Maandelijks archief mei 2004

Gisteren 18.30. “Volgens mij is er daar een ongeluk gebeurd”, zegt m’n vader terwijl hij uit het raam naar buiten kijkt. “Er staan daar allemaal agenten op de weg.” Ik ga naast hem staan en kijk naar buiten, maar zie weinig bijzonders. “Ik zie niks”, zeg ik. M’n vader eigenlijk ook niet. Pas als we, in plaats van op de weg, naar de spoorweg daarachter kijken wordt duidelijk waarom die agenten er staan. Aan de manier waarop we reageren weten m’n moeder en P. dat ze meteen moeten komen. Met open monden staren we met z’n vieren naar een treinstel dat in een hoek van 45 graden op een wagon staat. Het is een ongelooflijk bizar gezicht. Eng. “Die mensen in die wagon zijn hartstikke dood”, zegt m’n vader. Ik word er misselijk van. Binnen enkele minuten vliegen helikopters boven ons huis en vullen 3 verschillende sirenedeuntjes onze huiskamer. Een teringherrie. M’n vader en ik blijven voor het raam staan. M’n moeder niet: “Op tv zie je het straks toch veel beter.” M’n vader en ik besluiten om even buiten te gaan kijken, net als vroeger als er ergens brand was in Tiel. Echte sensatiezoekers. Maar buiten is het koud en zoveel beter zien we het nu ook weer niet. Binnen wachten we op het journaal en lezen we de nieuwsberichten op teletekst. Ze zeggen allemaal wat anders. Wel doden, geen doden, 2 doden. De hele nacht blijven er mannetjes bezig bij het treinstel en op het journaal horen we dat het nog wel even kan duren voordat het treinverkeer weer op gang komt. M’n ouders besluiten meteen om nog een nachtje extra te blijven logeren. Momenteel zijn de bergwerkzaamheden begonnen en m’n vader en ik staan elk kwartier voor het raam. Net kwam het in elkaar gedeukte treinstel langs gereden.

Vanmorgen had ik ineens zin om weer wat stukken sinaasappelkist tegen de muur te timmeren. Terwijl ik de eerste spijker de muur in sloeg, schrok Bruce Lee, die nietsvermoedend in de vensterbank lag te genieten van het ochtendzonnetje, zo ontzettend dat hij van de vensterbank afdonderde en in zijn val 1 van de 8 bloempotten meenam. Van de uiteenspattende bloempot schrok Bruce nog veel harder, zodat hij in zijn vlucht naar een veilig plekje ook nog eens een heel schilderij een verdieping lager liet zakken. Een complete ravage, maar omdat de zon scheen en IKEA op Hemelvaartsdag haar deuren wagenwijd open heeft staan besloot ik ter plekke om met de metro een nieuwe bloempot te gaan halen. Ik kocht een strippenkaart, stempelde af en ging zitten in de metro richting Gein. Ik las een boek en dit boek was zo spannend en het zonnetje zo fel dat ik per ongeluk een halte te vroeg uitstapte. Om daar het hele Amsterdamse politiecorps aan te treffen. Inclusief minstens 30 GVB-mannetjes en GVB-vrouwtjes. Controle. Razzia. Op Hemelvaartsdag! Op fucking Hemelvaartsdag! Maar ik reis nooit zwart. Nooit. Niet in de trein, niet in de metro, niet in de bus of in de tram. Nooit. Dus toen een dikke Surinamer naar mijn vervoersbewijs vroeg, liet ik hem breed lachend mijn strippenkaart zien. “Gaat u daar maar even staan, dame”, zei de dikke Surinamer. “Hoezo?”, vroeg ik hem. Ik had een zone te weinig afgestempeld, terwijl ik écht in de heilige overtuiging was dat het van Centraal Station tot Bullewijk 3 zones was. Ik werd behandeld als een crimineel. Er kon geen lachje van af. Tot overmaat van ramp werd ik via de roltrap afgevoerd naar een potsierlijke, dikke agente die me ook nog eens onzedelijk betaste. “Preventief fouilleren”, noemde ze het terwijl ze alle vakjes in m’n tas doorzocht. Bovenstaand stukje heeft me € 29,40 gekost. En € 1,90 voor een nieuwe bloempot.

Als het nog licht is buiten lukt het me meestal niet om over seks te schrijven. Ik werk dus meestal ’s avonds. Daarnaast kunnen mijn ogen overdag de smerigheid van de meeste sekssites niet aan. Een meisje met een dikke negerlul in haar mond, een meisje met een mond vol sperma, een meisje dat zowel anaal als vaginaal genomen wordt, allemaal plaatjes waar ik overdag niet zo goed tegen kan. In de avond of nacht vind ik dat soort plaatjes best geil. Ook al heb ik er al duizenden van gezien. Maar beelden die ik op geen enkel tijdstip kan verdragen zijn de plaatjes waarop vrouwen bezig zijn met dieren. Honden, paarden, geiten, de hele kinderboerderij komt aan mijn ogen voorbij. En op deze plaatjes word ik regelmatig ongevraagd getrakteerd als ik een willekeurige sekssite bezoek. Jeg. Ieder z’n ding natuurlijk, maar van mij mogen deze plaatjes schuilgaan achter een heleboel muisklikken in plaats van als pop-up op m’n scherm te verschijnen. Seks met dieren is momenteel nog legaal, maar Minister Veerman heeft aangekondigd nog voor de zomer met een wetswijziging te komen die seks met dieren verbiedt. Of hij dit doet omdat hij seks met dieren iets vindt wat in strijd is met de huidige normen en waarden óf omdat hij zo begaan is met de dieren valt nog te bezien. Ondertussen vraag ik me af of een paardenlul het echt vervelend vindt als er door een vrouw aan gelikt wordt of dat die paardenlul dan is aangetast in zijn integriteit. Feit blijft dat dierenseks-afbeeldingen gewoon pijn aan mijn ogen doen. En aan mijn maag ook. Dus ik ben voor een verbod op dierenseks! Optiefen met al die smerige videobanden en dvd’s uit de videotheek. Weg met al die ranzige plaatjes en filmpjes van het internet. Hard aanpakken die handel! Ik zal er geen traan om laten. Luna vindt het wél jammer dat katten zo’n ruw tongetje hebben.
www.regering.nl (oud nieuws)

Ik ben gek op gadgets. Huishoudelijke gadgets. Staat er in de Blokker-folder een handig apparaatje waarmee je melk supersimpel kunt opschuimen voor in de cappuccino, dan lig ik de volgende dag voor de deur om zo’n stukje technisch vernuft aan te schaffen. Ook al drink ik mijn koffie altijd zwart. Dit melk-opkloppertje heb ik precies 1 keer gebruikt en ligt nu gezellig naast de sinaasappelpers, de blender, de mixer, de frituurpan, de staafmixer, de broodrooster, het tosti-apparaat en de grillpan in een keukenla. Het werd tijd voor een nieuw speeltje. Al een jaar wou ik een broodbakmachine. Leek me heel gezellig. Dat je de tijdsklok instelt en dat je ’s ochtends wakker wordt met de geur van versgebakken brood. Helemaal RTL4. “Onzin. Zonde van je geld”, zei m’n moeder. Maar afgelopen dinsdag schaften zowel vriendin M. als ik onszelf een broodbakmachine aan bij de Blokker. Slechts € 39,95. Geen geld, vonden wij. Sinds die tijd hebben we allebei 3 broden gebakken en ze zijn alle 6 mislukt. “Het komt wel heel nauw volgens mij, met die ingrediënten”, zei vriendin M. net door de telefoon. “Ik bel je zo even terug”, zei ik, “want ik heb er net weer eentje in zitten. Die is over precies 14 minuten klaar.” Na het gepieppieppiep ontdekte ik een zielig hoopje ingedeukt brood in de machine. Kut. Alweer mislukt dus. Het brood was maar een beetje gerezen en de binnenkant was nog vochtig. En onder lekker versta ik iets heel anders. Zucht. Als het zo moet, dan heb ik er al geen zin meer in. Dan kan ik net zo goed een zak afbakbroodjes bij de LIDL gaan halen. Dan ruikt m’n huis ook naar versgebakken brood. Die broodbakmachine heeft z’n langste tijd gehad. Ik heb nu m’n zinnen gezet op de Heineken-thuistap.

“Goedemorgen, u spreekt met een KPN-meisje, waarmee kan ik u van dienst zijn?”, hoor ik door mijn mobieltje galmen. “Ja, met Luna. Ik kan al 5 dagen niet bellen met mijn vaste telefoon. Hoe zit dat?”, vraag ik. Het KPN-meisje gaat het even checken in het systeem. “Ja, ik zie het al. Er is een kabel geschampt in Amsterdam centrum”, zegt ze. “Geschampt? Geschampt? Al 5 dagen geleden!?”, vraag ik. “Ja, op 8 mei”, leest het KPN-meisje voor, “dus dat is 5 dagen geleden, het is nu 13 mei. Maar ik lees hier op m’n scherm dat ik geen bon meer mag uitschrijven.” “Hoe bedoel je, geen bon uitschrijven?”, vraag ik. “Ik mag geen monteur meer langs sturen”, zegt ze. Er wordt aan gewerkt. Maar wanneer het klaar is, ja, dat kan zij ook niet zeggen. “Maar als u het te lang vindt duren, dan kunt u gewoon weer bellen hoor!”, meldt ze vrolijk. “Dus je weet niet hoe lang het nog gaat duren?”, vraag ik haar. Nee, daar kan ze helaas niets over zeggen. Zucht en steun. Heel Amsterdam ligt overhoop. Leuk, zo’n Noord-Zuid-lijn. We wonen in de buurt van het Centraal Station en als er ergens verbouwd wordt, dan is het wel daar. Een paar maanden geleden begonnen de bouwmannetjes ’s ochtends om 7.00 met heien en omdat onze slaapkamer zich in de kelder bevindt hebben P. en ik elke paal de grond in voelen gaan. Elke ochtend was het een vertraagd ‘Kedeng-Kedeng’ van Guus Meeuwis. Niet prettig, maar we waren tenminste wél wakker op een normale tijd. Met andere woorden; wij namen het hei-geweld voor lief. Maar dat er nu ergens een KPN-telefoon-lijn geschampt is, en dat ze ons daar ook niet even over hebben gebeld, dat is stukken minder. Wel lekker rustig trouwens.

Ons doel in Antwerpen was simpel. We wilden iets voor ons huis kopen. Al was het een bloempot. We hadden van vrienden gehoord dat Antwerpen het helemaal heeft als het op interieurgebied aankomt en gelukkig vonden we zaterdag in het allerschattigst oriëntaals winkeltje Bazar Bizar hét perfecte kleed. Een prachtig kleed van gevlochten glimmend riet in verschillende houttinten. Het was 3 bij 4 meter en precies waar we al tijden naar op zoek waren. “Maar hoe krijgen we ‘m naar huis?”, vroeg P. zich hardop af. “We gaan er gewoon voor”, zei ik stoer. “Maar eerst naar de kroeg. Bier drinken. Daarna halen we ‘m op en gaan we richting huis. We kunnen ‘m onmogelijk door heel Antwerpen slepen.” En hoewel P. eigenlijk niet drinkt, deed hij gezellig mee met mijn bierproeverij en werden we heel dronken in een achenebbisj Vlaams pubje. Wij zaten tussen smoezelige Belgen met lang vettig haar, de barvrouw rookte een sigaretje en bracht ons nog maar een grote fles La Chouffe. Als een balletje verlieten wij het café om weer naar Bazar Bizar te lopen. “Nu we toch bezig zijn, wil ik eigenlijk ook wel zo’n groot Marokkaans dienblad”, zei ik hebberig. “En die poefkussentjes zijn ook heel leuk en die wierook is ook wel heel lekker.” Nog steeds dronken en in een uitgelaten stemming liepen P. en ik met het kleed op onze schouders, een dienblad met een doorsnede van 1 meter, een poefkussen én nog onze gewone tassen door de binnenstad van Antwerpen. Daarna met de hele handel een bus in. En daarna met ons nieuwe huisraad de trein in. Wij waren een bezienswaardigheid op zichzelf. Thuis legden we het kleed neer en we zagen dat het goed was. “It really ties the room together”, zei P. toen we tevreden op de bank zaten.