geil! De afgelopen 4 beursdagen heb ik weer geleefd op blokjes kaas, plakjes worst, noodle-soepjes, toastjes brie, koffie en Red Bull. Vanavond had ik zin om andijvie met een karbonaadje te eten, maar ik moet nog even oefenen om een kilootje aardappels te schillen als mijn nieuw verworven identiteit: Luna is een huisvrouw mét pornonagels.

Dat ik ooit nog eens een stukje bovenstaande titel mee zou geven leek mij schier onmogelijk. Toch staat het er. Ik heb morgen een maand niet gerookt. Een hele maand. En het bizarre is; ik mis het niet. Er is geen enkel moment geweest dat ik vertwijfeld naar de hemel heb gestaard en aan niets anders kon denken dan een sigaret. Er is ook geen enkel moment geweest dat ik dacht dat ik het leven niet meer trok en gewoon een sigaret moest hebben om het allemaal weer draaglijk te maken. Er zijn wel momenten geweest dat ik dacht; goh, en dan nu lekker een sigaretje. Maar het koste me geen enkele moeite om het moment daarna te denken; nee, ik rook niet meer. En juist het feit dat het stoppen met roken me eigenlijk geen enkele moeite heeft gekost, dat ik zelfs compleet straalbezopen kan zijn en dan nog geen sigaret opsteek, dat vind ik een moeilijke gedachte. Ik heb alle ontberingen doorstaan en ze niet eens als ontberingen gezien of ervaren. Ik ben met gemak een niet-roker. Niets moeilijks aan. Ik ben als niet-roker geboren en ik ga als niet-roker dood! En dat zou best wel eens eerder kunnen zijn dan toen ik nog rookte, want ik voel me een stuk slechter dan een maand geleden. Zo heb ik al een maand last van een vaag soort net-niet-verkoudheid. Zo kan ik veel minder alcohol tot mij nemen dan voordat ik stopte met roken. Zo heb ik zelfs al een aantal black-outs op mijn naam staan die het gevolg zijn van te veel drinken zonder daarbij te roken. Zo heb ik na een onderonsje met rokers méér last van mijn keel dan toen ik zelf nog rookte. En zo ben ik zeker 2 kilo aangekomen sinds ik gestopt ben met roken. Maar stug niet blijven roken natuurlijk.

“Ik ben biseksueel”, hoor ik M. zeggen. Ik ook, ik ook, hoor ik mezelf denken. Daarna is het zwart. Alcohol. Ik heb nog geen avond met webloggers meegemaakt waar geen alcohol aan te pas kwam. Dat geeft te denken. Ik weet dat ik met de trein naar Nijmegen ging om M. te ontmoeten. Luid pratend zaten we aan een tafeltje bij café Kandinsky, met normaal gesproken een prachtig uitzicht op de Waal. Nu op een kermis. “F. is echt een schatje”, zegt M. oprecht. “Maar is-ie fuckable?”, vraag ik net zo oprecht. “Ja, echt wel, absoluut!”, zegt M. wederom oprecht. Ik ben gerustgesteld. Die wil ik dan wel ontmoeten. Zo’n 2 uur later op de Waalkade verbaast M. zich over de kermis: “Stond die hier net ook al?” Die stond er al een paar dagen. “Nog maar een wijntje M.?”, vraag ik. “Lekker”, zegt ze en we begeven ons, samen met de net gearriveerde F., naar een tapasbar. Je kan over Belgen zeggen wat je wil, maar geil praten kunnen ze wel. Dat accent! Dat lieve! Talk dirty to me F.! Het is dat ik al een zeer fijn Nederlands exemplaar heb, anders zou ik hem ter plekke inruilen voor deze lekkere Belg. Of F. ook een lief karakter heeft, is helaas compleet aan mij voorbij gegaan, maar dat moet haast wel. Hij heeft mij namelijk enkele uren, enkele kroegen en enkele wijntjes later veilig naar huis gebracht van Nijmegen naar Amsterdam. En deze actie is meer dan lief te noemen, gezien het feit dat hij daarna nog door naar België moest. Verder is het zwart. Pikzwart. ‘Zullen we het bloggen, dat van vrijdag?’, vraagt M. me net per e-mail. ‘Wat dan?’, vraag ik terug. Of ik nog wel weet wat er allemaal gebeurd is, krijg ik daarna per MSN te lezen. ‘Nee, niet echt’, schrijf ik. En daarna krijg ik te lezen wat er allemaal gebeurd is. Kut. Maak ik eindelijk eens wat mee, weet ik er niks meer van.

www.druppels.be/druppels

www.hello-again.com

Wat een kutfilm. Ongelooflijk, wat een kutfilm. Ik zat er helemaal klaar voor vandaag om 21.00. Ex S. ook. Hij had ‘Lord of the Rings’ al gezien, ik nog niet, maar hij wilde hem zeker nog wel een keer zien, dus wij naar de videotheek. Kwartiertje later lag hij op zijn witte Italiaans leren bankje en ik op zijn zwarte Italiaans leren bankje. Ik met een bak afhaal-sushi met wasabi. Hij met een bak afhaal-zuurkool met worst. Glaasje witte wijn erbij. Dvd-tje erin. Afstandbediening onder handbereik. Klaar. Extase vanaf minuut 1. Prachtig. Schitterend. Mooi. Spannend. Puntje van m’n stoel. Grote ogen. Mond open. Alles. Tot na 178 minuten. “What the fuck?”, vroeg ik aan ex S. “Ja, hij is afgelopen Luun”, zei hij. “Afgelopen? Afgelopen? Ik zit er net in! Frodo stapte net in dat bootje en ze gingen nog allemaal belangrijke dingen doen! Afgelopen? Meen je toch niet?”, vroeg ik, maar ik wist het antwoord al. Wat een klote-einde. Wat een kutfilm. Ik heb in mijn leven nog niet zo’n open einde als dit open einde meegemaakt. Nu snap ik wel waarom, maar ik vind het kut. Dit is neuken en dat hij net voordat je klaarkomt stopt. Dit is fluisteren: “Schatje, ik kom bijna klaar”, en dat hij dan opstaat en zegt dat hij naar z’n werk toe moet. Ongelooflijk kut dus. En wat doe je dan? Je zorgt dat je zelf aan je trekken komt! Dus nu moet ik morgen wel de hele trilogie bij de Scheltema gaan halen. En daar zal ik de komende weken wel even mee zoet zijn. Maar dat scheelt mij in december dan mooi weer een tripje naar de bioscoop om deel 2 te gaan zien. Want dat zal wel net zo’n kutfilm zijn.