Auteur: admin

“P.! Waar is je fiets?”, roep ik naar beneden. “Hoezo?, vraagt hij. “Hij staat niet in de hal”, zeg ik terwijl P. naar boven komt. Als we samen in de hal staan kijken we elkaar even vertwijfeld aan. “Hij stond echt binnen”, zegt P., “ik weet het zeker.” Daarna lopen we een beetje beduusd de woonkamer binnen. En dan gaat het, net als in de film, allemaal heel snel. In een flits komt de realisatie dat er ingebroken is. Onze ogen scannen de woonkamer. “Alle tassen zijn weg”, zegt P., “en m’n portemonnee.” Godverdomme. Heel, heel, heel erg godverdomme. Ik bedenk de inhoud van onze tassen. Portemonnees, allerhande bankpasjes, paspoorten, geld. Godverdomme. Iemand is door ons huis gelopen terwijl wij lagen te slapen. “M’n digitale camera”, zeg ik, “die lag op tafel.” Ook weg. “Nee”, schreeuwt P., “m’n laptop! M’n laptop is weg! Alle maanden werk! Alles wat ik geschreven heb!” En dan speelt er zich ineens echt een film af bij ons in de huiskamer. Mijn altijd zo rustige P. gaat volledig door het lint. Ik denk dat ze hem 10 huizen verderop hebben horen schreeuwen. Alle prachtige teksten die hij de afgelopen maanden heeft geschreven zijn nu waarschijnlijk in handen van een junk die de laptop, mijn camera en P.’s fiets misschien voor een paar tientjes verkoopt. Onvoorstelbaar. Onvoorstelbaar en niet eerlijk. Terwijl P. tegen muren slaat, op en neer loopt door de woonkamer en het hele huis bij elkaar vloekt en schreeuwt ga ik op zoek naar het nummer van de politie. “De poesjes!”, bedenk ik me, “zijn alle poesjes er nog?” Paniek! Hele grote paniek. Ik ren naar de keuken om een blik te pakken en een lepel. “Blikkie, blikkie, blikkie”, roep ik terwijl ik met de lepel op het blik sla. “Blikkie, blikkie!” En na een hele lange minuut komen ze alle 4 voorzichtig naar de keuken geslopen. De poezen zijn er nog. Maar hadden we vanmorgen maar honden gehad..

“Hé, ik ben helemaal pro-jullie.” Een blonde jongen met spijkerbroek en streepjesoverhemd neemt plaats aan ons tafeltje op het terras. “Wat?”, vragen vriendin E. en ik. De jongen kijkt ons glazig aan, kijkt dan nog veel glaziger naar boven en zegt niks. “Wat?”, vragen we nog een keer. Deze jongen is stomdronken. Helemaal volledig naar de klote. Wij doen een aantal pogingen om een gesprek met hem te voeren, maar er komt niets meer uit hem. Behalve dat hij helemaal pro-ons is. Dat hij 29 is. Dat hij bij een advocatenkantoor werkt. En dat hij hier alleen is. Vriendin E. en ik kijken elkaar aan en vinden deze jongen heel eenzaam. En vooral héél, héél erg dronken. “Jullie geven hem toch geen bier meer hè?”, vraagt vriendin E. bezorgd aan het meisje dat onze glazen komt ophalen. “Het is een vaste klant”, zegt het meisje, “en als mijn baas nog schenkt, dan schenk ik ook.” Ja maar, ja maar”, proberen wij. Zonder succes. Hij krijgt nog een biertje. En na nog enkele gesprekspogingen van onze kant zucht de jongen diep en staat op. Richting een steegje. Onze ogen volgen de jongen. En de jongen volgt een donkere dealer. “Jesus”, zeg ik tegen E., “moeten we niet iets doen, in zijn toestand koopt hij zo een verkeerd pilletje of snuift-ie een gram waspoeder naar binnen.” Na een kwartier dealer-klant-toeschouwen stapt E. naar de bar toe en vraagt of ze niet even kunnen bellen naar de politie. Maar daar doen ze niet aan, vertellen ze bij de bar. Want dat dealen, dat gebeurt elke dag. “Maar hebben jullie daar ooit melding van gemaakt dan?”, vraagt E. vriendelijk. Nee, dat dan weer niet. Want daar is geen beginnen aan, meent de barkeeper. En dat het nu een vaste klant betreft, daar kan hij ook niets aan doen. Een half uur later zien we de jongen langs ons tafeltje lopen met een heroïnehoertje aan zijn zijde. “Hé, hé”, roepen wij in een poging hem op het nuchtere pad te krijgen, “kom nog even bij ons wat drinken. We hebben net een glas water voor je gehaald!” De advocaten-jongen kijkt glazig om. Twijfelt. En loopt met het hoertje de nacht in.

“Ja, jij gaat dit weekend op de stoel, zei het demonstratie-mannetje meteen na onze ontmoeting op de Kamasutra-beurs in Rijswijk, want daar heb je over geschreven.” Oh, kut. Dat was ik zelf even vergeten. “Eh, ik kom vanavond wel terug, zei ik tegen hem, “echt waar.” En ik hield mijn woord. De neukstoel-machine zorgt ervoor dat je lichaam neukbewegingen maakt zonder dat het je energie kost. En ondertussen trillen er ook nog allerlei platen tegen je clitoris. Ik vond het nogal een imposant apparaat, die hele neukstoel. Een apparaat om links te laten liggen, want ik ben meer van de puur natuur en de laten-we-het-geil-maar-wel-leuk-houden. Maar geschreven is geschreven. Dus. Dus Luna op de neukstoel. “Nee, je moet je benen hier relaxt laten liggen”, zei het demonstratie-mannetje terwijl hij op wat knopjes duwde. Ik kon alleen maar lachen, want ik lag met mijn benen langs zijn heupen, mijn kut tegen zijn pik, maar dan met onze spijkerbroeken er nog tussen, en hij was mij aan het droogneuken. “Ja, relaxt, relaxt, jij hebt makkelijk praten”, lachte ik tegen hem, “ik ben helemaal niet relaxt. Ik lig hier op een neukstoel, man.” Nee, kijk, als je je nu even omdraait en je klitje tegen deze schijf aanlegt, ja, je weet zelf het beste waar je klitje zit, ja, precies, ja, zo, ja, dan zet ik ‘m aan en dan moet je je gewoon even ontspannen. Ik ging niet eens een poging doen tot ontspannen. Bij voorbaat hopeloos. Ik lag met mijn clitoris tegen een trillende plaat en achter mij zat het demonstratie-mannetje dat in het dagelijks leven een enthousiast pornoacteur is. En die informatie kon ik dus niet van me afzetten tijdens zijn demonstratie. Hihi, ik word gedroogneukt door een pornoacteur, dat was het enige waar ik aan kon denken. De neukstoel begon weer op en neer te bewegen. En daarmee begon ook het demonstratie-mannetje mij op z’n hondjes te nemen. Met spijkerbroeken ertussen. Dat dan nog steeds weer wel. Ik heb de neukstoel-ervaring ondergaan. Ik kon niet anders. Maar iets ondergaan is toch iets anders dan er echt van genieten.
www.chique-erotique.nl

Ik ben de hele dag in Almere geweest en wanneer ik in de trein naar huis zit, passeer ik station Amsterdam Muiderpoort met meer dan 1 uur vertraging. “Door de weersomstandigheden”, sprak een vrouw door een speaker. En ik ben haast bevroren. Maar wanneer de mij vertrouwde gebouwen en de mij vertrouwde lichtjes allemaal in een nevel van wit en sneeuw, langs de treinraampjes schieten, denk ik; Amsterdam, wat ben je mooi! Wat ben je ongelooflijk mooi! Thuis lig ik op de bank en ik zie wolken wit langs onze ramen naar beneden vallen en ik ben verliefd. Weer zo verliefd op Amsterdam. En op de plek waar ik nu woon. Dit uitzicht, dit wit, dit zo waanzinnige wit, heb ik nog nooit gezien, hier in ons huis. En om 20.00 komt partner P. thuis, in net zo’n verliefde staat als ik. “Meisje”, roept hij, “buiten is het Anton Piek-weer! Kom we gaan!” En ik denk; Jezus, hoe romantisch. En we lopen en we rennen samen, door onze eigen Coca Cola-commercial. Onze voeten knarsen centimeters diep en we gooien sneeuwballen naar elkaar. En we nemen foto’s, want we hebben allebei onze stad nog nooit zo mooi gezien. En we zeggen: “Kijk die bomen eens, hoe mooi!” En we zeggen: “Kijk dit straatje eens!” Heel Amsterdam is wit. En we nemen foto’s van de grachten. En we nemen foto’s van elkaar. Wit. Wit. Wit. “Kom, laten we uit eten gaan”, zegt hij als we op de Dam lopen. “Naar de Japanner”, opper ik, want daar zijn we bijna in de buurt. En op de terugweg lopen we nogmaals terug over de grachten. Het sneeuwt nog steeds. Heel de stad is lief en iedereen kijkt elkaar weer aan. Men schuifelt voorzichtig door de straten en iedereen lijkt zich te realiseren dat zo’n winteravond als deze herinnerd moet blijven. Amsterdam, wat ben je mooi!

Deze Kamasutra-beurs stond onze FOXY-fotostudio naast een standje met een gele tandartsstoel die uiteindelijk een neukstoel bleek te zijn. Een ‘Dream Love Chair’ om precies te zijn. “Wil jij er niet even op?”, vroeg de jongen die bij de stand hoorde. “Echt niet”, zei ik. Ik had al een paar keer stiekem van een afstandje gekeken hoe de stoel gedemonstreerd werd en het is niet mijn idee van een feestje om door een demonstratie-mannetje in allerlei posities gezet te worden en dan ook nog eens een trillende plaat tussen m’n benen te hebben. Je weet immers maar nooit waar dat soort dingen toe leiden. “Nee, maar je moet echt even dichterbij komen staan”, zei de neukstoel-jongen en hij trok me mee zijn stand in. “Moet je kijken”, zei hij en wees richting het meisje op de neukstoel. “Nu lacht ze nog, omdat ze denkt dat het allemaal een grapje is, maar straks merkt ze dat die stoel echt werkt!” Het meisje werd voorover gelegd op de stoel en een demonstratie-mannetje duwde op een knopje. “Zie je! Ze gaat helemaal met haar ogen draaien”, zei de neukstoel-jongen. Verrek, hij had gelijk. Het meisje ging er eens goed relaxt voor liggen en de neukstoel-jongen vertelde ondertussen over de werking van dit briljante apparaat. Nog geen minuut later stapte het meisje, klaargekomen en wel, van de stoel af. “Dat gebeurt hier de hele tijd”, zei de neukstoel-jongen, “ze krijgen hier bij bosjes een orgasme.” Met open mond staarde ik hem aan. “Wil je er echt niet even op?”, vroeg hij nog een keer. “Ja, en dan kom ik straks klaar op die stoel van jou en het eerste wat ik dan zie zijn al die beursbezoekers!”, zei ik. “Ik kan wel 100 andere dingen verzinnen die ik als eerste wil zien als ik m’n ogen opendoe na een orgasme!” Luna heeft dit weekend een grens ontdekt! Ik hou niet van pottenkijkers. Maar achteraf heb ik enorme spijt dat ik die stoel niet heb geprobeerd. De volgende keer, tijdens de Kamasutra-beurs in Rijswijk, ben ik de eerste die erop ligt.
www.dreamlovechair.nl
www.chique-erotique.nl

“Spreek ik met een weblogqueen?””, vroeg een meisje gisteren aan de telefoon. “Ja, helemaal”, zei ik. Of 10e en ik misschien iets wilden vertellen over onze actie in Radio Online, een programma van de TROS. Maar natuurlijk! Radio! 10e en Luna op de radio! Koel! Ik vond het heel spannend. En ik was zelfs een beetje zenuwachtig. Zo naar een echte radiostudio. Zo live op de radio. Maar niets van dat al. Eenmaal in de studio was het helemaal niet meer spannend. In de radiostudio was het saai. Heel erg saai. 10e en ik moesten 55 minuten onze mond houden tijdens de uitzending. En vooral, ik moest 55 minuten mijn lach inhouden. Ondertussen hadden de 2 radiopresentatoren een gesprek met een vrouw die een stichting voor afgedankte chincill’s had. De chincilla-vrouw had nare mailtjes gekregen van iemand. En die iemand had ook nare reacties in het gastenboek van de chincilla-site achtergelaten. “Ja, en zo krijgt onze stichting een slechte naam”, zei de chincilla-vrouw. “Want die iemand, die zegt dat wij geen stichting zijn, en wij zijn dus echt wel een stichting.” Daarna vertelde een net gepromoveerd mannetje over zijn onderzoek naar ‘Data Mining’, gevolgd door een man met baard die sprak over printers en of je al dan niet aan een geprint papiertje kon zien uit welke printer dat papiertje dan wel niet kwam. Moeilijk! Als Luna iets over forensisch onderzoek wil weten, dan kijkt ze wel naar C.S.I. Miami, dat snapt ze tenminste. Na de mannetjes mochten 10e en ik ons eigen saaie verhaaltje vertellen en dat was dat. “Hangt altijd wel een leuk sfeertje hè, in zo’n studio?”, zei een presentator na afloop. “Eh, nou”, zei ik. “Ik vond het eigenlijk een beetje saai, als ik heel eerlijk ben.” “Meen je dat? Het waren wel veel wetenschappelijke onderwerpen vandaag, inderdaad”, zei hij. Inderdaad. Luna had gehoopt dat ze een plaatje mocht draaien op de radio. Maar niets van dat al. Ik was er helemaal klaar voor. Startklaar. Voor ‘Get into the Groove’ van Madonna.
www.radio-online.nl