Maandelijks archief oktober 2004

Je kan niet zonder fiets in Amsterdam. Maar eigenlijk ook niet met. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel fietsen ik heb gehad en hoeveel er dus gejat zijn. Het getal gaat richting de 30. Maar eerlijk is eerlijk, het waren nooit dure fietsen. Wél dure sloten, maar de fietsen kocht ik bij een junk. Toen nog 15 piek. Momenteel 15 euro. Toen P. en ik een huis kochten vond ik dat ik me ook als een echte volwassen vrouw moest gedragen en dus een legale fiets moest aanschaffen. Die legale fiets, die werd een week na aanschaf op 5 maart 2003 gejat. En daar was ik zo pissig over dat ik dezelfde dag meteen een nieuwe kocht. Een gele. En aan die gele fiets heb ik nu zoveel gekleurde plastic bloemen gehangen dat geen enkele junk het waagt om ‘m te jatten. Veel te opzichtig. Dus onverkoopbaar. Maar ik geniet van mijn bloemenfiets. Want het verkeer in Amsterdam gaat snel. Heel snel. Niemand let op iemand. Iedereen steekt over wanneer het hem of haar uitkomt, niet wanneer een verkeerslicht het zegt. En mijn bloemenfiets is zo vrolijk dat iedereen vanzelf stopt. Of in ieder geval wacht met oversteken. En het allerleukste; mensen lachen spontaan naar mij en mijn fiets, en ik lach terug. Vooral toeristen vinden mijn fiets geweldig. Regelmatig komt het voor dat ik mijn fiets van het slot wil halen en dat er dan toeristen met hun camera bij staan. Of ik fiets langs en ik zie toeristen wijzen: “Oh, look at that bike! It’s amazing!” Mijn bloemenfiets zorgt voor een goede sfeer in het verkeer. En daar rijd ik graag een blokje voor om.

illustratie gemaakt door Nick

Op zoek naar inspiratie zat ik wat te bladeren in wat mapjes op mijn desktop. Documenten met titels als ‘ikhebheteenbeetjemoeilijkmetmezelf.doc’, ‘quarterlifecrisis.doc’ en ‘alleskandetiefkrijgen.doc’ zijn meer schering dan inslag in mijn mapje van het jaar 2003. En ook begin 2004 staat vol met dit soort documentnamen. Het zijn brieven aan mezelf, stukken dagboek, of niet-affe teksten voor deze site. Ik schrok een beetje toen ik het teruglas. Wat een depressieve toestand! Wat een drama! Zo erg was het toch niet? Een gedeelte uit de teksten: ‘Een quarterlifecrisis. Ik heb het. Ik weet het zeker. Al maanden voel ik me onbestemd. Een soort is-dit-alles-gevoel heeft zich van mij meester gemaakt. Of misschien meer een soort hoe-moet-het-nu-verder-gevoel. Als je alles hebt; eten, drinken, huis, baan, relatie, vrienden, dan ga je je afvragen wie je bent, wat je wil in het leven en wat eigenlijk überhaupt de zin is van je bestaan. Geen kattenpis, dat soort vragen, en ze spoken al maanden door m’n hoofd. Om me heen krijgen vrienden en bekenden kinderen. Wil ik kinderen? Nu niet. Nooit niet? Moet ik niet eens gaan zorgen dat ik een pensioen opbouw? Zal ik weer gaan werken in de zorg? De thuiszorg? Verstandelijk gehandicapten? Demente bejaarden? Via het uitzendbureau of een parttime contract? Zal ik m’n studie psychologie niet eens gaan afmaken? Zal ik met een andere studie beginnen? Wil ik wel altijd in Amsterdam blijven wonen? Moet ik niet eens gaan sporten? Moet ik niet eens gezond gaan leven?’ Wat een zware kost. Soms dacht ik werkelijk dat ik professionele hulp nodig had. Maar wat blijkt. Ik ben er helemaal uit. Uit de crisis. Zonder dat ik er eigenlijk bij na heb gedacht. Of moeite voor heb gedaan. Soms moet je een crisis dus gewoon geen aandacht geven.

illustratie gemaakt door Nick

Mijn naam is Luna en ik hamster. Het wordt tijd dat ik er gewoon voor uitkom. Mijn koelkast, mijn diepvries, mijn voorraadlades en mijn voorraadkast puilen uit. Ik kan een voetbalteam een maand lang van eten voorzien en daarbij ook nog eens voldoende drank schenken om ze iedere avond tollend naar huis te sturen. Hamsteren. Het is een ziekte. In het verlengde van deze ziekte ligt mijn voorliefde voor ‘de folders’. Familietik. “Zijn de folders er al?”, vragen mijn ouders regelmatig aan elkaar. Niks geen nee/nee-sticker bij ons op de brievenbus; wij vochten om wie als eerste de folders mocht lezen. Mijn favoriete folders zijn die van de Xenos, het Kruidvat, de Blokker, de Hema, de Bijenkorf-3-doldwaze-dagen, die van de Circus-weken van de V&D en alle folders van iedere supermarkt. Folders met veel spulletjes. Veel artikelen in de aanbieding. Als ik het woord ‘aanbieding’ hoor of lees, dan begint mijn hart sneller te kloppen. Nu moet ik nog leren om mijn liefde voor aanbiedingen ietwat te kanaliseren. Niet zomaar denken; dit is in de aanbieding, dus ik moet het hebben. Eerst denken; heb ik dit echt nodig en pas als ik het echt nodig heb, dan pas aanschaffen. Want, ik schaf nog wel eens iets aan wat ik nooit zal gebruiken. Of eigenlijk niet eens lust. “Jesus, wat moet je met al die pakken Dubbeldrank?”, vroeg P. toen ik mijn fiets met fietstassen een paar maanden geleden naar binnen reed. “Niet zeiken, help me liever met tillen”, zei ik. Om hem vervolgens te vertellen dat ik echt goed bezig was geweest. Ook voor hem. “Maar ik wil gewoon appelsap, dat weet je toch”, zei hij. “Maar de Dubbeldrank was in de aanbieding”, zei ik, “2 voor de prijs van 1, ik kon het niet laten liggen.” Het kon hem niets schelen dat iets in de aanbieding was. Hij wou gewoon appelsap. Die mocht hij dus lekker zelf gaan halen.

illustratie gemaakt door Nick, behorende bij ‘LUNA KIJKT ‘BROK IN JE KEEL’

Nadat ik zijn eerste boek ‘Komt een vrouw bij de dokter’ had gelezen was ik er al helemaal over uit, Kluun, de schrijver van het boek, moest wel een bijzonder mens zijn. Dus toen partner P. naar een vaag reclamefeestje was geweest en vertelde dat hij Kluun had ontmoet was ik een beetje pissig. “Had je mij niet even kunnen bellen?”, vroeg ik. “Maar, jij houdt toch helemaal niet van dat soort feestjes?”, zei P. verbaasd. “Nee, maar ik wou wél Kluun ontmoeten”, zei ik. Dat kon hij van tevoren toch niet weten, vond hij. Nee, maar hij had me wel even kunnen bellen, vond ik. Afgelopen donderdag werd mijn teleurstelling gelukkig helemaal goed gemaakt door een heuse live ontmoeting tussen Luna en Kluun. Zijn Naat en mijn P. waren er ook bij. Net als mijn exemplaar van Kluuns nieuwste boek ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’. Dus dat kon hij dan mooi even signeren. Ook aanwezig waren flink wat glazen bier, rode wijn en glazen Malibu-cola. “Ik vond je nieuwste boek weer top”, zei ik tegen Kluun. “Ik moest heel erg lachen.” Ik vertelde dat P. had ook moeten lachen om zijn nieuwste boek, maar dan eerder als een boer met kiespijn. Kluun geeft een hilarische beschrijving van zwangere vrouwen en hoe daar mee om te gaan. En zo kwam P. er, tijdens het lezen van het boek achter, dat ik me eigenlijk standaard al gedraag als een van hormonen bolstaande zwangere vrouw. Met andere woorden; partner P. vreest met grote vrezen voor de toekomst. “Ik ga je boek pluggen zaterdag, op www.weblogqueens.nl”, zei ik tegen Kluun, “want het is echt een leuk boek voor aanstaande vaders.” Luna wacht er alleen nog even mee, met dat zwanger laten maken. www.kluun.nl

illustratie gemaakt door Nick, behorende bij ‘RESPECTEER DE BEER’

In de zomer ging ik vroeger met buurjongens P. en R. zo vaak mogelijk naar het buitenzwembad. We kregen alledrie een gulden mee om iets lekkers te kopen. Dat hadden onze moeders afgesproken. Dat we alledrie hetzelfde bedrag mee moesten krijgen, zodat we geen ruzie zouden krijgen. Het moment van het iets lekkers kopen moest zo lang mogelijk worden uitgesteld, volgens mij en m’n buurjongens. Eerst zwemmen, heel veel zwemmen. En door dat zwemmen kregen we vaak enorme trek in een frietje, maar een frietjes mét kostte 1,50 gulden. Dus dat was geen optie. Soms kregen we allemaal wel eens een knaak mee. Dan konden we allemaal een frietje én extra veel snoep kopen. Toen was geluk nog heel gewoon. Maar meestal werd het dus snoep voor 1 gulden. Drommen kinderen stonden altijd voor de kraam. Allemaal met hun vingertjes te wijzen naar de snoepjes achter het raam. “Mag ik 1 van die, en 1 van die en 4 van die. Op hoeveel zit ik nu?” De kikkertjes waren 5 cent en de hartjes waren 10 cent. Favoriet waren de zure bommen, die helemaal niet zuur waren, maar zoet. Verder was er weinig keus. Er lagen nog aardbeien, kersen, trekdrop, muizen, westerndrop en smiley’s in de bakken achter het raam. En zakjes chips voor 50 cent. Het assortiment was minimaal, maar toch was ik er als kind minuten mee bezig om de juiste keuze te maken. Zou ik voor kwantiteit gaan en dus 20 kikkertjes nemen, of zou ik voor kwaliteit en dus 2 zakjes chips gaan? Dat waren toen moeilijke beslissingen. Het buitenzwembad is al jaren geleden gesloopt en er staan nu villa’s en luxe 2-onder-1-kap-woningen, buurjongen R. is vorig jaar verongelukt en ook buurjongen P. zie ik nooit meer. Toch is het proeven van 1 kikkertje genoeg om veel jeugdherinneringen weer boven te halen.

illustratie gemaakt door Nick, behorende bij ‘LUNA VOELT ZICH EEN BEETJE GELIEFD’

Ik vind de HEMA met grote, hele grote voorsprong, de allerbeste winkelketen van Nederland. Ik durf met zekerheid te zeggen dat 10% van mijn inkomsten bijna regelrecht richting HEMA gaat. Want, de HEMA is niet zomaar een warenhuis. Nee, de HEMA heeft alles! Alles! Ik kom vaker bij de HEMA dan bij de supermarkt, want de HEMA is een stuk dichterbij. En welke andere winkel verkoopt rookworsten naast lippenstiften en slagroomtaarten naast schroevendraaiers? Gloeilampen naast tampons en muurverf naast een halfje wit? Ze zijn een slager, een drogist, een kantoorboekhandel, een bakker, een kledingzaak, een restaurant, een traiteur, een doe-het-zelf-zaak en een huishoudzaak in 1! En dat niet allemaal een beetje middelmatig. Nee, het neigt naar het perfecte. Zo verkoopt de HEMA bijvoorbeeld briljante onsjes rosbief. En de HEMA is zover ik weet de enige verkoper van koggetjes; heel ouderwetse koekjes die mij bij elke hap doen verlangen naar vroeger-bij-mijn-opa-op-visite. De HEMA-rookworsten zijn legendarisch. Net als de tompouces. Die kocht mijn moeder vroeger ook al altijd als het 4 halen 3 betalen was. Daarnaast is alles van de HEMA zo perfect gestyled, zo simpel-maar-toch-bijzonder, dat ik het allemaal wil hebben. Hebben! Hebben! Hebben! Er is geen bord, beker of bestek bij de HEMA dat zou misstaan in mijn keukenkastje. Mijn bureau wordt opgefleurd door pennenbakjes, pennen en ordners van de HEMA. En ook mijn dekbedovertreksets, mijn handdoeken, mijn theekdoeken en mijn washandjes zijn allemaal echt HEMA! Ik hou van de HEMA. De HEMA is voor mij Hollands glorie ten top.
www.hema.nl