Jaarlijks archief 2006

Een maand of 2 geleden vertelde ik vriendin L. over mijn plannen om workshops voor kinderen te gaan organiseren. “Dat ze dan hun eigen knuffelmonster maken”, zei ik, “voor een verjaardagsfeestje of zoiets. Weer eens wat anders dan met z’n allen naar de bioscoop en daarna naar de McDonalds.” “Ja, moet je doen”, vond ze meteen. “Maar ik moet eerst testen op een paar meisjes, straks snappen ze niks van naald en draad of misschien vinden ze het helemaal niet leuk.” Vriendin L. wist wel 2 van die meisjes die het helemaal te kek zouden vinden om bij mij een knuffelmonster te maken, dus vorige week woensdag arriveerde vriendin L. met 2 enthousiaste meisjes om bij mij een knuffelmonster te maken. En de eerste uren verbaasde ik mij over de hoeveelheid creativiteit en vastberadenheid die er in die kleine lijfjes zat. Niks geen twijfel over kleuren of vormen, nee, binnen een half uur hadden beide meisjes een ontwerp gemaakt en weer 2 uur later zaten de meisjes met 2 opgevulde knuffelmonsters in hun handen. Daarna begon de aandacht een beetje te verslappen. Toen waren mijn PloesiePoesies, mijn echte poezen, de hoeveelheid kleurtjes in mijn atelier en mijn verzameling blije dingen en Hello Kitty-merchandising een stuk interessanter. De laatste fase, het opnaaien van ogen, mond en andere geinigheden hebben vriendin L. en ik dus, met aanwijzingen van de meisjes en een wijntje, voltooid. Maar de meisjes waren trots op het eindresultaat! En ze vertrokken meteen richting ons hemelbed om met hun knuffels en te gaan spelen. “Ik ben echt kapot”, zei ik tegen vriendin L. rond een uur of 18.00. “Ja, ik snap het,”, zei L., “dit moet je echt niet met meer dan 2 kinderen doen, dat gaat echt niet. Veel te intensief.” “Nee, dat gaat echt niet lukken, zo met 2 is het leuk. Of je moet het over meerdere dagen verspreiden, maar dat is weer niet leuk”, zei ik. “Zullen we naar de McDonalds?”, vroeg vriendin L. aan mij en de meisjes. McDonalds. Het magische woord. Voor de meisjes. En voor mij! Werd het toch nog een kinderfeestje! Binnen 5 minuten hadden we allemaal onze jas aan en vertrokken we richting een Happy Meal. En toen de meisjes met hun zelfgemaakte knuffelmonsters onder hun arm over straat huppelden, ja, toen was ik toch best wel een beetje trots op ze.

Ik ben helemaal niet zo politiek geëngageerd. Praten en schrijven over politiek laat ik liever aan anderen over en de enige discussies die ik over dit onderwerp voer zijn die met mijn ex S., een fervent VVD-stemmer. Hij vindt het belachelijk en vooral ongelooflijk dat P. en ik als eigen-huis-eigenaren en eigen-bedrijf-hebbers al jaren op de SP stemmen. Maar P. en ik stemmen volgens de filosofie: ‘Je moet niet stemmen vanuit wat je bent geworden, maar vanuit wie je bent.’ Naast die discussies met ex S. ben ik eigenlijk nooit zo met nationale of internationale politiek bezig. Het is niet dat het me niet interesseert, het is meer dat ik liever over katten en gezellige dingen praat. Maar gisteren, bij het zien van de uitslag van de verkiezingen, en dan vooral die potsierlijke grijns van Balkenende, gingen al mijn haren overeind. Voor het eerst sinds ik mag stemmen, voelde ik mij daadwerkelijk betrokken bij de uitslag van de verkiezingen. ‘Mijn’ partij heeft dan wel een enorme winst behaald, hiep hier hoera en hulde daarvoor, maar ik blijf de komende 4 jaar nog steeds in een land wonen met Balkenende als premier! En daar ben ik het niet mee eens. Ik wil Balkende niet meer terug als minister president. Ik ben die man zat. Ik wil Wouter Bos als premier. Of liever nog Jan Marijnissen, maar in ieder geval geen Balkenende meer. Geen CDA. Geen Balkenende. Geen VVD. Ik wil gewoon een fijne coalitie met PVDA, SP en GroenLinks. Gewoon om eventjes 4 jaar te kijken hoe dat gaat. En om dan te bedenken dat zelfs de Partij voor de Dieren 2 zetels heeft gehaald. Hartstikke leuk hoor, dieren, en ik ben helemaal voor een diervriendelijk bestaan en biologisch vlees en liefde en aandacht en respect, maar aan een kindje in Botswana kun je toch niet uitleggen dat wij hier in Nederland een Partij voor de Dieren hebben? Come on! Een hele erge diepe zucht. Zucht. Nou. Ja. Wat. Als. En. Eventueel. Misschien. Ik accepteer de uitslag. Maar ik ben het er niet mee eens.

Ons vliegtuig zou donderdagochtend om 6.30 vertrekken. Zo’n 2 uur van tevoren inchecken, dus 4.30, dan nog een half uurtje van tevoren met de trein, dus 4.00, en dan nog een uurtje om de laatste dingetjes thuis te regelen, dus ik zette de wekker ’s nachts om 3.00. Ik had een strak reisschema gepland. En in dat reisschema had ik ook wat kleine dingetjes zitten die partner P. op zich moest nemen. Zoals bijvoorbeeld de vuilniszakken uit de vuilnisbakken halen en buiten zetten en de afwasmachine uitruimen. Nu had P. vooral een eigen reisschema, dat allereerst al later dan het mijne begon en daarna vooral bestond uit heel veel sigaretten roken en staren naar de muur. Dus, naast het doen van de kattenbakken, het schrijven van een briefje voor vriendinnetje P. en het doen van een aantal dingetjes die ik die middag niet had gedaan, moest ik ook nog eens partner P. activeren én zijn dingetjes overnemen. Genoeg reden voor mij om volledig in de stress te schieten. “P., de trein gaat om 3.58”, zei ik chagrijnig, dus we moeten om 3.45 hier weg, want we moeten ook nog een kaartje kopen.” “Meisje, doe eens even relaxt”, zei hij. “Hoe kan ik nou relaxt zijn als ik al die dingen nog moet doen?”, vroeg ik. “We hoeven echt niet 2 uur van tevoren op Schiphol te zijn”, vond hij, “als we daar een uur eerder aankomen zijn we ruim op tijd.” “Maar ik wil het. Ik wil daar niet hoeven haasten of stressen”, zei ik. “Dus doe je het maar nu?”, reageerde hij op al net zo’n chagrijnige toon als ik. “Ja, dus de trein gaat over een half uur. Schiet je even op?”, vroeg ik. Hij: “Meisje, dan nemen we toch een taxi!” Ik: “Ik wil met de trein.” Hij: “Doe nou even rustig, we gaan op vakantie hoor.” Ik: “Als jij me nou zou helpen.” Zucht. De paar keer dat P. en ik samen op vakantie gingen verliepen altijd volgens bovenstaand patroon. Ze eindigden trouwens ook altijd met hetzelfde sarcastische zinnetje van P. op Schiphol: “Nou, ik ben blij dat we in ieder geval ruim op tijd zijn ingecheckt.”

Vrijdag 17 november 2006 word ik 31. En hoewel ik m’n verjaardag over het algemeen het liefste oversla, moet ik toegeven dat mijn ik-word-30-feestje vorig jaar wel érg goed is bevallen. Dus toen partner P. een paar weken terug voorstelde om mijn verjaardag samen in Barcelona te vieren, leek mij dat een heel goed idee. En omdat het bestellen van tickets tegenwoordig net zo gemakkelijk gaat als het kopen van 5 paar sokken bij de HEMA: wij klikten wat, wij klikten nog een keer, wij betaalden met creditcard, wij ontvingen een mailtje en dat was dat, begon ik me eigenlijk pas vanmorgen om 4.30 écht te realiseren dat ik vannacht ga vliegen. Dat ik op een mini-vakantie ga. En toen kon ik niet meer slapen. Want had ik eigenlijk alles wel goed geregeld? En van het vooruitzicht dat ik 5 dagen helemaal niets ga doen, dat ik helemaal niets hóef, werd ik ineens helemaal hyper. Ik moest toch echt nog even de keuken schoonmaken voordat vriendinnetje P. hier morgen 5 dagen intrekt om op de katten te passen. En zeker nog even die 64 lege wijnflessen naar de glasbak brengen. En de kattenbakken nog doen en bij de supermarkt ook nog even heel veel blikkie-blikkies voor de katten halen en genoeg brokjes. En ik moest voor vriendinnetje P. toch ook nog echt wel even een flesje rosé halen. Of 2 dan, om alvast te bedanken. En dan ook nog wat lekkere badschuimpjes, zodat ze lekker kan badderen. En ik moest ook nog alle lopende bestellingen qua PloesiePoesies op de hoogte brengen dat ik even het land uit ben. En daarna even langs de Britse boekhandel om voor in het vliegtuig ‘Cat World’ en ‘Your Cat’ te kopen. En toen ik helemáál in standje ADHD ging en ik van mezelf ineens eigenlijk nog heel veel meer moest regelen en doen voordat we zouden vertrekken, toen had ik gelukkig nog zoveel tegenwoordigheid van geest om te zeggen; nee. Nee! Nee! Nee! Nee, je hoeft niks, maar je mag! Geen moeten, maar willen. Dus toen heb ik niets meer gedaan en ben ik om 15.00 om de bank gaan liggen met een wijntje. Mijn vakantie is dus vanmiddag al begonnen. En aangezien ik gek ben op partner P., op tapas, op wijn en op de tegeltjeskunst van Gaudi, weet ik zeker dat de komende dagen heerlijk zullen zijn!

“Can you help me please?”, vroeg een jongen met donker haar me op het Centraal Station. God, god, godverdegodver. Daar had ik nou net geen zin in. Fuck off. Ik had haast. En ik had stress. De bastards van de UPC hadden me voor de zoveelste keer afgesloten, omdat ik ook voor de zoveelste keer 1 fucking maand te laat was met betalen. Ik moest dus heel snel een spoedbetaling gaan doen bij het GWK, zodat ik binnen 24 uur weer zou worden aangesloten. “What?”, vroeg ik. “I need to go here”, zei de jongen in gebrekkig Engels. Hij liet me een papiertje zien waarop in een sierlijk ouderwets schoonschrift het adres van de Roemeense ambassade stond. “That’s in The Hague”, zei ik enigszins opgelucht omdat hij niet om geld vroeg, maar naar de weg, “you’re in Amsterdam.” Yes, “I know”, zei hij, "I need a ticket and I have 7 and the ticket is 9.” Toch geld. Jammer. “I’m sorry”, zei ik, “I don’t have any money either.” “Oh, you’re just like me”, zei de jongen en hij keek me recht aan. “I’m sorry”, zei ik en ik liep door, maar ik kreeg een enorme vlaag van medelijden over me toen ik me steeds verder van de jongen verwijderde. Ik keek om en zag hoe de jongen verschillende passerende mensen aansprak en hoe hij volledig genegeerd werd door die mensen. Ze gaven hem niet eens de tijd om zijn vraag te stellen. En dat vond ik nog het zieligst van alles. Dat totale proberen te negeren. Dat ‘nee-nee-ik-hoor-je-niet’-gedrag. Wanneer en waarom besluit iemand dan om wél geld te geven? Waarom de ene keer wel, de andere keer niet? Iemand die geld vraagt aan een vreemde moet sowieso al heel veel schaamte hebben overwonnen. Maar dat die iemand volledig afhankelijk is van de gemoedstoestand van een ander, dat trok ik op dat moment even niet. Ik liep terug. Ik liep terug in plaats van door. Ik zei: “I will buy you a ticket to The Hague”, en liep samen met hem naar het kaartjesapparaat waar ik met mijn pinpas een enkeltje Den Haag afrekende. Ik zei: “Here’s your ticket and you buy yourself something nice to eat for that 7 euro.” Daarna heb ik de jongens en meisjes van de UPC weer eens een keertje goed de huid vol gescholden.