Maandelijks archief april 2005

Vannacht, rond een uur of 2.00. Kan ook een uur of 3.00 geweest zijn en ook een uur of 4.00. Ik probeer in ieder geval al mijn aandacht bij het lopen te houden. Ik moet rechtdoor lopen. Aan de linkerkant van de amsterdammertjes. Niet op de weg. Zeker niet op de weg. De mojito’s pompen door m’n bloed. “Oh, is de wijn op? Doe dan maar een mojito”, had ik een paar uur daarvoor tegen vriendin I. gezegd. En omdat de fles rum na een tijdje ook leeg was liep ik nu zwalkend over straat. Gênant! Alle aandacht bij het lopen. Rechtdoor. Binnen 5 minuten thuis. Rechtdoor. Rechtop. “Hé, psst, psst”, hoor ik vanuit een zijstraatje. Jesus, ziet die kerel niet dat ik probeer om rechtop en rechtdoor te blijven lopen? “Hé, wil je wat?”, vraagt dezelfde stem. Gewoon rechtdoor blijven lopen. Maar ineens staat er een donker mannetje naast me. “Wat moet je?”, vraag ik het mannetje. Daarna ben ik een aantal seconden kwijt. Kan ook een aantal minuten zijn. Een paar 100 meter verderop kijk ik naar de hand van het mannetje en zie daar wat witte dingetjes op liggen. Ik kan niet goed zien of het nou xtc-pillen, speedbommetjes of pepermuntjes zijn. “Nee, joh”, zeg ik tegen het mannetje, “ik ben best van de drugs, maar niet vandaag.” Weer een aantal seconden kwijt. Waarschijnlijk een aantal minuten. Ik merk dat ik niet rechtdoor naar huis ben gelopen en dat ik nog steeds niet rechtop kan staan. “Is lekker”, zegt het mannetje. “Nee, ik moet niks van je”, zeg ik. “Gewoon even lekker samen gebruiken”, zegt het mannetje. “Echt niet”, zeg ik. Ik zie dat het mannetje een crack-buisje in z’n hand heeft en dat hij het bijna onder m’n neus probeert te duwen. Met de allerlaatste hersencel die nog niet is aangetast door de mojito’s realiseer ik me dat ik me in niet zo’n gezellige situatie bevind. En dat ik maar 1 ding kan doen. Rennen. Heel hard naar huis rennen. En dat doe ik meteen. Ik ren heel hard. En rechtop en rechtdoor.

In het reisgidsje van de reisorganisatie Q-International vonden P. en ik wat ‘nuttige informatie’ en ‘handige tips’ waardoor onze vakantie zo ‘gerieflijk en aantrekkelijk’ mogelijk zou worden. Zo stond daar bijvoorbeeld; ‘En vergeet u niet de fantastische Zuid-Amerikaanse markt van Porlamar!’ “P.”, zeurde ik, “ik wil naar die Zuid-Amerikaanse markt. Die schijnt helemaal fantastisch te zijn.” “Ah, meisje, moet dat nou?”, vroeg hij. “Ik wil niet de héle vakantie op een strandbedje of een barkruk doorbrengen”, zei ik. Had ik wel een punt mee, vond hij. Daarnaast beloofde ik dat ik daarna de hele vakantie niet meer zou zeuren. Vond hij een hele goede deal. Dus de volgende dag zette een taxi ons na een ritje van een half uur keurig af bij de ingang van de overdekte markt. Dus wij naar binnen. Mijn enthousiaste nieuwsgierigheid was na enkele stappen op deze fantastische markt meteen verdwenen. Ik was een bezienswaardigheid voor de lokale mannetjes en vrouwtjes! Een kermisattractie! Ze kwamen vanachter hun stalletjes vandaan om me bekijken. Sowieso waren P. en ik de enige toeristen die er überhaupt rondliepen. Maar zo wit als ik, dat hadden ze daar blijkbaar nog nooit gezien. En dat in combinatie met mijn knalrode haar, dat was wel erg apart. En dat ik hier niet hoorde, dat was overduidelijk. “P., ik vind het een beetje eng hier”, piepte ik. Luna is best aandachtsgeil, maar dit werd wel een beetje een overdreven toestand. Groepsverkrachtingen en een P. die machteloos toe moest kijken speelden door mijn hoofd. “Ik wil weg”, fluisterde ik. Ook P. vond het niet allang niet gezellig meer. Al helemaal niet toen er ook nog eens mannetjes en kleine jongetjes achter ons aan gingen lopen. Daarnaast was er op die hele lokale Zuid-Amerikaanse markt niets lokaals en Zuid-Amerikaans te vinden. Die hele markt was kut. Alleen veel nep-Nike, nep-Adidas en T-shirts die een meisje van 16 in een Nederlandse boerendisco niet zouden misstaan. Na 5 minuten zaten P. en ik weer in een taxi richting hotel. De rest van de vakantie bracht ik door op strandbedjes en barkrukken. Zonder zeuren.

“Lieve, lieve liefje”, begon ik zaterdagochtend. “Ik zag pas op MTV bij ‘The Cribs’ een of andere modeontwerper in Londen en die had dan zijn kozijnen in fluorgeel geverfd. “Dus?”, vroeg P. die al argwaan kreeg. “Nou”, zei ik, “het leek me alleraardigst om de deur naar de badkamer fluor te verven.” “Nee”, zei P., “die verven we gewoon wit.” “Nee, ik wil fluorroze”, zei ik, “en de muur eromheen wordt ook fluorroze.” “Heb ik hier ook nog wat te vertellen?”, vroeg P., maar ik was al op weg naar de HEMA. En toen ik even later met de potjes roze fluorverf in m’n hand naar het te verven muurtje en deurtje keek werd ik overmoedig. “P. ik ga de slaapkamervloer ook verven. En ik ga net zolang door tot ik ‘m afheb. Ik kan er niet meer tegen.” “Meisje”, begon P., “zou je dat nou wel doen, die vloer is meer dan 50 vierkante meter.” Maar ik was alweer op weg naar de HEMA. Om wijnroze verf voor de vloer te halen. Dat P. het niet zo eens was met wijnroze deed me niets, ik was immers degene die ging verven. “Jij krijgt ook altijd je zin”, had hij geroepen. Ik vind; wie verft mag de kleur kiezen. Dus ik verfde de hele zaterdag. Een kloddertje roze hier en een kloddertje roze daar. En ik verfde de hele zondag. Een kloddertje roze hier, zucht, en een kloddertje roze daar, zucht. En toen werd ik pischagrijnig. “Kuttekuttekut”, riep ik om de 5 minuten. “Ja, dat probeerde ik je gisteren te vertellen”, zei P. rustig. En daar kan ik dus niet tegen. Dat hij alsnog gelijk kreeg. Verdomme. Het badkamermuurtje moet 4 keer, de deur waarschijnlijk 6 keer en de slaapkamervloer minstens 3 keer. Had de roze verf van tante Til uit ‘De Familie Knots’ niet een uiterst relaxt en bedwelmend effect op mensen? Nou, die uitwerking heeft roze verf dus helemaal niet op mij. Integendeel.

Woensdag, FOXY-dag. Vriendin M. zit naast me en we zijn bezig met een artikel voor FOXY dat zo ongeveer zal gaan over verschillende pikken en kutten. Dus ik op internet op zoek. Naar plaatjes en inspiratie. En het is nog geen 10.00. “Dat vind ik wel een mooie lul”, zegt vriendin M. ineens als er een op mijn beeldscherm prijkt. Ik kijk M. aan met een slaperig hoofd. “Vind je niet dan?”, vraagt ze. “Nou, ik vind het een beetje te vroeg in de ochtend om een mening over al dan niet stijve pikken te hebben. “Ik vind het echt een kunstwerk”, zegt ze. Als M. het een kunstwerk vindt, dan is het misschien de moeite waard om mijn ogen écht even te openen. En open te staan voor dat wat op mijn beeldscherm staat te staan. “Ik vind ‘m een beetje gemiddeld”, zeg ik. “Wel aardig, maar ik sta niet te trappelen van ongeduld om eraan te zitten.” Snapt ze niet. Deze penis is volgens haar het toonbeeld van perfectie. “Kijk dan”, zegt ze, en ze tikt met haar vinger tegen het scherm, “helemaal zonder spataders! Niks geen blauwe, opgezwollen strepen.” “Ik heb niet zo’n moeite met opgezwollen, blauwe aders hoor”, zeg ik, “kan juist wel geil zijn. En dat ze dan zo lekker kloppen in je hand.” “Nee”, zegt M., “echt niet. En kijk, hij heeft ook niet zo’n hangzak. Een hangzak is vies.” “Natuurlijk heeft-ie geen hangzak, deze pik staat op zaadlozen, dan stijgt het hele handeltje vanzelf naar boven”, zeg ik. “Klopt”, begint M., “maar als de zak verder komt dan het tuutje in slappe toestand, dan is dat echt een afknapper.” Helemaal mee eens. “En deze heeft ook niet zo’n dikke rand onder z’n eikel waar allemaal viezigheid tussen blijft zitten”, zegt ze. Ook helemaal mee eens. “Je hebt gelijk”, zeg ik tegen M., deze is goed te doen.” Vergaderen, overleggen, beslissingen nemen. .Just another wednesday at Luna’s office.

Gisteren, in ‘Het Parool’; ‘Café Schuim in de Amsterdamse Spuistraat is vanmiddag rond het middaguur dichtgetimmerd. (…) De politie had daar bij een inval in de nacht van 1 op 2 april ruim 70 xtc-pillen en 40 wikkels cocaïne aangetroffen. ‘Het Horeca Interventie Team van de politie had maanden geleden informatie gekregen dat in het café in harddrugs werd gehandeld.’ Maanden geleden? Toen ik nog geen dag in Amsterdam woonde wist ik al dat je in en rond café Schuim moest zijn als je op zoek was naar pillen of coke. En toen had ik zelf nog nooit alcohol gedronken, of iets geslikt of gesnoven, dus als ik dat binnen een dag al wist, waarom weet de politie dat dan niet al jaren en jaren? Volgens mij is het zelfs opgenomen in de ‘Lonely Planet Europe’; ‘If you want to buy some good coke or xtc in Amsterdam, please try café Schuim at the Spuistraat 189.’ Nee, rechercheurs van het team hebben café Schuim de afgelopen weken eens goed geobserveerd en stelden daarna vast dat er inderdaad in harddrugs werd gehandeld en dat het daar ook werd gebruikt. Wat een conclusie! Ik durf met 100% zekerheid te zeggen dat in élke Amsterdamse club, in élke kroeg, in élke discotheek, in élk establishment dat ook maar iets met uitgaan te maken heeft wordt gesnoven, geslikt of geblowd. En waar gebruikt wordt, wordt gedeald. En als dat dan toch zo is, dan is het mijns inziens diep triest om af en toe willekeurig een horecagelegenheid te sluiten, gewoon om eventjes als burgemeester een punt te maken. Maar volgens burgemeester Job Cohen leverde café Schuim een groot risico voor de openbare orde. Nee, het dichttimmeren van een café dat de hangplek is van zo’n 200 cocaïnegebruikers, dát is lekker voor de openbare orde! Flikker toch op. Het harder aanpakken van drugsgebruik of drugsverkoop zal nooit samen gaan met minder gebruik. Ze verkochten trouwens ook ontzettend lekkere broodjes in café Schuim. Waar moet ik die nu voortaan vandaan halen?

Iedereen om mij heen lijkt 30 te worden dit jaar. Dus ik ben niet de enige. En ik zal ook wel niet de enige zijn met een soort allesoverheersend dilemma in me. Want 17 november word ik 30 en ik twijfel. Of ik het allemaal iets rustiger aan moet doen en beseffen dat het leven iets is waar ik heel erg zuinig op moet zijn. Of; nog een paar jaar knallen, met in mijn achterhoofd het besef dat ik zuiniger moet zijn op mezelf en dat ik geen 18 meer ben, maar met in mijn voorhoofd het besef dat ik moet gáán zolang ik nog kan gaan. Iets in mij zegt dat ik onbewust al voor dat laatste heb gekozen. Niks rustiger aan voor mij. Niks gezonder eten. Niks minder drinken. Gewoon doorgaan met waar ik al jaren mee bezig ben. Maar ondertussen ben ik bang. Want met mijn ouder worden, worden ook de mensen van wie ik hou ouder. Partner P. vertelt me dat het niet goed gaat met zijn moeder: “Ze is toch al 68.” En als ik even later mijn eigen moeder aan de telefoon spreek hoor ik haar zeggen: “Ja, we worden allemaal een dagje ouder, je vader en ik hebben ook niet het eeuwig leven.” En dan reageer ik laconiek; “Ach, jullie worden 100.” Maar ondertussen weet ik dat dat niet zo is. En dat alles maar voorbij gaat. En dat niets voor altijd is. Dat vroeger alles wél voor altijd leek. Dat vroeger niemand dood ging. Dat de crematies de laatste jaren met een gemiddelde van 2 per jaar komen. En dat ik de handen van m’n vader steeds zo scherp voor me zie de laatste tijd. Sterk en groot, als vroeger, maar nu met rimpels en kleine vlekjes. En dat die mijn moeders handen vasthouden. En dat zij net zoveel rimpels en vlekjes heeft gekregen. En dat ik bang ben.