Auteur: admin

De deurbel gaat om 8:04 en dat is een tijdstip waarop ik geen postbode of pakketbezorger verwacht. Wanneer ik de deur openmaak tref ik dan ook mijn typisch Tielse overbuurvrouw die me even wat wil vragen. “Heb jij net een vuilniszak in mijn container gegooid?”, vraagt ze. Eh, ja, dat had ik, want mijn container zat vol en die van haar nog niet en ze had haar container voor mijn tuin gezet en toen dacht ik, heel gek, ik gooi die vuilniszak gewoon hierbij, lekker makkelijk, want de vuilniswagen komt toch over een uurtje. “Dat wil ik niet hebben, want volgend jaar wordt alles anders en ik heb ‘m eruit gehaald en hij staat ernaast en je moet zelf maar weten wat je ermee doet, maar ik wil het gewoon niet hebben”, zegt ze en midden in die zin is ze al omgedraaid zodat ik naar de achterkant van haar typisch Tielse koperkleurige-korte-moeke-kapsel staar. “Ik vond zelf dat de vuilniszak er best wel keurig bij lag eigenlijk”, roep ik haar nog na, maar ze stevent alweer op hoge poten naar huis. En wanneer ik de vuilniszak met m’n lichaamsgewicht in mijn eigen container probeer te duwen, vraag ik me af waarom de overbuurvrouw er zo’n moeite mee heeft dat mijn vuilniszak in haar container ligt. En hoe weet de overbuurvrouw eigenlijk dat ik een vuilniszak in haar container heb gegooid? Staat ze vanaf 6:30 voor haar raam om te kijken wie en wat er langs komt? Houdt ze vanaf het moment dat ze ontwaakt de straat en haar stoepje nauwlettend in de gaten, net zoals zoveel typische Tielse vrouwen van haar leeftijd? Heeft ze niks anders te doen? Of zou een andere buurvrouw haar hebben ingelicht: “Hé, die rooie van nummer 20 heeft net een vuilniszak bij jou in de container gegooid, ik zou het maar even gaan checken.” En je mag dan niet gaan schelden, want we moeten hier nog langer wonen dan vandaag, en ik ben 37 en zou beter moeten weten, maar Jesus, wat een zeikwijf! Ga alsjeblieft naar de kapper om van dat moeke-kapsel af te komen. En neem ook alsjeblieft wat Zen-therapietjes mee. Met hoeveel buren gaat ze het hierover hebben? Lekker roddelen over die ene van de overkant met die bloemetjesjurken die zo asociaal is om een vuilniszak bij een ander in de container te gooien? Het schandaal! Van deze overburen met hun bekrompen, eigen-container-eerst-gedachten, moet ik het dus totally not hebben. Ze geven mij het gevoel dat ik niet op m’n plaats ben hier in Tiel en niet in deze straat. Of dat ik m’n huis roze moet verven en dat dat voortaan hun uitzicht is.

Ik zit te wachten op de dag dat ik Mari van de Ven, Gordon, of Trinny en Susanna op straat tegenkom en dat ze me dan vertellen dat dat wat ik aan heb toch écht niet kan, ik zie er niet uit, dat de vintage-look zoooooo 1960 is en dat die Trinny en Susanna ook nog even aan m’n borsten gaan voelen en dat ze me vertellen dat ik eigenlijk voor lul loop en dat die bh toch echt niet mijn maat is en kijk maar even mee met deze filmpjes Luna, want hééééééél Nederland vindt jouw kleding belachelijk en zou niet naast je durven lopen! Ik ben een sucker voor alle make-over-, make-under-, en metarmorfose-programma’s, maar toch haat ik dit soort programma’s tot in het diepste van mijn zijn. Ik kijk elke week wel naar ‘Snog Marry Avoid’, zit ook vreselijk te genieten van ‘Hotter than my daughter’ en ik heb jaren en jaren gesmuld van Oprah’s make-over-shows. Maar dat ik ervan geniet wil niet zeggen dat ik het ermee eens ben, want in dit soort programma’s worden hele leuke, kleurrijke meisjes en vrouwen met neon-jurkjes en felgroen haar en roze linten, veranderd in girl next door-meisjes of huismoekes met een mooi, standaard jurkje. Met gewoon haar, gewone kleding, gewone make-up, gewone schoenen. Allemaal gewoon. Allemaal ‘normaal’. Allemaal middle of the road. Gewoon, gewoontjes. Allemaal net als de buurvrouw. En natuurlijk zitten er bij die programma’s types waarvan ik ook denk; nou, had ik niet aangetrokken als ik jou was. Misschien was een maatje groter beter geweest. Misschien had dat rokje net een paar centimetertjes langer gekund en misschien had je even een kammetje door je haar kunnen halen. Misschien heb je inderdaad iets teveel spraytan gebruikt en die nep-wimpers hoeven van mij nou ook niet meteen. Maar als een vrouw er zo uit wil zien en als zij dat aan wil trekken; good for her! Make-over-programma’s maken uiteindelijk van elke vrouw precies dezelfde vrouw. Hetzelfde kapsel, zelfde soort jurkje, dezelfde lipgloss, dezelfde schoenen. Sommige blond, sommige bruin, maar het zijn allemaal dezelfde vrouwen met dezelfde nietszeggende uitstraling. En dezelfde vrouwen zijn vrouwen die je vergeet binnen een minuut. Eenheidsworsten. Wat ik mijn kinderen, al is er geen eentje van mijzelf, maar wat ik de kinderen waar ik voor zorg, mee wil geven is dat het okay is om aan te trekken wat je mooi vindt! Wil jij een tutu aan? Doen! Petticoat? Doen! Bloemetjesjurk? Hell yeah! Wil jij met 20 gekleurde bloemen in je haar lopen? Doen! Als jij de hele dag in je joggingpak wil zitten, dan is dat jouw keuze en als je in een trouwjurk wil slapen dan ben ik de laatste die je tegenhoudt. Boodschappen doen met je regenlaarzen aan? Why not? Elke dag glitter-oogschaduw? Ik doe mee! Make people smile. Be proud! Zorg dat je om jezelf moet lachen. Je bent mooi. Altijd. Conformeer je nooit aan de massa! Nooit! Het moment dat ik er hetzelfde uitzie als mijn buurvrouw is het moment dat je mij mag opknopen aan de allerhoogste boom.

Toen m’n moeder vorig jaar ziek werd dacht ik dat er wel even bij te doen. Als ze dood zou gaan, dan zou ik daar mee om kunnen gaan en als ze permanent thuis verzorgd zou moeten worden, dan had ik dat ook met gemak aangekund. Drie keer per dag naar het ziekenhuis? Was geen probleem! Elke dag voor zowel haar als m’n eigen gezin koken? Deed ik even! En ik maakte wat iedereen lekker vond, al was dat verschillend. M’n vaders naderende ontslag? Ah, joh, dat moesten we niet als last zien! Het was dan wel kut, maar daar konden we mee omgaan toch? Om de 2 weken naar de Arbo-dienst, om de 2 weken naar de huisarts, gesprekken met de werkgever, gesprekken met een arbeidsrechtadvocaat en tussendoor ook nog even zorgen dat mijn moeder de zorg zou krijgen die ze verdient door te bellen met diverse instanties? Ik kon het allemaal en ik deed het allemaal. En ik deed het goed! Dat ik tussendoor de PloesiePoesie-shop moest sluiten, dat zag ik als een uitdaging om aan nieuwe dingen te beginnen. En dat we tussendoor ook nog eens gingen verhuizen, dat was fantastisch, want we gingen toch naar een groter huis? En ik zou in dat nieuwe huis toch niet alleen meer ruimte hebben voor een eigen atelier op zolder, maar ook dochter S. en oppasmeisje M. konden een eigen kamer krijgen en we hadden een grotere, mooiere tuin en ik zou dichter bij m’n ouders komen te wonen, dus eigenlijk alleen maar positieve dingen toch? En het is ook allemaal positief. Nu. Maar ik merk dat vorig jaar een enorme impact op me heeft gehad. Zowel geestelijk als lichamelijk. Maar ik ben het type niet om in te storten. Ook omdat ik gewoonweg niet kán instorten. Als ik niet werk, krijg ik geen geld. Zo simpel is het. Ik heb nooit een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor ZZP’ers afgesloten en ja, dat had ik moeten doen, maar ja, ik moest ook andere rekeningen betalen. Dus soms verlang ik naar een gewone baan van 9 tot 5, what a way to make a living, puur en alleen om het feit dat ik dan nu heerlijk, doorbetaald, met een burn-out thuis had kunnen zitten. Een half jaar op de bank of in bed om bij te komen van alle ellende. Lijkt me fantastisch. Meer dan 12 uur slapen per dag onder het genot van een Oxazepammetje. En voor alle types die nu gaan lopen zeuren dat ik niet weet wat het is om een burn-out te hebben en dat als ik er eentje zou hebben dat ik dan wel anders zou praten, want een burn-out is dus echt geen pretje en die gun je niemand, wil ik graag zeggen; fuck you, ik doe een moord voor een doorbetaalde burn-out! Agressie is trouwens ook 1 van de symptomen van een burn-out.

klik voor groter

Ja, ik snap het, het wordt de hoogste tijd voor weer wat leuke verhaaltjes en columns hier, maar ja, er gebeuren ondertussen zoveel andere dingen! Deze week sta ik in de Computer Idee!

Ja, ik ben zoals altijd met 100.000 dingen tegelijk bezig, maar dat hoort gewoon bij me en ik geloof dat ik het ook enigszins heb geaccepteerd en omarmd! ADHD is soms zo gek nog niet! Mijn eerste schilderijen-expositie komt eraan en natuurlijk heb ik nog genoeg schilderijen hier in huis, maar ja, ik wil toch weer nieuwe dingen maken, dus ik zal wel weer nachten wakker zijn en schilderen, maar wat maakt het uit? IEDEREEN is uitgenodigd om 5 april een wijntje te komen drinken bij wijncafé Petit Chateau in Tiel.

klik voor groter

Ik doe mijn oproepje ook even hier, op m’n eigen www.maanisch.com! En ja, ik weet, ik ben de allergrootste ADHD-er, hyper hier en hyper daar en dan weer dit project en dan weer dat, maar! Lieve lezers, vrienden en bekenden! Ik ben heel druk bezig met het opzetten van een kekke kledinglijn onder de naam Borduurzaam… en hiervoor heb ik spijkerjasjes nodig… of eigenlijk gewoon spijkerkleding! Voor baby’s kinderen, pubers, vrouwen! Nu kijk ik de verkering elke dag heel lief aan om voor me langs de kringloopwinkel te gaan (en dat doet-ie ook natuurlijk), maar ik hoop ook een beetje op de kracht van de Social Media! Heb jij nog een jasje liggen? Een kinderjasje? Of iets anders van spijkergoed? En kun je het missen? Als je het naar mij stuurt (met daarbij ook jouw adres), dan krijg je van mij sowieso een handgemaakte kaart (ja, dat is leuk) en iets anders leuks en handgemaakts (door mij) (kan van alles zijn, ik heb nog een grote voorraad van m’n PloesiePoesie-merchandising over)… Je zou mij HEEL gelukkig maken (en dat is toch het mooiste dat er is; anderen gelukkig maken?).

Je kan het sturen naar:

Chantall Olthof
De Hulk 20
4002 GB Tiel

Alvast HEEL erg bedankt!

Mijn achternaam is even anders, omdat alle post met mijn eigen achternaam wordt doorgestuurd naar de vorige bewoners van dit huis!

Voordat ik kan knipperen met m’n ogen zie ik een Tielse kutmoeke met een tennisballenwerper op de kop slaan van Nana, de BFF van onze Amerikaanse Bulldog Nina. De Tielse kutmoeke probeert haar mini-hondje te beschermen, die volgens mij prima voor zichzelf op kan komen, kef, kef, kef, maar ja, met zo’n hysterisch baasje snap je er als hond ook helemaal niks meer van. Mijn eigen Nina rent meteen op het half-hond-half-mens-gevecht af. Spelen! Spelen! Spelen! Wat gebeurt er, wat gebeurt er? Gezellig! Misschien krijg ik wel een koekje! “Ik schop ‘m dood”, dreigt de moeke naar mij, “ik schop ‘m dood!” Ze heeft de tennisballenwerper in de aanslag om Nina op haar kop te slaan. En van de gedachte dat iemand mijn hond gaat slaan knap ik volledig uit m’n panty. Je komt niet aan m’n moeder, niet aan m’n vader, niet aan mijn man, niet aan mijn kinderen, niet aan mijn katten! En! En! En! Niemand, niemand komt aan mijn hond! Mijn hond! “Dat moet jij godverredomme eens proberen”, blèr ik richting de moeke, “ben je godverdomme niet goed bij je hoofd!!!” En ik loop richting Nina om haar uit de reikwijdte van de moeke en haar tennisballenwerper te halen. “Ik schop ‘m dood”, schreeuwt de moeke nog maar een keer met de tennisballenwerper dreigend boven haar hoofd en haar eigen hond trekt ze dicht tegen zich aan. “Het is hier een losloopgebied en mijn hond mag hier gewoon loslopen en jouw hond ook”, roep ik, “en ze kunnen zich prima redden zonder dat wij ons ermee bemoeien.” “Ja, maar ik heb mijn hond onder controle en jij die van jou niet”, schreeuwt ze. “Oh, fuck off, ik heb mijn hond prima onder controle”, zeg ik, “en ze wil alleen maar spelen.” “Ja, maar die ander heb je niet onder controle”, schreeuwt de moeke en wijst naar Nana. “Ja, doei, dat is niet mijn hond”, zeg ik. “Nee, maar jullie lopen altijd samen”, zegt de moeke, inmiddels buiten adem. “Ja, donder op, dit is mijn hond en die is hartstikke lief”, blèr ik nog maar en keer. En ze kan zitten en pootjes geven en liggen en ze doet echt geen hond kwaad en je moet gewoon je bek houden, je kan de tyfus krijgen en ik weet waar je woont en ik stop ik gewoon een keer een dikke drol van Nina in een envelop bij jou in de brievenbus, moet je hier komen, kom maar hier, ik sla je helemaal verrot, kom maar, kom maar!!! Gelukkig bleef het baasje van Nana de rust zelve en suste de human bitch fight. Pas toen ik thuis kwam besefte ik dat ook de Tielse kutmoeke háár hond als een hyena beschermde.

Mochten er lezers van www.maanisch.nl zijn die zich afvragen; wat doet die Luna nou de hele tijd, er verschijnen zo weinig stukjes hier1? Ik ben heus wel heel druk! Maar ik moet even m’n andere liefdesbaby veel aandacht geven! Op www.climaximaal.nl verschijnt dus wél elke dag een stukje over een seksspeeltje (maar die zijn ook gewoon heel geinig om te lezen en helemaal niet zo vunzig).

I LOVE it when a plan comes together! Houten wijnkistje beschilderd met 2 matching wijnflessen (Luis Felipe Edwards, Reserva Carmenere 2011)… het ideale cadeau, al zeg ik het zelf! Na het nuttigen van de wijn houd je een beschilderd kistje over (voor al je bijouterieën, haha), maar leuker is het om het plankje uit het kistje te halen, zodat je een kunstwerkje hebt wat je aan de muur kan hangen… of gewoon neerzetten…

Sinds een paar weken doe ik vrijwilligerswerk op de afdeling waar mijn moeder ooit in het ziekenhuis lag. Toen mamma er nog lag kwam het hoofd van de activiteitenbegeleiding langs om te vragen of ik niet misschien ook een keertje met de bewoners zou willen schilderen, want ze vond mijn schilderijen zo leuk. “Ja, wil ik wel, maar niet nu, niet nu m’n eigen moeder hier nog ligt”, zei ik. Want mijn eigen moeder die kijkt nog liever 24 uur non-stop naar een bosje narcissen dan dat ze met een stel andere ‘zieken’, ‘bejaarden’ of eigenlijk überhaupt vreemden, gaat schilderen, sjoelen, zingen, of punniken. Mijn sociale genen komen dus overduidelijk van mijn vaders kant en om zelf nou in zo’n huiskamer te gaan schilderen terwijl mijn eigen moeder een paar deuren verder ligt, nee, dat voelde niet helemaal als de bedoeling. Maar mamma is alweer een paar maanden thuis en ligt regelmatig op haar knieën om de badkamer schoon te maken, dus qua huishoudelijke taken is zij op haar 70ste een stuk beter bezig dan ik. Ik kan in de tijd dat ik op de vrijdagen ga schilderen met de bejaarden ook m’n badkamer schoonmaken, maar ik vind het veel leuker om te schilderen. Alle schilderijen die ik ooit heb opgehangen zijn weg, dus die gang, die lelijke gang, die is weer net zo lelijk als een paar maanden terug. Mijn plan is om daar, samen met de bewoners van deze afdeling zo’n 100 tot 150 kleine schilderijtjes op te hangen in een soortement van regenboog met allemaal visjes erin. Ik zie het helemaal voor me en het wordt fantastisch, maar eigenlijk is het vooral leuk om met de oud-Tielenaren te praten over vroeger en van wie zij er eentje zijn en van wie ik er eentje ben. Of eigenlijk; “Van wie bindegij d’r ene?” En dan hoor je dat mijn vader nog met die en die heeft gevoetbald of dat die en die weer de zus van die en die is. En al moet een aantal mensen wat overgehaald worden: “U laat me niet hier in m’n eentje schilderen hoor, dan ben ik helemaal voor niks gekomen met m’n kwasten en verf!”, toch vinden de meesten het leuk om mee te doen, of blijven er in ieder geval voor de gezelligheid bij zitten. En elke week doen er andere mensen mee, omdat sommige mensen binnen 1 week of 2 weken weer naar huis mogen. Maar sommige mensen doen de week daarna niet meer mee omdat ze zijn overleden. De dame die vorige week nog zo enthousiast met me mee schilderde en zo lief zei: “Je kunt wel zien dat jij er aanleg voor hebt hoor”, was er vandaag niet meer. Op het moment dat ze dat tegen me zei wist zij al dat ze de dag daarna euthanasie zou plegen. Wist ik niet.